Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Φονιάδες των λαών, Τούρκοι (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2015/07/blog-post_31.html

Στις 20 του Ιούλη του 2015, 32 νεαροί ακτιβιστές χάσαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα τρομοκρατικής επίθεσης στην τουρκική πόλη Σουρούκ.
Ποιο το έγκλημα τους; Χιλιάδες νέοι συγκεντρώθηκαν εκείνες τις ημέρες στην πόλη για να εκφράσουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στο μαρτυρικό Κομπάνι καθώς σκόπευαν να μεταβούν στην κατοικημένη κυρίως από κούρδους κωμόπολη στα σύνορα Τουρκίας Συρίας και να βοηθήσουν στην ανοικοδόμησή της μετά τις λυσσαλέες μάχες που έδωσαν οι Κούρδοι κάτοικοι κατά των τζιχαντιστών τους οποίους –προς το παρόν τουλάχιστον- έχουν καταφέρει να εκδιώξουν.
Παρότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ταυτότητα, πόσο μάλλον για τα κίνητρα του τρομοκράτη του Σουρούκ, κρίνεται πιθανό το κίνητρο του να υπήρξε ο τζιχαντισμός.
Την επομένη της επίθεσης ο πλανήτης δεν είπε “je suis Suruc”.
Κούρδοι αυτονομιστές εξοργισμένοι από την ανοχή σε βαθμό συνέργειας του καθεστώτος Ερντογάν με τους τζιχαντιστές, κάναν μεμονωμένες επιθέσεις εναντίων τούρκων αστυνομικών.
Και κάπου εδώ ξετυλίγεται το κουβάρι της τουρκικής πολιτικής στην περιοχή. Οι Τούρκοι πήγαν την στήριξη προς τους τζιχαντιστές ένα βήμα παραπέρα από τους δυτικούς συμμάχους τους.
Πρέπει να εκλαμβάνεται ως βεβαιότητα ότι μετά την αραβική άνοιξη την οποία δημοκράτες και αριστεροί όλων των τάσεων στήριξαν σαν μια γενικευμένη δημοκρατική αφύπνιση των πληθυσμών της περιοχής όταν η κινητήριος δύναμη ήταν ο υποκινούμενος από δυτικές και αραβικές κυβερνήσεις και οργανώσεις ισλαμισμός, ήταν τα ακραία ισλαμιστικά στοιχεία εκείνα τα οποία πρωτίστως επωφελήθηκαν του εξοπλισμού και της χρηματοδότησης των συγκεκριμένων κυβερνήσεων που δόθηκαν προκειμένου να ανατραπούν τα μπααθικά κοσμικά καθεστώτα στην περιοχή.
Η ανάμειξη αμερικανών, βρετανών και σαουδαράβων στον εξοπλισμό των αντιφρονούντων, κυρίαρχα ισλαμιστικών πεποιθήσεων για την ανατροπή των κοσμικών καθεστώτων η οποία οδήγησε στον άνοδο του τζιχαντισμού και στο γενικευμένο χάος, έχει φτάσει σε τραγελαφικά σημεία:
Τον Ιούνιο του 2015, ο Ολλανδικής υπηκοότητας 37χρονος Bherlin Gildo, βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορίες για τρομοκρατία στη Συρία.
Οι συνήγοροι υπεράσπισης του δεν αρνούνται τις κατηγορίες. Αντιθέτως ακολουθούν μια ευφυέστατη υπερασπιστική γραμμή: χρησιμοποιώντας και δημοσιεύματα του βρετανικού τύπου, οι δικηγόροι του Gildo καταδεικνύουν ότι οι ομάδες στις οποίες μετείχε ο Gildo, λάμβαναν εξοπλισμό από τη βρετανική κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες της. Αν ο Gildo λοιπόν κρινόταν ως τρομοκράτης, πως θα έπρεπε να κριθεί ο συνεργός του, η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας;
Ως εκ τούτου, η δίκη κατέρρευσε.
Και κατέρρευσε γιατί οι μεγάλες δυνάμεις είναι οι μεγάλοι τρομοκράτες που εργαλεικά χρησιμοποιούν ενίοτε ελάσσονες τρομακρατικές δυνάμεις.  
Καθίσταται προφανές πως ο τζιχαντισμός ήταν αρχικά και για μια ακόμη φορά εργαλείο του δυτικού ιμπεριαλισμού καθώς και της ατζέντας των σαουδαράβων και των νεοθωμανικών οραμάτων του Ερντογάν, ενώ με βάση την ιστορική εμπειρία, κανείς δεν πρέπει να βιαστεί να απαλλάξει το Πακιστάν και το Ισραήλ από τέτοιου είδους ευθύνες.
Όπως προαναφέραμε, η Τουρκία πήγε ένα βήμα παραπέρα. Όχι μόνο υπήρξε υποκινητής και σπόνσορας του τζιχαντισμού αλλά έκανε και χρυσές δουλειές μαζί του.
Δυτικοί αξιωματούχοι περιγράφουν πως τα στοιχεία για το λαθρεμπόριο πετρελαίου και αρχαιοτήτων μεταξύ τζιχαντιστών και Τουρκίας είναι αδιάσειστα.
Είναι λογικό λοιπόν η Τουρκία να κάθεται άπραγη ακόμη και όταν οι τζιχαντιστές φθάναν στα σύνορά της. Άλλωστε, οι business του πολέμου ήταν ακόμη πιο εφικτές με τους τζιχαντιστές στα σύνορα.
Για να στραφεί κατά των συνεταίρων του, ο Ερντογάν ήθελε σοβαρά ανταλλάγματα, με πρώτα από όλα το κεφάλι του Σύριου προέδρου Άσαντ, κάτι που θα του επέτρεπε να παίξει το δικό του παιχνίδι επιρροής στην ευρύτερη περιοχή.
Μετά το χτύπημα στο Σουρούκ, η Τουρκία βγαίνει από την απραξία της. Παραχωρεί αεροπορική βάση της στους αμερικάνους κι ευθύς αμέσως προχωρά σε αεροπορικά χτυπήματα κατά θέσεων των τζιχαντιστών στη Συρία και … κατά του κουρδικού εργατικού κόμματος (PKK) στο Β. Ιράκ.
Ουσιαστικά πρόκειται για τουρκική εισβολή και καταστρατήγηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου.
Η συγκυρία είναι όμως ευνοϊκή: Οι επιθέσεις συνασπισμού Σαουδαράβων και άλλων αραβικών κρατών κατά των σιιτών επαναστατών στην Υεμένη δεν έχει συναντήσει σχεδόν κανένα εμπόδιο από τη διεθνή κοινότητα.
Μπορούν λοιπόν πλέον οι ισχυρές δυνάμεις στην περιοχή ανεμπόδιστα να προβούν σε ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών.
Η συμφωνία Ιράν-ΗΠΑ που μαλάκωσε το πρώτο, αφήνει τους μειωνοτικούς πληθυσμούς της περιοχής ακόμη πιο απροστάτευτους.
Και από την εξωτερική πολιτική ας περάσουμε στην εσωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Παρότι ο Ερντογάν κέρδισε τις εκλογές του Ιούνη, το αποτέλεσμα ήταν ήττα για τη μεγαλομανία του που επιδίωκε μια συντριπτική νίκη για να αναθεωρήσει το σύνταγμα και να αποδώσει στον προεδρικό του εαυτό ακόμη μεγαλύτερες δυνάμεις.
Ο Ερντογάν μπορούσε να κοιτάξει για συγκυβέρνηση είτε προς την εθνικιστική δεξιά είτε προς την φιλοκουρδική αριστερά την οποία τα τελευταία χρόνια είχε προσεγγίσει.
Οι βομβαρδισμοί του PKK στο βόρειο Ιράκ, δηλώνουν εμπράκτως το ποια επιλογή έχει ήδη κάνει ο Ερντογάν.Μόλις σήμερα άλλωστε η τουρκική "δικαιοσύνη" διώκει τον ηγέτη του φιλοκερδικού αριστερού κόμματος για "υποκίνηση" σε βία και άλλες βαριές κατηγορίες. Η Τουρκία χρησιμοποιεί ως άλλοθι τον Τζιχαντσιμό για να καθαρίσει την μπουγάδα με τους Κούρδους και φιλικές προς αυτούς πολιτικές δυνάμεις.
Μήνες πριν είχα προβλέψει πως «ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών» έγινε μονάχα για τα μάτια του κόσμου και πως δεν επρόκειτο να τους αποδυναμώσει σοβαρά. Οι τζιχαντιστές είναι ένας μπαλαντέρ του χάους που οι μεγάλες δυνάμεις μπορούν να χρησιμοποιούν όπως αυτές γουστάρουν για να διαμορφώνουν τις συνθήκες που επιθυμούν στην περιοχή.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε το παράδοξο, ενώ μαίνεται η υποτιθέμενη εκστρατεία κατά των τζιχαντιστών, οι Σαουδάραβες να την πέφτουν στην Υεμένη και οι Τούρκοι στους Κούρδους του Β. Ιράκ.
Είχαμε τονίσει πως η μοναδική δύναμη πως πολεμά τους Τζιχαντιστές είναι οι Κούρδοι και δευτερευόντως ο Άσσαντ ενώ υπήρχε και συνδρομή του Ιράν.
Με το Ιράν να έχει δελεαστεί από ύπουλες διπλωματικές προσεγγίσεις και το διεθνές δίκαιο να έχει γίνει σμπαράλια, οι Τούρκοι μπορούν να χτυπούν αυτούς που από μόνοι τους αναχαιτίζουν τον τζιχαντισμό: Τους Κούρδους.
Αναμενόμενο ήταν το PKK να παύσει την εκεχειρία με τους Τούρκους.
Το κουρδικό ζήτημα μπαίνει σε άλλη φάση, πιο αιματηρή.
Γιατί μπορεί να υπάρχουν παράγοντες στις ΗΠΑ που θέλουν κάποια μικρά ημιαυτόνομα Κουρδιστάν στη Συρία και το Ιράκ εξαρτημένα πλήρως από αυτούς, καμία μεγάλη δύναμη όμως δε θα ήθελε ένα μεγάλο Κουρδιστάν καθώς αυτό θα ήταν μια δύναμη δημοκρατίας και προόδου, πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο θα σήμαινε και τον ακρωτηριασμό της συμμάχου Τουρκίας…
Η Ελλάδα, σπρωγμένη σε μια δίνη χρέους, έβλεπε τα τελευταία χρόνια φιλικές της χώρες που αποτελούσαν και ερείσματα εξωτερικής πολιτικής να διαλύονται και τηρούσε σιγή ιχθύος.
Αντίθετα, έσπευσε να στηρίξει και να δώσει τεχνογνωσία χρέους στα φιλοναζιστικά ανδρείκελα της νέας κυβέρνησης της Ουκρανίας.
Όσον αφορά το Κουρδικό, να μην ξεχνάμε ότι ήταν κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωταίτιο τον Πάγκαλο που παρέδωσε τον αρχηγό του PKK Οτσαλάν έστω και έμμεσα στους Τούρκους.
Στην Ελλάδα πλέον δεν επιτρέπεται να ασκήσει ανεξάρτητη εσωτερική πολιτική,  πόσο μάλλον εξωτερική.
Η Ελλάδα θα είχε κάθε συμφέρον να θέλει έστω και άρρητα ένα μεγάλο Κουρδιστάν. Αντιθέτως, σήμερα συνεχίζει την πολιτική πρόσδεσης στο άρμα του ισραηλινού μιλιταρισμού που εγκαινίασε ο ΓΑΠ.
Η Ελλάδα που έχει πουλήσει τους Κούρδους, που έχει πουλήσει τους Κύπριους, η Ελλάδα που πουλάει τους Έλληνες.
Σήμερα ο Ανανιστής πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης κάνει καλαμπουράκια λέγοντας πως επιθυμεί από καρδιάς μετά την επίλυση του κυπριακού η νήσος να ονομαστεί «Ηνωμένες πολιτείες της Κύπρου».
Για να καταλάβουμε την κατάντια της ελληνικής πολιτικής, να τονίσουμε ότι από τις λίγες ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που έβγαλαν ανακοίνωση για την τρομοκρατική ενέργεια στο Σουρούκ ήταν η νεολαία και όχι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας γίνει πια ανδρείκελο και έχοντας γαλουχήσει την αρχική μαγιά των ψηφοφόρων της με συνθήματα και πανηγύρια, αντιμετωπίζει μεγάλο κομμάτι κομμάτι των διεθνών εξελίξεων ως φαινόμενα δίχως αίτια.
Επιλέγει να αγνοεί ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της μετανάστευσης σήμερα οφείλεται στην εκτροφή του τζιχαντισμού από τις μεγάλες δυνάμεις και πως η Τουρκία είναι εστία της σωματεμπορίας στην οποία καταλήγουν μεγάλα κομμάτια των παρεκτοπισμένων πληθυσμών.
Η βιομηχανία της μετανάστευσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη βιομηχανία του πολέμου και τα διεθνή και ντόπια εγκληματικά δίκτυα.
Και παρότι παλεύω εδώ και χρόνια να το καταδείξω, μόλις πρόσφατα άρχισε αυτό να γίνεται αντιληπτό από τους δυτικούς πληθυσμούς και να περιγράφεται ως τέτοιο έστω και μερικώς από πολιτικές δυνάμεις και τα μήντια.
Καμία ανοχή στην επίθεση των Τούρκων έναντι των ηρωικών Κούρδων και σε αυτούς που εκκοφαντικά σιωπούν. 
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 31/7/2015

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου


Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου