http://www.pemptousia.gr/2018/05/pios-evale-to-moro-sto-sverko-tou-iereos/
Με αφορμή το βιβλίο “Εμπειρίες…” [“Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία” που έγραψε ο αφηγητής της διήγησης αυτής π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος] μου τηλεφώνησε κάποιος πρώην άθεος και μου διηγήθηκε τα εξής:
Εγώ σαν μαρξιστής και υλιστής που ήμουν, όλους τους θρησκευόμενους χριστιανούς τους θεωρούσα κατωτέρας στάθμης και λειψούς στο μυαλό, τους δε ιερείς και ρασοφόρους εκμεταλλευτές των απλών ανθρώπων.
Από όλους αυτούς, λοιπόν, μόνον έναν σεβόμουν, που μου είχε σώσει στον στρατό
την ζωή. Αυτός κάθε φορά που τον βομβάρδιζα με απορίες και ερωτήσεις, αντί άλλου μου απαντούσε: “Έρχου και ίδε”.
Κάποια φορά μου είπε: “Θα πεθάνω, κι ένα χατήρι δεν μου το έχεις κάνει! Και γιατί να το κάνης, όταν θα έχω πεθάνει; Να μου το κάνης πριν πεθάνω να χαρώ! Να έρθης μια φορά μαζί μου στην εκκλησία”. Εγώ του αντέτεινα ότι βαριέμαι να κάθομαι όρθιος τόσες ώρες, αλλά αυτός μου είπε ότι σήμερα οι ναοί έχουν και καρέκλες!
Τελικά, με τα πολλά, πήγαμε μια φορά στην Θεία Λειτουργία, την ώρα του Ευαγγελικού αναγνώσματος. Την περισσότερη ώρα χάζευα εδώ κι εκεί, μέχρι που έφθασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας. Και τότε, είδα να κοινωνούν πολλοί. Πρώτα τα μικρά παιδιά και κατόπιν νέοι και μεγάλοι άνθρωποι…
Εγώ σαν μαρξιστής και υλιστής που ήμουν, όλους τους θρησκευόμενους χριστιανούς τους θεωρούσα κατωτέρας στάθμης και λειψούς στο μυαλό, τους δε ιερείς και ρασοφόρους εκμεταλλευτές των απλών ανθρώπων.
Από όλους αυτούς, λοιπόν, μόνον έναν σεβόμουν, που μου είχε σώσει στον στρατό
την ζωή. Αυτός κάθε φορά που τον βομβάρδιζα με απορίες και ερωτήσεις, αντί άλλου μου απαντούσε: “Έρχου και ίδε”.
Κάποια φορά μου είπε: “Θα πεθάνω, κι ένα χατήρι δεν μου το έχεις κάνει! Και γιατί να το κάνης, όταν θα έχω πεθάνει; Να μου το κάνης πριν πεθάνω να χαρώ! Να έρθης μια φορά μαζί μου στην εκκλησία”. Εγώ του αντέτεινα ότι βαριέμαι να κάθομαι όρθιος τόσες ώρες, αλλά αυτός μου είπε ότι σήμερα οι ναοί έχουν και καρέκλες!
Τελικά, με τα πολλά, πήγαμε μια φορά στην Θεία Λειτουργία, την ώρα του Ευαγγελικού αναγνώσματος. Την περισσότερη ώρα χάζευα εδώ κι εκεί, μέχρι που έφθασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας. Και τότε, είδα να κοινωνούν πολλοί. Πρώτα τα μικρά παιδιά και κατόπιν νέοι και μεγάλοι άνθρωποι…