«Όλοι μαζί μπορούμε» (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

«Όλοι μαζί μπορούμε»
Πολιτικές και θρησκευτικές διαστάσεις παίρνει το «όλοι μαζί μπορούμε»
υποκαθιστώντας την πολιτική και τους αγώνες με τη φιλανθρωπία
πάνω στην οποία οικοδομείται η νέα ελληνική κοινωνία
Μια κοινωνία υποκριτική και τάχα φιλεύσπλαχνη πολύ
Μια κοινωνία χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς ατομικό εγώ και υψηλό προορισμό

αφού εγκλωβίζει τους πεινασμένους σ’ ένα πιάτο φαγητό
Στρατιές ανέργων, αστέγων και εξαθλιωμένων υπάρξεων
συνωθούνται στα συσσίτια και στα δημοτικά καζάνια
και ούτε καν σκέπτονται ν’ αγωνιστούν επί των επάλξεων
για να χτίσουν μια δική τους ζωή των άξιων
Ν’ αγωνιστούν για μια Ελλάδα ενάντια στους πολιτικούς
που δόλια και μεθοδευμένα έφεραν τους μνημονιακούς
αναγορεύοντάς τους σε παράγοντες και κριτές αποφασιστικούς
Το γεγονός προσλαμβάνει στην κοινωνία διαστάσεις τραγικές
που ξεπερνούν τα όρια της γνωστής φιλανθρωπίας
παίρνοντας τη μορφή αρχαίας ελληνικής τραγωδίας
αντικαθιστώντας τους κοινωνικούς αγώνες μ’ ένα πιάτο
δημιουργώντας στρατιές από το απόκληρο προλεταριάτο
που περνά στο περιθώριο της ζωής και της ενεργού αντίστασης
αποδεχόμενο τη φιλανθρωπία, ως φυσιολογικό τρόπο ζωής
την οποία δεν μπορεί ν’ αλλάξει ποτέ κανείς
Αλίμονο όμως στις κοινωνίες των ανθρώπων και τους λαούς
που δοξάζουν, στηρίζουν και ευγνωμονούν τέτοιους ταγούς
και τέτοιους αδίστακτους λαοκτόνους δημαγωγούς
Αλίμονο σ’ ένα υπερήφανο λαό και σ’ ένα αληθινό κράτος
που αντί να χτίζουν εργοστάσια να καπνίζουν καμινάδες
κάνουν υποκλίσεις και ικετεύουν ξένους αφεντάδες
Ναι! Όλοι μαζί μπορούμε και πρέπει να κάνουμε την ανατροπή
για να σωθούμε κι’ εμείς και η πατρίδα μας η ιστορική
αρκεί ν’ αποφασίσουμε ν’ αλλάξουμε τη μαύρη τη ζωή.
 
Αθήνα 14/3/2017

Στο καβούκι
Μέσα στο καβούκι του ο Έλληνας κλεισμένος στο τραγικό του το «εγώ»
παραμένει πεισματικά έξω από κάθε τι το κοινωνικό
Ζει, κινείται και δρα μόνο για τον εαυτό του
κι’ αν κάνει κάτι το γενικό, το κάνει για τον εγωισμό του.
Υποκρίνεται πως ενδιαφέρεται για το διπλανό του και την κοινωνία
ενώ το κάνει για να φανεί και ν’ αποκτήσει επωνυμία.
Να βγει στα φώτα τα κοινωνικά και τα πολιτικά μπαλκόνια
εξαργυρώνοντας πολιτικά και κοινωνικά τα λίγα μακαρόνια
Διαρκώς μιλούν οι Έλληνες για σκληρούς αγώνες για την πατρίδα
που οι ταγοί της την κατάντησαν των δανειστών την παλλακίδα.
Οι πιο πολλοί έχουν καθημερινά στα χείλη τους το «πρέπει»
αλλά πέρα απ’ αυτό τίποτα πρακτικό κανείς δε βλέπει.
Ανώνυμες και ανώδυνες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές παρεμβάσεις
που για το σάπιο σύστημα είναι αληθινές πολιτικές οάσεις.
Ανούσιες, άχρωμες, προσωπικές και αναποτελεσματικές
αφού άλλοι παίρνουν τις κοινωνιοκτόνες αποφάσεις
Κι’ όταν αργά και που οι «πολίτες» πηγαίνουν στις συγκεντρώσεις τις πλαδαρές
αυτό το κάνουν μέσα από τις κομματικές γραμμές
για να έχουν κάτι να παίρνουν κι’ αυτοί απ’ τις παροχές
Στις σχέσεις τους τις κοινωνικές οι Έλληνες έγιναν ατομιστές
τις χρησιμοποιούν μόνο για το ατομικό τους το συμφέρον
για το οποίο μόνο δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον
Αν δεν έχουν τίποτα να πάρουν και τίποτα να κερδίσουν
σπεύδουν γρήγορα να σε λησμονήσουν
ούτε τηλέφωνο κάνουν, ούτε καλημέρα λένε
το θεωρούν εντελώς χαμένο και χρόνο περιττό
κάνοντας και την «καλημέρα» εμπόριο πρόστυχο και φθηνό
που αφειδώλευτα σκορπούν στον κάθε ισχυρό
Νόμος πανάρχαιος, πλατωνικός και οικουμενικός:
Πάντα δοξάζεται και πάντα τιμάται ο διεφθαρμένος δυνατός
έστω κι’ αν αυτό δεν το εγκρίνει ο Χριστός.
 
Αθήνα 14/03/2017
 
Αντιδημοφιλείς σκέψεις από το «κατηγορώ» του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου(«Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992)
-«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό για υποκρισία, γιατί ενώ έχει διαρκώς απλωμένο το χέρι ζητώντας δανεικά και ενισχύσεις από τις χώρες της ΕΟΚ και τις ΗΠΑ παριστάνει το πατριωτικό λιοντάρι».
-«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί όντας απρόθυμος να υποστεί θυσίες για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας, θέλει να μεταθέσει αυτό το χρέος στους ώμους κάθε είδους ξένων προστατών».
-«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί ούτε ονειρεύεται, ούτε σχεδιάζει ούτε και αγωνιούν οι ταγοί του για ένα εθνικό ιδανικό και να υποβληθεί σε στερήσεις για την πραγμάτωσή του».
-«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί φοβάται την αλήθεια και δεν ενδιαφέρεται ούτε να τη μάθει ούτε να την υπερασπιστεί».
-«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί δεν προσπαθεί να ξεχωρίσει τους πατριώτες από τους πατριδοκάπηλους».
-«Κατηγορώ την ελληνική νεολαία γιατί υποτάχθηκε αδιαμαρτύρητα στο σημερινό πολιτικό σύστημα το οποίο την εξανδραποδίζει..».
-«Κατηγορώ τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης (Τύπο και ΜΜΕ), γιατί παραλείπουν την αντικειμενική ενημέρωση, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση της θολούρας».
-Εκείνο το αγωνιώδες «κατηγορώ», του Οκτωβρίου του 1992, κατέληγε: «Τούτη την ώρα που η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια, οι Έλληνες οφείλουμε να σπρώξουμε προς τα εμπρός το παρόν της προς το μέλλον».
Πέρασαν από τότε 23 χρόνια στα οποία επιβεβαιώθηκαν απόλυτα τα όσα αγωνιώδη είχαν καταγράψει τότε.
Αγωνιώδη, στα οποία ταγοί και λαός ούτε καν που υποπτεύθηκαν αρνούμενοι να μάθουν και να δουν την τραγική αλήθεια, ασθμαίνοντας για την κομματική καριέρα και την άνομη κονόμα.
Η εκδικήτρια ιστορία παίρνει τώρα τη δική της ρεβάνς.
Τούτος ο αιώνας θα περάσει μέσα σε κοπετούς και οιμωγές των Ελλήνων, οι οποίο τόσο ανεύθυνα, τόσο άκριτα και τόσο τυχοδιωκτικά συμπεριφέρθηκε σαράντα χρόνια.