Ο Νίκος Γκάλης αποτελεί χωρίς αμφιβολία την επιτομή της σεμνότητας στο πάνθεον των κορυφαίων αθλητών της νεότερης Ιστορίας. Κοιτάει χαμηλά, μιλάει σπάνια, αλλά λέει πολλά. Προσωπικά, δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω.
Τον καμάρωνα ως μαθητής λυκείου με τα απίστευτα μαγικά του και μια αθόρυβη στόφα ηγέτη, που έκανε και μια ομάδα αντικειμενικά λειψή να μπορεί να πάρει πρωτάθλημα.Χωρίς φανφάρες, καπρίτσια και κακομαθημένες συμπεριφορές, ήταν ένας Eλληνοαμερικανός στην καταγωγή, αλλά «Eλληνάρας» στην ψυχή, που μπορούσε να ανατρέψει κάθε προγνωστικό. Ο τύπος ήταν, χωρίς αμφιβολία, μια ομάδα μόνος του. Και αυτό μας έκανε να τον λατρεύουμε, επιβεβαιώνοντας στο θυμικό μας την ιστορική αναδρομή όπου πάντα ο Ελληνας τα έβαζε με τα... θηρία.
Διαβάζοντας αυτήν την ημιεπίσημη «διαρροή» για στράτευσή του στην Α΄ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης με τα χρώματα της Νέας Δημοκρατίας, ομολογώ ότι... ξενέρωσα. Ακόμη ένας υπεραθλητής, θύμα της βουλιμικής διείσδυσης των φθαρμένων κομμάτων εξουσίας σε προσωπικότητες κοινής αποδοχής. Χωρίς καμία επεξεργασμένη στρατηγική. Χωρίς κανένα όραμα δημιουργίας «ομάδας κρούσης αρίστων» που θα προασπίσουν τα συμφέροντα της χώρας. Μόνο και μόνο για να γράψουν «εκλογικά ποντάκια» στη μάχη για την κατάκτηση της καρέκλας...
Το είχα δει το έργο και παλαιότερα με τον Πύρρο Δήμα. Δεν μιλάμε για μέτριους ποδοσφαιριστές και άλλα «νούμερα» της αθλητικής ζωής που τρύπωσαν σε κόμματα για να εξασφαλίσουν τη σύνταξή τους. Ο Πύρρος ήταν σαν τον Γκάλη, υπεραθλητής διεθνούς εμβέλειας και πατριώτης, χωρίς αμφιβολία. Μεγαλωμένος σε ένα φτωχικό περιβάλλον με έναν πατέρα ακτιβιστή που έζησε στο πετσί του την καταπίεση του ανθελληνικού αλβανικού καθεστώτος, μαγεύτηκε από τις σειρήνες της ελληνικής «κοσμικής ζωής», τις παρέες με αμοραλιστές, σκληρούς επαγγελματίες του καλλιτεχνικού στερεώματος και εν τέλει την απέραντη ρηχοπατιά της μεταπολιτευτικής κατάντιας μας.
Το είχα δει το έργο και παλαιότερα με τον Πύρρο Δήμα. Δεν μιλάμε για μέτριους ποδοσφαιριστές και άλλα «νούμερα» της αθλητικής ζωής που τρύπωσαν σε κόμματα για να εξασφαλίσουν τη σύνταξή τους. Ο Πύρρος ήταν σαν τον Γκάλη, υπεραθλητής διεθνούς εμβέλειας και πατριώτης, χωρίς αμφιβολία. Μεγαλωμένος σε ένα φτωχικό περιβάλλον με έναν πατέρα ακτιβιστή που έζησε στο πετσί του την καταπίεση του ανθελληνικού αλβανικού καθεστώτος, μαγεύτηκε από τις σειρήνες της ελληνικής «κοσμικής ζωής», τις παρέες με αμοραλιστές, σκληρούς επαγγελματίες του καλλιτεχνικού στερεώματος και εν τέλει την απέραντη ρηχοπατιά της μεταπολιτευτικής κατάντιας μας.
Στρατεύτηκε σε ένα κόμμα σε αποδρομή, σημαντικά υπεύθυνο για όλα τα δεινά που ζούμε σήμερα, και σύντομα θα φτιάξει βαλίτσες για να εγκαταλείψει μια ασήμαντη πολιτική καριέρα. Ο Γκάλης, από την πλευρά του, αρνήθηκε να υποκύψει στις σειρήνες της εύκολης... χαζοστρατολόγησης από ατζέντηδες των «τελειωμένων». Με μία επική ανάρτηση τους έστειλε στον διάολο και γι’ αυτό παραμένει «ήρωας» βαθιά στις ψυχές μας.
Σαφώς και μπορεί να προσφέρει στη δημόσια ζωή. Ανάγκη έχουμε από τέτοια πρότυπα. Οχι, όμως, με ηλιθίους που σπεύδουν να αφήσουν να διαρρεύσει το «κλείδωμα» της υποψηφιότητάς του για να προκαταλάβουν εξελίξεις και να λάβουν εύσημα από τον... αρχηγό. Αυτοί δεν μπορούν ούτε να του σκουπίσουν τον ιδρώτα απ’ τη φανέλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου