Η ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΙΝ –ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ,
ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΘΕΝ ΑΠΟ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ ΣΟΠΩΤΙΝΟ
Διὰ τὸν στολισμὸ τῶν Χριστουγέννων – ποὺ εἶναι ἡ βάσις ὅλων τῶν χριστιανικῶν δογμάτων καὶ ἀποχρώσεων ἀνὰ τὴν ὑφήλιο – ὑπάρχουν ἄπειρες ἀπόψεις καὶ σεβάσματα. Ὅπως καὶ γύρω ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ καθενὸς Χριστιανοῦ.
Γράφω ἐγώ.
Ἕνας ἄνθρωπος.
Ὄχι ἄξιος, ὄχι ἕτοιμος, ὄχι καθαρὸς ὅπως θὰ ἤθελα.
Κι ὅμως, γράφω γιὰ τὰ Χριστούγεννα, γιατί αὐτὴ ἡ νύχτα δὲν ζητᾶ καθαροὺς· ζητᾶ ἀνοιχτὲς καρδιές.
Ἐκείνη τὴ νύχτα ὁ Θεὸς δὲν κατέβηκε μὲ βροντές.
Δὲν ζήτησε θρόνους.
Δὲν ντύθηκε μὲ δύναμη.
Χώρεσε σὲ μιὰ φάτνη.
Στὴν ἀνάσα τῶν ζώων.
Σὲ μιὰ σιωπὴ ποὺ ἔτρεμε ἀπὸ τὸ κρύο.
Καὶ κάθε φορὰ ποὺ τὸ σκέφτομαι, κάτι μέσα μου λυγίζει καὶ συντρίβεται.
Γιατί ἂν ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, τότε δὲν ὑπάρχει πιὰ ἄνθρωπος ποὺ νὰ μὴν Τὸν ἀφορᾶ.
Ἄν ὁ Ἄπειρος δέχτηκε ὅρια, τότε τὰ ὅριά μου δὲν εἶναι ντροπή.
Ἄν Ἐκεῖνος πείνασε, ἔκλαψε, κρύωσε, φοβήθηκε, τότε οἱ δικές μου ρωγμὲς δὲν εἶναι
ἀπόρριψη — εἶναι τόπος συνάντησης.
Όουουου!… Σηηηη!... (στάση δηλαδή).
Η αδύναμη φωνή του υψώθηκε επιτακτική, μα ήταν ωστόσο αρκετή για να κάνει το ανήσυχο τετράποδο να σταθεί ακίνητο μπροστά του. Ο γκριζομάλλης άντρας έπιασε χαλαρά το καπίστρι, χάιδεψε το μαύρο κούτελο του φορτωμένου ζώου απαλά, στήριξε με το διχαλωτό ραβδί του από τη μια πλευρά το βαρύ φορτίο, χαλάρωσε προσεκτικά και κατέβασε το φόρτωμα από την άλλη. Έκανε το ίδιο και στην πρώτη πλευρά, έλυσε κατόπιν τη φαρδιά ίγκλα (ιμάντα) που έσφιγγε την κοιλιά του μουλαριού, σήκωσε το σαμάρι από την καταπονημένη του πλάτη και άφησε το ζωντανό να ξεμουδιάσει στο πράσινο χορτάρι. Επανέλαβε τα ίδια ακριβώς και στο δεύτερο υποζύγιο, που περίμενε υπομονητικά τη σειρά του.
https://enromiosini.gr/biografies/25ag-ieromartys-modestos-prostatis/
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς φορεῖς τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, κατέστησαν προστάτες τῆς ζωῆς μας καὶ τῆς θείας δημιουργίας. Τὰ ζῶα εἶναι καὶ αὐτὰ ἐκλεκτὰ καὶ ἀξιοθαύμαστα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, ἐπιτελῶντας σπουδαία ἀποστολὴ στὴν διαδικασία τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουν τὴν εὐλογία νὰ ἔχουν καὶ αὐτὰ τὸν προστάτη ἅγιό τους: τὸν ἅγιο ἱερομάρτυρα Μόδεστο.
Ὁ βίος του εἶναι ἀρκετὰ συγκεχυμένος. Ἡ παράδοση διέσωσε δύο διαφορετικὰ συναξάρια, σὰν νὰ πρόκειται γιὰ δύο ἁγίους μὲ τὸ ὄνομα Μόδεστος. Ὁ ἕνας φέρεται νὰ ἔζησε τὸν 4ο αἰῶνα καὶ ὁ ἄλλος τὸν 7ο. Καὶ οἱ δύο χρημάτισαν Ἀρχιεπίσκοποι (Πατριάρχες) Ἱεροσολύμων.
https://romioitispolis.gr/profiteia-gia-ta-melloymena-ag-iosif-o-isychastis/
Ἡ Ἐκκλησία, ὁ κόσμος, δέν θά διορθωθῇ ἀπό ἐσένα.
Ἐνῶ ἐσύ θά διορθωθῇς, θά τελειωθῇς, θά φωτισθῇς, διά νά φωτίσῃς τούς θέλοντας.
Τόν κόσμον μόνον ὁ πόλεμος θά τόν διορθώσῃ ὅπου ἤδη θά ἔλθῃ ἤ καί ἔρχεται μετά καλπασμοῦ.
Ένα ταξίδι στα Χριστούγεννα της παλιάς Σμύρνης γύρω στο 1900. Προετοιμασίες, στολισμοί, φαναράκια, ευρωπαϊκές μουσικές, ρεβεγιόν, δώρα, προξενιά και επισκέψεις.
https://enromiosini.gr/biografies/25ag-dionysios-anejikakos/
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Τὸ μόνιμο θαῦμα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι οἱ ἅγιοὶ Τῆς. Ἡ ἀέναη παρουσία τοὺς σ’ Αὐτὴ φανερώνει περίτρανα τὸ σωτήριο ἔργο Τῆς στὸν κόσμο, ἡ Ὁποία μεταμορφώνει τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα σὲ θεοειδείς ὑπάρξεις. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, ὡς σώματα Χριστοῦ, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. Μιὰ τέτοια εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιασμένο κύτταρο τοῦ ἁγίου Σώματός Τοῦ ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ζακύνθου.
Γεννήθηκε τὸ 1547 στὸ χωριὸ Αἰγιαλὸς τῆς Ζακύνθου. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Δραγανίνος, ἢ Γραδενίνος Σιγούρος. Οἱ εὐσεβεῖς, εὔποροι καὶ ἀριστοκράτες γονεῖς τοῦ Μώκιος καὶ Παυλίνα τον μεγάλωσαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Μάλιστα φρόντισαν νὰ εἶναι ἀνάδοχός του ὁ ἅγιος Γεράσιμος, ὁ ὀνομαστὸς ἀσκητὴς καὶ ἅγιος τῆς Κεφαλονιάς. Φρόντισαν ἐπίσης νὰ τοῦ δώσουν καὶ κοσμικὴ μόρφωση, προσλαμβάνοντας στὸ ἀρχοντικό τους τὸν ὀνομαστὸ δάσκαλό της ἐποχῆς Καιροφυλά. Ἰδιαίτερα φρόντισαν νὰ πάρει ἐκκλησιαστικὴ παιδεία. Ἔμαθε ἀρχαῖα ἑλληνικά, λατινικὰ καὶ ἰταλικά. Ἤδη ἔφηβος ἦταν καταρτισμένος θεολόγος, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ νεανικό του θεολογικὸ ἔργο ὑπομνήματα στὸν Γρηγόριο τὸ Θεολόγο.
Κοντοστάθηκε στα Προπύλαια, έκοψε τη φόρα του, σάρωσε με τη ματιά του την πλατεία. Κοίταξε το ρολόι του, χαμογέλασε. Δεν ήταν ακόμα η ώρα. Ήρθε νωρίτερα, δέκα ολόκληρα λεπτά. Βιάστηκε. Μα γινόταν κι αλλιώς; Πέμπτο ραντεβού σήμερα με την Αλίκη και δεν πάταγε στη γη.
Τη γνώριζε από καιρό. Φοιτητές και οι δυό, εκείνη από χωριό, Αθηναίος αυτός. Μα δεν είχε τολμήσει να την πλησιάσει ποτέ. Αναδυόταν μέσα του φανταστική, με τη γλυκειά της ομορφιά, τον φινετσάτο τρόπο της, την αεράτη κορμοστασιά. Δεν τόλμαγε να συγκριθεί μαζί της. Δεν ήταν πάντα για τους τρόπους του περήφανος, κι αν κοίταζες και λίγο παραμέσα, άστα καλύτερα!
Με μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία για την αγάπη συνεχίστηκε το βράδυ της Κυριακής 14 Δεκεμβρίου ο κύκλος των ψυχοφελών ομιλιών που διοργανώνει, για δεύτερη συνεχή χρονιά η ενορία του Ι.Ν. Αγίου Παύλου Μενιδίου.
Ομιλητής ήταν ο κ. Φαίδων Καλοτεράκης, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής.
https://enromiosini.gr/arthrografia/agioy-nektarioy-i-koini/
Αγίου Νεκταρίου
Μητροπολίτου Πενταπόλεως και Προλύτου της Θεολογίας
προλογικό από entaksis: Το παρόν κείμενο, από τον Άγιο Νεκτάριο, Μητροπολίτη Πενταπόλεως, εντάσσεται στην πνευματική και θεολογική συζήτηση της εποχής του (19ου/20ού αιώνα). Ο Άγιος Νεκτάριος υπερασπίζεται τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής περί ενιαίας καταγωγής του ανθρώπινου γένους, απέναντι στις υλιστικές θεωρίες που προσπαθούσαν να διαιρέσουν τους ανθρώπους σε ανεξάρτητα γένη και να αποσυνδέσουν τον άνθρωπο από την πνευματική του αρχή.
Ο Άγιος Νεκτάριος υπογραμμίζει ότι η Αποκάλυψη αποτελεί την «ασφαλή βάσιν» για κάθε έρευνα, τονίζοντας ότι η αληθινή επιστήμη, όταν φωτίζεται από την πίστη, μπορεί να οδηγήσει στην επίγνωση της αλήθειας. Ο κεντρικός ισχυρισμός του κειμένου περί κοινού κορμού για όλες τις φυλές βρίσκει σήμερα ισχυρή και ανεξάρτητη επιβεβαίωση από τη σύγχρονη επιστήμη.
ΨΗΦΙΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ - DIGITAL FELLOWSHIP
Simultaneous translation available into English, Romanian, Arabic, Georgian, Italian, French, Russian
.jpg)
|
https://enromiosini.gr/arthrografia/25thaymatoyrgi-moni-toy/
Στα Γεράνεια Όρη, πάνω από το Λουτράκι, είναι χτισμένη η Ιερά Μονή του Οσίου Παταπίου όπου φυλάσσεται το Θαυματουργό σκήνωμά του.
https://enromiosini.gr/arthrografia/grigorioy-%cf%9b%ce%84-patriarchoy-konstantinoypoleos/
Τήν Πέμπτη τῆς προηγούμενης ἑβδομάδος (3 Ὀκτωβρίου 1868), ἀφοῦ ἦλθαν στήν Μ. Πρωτοσυγκελλία δύο ἀββάδες ἀπό τήν συνοδεία τῆς Α.Π. τοῦ Κ. Βρουνόνη, τοποτηρητοῦ τῆς Α.Μ. τοῦ Α.Μ. τοῦ Ρώμης Πάπα στήν Κων/πολη, ζήτησαν ἡμέρα καί ὥρα ἀκροάσεως ἀπό τόν Παναγιώτατο Πατριάρχη ἐκ μέρους τοῦ Δόμ-Τέστα, ὡς τοποτηρητοῦ τοῦ ἀποδημοῦντος στήν Ρώμη Κ. Βρουνόνη. Ἡμέρα ὁρίστηκε γιά αὐτούς τό Σάββατο (5 Ὀκτωβρίου) ὥρα 3-5 μ.μ. Περί τήν 4η ὥρα τοῦ Σαββάτου ἦλθεν ὁ Δόμ-Τέστας συνοδευόμενος ἀπό ἄλλους τρεῖς ἀββάδες, ἀπό τούς ὁποίους ὁ πρῶτος μιλοῦσε κατά κάποιον τρόπο καί τήν Ἑλληνική, ἐνῷ ὅλοι μιλοῦσαν τήν Γαλλική. Μετά τήν δεξίωση καί τήν περιποίηση πού ἔγινε στήν Πρωτοσυγκελλία, ὁδηγήθηκαν ἀπό τόν Μ. Πρωτοσύγκελλο πρός τήν Α.Θ. Παναγιότητα.
https://enromiosini.gr/biografies/25syllipsi-agias-annis1/
Οὐχ ὥσπερ Εὔα καὶ σὺ τίκτεις ἐν λύπαις.
Χαρὰν γὰρ Ἄννα ἔνδον κοιλίας φέρεις.
Τῇ δ’ ἐνάτῃ Μαρίην Θεομήτορα σύλλαβεν Ἄννα.
Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Σύμφωνα όμως με την παράδοση της Εκκλησίας, ο Ιερέας Ματθάν, κάτοικος της Βηθλεέμ, απέκτησε τρεις θυγατέρες: τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα.
Η Μαρία, αφού παντρεύτηκε στη Βηθλεέμ, γέννησε εκεί την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
50. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ (7-13 ΔΕΚ. 2025)
Ο ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
π. Δημητρίου Μπόκου
Ο Χριστός ένα Σάββατο μπήκε σε μια εβραϊκή συναγωγή και δίδασκε. Μεταξύ των ακροατών του ήταν και μια άρρωστη γυναίκα. Επί δέκα οκτώ χρόνια ήταν «συγκύπτουσα». Διπλωμένη στη μέση, χωρίς να μπορεί να σηκώσει εντελώς το κεφάλι της. Χωρίς καν να το ζητήσει η ίδια, ο Χριστός τη θεράπευσε. Η γυναίκα αυτή δεν ήταν απλώς ασθενής. Είχε «πνεύμα ασθενείας». Ήταν άρρωστη από επήρεια δαιμονικού πνεύματος. Τη γυναίκα αυτή «έδησεν ο σατανάς δέκα και οκτώ έτη». Όμως ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για ένα συγκεκριμένο λόγο. «Εις τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιω. 3, 8). Γι’ αυτό και λύνει την θυγατέρα του Αβραάμ από τα δεσμά του σατανά θεραπεύοντάς την (Κυριακή Ι΄ Λουκά).
Όταν ο Άγιος Νικόλαος κατέβηκε στα χαρακώματα, στους στρατιώτες
Μοναχός Βαρσανούφιος (Κουζνετσόβ)
Μια αληθινή ιστορία του 1944
Αυτή την ιστορία μου την είχε διηγηθεί ο παππούς μου, που ήταν συνεργός στα ακόλουθα γεγονότα.
Ο παππούς μου, ο Φιόντορ Σίντοροβιτς, είχε πάει στο μέτωπο του πολέμου το 1941. Είχε καταταγεί στο 282ο Σύνταγμα Πεζικού Τυφεκιοφόρων της 19ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων. Οι μάχες στο Δυτικό Μέτωπο, κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου, ήταν πολύ σκληρές και ήδη τον Αύγουστο του 1941 είχε τραυματιστεί βαριά στο κεφάλι, στα δυο του πόδια και το δεξί χέρι. Μετά την ανάρρωση, τον έστειλαν στο Βαλτικό Μέτωπο. Το χαρμόσυνο μήνυμα της Νίκης ο παππούς μου αναγκάστηκε να το υποδεχτεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο, επειδή λίγο πριν, τον Φεβρουάριο του 1945, είχε τραυματιστεί και πάλι βαριά από θραύσμα νάρκης ενόσω έκαναν αναγνωριστική επιχείρηση με πυρά, στην περιοχή της πόλης Λιμπάβα. Για τα πολεμικά του επιτεύγματα ο Φιόντορ Σίντοροβιτς είχε βραβευτεί με το παράσημο «Τάγμα του Ερυθρού Αστέρα» και άλλα παράσημα και μετάλλια. Δεν του άρεσε να αναθυμάται τα χρόνια του πολέμου και στις ερωτήσεις των δικών του προτιμούσε να απαντάει με σιωπή. Ωστόσο, από το πολεμικό του παρελθόν ο παππούς μοιραζόταν με χαρά ένα επεισόδιο που είχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του πιστό άνθρωπο, αν και ποτέ δεν έδειχνε τα θρησκευτικά του συναισθήματα προς τα έξω. Τη φλόγα της πίστης την είχαν ανάψει στην καρδιά του οι γονείς του για να την στερεώσει μέσα από το χωνευτήρι του Μεγάλου Πολέμου. Όταν θυμόταν τη μητέρα του, ο παππούς με δάκρια διηγούταν ένα θαύμα.
https://enromiosini.gr/biografies/25ag-amvrosios-mediolanvn/
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Η Δυτική Εκκλησία, όσο ήταν ορθόδοξη, είχε αναδείξει μεγάλες πατερικές μορφές, εφάμιλλους των αγίων Πατέρων της Ανατολής. Επειδή μιλούσαν την λατινική γλώσσα, τους ονομάζουμε Λατίνους Πατέρες. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων, του σημερινού Μιλάνου της Ιταλίας.
Γεννήθηκε περί το 340 στην πόλη Τρέβηρα της Γερμανίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν Αμβρόσιος και ήταν ένθερμος χριστιανός και ανήκε σε ευγενή οικογένεια. Μάλιστα η οικογένειά του είχε καταλάβει ύπατα πολιτικά αξιώματα. Ο ίδιος ήταν διοικητής της Γαλλίας. Όταν πέθανε ο πατέρας του ήταν ακόμη παιδί και η μητέρα του εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου αφιερώθηκε στην επιμέλεια του παιδιού της. Είχε την ευχέρεια να του δώσει σπουδαία μόρφωση, μα περισσότερο από την κοσμική γνώση φρόντισε να τον μορφώσει πνευματικά. Τον κατήχησε στην χριστιανική πίστη και του δίδαξε τις χριστιανικές αρετές.
Περί της επανακομιδής του ιερού λειψάνου του αγίου Σάββα.
Το 1965 έγινε με πανηγυρικές τελετές η επανακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου Σάββα στο μοναστήρι του. Το ιερό λείψανο το είχαν κλέψει οι σταυροφόροι της Α’ σταυροφορίας (1096 – 1099) μαζί με πολλά άλλα ιερά λείψανα και το μετέφεραν στη Βενετία όπου και το έθεσαν στον ναό του αγίου Αντωνίνου. Εννέα αιώνες περίπου αργότερα έμελλε να επανέλθει και πάλι ο μεγάλος ασκητής της Ορθοδοξίας στο μοναστήρι που ο ίδιος έκτισε.
Πριν την παραλαβή του ιερού λειψάνου είχαν προηγηθεί μεταξύ του Πάπα της Ρώμης Παύλου στ’ και του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Βενεδίκτου συνεννοήσεις για τον καθορισμό αντιπροσωπειών, ημερομηνιών, τελετών και άλλων θεμάτων σχετικών με την παράδοση και την παραλαβή.
