πηγή: http://olympia.gr/2011/03/10/%CF%84%CE%BF-%C2%AB%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%C2%BB-%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CE%B9/
(του Τάκη Μαχαίρα, Πολιτικού Επιστήμονα, Συμβούλου Πολιτικής & Επικοινωνιακής Στρατηγικής)
Στη χώρα μας, μετά τη Μεταπολίτευση του 1974, εγκαθιδρύθηκε ένα καθεστώς ιδιότυπης θεσμικής δυαδικότητας. Εκτός από το Σύνταγμα του 1975 (ένα από τα πιο δημοκρατικά, φιλελεύθερα και γνήσια προοδευτικά Συνταγματικά κείμενα στην Ευρώπη της εποχής του), επιβλήθηκε παράλληλα και το «Παρασύνταγμα του λαϊκισμού». Επρόκειτο για έναν άτυπο κώδικα ακραίων πολιτικών, (παρ)αξιών, με έντονα ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά, μαξιμαλιστικό περιεχόμενο και επαναστατικοφανή ρητορική, που αμφισβητούσε βιτριολικά όλους τους καθιερωμένους κανόνες του δημοκρατικού πολιτικού παιγνιδιού, και απαξίωνε προκαταβολικά ως «αντιδραστική» και «ταξικά ύποπτη» κάθε συζήτηση για την ανάγκη σεβασμού της νομιμότητας, δίνοντας με τον τρόπο αυτό «ιδεολογική νομιμοποίηση» σε κάθε είδους εξτρεμιστική πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά.Αυτό το «Παρασύνταγμα του λαϊκισμού», βασισμένο στις διδαχές της πιο χυδαίας και χοντροκομμένης εκδοχής της κυρίαρχης τότε στην Ελλάδα μαρξιστικής «βουλγκάτας», σταδιακά εκτόπισε τις πρόνοιες του επίσημου Καταστατικού Χάρτη της χώρας σε κρίσιμες πτυχές του δημόσιου βίου και αποτέλεσε επί δεκαετίες το «δόγμα πίστεως» πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν και επιβλήθηκαν στην πατρίδα μας πολιτικές πρακτικές και κοινωνικές αντιλήψεις, που τελικά διέβρωσαν το πολιτικό μας σύστημα και οδήγησαν την Ελληνική οικονομία και κοινωνία στο σημερινό κατάντημα. Βασικά «άρθρα πίστεως» αυτού του «Παρασυντάγματος του λαϊκισμού» ήταν ανάμεσα στα άλλα:…..
1. Η καλλιέργεια ενός πνεύματος «ήσσονος προσπάθειας» σε κάθε έκφανση της δημόσιας και κοινωνικοοικονομικής ζωής, που με λεκτικές πομφόλυγες, όπως η εναντίωση στην «εντατικοποίηση» της εργασίας και διεκδικητικές υπερβολές, όπως λ.χ. το περιβόητο δικαίωμα για το «δημοκρατικό 5» στα Πανεπιστήμια, οδήγησε στην ποιοτική καθίζηση της Ελληνικής κοινωνίας και στην επικράτηση μιας σχεδόν εθνικά αυτοκτονικής αναξιοκρατίας παντού.
2. Η ενθάρρυνση ανομικών συμπεριφορών, όπως η κατάληψη εθνικών οδών ή δημόσιων κτιρίων από «διαμαρτυρόμενες» για οποιοδήποτε λόγο ομάδες πολιτών, που έκανε καθεστώς την αυθαιρεσία και συνετέλεσε στη διαστροφή της έννοιας της Δημοκρατίας, ταυτίζοντάς τη με την ασυδοσία και τον ετσιθελισμό, στα μάτια μιας αρκετά σημαντικής μερίδας πολιτών.
3. Η συστηματική προώθηση, με προνομιακό πεδίο τους χώρους των Ιδρυμάτων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, μιας ολοκληρωτικού τύπου ιδεολογικής μονοκαλλιέργειας, δυσανεκτικής στην αντίθετη άποψη και αλλεργικής στο διάλογο, που δεν δίσταζε να προσφεύγει στον τραμπουκισμό για να επιβάλει την «αλήθεια» της, διαχέοντας στην ευρύτερη κοινωνία ένα κλίμα αδιόρατης (και ενίοτε και ωμής) ιδεολογικής τρομοκρατίας.
4. Η αναγόρευση των ποικιλώνυμων συνδικαλιστικών ηγεσιών των κάθε είδους Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών σε ιδιότυπα «αφεντικά» τους, μέσα από την αναγνώριση του «δικαιώματός» τους στην ιδιοποίηση του φορέα που «κατείχαν», που έφτανε μέχρι του σημείου να τους επιτρέπεται ατιμώρητα να «κατεβάζουν» το διακόπτη, το χειρόφρενο ή τα ρολλά (ανάλογα με την περίπτωση) και να εκβιάζουν απροσχημάτιστα την κοινωνία « για το καλό» της.
5. Η ανοχή (αν όχι και η παρότρυνση σε αρκετές περιπτώσεις) προς κάθε είδους φαινόμενα βίας ή πολιτικού χουλιγκανισμού και η επίδειξη «κατανόησης» απέναντι σε κάθε μορφής πολιτική βαναυσότητα από «διατεταγμένες» ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών», αρκεί αυτές να είχαν «αντιδεξιά» στόχευση και να επικαλούνταν «προοδευτικά» άλλοθι.
Οι αποσυνθετικές συνέπειες της επικράτησης αυτού του ιδιότυπου «Παρασυντάγματος του λαϊκισμού» στη χώρα μας, είναι σήμερα, πια, ορατές και πικρά βιωμένες από όλους. Η νόθευση κρίσιμων λειτουργιών του πολιτικού μας συστήματος που επέφερε, η απάρθρωση του παραγωγικού ιστού της οικονομίας μας που προκάλεσε και η ανατροπή ευαίσθητων κοινωνικών ισορροπιών καθοριστικών για τη διατήρηση της συνοχής της κοινωνίας μας που είχε ως συνέπεια, είναι τα αποτελέσματα της κυριαρχίας του, που αποτελεί την πηγή της σημερινής κακοδαιμονίας που διέρχεται η πατρίδα μας.
Ωστόσο, η «πονηριά της ιστορίας» κατά την οξυδερκή διατύπωση του Hegel, είναι ότι την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μέσα από τη συσσώρευση των επιπτώσεων της επί δεκαετίες ηγεμονίας των (παρ)αξιών του «Παρασυντάγματος του λαϊκισμού», έχουν επωμιστεί να τη διαχειριστούν οι κατ’ εξοχήν εμπνευστές του. Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του, που επένδυσαν πολιτικά σε αυτό, βάσισαν σε αυτό την κομματική τους κραταίωση, και με αυτό ως κατεδαφιστικό μοχλό αντιστρατεύθηκαν ως αντιπολίτευση κάθε πολιτική προσπάθεια ο τόπος να αποφύγει τη σημερινή κατρακύλα. Είναι από μια άποψη η εξέλιξη αυτή, μια μορφή εκδίκησης του «Παρασυντάγματος του λαϊκισμού» προς τους εμπνευστές του. Που πέραν των άλλων, το βρίσκουν σήμερα μπροστά τους ως εμπόδιο, αυτή τη φορά τοποθετημένο απέναντι στις δικές τους επιλογές, από τους μέχρι πρότινος «συντρόφους» τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου