Πολιτικό εκκρεμές: Ποιος δικαιούται να διαγράψει ποιόν; (Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Η κυβέρνηση τους διαφωνούντες ή αυτοί τον πρωθυπουργό; Να τι θα έκαναν στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, στην οποία λειτουργούσε ο νόμος που έφερε τον τίτλο: «Το αδίκημα εξαπάτησης του λαού».

Με το νόμο αυτό η Συνέλευση του λαού, στην Πνύκα, πήρε απόφαση και καταδίκασε σε θάνατο τον διάσημο στρατηγό Μιλτιάδη, τον αρχιτέκτονα της περίφημης μάχης του Μαραθώνος, στην οποία κατατροπώθηκαν οι Πέρσες. Αυτή η καταδίκη υπήρξε προϊόν της αδυναμίας του στρατηγού να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του να κάνει πλούσιους τους Αθηναίους αν του έδιναν 70 πλοία να καταλάβει την Πάρο.

Τα έδωσαν, εναυμάχησε, τραυματίστηκε αλλά δεν νίκησε, με συνέπεια να καταδικαστεί σε θάνατο το 489 π.Χ. με ένα τεράστιο πρόστιμο.

Πέθανε στη φυλακή και ο γιος του ο Κίμων πλήρωσε αυτό το τεράστιο πρόστιμο (βλ. γι’ αυτό το ζήτημα το άρθρο μου: «Οι υποσχέσεις των πολιτικών ως αδίκημα της εξαπάτησης του λαού» (στα «Πολιτικά Θέματα», της 9-7-1993).

Συνεπώς, και εν όψει του γεγονότος ότι στο εκφυλισμένο συμμοριακό και οικογενειοκρατικό και αποικιοκρατικό πολιτικό σύστημα των Ελλήνων Χριστιανών δεν ισχύει ανάλογος νόμος, οι ευθύνες περιορίζονται στο ΗΘΙΚΟ πεδίο.

Ο μεγάλος, πολιτικά, ανακόλουθος είναι ο πρωθυπουργός, ο οποίος επί χρόνια υποσχέθηκε τόσα και τόσα στο σάπιο λαό, αρχής γενομένης από το διαβόητο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», και από την ακύρωση των μνημονίων και από το «Δημοψήφισμα», και από τις «φλογέρες που θα παίζουν για να χορεύουν οι Αγορές» κ.λπ. κ.λπ.

Άρα: Είναι αυτός –ανεξαρτήτως των καταθλιπτικών συνθηκών – ο οποίος απέστη των δοθεισών υποσχέσεων και των προγραμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντίθετα, οι διαφωνούντες βουλευτές και υπουργοί του εμμένουν στην πραγμάτωση υποσχέσεων και προγράμματος. Συνεπώς: Από ηθική και πολιτική άποψη έχουν μαζί τους το δίκαιο και την πολιτική ηθική.

Καταλήγω: Με βάση αυτά τα γεγονότα και τους κανόνες της πολιτικής ηθικής – που συνδέεται και με την ατομική – οι διαφωνούντες έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν την απομάκρυνση του πρωθυπουργού από την κυβέρνηση και ΟΧΙ το αντίθετο. Άλλο τι ορίζει το σαχλοειδές Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο κατά συρροή παραβιάστηκε όλα αυτά τα χρόνια της πολιτικής σήψης.

Άλλο επίσης το άθλιο γεγονός ότι στο χυδαίο δημόσιο βίο της ελληνικής Μπανανίας οι ηθικοί πολιτικοί κανόνες θεωρούνται… μιάσματα.

Πρόκειται για ένα εθνοκτόνο και κοινωνιοκτόνο πολιτικό γεγονός, τις ολέθριες συνέπειες του οποίου ανέδειξα πριν από πολλά χρόνια (βλ. τα άρθρα μου: «Η ύπαρξη πολιτικής ηθικής στην πρακτική των κομμάτων» («Καθημερινή» της 5-4-1985) και «Η ηθική της εξουσίας όρος για την αξιοκρατία» («Καθημερινή» της 4-9-1987).

Εν κατακλείδι: Οι ευθύνες όλων των πολιτικάντηδων παραμένουν στο ηθικό και πολιτικό πεδίο – δηλαδή στο ΤΙΠΟΤΑ – αφού: «Οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι εκατοντάδες βουλευτές ΟΛΩΝ των κομμάτων δεν ψήφισαν έναν ανάλογο νόμο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας» όπως πρότεινα στο άρθρο μου του 1993. Στην εκφυλισμένη πολιτική ζωή της Ελλάδας όποιος τολμήσει να ψελλίσει πατρίδα, έθνος και πολιτική ηθική θεωρείται αποσυνάγωγος! Γι’ αυτό πάμε για ψόφο, αφού ο φαυλεπίφαυλος λαός τιμά και δοξάζει τους ψευταράδες πολιτικάντηδες.

Ο ίδιος πήρε διαζύγιο από την πολιτική ηθική εδώ και δεκαετίες! Βέβαια όλα αυτά ανήκουν στο χώρο της θεωρίας, η οποία δεν έχει καμμία σχέση με την πρακτική και τη ζωή των Ελλήνων…χριστιανών, οι οποίοι είναι «πρακτικοί» δηλαδή ρέπουν στην κοπριτοκρατία.

 

Αθήνα 30/07/2015

 

Πολιτικές υποθήκες

Σ. Λαβδιώτης: «Η διαδικασία της απόρριψης εσφαλμένων ιδεών και αντιλήψεων που έχουν αιχμαλωτίσει το μυαλό και τη φαντασία του ανθρώπου είναι πράγματι επίπονος»

Ο ίδιος: «Η δημιουργία του χρήματος είναι μια πράξη μαγείας, μια ταχυδακτυλουργία που το κοινό μυαλό στην κυριολεξία την απωθεί»

Ο ίδιος: «Οι τράπεζες δημιουργούν νέο χρήμα από «ζεστό αέρα» δηλαδή από το τίποτα»΄

Ο ίδιος: «Η μετακύληση των ζημιών των τραπεζών για τη διάσωσή τους στο διάτρητο από τα υπερβολικά χρέη, δίχτυ του δημοσίου, αποτέλεσε τη «χαριστική βολή» της χρεοκοπίας».

Ο ίδιος: «Η ιστορία διδάσκει ότι εάν ένα κράτος δεν εκδίδει το δικό του νόμισμα και δεν ελέγχει την πίστωση, τότε πληρώνει το κόστος της σκλαβιάς του στους τραπεζίτες που το ελέγχουν».

Α. Ρότσιλντ: «Ας μου επιτραπεί να εκδώσω και να ελέγξω το χρήμα του έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος θεσπίζει τους νόμους» (Αναφέρεται από τον ίδιο)