Και χρησιμοποιούμε αυτή την έκφραση -ελληνοτουρκικά- γιατί επίσημη θέση του ελληνικού κράτους διαχρονικά ήταν η εξής: Δεν υπάρχουν ελληνοτουρκικά προβλήματα, υπάρχει ένα πρόβλημα και αυτό είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο κρατών στο Αιγαίο.
Είναι αλήθεια ότι η Τουρκία μετά τη Συμφωνία του Ελσίνκι το 1999, και όσο είχε ως πρωτεύοντα στόχο της εξωτερικής της πολιτικής την είσοδό της στην ΕΕ ως πλήρες μέλος, είχε μετριάσει τις προκλήσεις της και είχαμε να ακούσουμε πολλά χρόνια για τα 157 νησιά «αδιευκρίνιστης ιδιοκτησίας», είχαμε πολλά χρόνια να δούμε ερευνητικά σκάφη στο Αιγαίο, όπως επίσης είχαμε πολλά χρόνια –και συγκεκριμένα από το 1996– να έλθουμε αντιμέτωποι με μια μείζονα ελληνοτουρκική κρίση.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν από τα τέλη του 2015, όταν η Τουρκία είχε ήδη κηρύξει τον πόλεμο στους Κούρδους της επικράτειάς της, από τον Ιούλιο του 2015, και αφού ο Ερντογάν είχε κερδίσει δια του ΑΚΡ τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Τότε ο Ερντογάν βλέποντας:
- τις επερχόμενες αλλαγές στην ΕΕ,
-τις δραματικές για την Τουρκία εξελίξεις στη Συρία και
-τις ανησυχητικές για τα συμφέροντα της Άγκυρας εξελίξεις στην ΑΟΖ και στα ενεργειακά της Κύπρου,
προχώρησε στην αναδιάταξη των στόχων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο στόχος της ΕΕ υποχώρησε και πήρε την πρώτη θέση το Κουρδικό, για να ακολουθήσουν τα ενεργειακά της Κύπρου και τα θέματα του Αιγαίου, που εκ των πραγμάτων είναι συναφή και συναρτώμενα με τα της Κύπρου, και να μπει πλέον στην τρίτη προτεραιότητα η ΕΕ ως στρατηγικός στόχος –γιατί ως οικονομικός παραμένει πρωτεύων.
Άρα ήταν θέμα χρόνου να δούμε στην πράξη τα πρώτα σημάδια της αλλαγής της τουρκικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα, γιατί δυστυχώς η πατρίδα μας είναι ο αδύναμος κρίκος, αφού η Κύπρος
- αφενός μεν κατάφερε να ξεφύγει από τη μέγγενη των μνημονίων
-και αφετέρου έχει με κάποιον τρόπο στο πλευρό της τις μεγάλες εταιρίες που έχουν επενδύσει ήδη πολλά εκατομμύρια και προσδοκούν μέχρι και δισεκατομμύρια από τη δραστηριοποίησή τους στην κυπριακή ΑΟΖ.
Τα πρώτα σημάδια ήλθαν
- με την έξοδο του ερευνητικού σκάφους «Τσεσμέ» στο Αιγαίο, στα τέλη του 2015 και στις αρχές του 2016,
-με τις διάφορες Navtex με τις οποίες δέσμευαν τεράστιες περιοχές στο Αιγαίο για μεγάλο διάστημα και
-με τις προκλήσεις της Τουρκίας, που άρχισαν να επικεντρώνονται στις νησίδες Παναγιά, Φαρμακονήσι, Μεγίστη, τις οποίες η Τουρκία ονομάζει «τουρκικές» και ισχυρίζεται ότι τις έχει καταλάβει η Ελλάδα και τις έχει επανδρώσει με στρατιωτικά τμήματα.
Προτελευταία πρόκληση, η τουριστική βόλτα του Τούρκου αρχηγού ΓΕΕΘΑ Χουλουσί Ακάρ με τους αρχηγούς των κλάδων των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στα Ίμια, την επομένη της απόφασης του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, και τελευταία μέγιστη πρόκληση οι βολές που έκανε το τουρκικής ναυπήγησης περιπολικό «Κουσάντασι», του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα, κοντά στο Φαρμακονήσι.
Για την ιστορία, πάντως, οι Τούρκοι είχαν προειδοποιήσει ότι θα εκτελέσουν πυρά στην περιοχή του Φαρμακονησίου με τη Navtex 221/17, οι ελληνικές υπηρεσίες είχαν εκδώσει αντι-Navtex με την οποία ενημέρωναν ότι η τουρκική αγγελία με αριθμό 221/17 είναι άκυρη, όμως παρ’ όλα αυτά οι βολές έγιναν.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν από τα τέλη του 2015, όταν η Τουρκία είχε ήδη κηρύξει τον πόλεμο στους Κούρδους της επικράτειάς της, από τον Ιούλιο του 2015, και αφού ο Ερντογάν είχε κερδίσει δια του ΑΚΡ τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Τότε ο Ερντογάν βλέποντας:
- τις επερχόμενες αλλαγές στην ΕΕ,
-τις δραματικές για την Τουρκία εξελίξεις στη Συρία και
-τις ανησυχητικές για τα συμφέροντα της Άγκυρας εξελίξεις στην ΑΟΖ και στα ενεργειακά της Κύπρου,
προχώρησε στην αναδιάταξη των στόχων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο στόχος της ΕΕ υποχώρησε και πήρε την πρώτη θέση το Κουρδικό, για να ακολουθήσουν τα ενεργειακά της Κύπρου και τα θέματα του Αιγαίου, που εκ των πραγμάτων είναι συναφή και συναρτώμενα με τα της Κύπρου, και να μπει πλέον στην τρίτη προτεραιότητα η ΕΕ ως στρατηγικός στόχος –γιατί ως οικονομικός παραμένει πρωτεύων.
Άρα ήταν θέμα χρόνου να δούμε στην πράξη τα πρώτα σημάδια της αλλαγής της τουρκικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα, γιατί δυστυχώς η πατρίδα μας είναι ο αδύναμος κρίκος, αφού η Κύπρος
- αφενός μεν κατάφερε να ξεφύγει από τη μέγγενη των μνημονίων
-και αφετέρου έχει με κάποιον τρόπο στο πλευρό της τις μεγάλες εταιρίες που έχουν επενδύσει ήδη πολλά εκατομμύρια και προσδοκούν μέχρι και δισεκατομμύρια από τη δραστηριοποίησή τους στην κυπριακή ΑΟΖ.
Τα πρώτα σημάδια ήλθαν
- με την έξοδο του ερευνητικού σκάφους «Τσεσμέ» στο Αιγαίο, στα τέλη του 2015 και στις αρχές του 2016,
-με τις διάφορες Navtex με τις οποίες δέσμευαν τεράστιες περιοχές στο Αιγαίο για μεγάλο διάστημα και
-με τις προκλήσεις της Τουρκίας, που άρχισαν να επικεντρώνονται στις νησίδες Παναγιά, Φαρμακονήσι, Μεγίστη, τις οποίες η Τουρκία ονομάζει «τουρκικές» και ισχυρίζεται ότι τις έχει καταλάβει η Ελλάδα και τις έχει επανδρώσει με στρατιωτικά τμήματα.
Προτελευταία πρόκληση, η τουριστική βόλτα του Τούρκου αρχηγού ΓΕΕΘΑ Χουλουσί Ακάρ με τους αρχηγούς των κλάδων των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στα Ίμια, την επομένη της απόφασης του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, και τελευταία μέγιστη πρόκληση οι βολές που έκανε το τουρκικής ναυπήγησης περιπολικό «Κουσάντασι», του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα, κοντά στο Φαρμακονήσι.
Για την ιστορία, πάντως, οι Τούρκοι είχαν προειδοποιήσει ότι θα εκτελέσουν πυρά στην περιοχή του Φαρμακονησίου με τη Navtex 221/17, οι ελληνικές υπηρεσίες είχαν εκδώσει αντι-Navtex με την οποία ενημέρωναν ότι η τουρκική αγγελία με αριθμό 221/17 είναι άκυρη, όμως παρ’ όλα αυτά οι βολές έγιναν.
Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι τουρκικές προκλήσεις, οι οποίες θα συνεχιστούν και δεν σχετίζονται ούτε με τους «οκτώ» ούτε με το δημοψήφισμα.
Μπορεί να παίρνουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ανάλογα με τη συγκυρία, όμως οι προκλήσεις εντάσσονται στον στρατηγικό σχεδιασμό της Τουρκίας, που ήταν στο ράφι από το 1999 και τώρα είναι πάνω στο τραπέζι, λόγω της αναδιάταξης των στόχων της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ο στρατηγικός σχεδιασμός προβλέπει
- συνεχή και διευρυνόμενη αμφισβήτηση,
-σταδιακή προώθηση των τουρκικών θέσεων μέσω προκλήσεων και διαφόρων κρίσεων,
-με τελικό στόχο το μοίρασμα του Αιγαίου στη μέση.
Όμως το Αιγαίο είναι η καρδιά του Ελληνισμού και δεν διχάζεται ούτε μοιράζεται. Αυτό καλό είναι να το γνωρίζουν όλοι.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου