Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι λαός χωρίς μέλλον. Έτσι λένε κάποιοι σοφοί. Και δυστυχώς, ελάχιστοι από εμάς γνωρίζουμε ιστορία.
Ίσως φταίει ο τρόπος με τον οποίο διδάσκεται στα σχολεία μας. Μια ανούσια παράθεση ημερομηνιών, μαχών, συνθηκών, ονομάτων, κλπ… κάνοντας το εν λόγω μάθημα το πιο βαρετό όλων.
Γι’ αυτό και οι περισσότεροι το μόνο που γνωρίζουν από την ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι ο «ηρωισμός» των αγωνιστών του ’21, ο «παλλαϊκός» ξεσηκωμός κατά των Τούρκων, η αυτοθυσία των προγόνων μας κ.ο.κ.
Αγνοώντας λεπτομέρειες που όμως κάνουν την διαφορά.
Όπως ας πούμε λεπτομέρειες για τη θρυλική πολιορκία και έξοδο του Μεσολογγίου. Τότε που οι αποκλεισμένοι βρίσκονταν σε πλήρη απόγνωση με την πείνα να θερίζει, και να μην έχει μείνει ούτε γάτα αλλά ούτε ποντίκι που να μην έχει προ πολλού φαγωθεί. Μάλιστα, από κάποιο σημείο και μετά οι πολιορκημένοι άρχισαν να τρώνε ένα είδος φυκιού, τις πικραλήθρες, που τις έβραζαν επί ώρες μπας και φύγει η πικρή γεύση τους.
Που θέλω να καταλήξω; Στο αποκορύφωμα. Σε αυτά που δεν μας λένε στο σχολείο. Διότι σε εκείνη την κρίσιμη φάση της πολιορκίας, και ενώ περίμεναν βοήθεια από την «ελληνική κυβέρνηση» του Κουντουριώτη στο Ναύπλιο, τους ήρθε μια επίσημη επιστολή που τους έλεγε να κρατήσουν άλλες 12 μέρες, και εν ανάγκη να φάνε ο ένας τον άλλον! Έτσι ακριβώς.
Παράλληλα, η εν λόγω κυβέρνηση διαβεβαίωνε τους υπόλοιπους Έλληνες ότι το Μεσολόγγι έχει ανεφοδιαστεί πλήρως κατόπιν ενεργειών της, άρα ουδείς λόγος ανησυχίας…
Όταν μετά από μέρες έγινε η περίφημη έξοδος, πολλοί υπερασπιστές της πόλης που κατάφεραν να ξεφύγουν από το τούρκικο μαχαίρι έφτασαν καταταλαιπωρημένοι και στα όρια του θανάτου από την πείνα στο στρατόπεδο της Δερβέκιστας, όπου έλπιζαν πως οι συμπατριώτες τους θα τους φρόντιζαν. Οι χορτάτοι συνέλληνες τους εκμεταλλεύτηκαν όσο δεν πάει άλλο, πουλώντας τους ρούχα και τρόφιμα σε εκατονταπλάσιες τιμές από το κανονικό! Μιλάμε για αλληλεγγύη, όχι αστεία. Όπως και στη κατοχή, τότε που ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι ανταλλάσσονταν με έναν τενεκέ λάδι.
Κάτι ανάλογο έγινε και με την καταστροφή των Ψαρών, που όλοι διδασκόμαστε στο σχολείο. Που κι αυτή οφείλονταν εν πολλοίς στην αδιαφορία της τότε κυβέρνησης Κουντουριώτη.
Εν πάση περιπτώσει, αυτά που δεν διδασκόμαστε είναι και τα πιο ενδιαφέροντα, τα πιο ενδεικτικά της φύσης του ανθρώπου, και δη του νεοέλληνα. Όπως π.χ. μετά την καταστροφή και τον σφαγιασμό των κατοίκων του νησιού, που η κυβέρνηση επιτέλους ξύπνησε και είπε να αντιδράσει στέλνοντας μερικά πλοία για να διώξουν τον τουρκικό στόλο. Πράγμα που έγινε, μόνο που όταν οι ναύτες κατέβηκαν στο νησί για να διώξουν τους 150 περίπου Τούρκους που αποτελούσαν την φρουρά, αντί να τους πολεμήσουν επιδόθηκαν σε πλιάτσικο, κλέβοντας ό,τι εύρισκαν, και ό,τι είχε απομείνει από την λεηλασία των Τούρκων που είχε προηγηθεί. Κι αυτό την ώρα που ολόκληρο το νησί ήταν γεμάτο από τα πτώματα (διαμελισμένα και μη) των δύστυχων Ψαριανών…
Κάτι ανάλογο έγινε και στην Ήπειρο το 1821, όταν μετά τις μάχες που έγιναν εκεί και οι Έλληνες υποχώρησαν, πολλοί κάτοικοι της Άρτας περιπλανώντο ημίγυμνοι και πεινασμένοι στην ύπαιθρο ψάχνοντας για βοήθεια. Διάφοροι όμως επιτήδειοι (Έλληνες λέμε), όχι μόνο δεν τους βοήθησαν, αλλά επιδίωκαν να τους πάρουν ό,τι είχαν και δεν είχαν επάνω τους. Μάλιστα έκοβαν τα δάχτυλα των γυναικών για να πάρουν τα δαχτυλίδια τους!
Πάμε στην Χίο… όπου μετά την αποτυχία της εξέγερσης ακολούθησε μια ανθρωποσφαγή άνευ προηγουμένου με εκατόμβες θυμάτων. Μέσα σε αυτή την ανείπωτη δυστυχία κάποιοι Χιώτες κατέφυγαν στα ξένα προξενεία μπας και βρουν βοήθεια. Οι πρόξενοι όμως (Έλληνες κυρίως) τους ζητούσαν χρήματα για να τους σώσουν. Λέγεται δε ότι ένας από αυτούς προσέφερε την «προστασία» του σε πολλές νεαρές Χιώτισσες με τίμημα την… τιμή τους!
Και σαν κερασάκι στην τούρτα άφησα για το τέλος την περίπτωση του κοτζαμπάση Νικόλαου Δεληγιάννη, πού όταν ο σφαγέας Δράμαλης κατάφερε επιτέλους να καταλάβει το Άργος το οποίο υπερασπίζονταν οι εχθροί των κοτζαμπάσηδων στρατιωτικοί (βλ. Κολοκοτρώνης), έστειλε το εξής χαρμόσυνο μήνυμα στην κυβέρνηση, που είχε ήδη φροντίσει να βρει καταφύγιο στα νησιά του Αιγαίου: «Ηττηθήκαμε. Δοξασμένος ο Θεός. Διαφορετικά ο λαός θα μας έπαιρνε την εξουσία…»!
Αυτά τα ολίγα…
Με στοιχεία από τα βιβλία:
-Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 1821, τ.Α΄-Δ’ (β΄έκδοση) του Τάκη Σταματόπουλου
-Απομνημονεύματατου Ιωάννη Μακρυγιάννη
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου