Η διαβόητη κομματική πειθαρχία.(Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Η διαβόητη κομματική πειθαρχία.

Ο κ. Πρωθυπουργός συνεχίζει τις πάγιες πρακτικές του ολοκληρωτισμού!

Ανάμεσα στις τόσες και τόσες πολιτικές απάτες, ψεύτικες υποσχέσεις, δολιχοδρομίες, και μαρξιστικές αερολογίες, τις οποίες διέπραξε σε τόσο λίγο χρόνο ο πιονέρος της Αριστεράς και του σοσιαλισμού κ. Τσίπρας, είναι και τούτο το αποκρουστικό αντιδημοκρατικό γεγονός το οποίο είναι γνωστό στον εκφυλισμένο δημόσιο βίο της Ελλάδας ως κομματική πειθαρχία.

Μια πειθαρχία η οποία ανασκολοπίζει ότι μόνο το άρθρο 60 του Συντάγματος που ορίζει ότι: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» αλλά και αυτή τούτη την προσωπικότητα και συνείδηση των βουλευτών.

Πρόκειται για μια ευθεία κατάλυση του «δημοκρατικού» πολιτεύματος μέσα σ’ αυτό τούτο το κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενο «ιερό της δημοκρατίας» (ή χαλκείον της διαφθοράς, όπως το λένε οι ίδιοι). Πρόκειται για μια πολιτική πρακτική, η οποία μεσουράνησε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσηςμετατρέποντας τους βουλευτές σε πολιτικά ζόμπι.

Σ’ αυτή τη χυδαία πολιτική πράξη κατέφυγε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός Τσίπρας, σ’ όλες τις διεξαχθείσες ψηφοφορίες της «Βουλής» για την ψήφιση των κοινωνιοκτόνων και πατριδοκτόνων νομοσχεδίων. Είναι αυτός ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος, ως αντιπολίτευση, στις 22 Οκτωβρίου 2012, συνέχαιρε τους βουλευτές της Ν.Δ., που αρνήθηκαν ψήφο και διαγράφηκαν από το κόμμα.

Ήταν τότε, που έχοντας ως άξονα της ιδεολογίας του τον θανατηφόρο λαϊκισμό τασσόταν κατά της κομματικής πειθαρχίας, την οποία ο ίδιος εφάρμοσε με σιδερένια πειθαρχία όταν έγινε κυβέρνηση!Άμεση διαγραφή των διαφωνούντων, γεγονός το οποίο αποδεικνύει όχι μόνο τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του αλλά κει την παντελή άγνοια των διδαχών του Κ. Μαρξ που έλεγε: «Απόλυτος ομοφωνία σημαίνει πειθαρχία πτωμάτων».

Ο γράφων, χρόνια και χρόνια, αποπειράθηκε ν’ αποτρέψει αυτή την ολέθρια πειθαρχία, που ισχύει μόνο στανεκροταφεία και μετατρέπει τον βουλευτή σε δοχείο για ξένο περιεχόμενο (βλ. π.χ. το άρθρο μου: «Η πειθαρχία των βουλευτών» (στα «Πολιτικά Θέματα» της 24-4-1992).

Δυστυχέστατα, η συντριπτική πλειοψηφία των χιλιάδων βουλευτών υπέκυψαν σ’ αυτή τη συνείδηση, σκοτώστρα πειθαρχία αποδεικνύοντας την ορθότητα της διαχρονικής ισχύος της διαπιστώσεως του Μαρξ, ο οποίος έγραφε και τούτο στον πρόλογο της Πολιτικής Οικονομίας το 1859: «Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους αλλά αντίθετα το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους» (Ανάλυση αυτού του θεμελιώδους κοινωνιολογικού «νόμου» γίνεται στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός»-Γιαννάκενας- Αθήνα 2013, σελ. 45 επ. όπου το κεφάλαιο: «πως διαμορφώνεται η συνείδηση του ανθρώπου»).

Όμως, σε μια σάπια κοινωνία και σ’ ένα βοθροποιημένο δημόσιο βίο «όλες οι πλάστρες οι φωνές είναι σβησμένες μες τη χώρα», όπως έγραφε εδώ και έναν αιώνα ο εθνικός μας βάρδος Κωστής Παλαμάς.

Σε μια Ελλάδα που σβήνει και χάνεται και σ’ ένα λαό εθελόδουλο πάσα χρήσιμη κριτική θάβεται με την αποδοτική μέθοδο της συνωμοσίας της σιωπής.

Γι’ αυτό και ο γράφων, μετά από σαράντα χρόνια κριτικής κατά του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος, αποφάσισε να σιωπήσει, στο τέλος Νοεμβρίου.

Αθήνα 25/11/2015

Πολιτικές υποθήκες

(Από το έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία»)

Φ.Νίτσε: «Δεν έχω γνωρίσει πρόσωπα που εμπνέουν τέτοιο δέος όπως οι Έλληνες φιλόσοφοι».

Επίκουρος: «Ασεβής δεν είναι όποιος καταργεί τους θεούς του πλήθους, παρά όποιος τις δοξασίες του πλήθους τις αποδίδει στους θεούς».

Μ. Μ. Ρόζενταλ: «Η γνώση έχει ιστορικό περιεχόμενο και δεν βγαίνει ξαφνικά όπως βγαίνει η σφαίρα από την κάννη του όπλου».

Τ. Αντρόνο: «Με την πολιτιστική βιομηχανία οι μάζες όχι μόνο οδηγούνται στον κομφορισμό της σκέψης αλλά και στον πνευματικό ευνουχισμό που τις μετατρέπει σε αντικείμενό της και τις χαλιναγωγεί, με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η κριτική τους σκέψη».

Ομάδα Κοινωνιολόγων: «Οι μάζες μοιάζουν αγέλες αγρίων ζώων που ψάχνουν απεγνωσμένα για τον θηριοδαμαστή τους».

Δ. Γληνός: «Ένας μύθος χρειάζεται πάντα για να ζει ο άνθρωπος τη ζωή».

Π. Παπαγαρυφάλλου: «Όταν ο άνθρωπος πιστεύει ειλικρινά και δυνατά στο μύθο αντέχει πολλά και όσο αυτός είναι πιο μεγάλος, τόσο περισσότερο πιστεύει σ’ αυτόν και δίνεται σ’ αυτόν».