Διεκδίκηση
ή υπομονή;
π.
Δημητρίου Μπόκου
Ο
Τσέχωφ μας έβαλε σε προβληματισμό (βλ.
προηγούμενο e-mail
μας: Ο μισθός της δασκάλας).
Πώς πρέπει να ενεργεί ο Χριστιανός; Να
διεκδικεί το δίκιο του ή όχι; Να πατάει
πόδι ή να υπομένει την αδικία;
Μερικές
σκέψεις ίσως μας βοηθήσουν.
α.
Ο Ιησούς Χριστός υπέμεινε τα πάντα. Την
πιο ολοκληρωτική αδικία. Ενώ ήταν εντελώς
αθώος. Αυτό είναι η τελειότητα. Αυτό
πρέπει να επιδιώκουμε κι εμείς, γιατί
ό,τι έκαμε ο Χριστός, το έκαμε για δικό
μας παραδειγματισμό, όπως λέγει ο απόστ.
Πέτρος: «Υμίν
υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσητε
τοις ίχνεσιν αυτού»
(Α΄
Πέτρ. 2, 21).
β.
Οι άγιοι μιμήθηκαν τον Χριστό και
κατάφεραν να υπομείνουν τις αδικίες.
Στο Γεροντικό έχουμε πολλά παραδείγματα
ασκητών που, ενώ τους λήστευαν, όχι μόνο
δεν αντιδρούσαν, αλλά και βοηθούσαν
τους ληστές στο φόρτωμα και τους παρέδιδαν
μόνοι τους ό,τι εκείνοι ξεχνούσαν πίσω
τους.
Και
ο Χριστός και οι άγιοι υπέμειναν την
αδικία από δική τους ελεύθερη επιλογή.
Όχι από αδυναμία να αντιδράσουν
διαφορετικά.