Η καρέκλα (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Η καρέκλα Ω! γλυκιά καρέκλα μου στην πρόστυχη Ελλάδα είσαι ακόμα πιο γλυκιά και απ’ τη μαρμελάδα Μπροστά σου στέκουν γονυπετείς και θλιβεροί ικέτες πρωθυπουργοί και βουλευτές και υπουργοί επαίτες που παριστάνουν στο λαό τους φοβερούς ηγέτες Από κοντά και οι δήμαρχοι και τα κομματικά στελέχη και οι άπαντες δοξάζουνε αυτόν που σε κατέχει Αγώνας ανελέητος και πολύ εξοντωτικός που χρόνια και χρόνια ευλογεί ο κυρίαρχος λαός στο όνομα του οποίου ομνύουν καρεκλοκένταυροι εραστές κρύβοντας επιμελώς τις πρόστυχες καρεκλοηδονές. Ω! έδρα σατανική, Κίρκη της Οικουμένης που μεταμορφώνεις τους πολιτικούς σε Αυστραλοπιθήκους και τους κάνεις ποταπούς και λιαν ανηθίκους Ω! Καρέκλα μιαρά, θεά της χυδαίας εξουσίας που για χάρη σου γίνονται οι πολιτικοί μαϊμούδες και κάνουν διαρκώς απίθανες ιδεολογικές κωλοτούμπες. Τους αναγκάζεις να πουλούν ψηφοφόρους και πατρίδα αποδεκατίζοντας κάθε ανθρώπινη ελπίδα. Ω! Καρέκλα, Κίρκη, χλωμή πόρνη της γης καταστρέφεις τις κοινωνίες και την αποστολή της πολιτικής και παραδίδεις και πολιτικούς στη χλεύη της ντροπής Έχεις τόση δύναμη μεγάλη και μεταμορφωτική και τόση λάγνα γοητεία και σαγηνευτική Να κάνεις χοίρους τους ουτιδανούς πολιτικούς κι’ αυτοί να καμώνονται τους ιδεολόγους και τους σοβαρούς Ω! Καρέκλα, το πεπρωμένο της ανθρώπινης ιστορίας που πάντα θα κόβεις τα φτερά της κοινωνίας και θα την οδηγείς συνεχώς στο σισύφειο μαρτύριο ενώ αυτή ματαίως θα ψάχνει έξοδο από το κολαστήριο   Αθήνα 09/06/2016   Οι αχρείοι πολίτες του Περικλέους και οι κοπρίτες της μεταπολίτευσης Στον περίφημο Επιτάφιό του, τον οποίο, εξεφώνησε ο Περικλής για να τιμήσει τους πρώτους ήρωες πολεμιστές που σκοτώθηκαν στον πρώτο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέμου, εξαίροντας την προσφορά των Αθηναίων πολιτών «εις τας δημοσίας υποθέσεις», είπε και τούτη τη φράση που διύνησε τις θρυλικές αποστάσεις του παγκοσμίου της κύρους: «Διότι μόνοι ημείς εκείνον που δεν μετέχει εις αυτάς θεωρούμεν όχι φιλήσυχον αλλά αχρείον πολίτην» (Θουκυδίδης, Β’, 40). Όμως, αυτή η παγκοσμίου σημασίας κοινωνιολογική και πολιτική δημοκρατική αρχή, την οποία ο Αριστοτέλης θα υιοθετήσει και θα ερμηνεύσει με το περίφημο: «Πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον η τω μετέχειν κρίσεως και αρχής» (Πολιτικά, Γ’ 1275) παραχαράκτηκε και αλλοιώθηκε μέσα στα σαράντα χρόνια της σημερινής μεταπολίτευσης. Έγινε το μαύρο άσπρο και η πατρίδα έγινε εμπόριο και ο πολίτης έγινε κοπρίτης. Μια απέραντη καθημερινή απάτη κυριαρχεί στο δημόσιο βίο και ένας απέραντος ατομικός τυχοδιωκτισμός βασιλεύει στις ψυχές των κοπριτών, που ομνυούν ότι αγωνίζονται υπέρ πατρίδος, ενώ πρόκειται για το τομάρι τους. Ούτως εχόντων των αποδεδειγμένων γεγονότων, αναστρέφοντας την πιο πάνω ρήση του Περικλέους και αναποδογυρίζοντάς την, την διατυπώνω έτσι: «Όσοι σήμερα ασχολούνται με τον δημόσιο βίο και μετέχουν σ’ αυτόν ποικιλοτρόπως ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΕΙΟΙ». Έτσι, για την ιστορία, σημειώνω ότι ήδη ο γράφων από το 1992, καυτηρίαζε το ψεύτικο «πόθεν έσχες» των πολιτικάντηδων, αξιώνοντας την απόλυτη διαφάνεια του αληθινού «πόθεν έσχες», γιατί διαφορετικά «θα γίνει προβληματική η εθνική μας ύπαρξη και πορεία» (βλ. «Ελευθεροτυπία» της 12-2-1992, όπου το άρθρο μου: «Απλοί κανόνες για ένα σωστό πόθεν έσχες»). Τι σημασία έχει η γνώμη και οι επισημάνσεις του εκτός βόθρων πολίτη; Οι εξελίξεις δρομολογούνται και αποφασίζονται από τους μετέχοντες στην επεξεργασία των βοθρολυμάτων. Όσο πιο σκατωμένος τόσο περισσότερο τιμημένος από τους κοπρίτες-«πολίτες» (Για το τι σημαίνει να είναι κανείς πολίτης και για τη σπανιότητά του στην Ελλάδα βλ. τη σειρά των άρθρων μου στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» από 15-5 έως και 26 Ιουνίου 1992).   Αθήνα 09/06/2016

Υποθήκες από το πολίτευμα της Σπάρτης: -«Ο Λυκούργος δίδασκε πως μεγάλη επίδραση στην ανάπτυξη της ανδρείας έχουν τη συνήθεια, η παιδεία, το μάθημα και ο τρόπος ζωής». -«Ο Αριστοτέλης έγραφε για τους Σπαρτιάτες πως δεν επιτρέπεται να θεωρεί κανείς ότι ένας πολίτης ανήκει στον εαυτό του, αλλά όλοι πιστεύουν πως όλοι ανήκουν στο κράτος, αφού ο καθένας είναι μέρος του και η φροντίδα για τον ένα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τη φροντίδα για το σύνολο». -«Όλη η φροντίδα των Σπαρτιατών επικεντρωνόταν στην εκπαίδευση των νέων και αυτό το έκαναν για το καλό του κράτους». -«Η καλλιέργεια της φυλετικής καθαρότητας και η παιδεία ήταν αλληλοσυμπληρούμενες και αδιαχώριστες μεταξύ τους έννοιες».   ΣΗΜ. Τα παραθέματα αντλούνται από το έργο του Γερμανού καθηγητού T. Brake: «H πολιτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών» εκδ. β’ από “Το αντίδοτο”, Καλαμάτα 2014.