Βασίλης Σαμπράκος
Προσπαθώ να μαζέψω όλη την καλοπιστία που έχω μέσα μου ως παρατηρητής όλων αυτών που συμβαίνουν στον φανταστικό κόσμο του ποδοσφαίρου. Και αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που αναγκάζει τη διοίκηση του κράτους και τη διοίκηση του ποδοσφαίρου να κρατούν τόσο παθητική στάση στην υπόθεση της διαφθοράς στο ποδόσφαιρο.
Αναρωτιέμαι τι άλλο πρέπει να συμβεί για να επέμβουν και να πείσουν τον Ελληνα ότι προσπαθούν να βάλουν ένα τέλος, ή έστω ένα φρένο, στη διαφθορά. Πρέπει να γίνει μια δωροδοκία σε ζωντανή διακαναλική σύνδεση στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά σε πλήθος Ελλήνων πολιτών, και άρα μαρτύρων, για να αναλάβει δράση η κυβέρνηση και να κινηθεί εναντίον των δραστών; Πρέπει να γίνουμε όλοι οι Ελληνες μάρτυρες μιας εν ψυχρώ δολοφονίας του ποδοσφαίρου, που θα παίξει πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων για να αναγκαστεί έπειτα η κυβέρνηση να σχηματίσει μια υπουργική επιτροπή που θα χειριστεί, επικοινωνιακά ή πραγματικά, την κρίση;
Επειδή θέλω, ο αφελής, να πιστεύω στις προθέσεις των ανθρώπων, δέχομαι εξ ορισμού ότι είναι καλές οι προθέσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, του υφυπουργού Πολιτισμού, του γενικού γραμματέα Αθλητισμού και του προέδρου της ΕΠΟ. Και ρωτώ: υπάρχει κάποιος τον οποίο φοβούνται και γι' αυτό διστάζουν τόσο να ξύσουν την πληγή του ποδοσφαίρου; Διότι αυτό δείχνει η συμπεριφορά τους: ατολμία. Υπάρχουν κάποιοι παράνομοι που είναι υπεράνω νόμων και προστατεύονται τόσο από το καθεστώς που δεν μπορούν, οι λειτουργοί του κράτους, να τους αγγίξουν;
Αυτό συμβαίνει στην υπόθεση του ποδοσφαίρου; Διότι πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι με αυτή την εντύπωση ζει εδώ και τουλάχιστον πέντε μήνες ο πρόεδρος της UEFA, Μισέλ Πλατινί, δηλαδή ότι η ελληνική κυβέρνηση μολονότι της το ζητάει με κάθε τρόπο η ΕΠΟ δεν παρεμβαίνει για να δώσει τη συνδρομή της, μέσα από τις ελεγκτικές αρχές, και να εξαρθρώσει τα κυκλώματα που επηρεάζουν ή καθορίζουν τη μοίρα των αγώνων ποδοσφαίρου;
Εδώ και ενάμιση χρόνο η UEFA έχει βαρεθεί να στέλνει φακέλους με σημαδεμένους, διεφθαρμένους, ύποπτους και ένα σωρό άλλους αγώνες. Τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα; Σε αποτέλεσμα τίποτα. Μηδέν. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ διαβάζει και ακούει κασέτες και απομαγνητοφωνήσεις που εννοούν ή υπονοούν ότι διαιτητές ενοχλήθηκαν για να επηρεάσουν ή να καθορίσουν την κατάληξη και το αποτέλεσμα αγώνων. Και τι κάνει; Τίποτα. Δεν στήνει ούτε μια έρευνα για το θεαθήναι. Δεν ζητεί ούτε το προφανές, μια ΕΔΕ για να εμφανιστεί ο Δαλούκας και να απαντήσει για ποιο λόγο θυμήθηκε να πει χθες ότι τον πλησίασαν αλλά, λέει, δεν ενέδωσε στον πειρασμό. Εισαγγελείς και ανακριτές κάνουν, λέει, εδώ και περίπου έναν χρόνο έρευνα. Ε, και; Δεν είδαμε, δεν μάθαμε, δεν ακούσαμε τίποτα. Ακόμη και η Τουρκία έβγαλε άκρη και κάθισε ποδοσφαιριστές και παράγοντες στο σκαμνί σε διάστημα λίγων μηνών, για να μην φέρω ως παράδειγμα τη Γερμανία. Στην Ελλάδα, όμως, ο ρυθμός είναι ο πατροπαράδοτος, ο ελληνικός.
Οσα ακούγονται, λέγονται, γράφονται, υπονοούνται για το ποδόσφαιρο αυτή την εποχή δημιουργούν στον μέσο ποδοσφαιρόφιλο την εντύπωση ότι είναι θεατής ενός στημένου παιχνιδιού. Θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που θα δείτε τους οπαδούς να μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο και να παίρνουν στο κυνήγι ένα διαιτητή ή ένα βοηθό. Θυμηθείτε το, διότι (και) το ποδόσφαιρο μπαίνει στην εποχή της αυτοδικίας. Το βάζει με την αδράνεια και την απάθειά της η κυβέρνηση, μαζί της και η διοίκηση του ποδοσφαίρου. Αν υπάρχει κάποιος που τους εμποδίζει να φτάσουν την έρευνα σε βάθος, ας μας το πουν δημόσια. Αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο, ας φύγουν. Και αν υπάρχουν κάποιος ή κάποιοι που τους δημιουργούν φόβο, τους φωνάζουν «μη, τζιζ» και τους βάζουν φραγή, ας τον/τους καταγγείλουν. Οσο δεν κάνουν τίποτα από τα παραπάνω, το μόνο που καταφέρνουν είναι να παίζουν με τη νοημοσύνη, τα νεύρα, τον ψυχισμό του μέσου Ελληνα ποδοσφαιρόφιλου, ο οποίους φτάνει, αν δεν το έχετε αντιληφθεί, στο αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου