του Χρήστου Αλεξόπουλου
Νόμιζα ότι ίσχυε μόνο για τα αστικά κέντρα. Τελικά και στην περιφέρεια, στην ύπαιθρο, στα χωριά τέλως πάντων, υπάρχει σε αρκετά άτομα (αλλού μάλιστα είναι και οικογενειακό...προσόν) ένας απίστευτα βαθύς κομπλεξισμός, στα όρια της ψυχοπάθειας. Άτομα που δεν πήγαν πέρα από το χωριό τους, άντε στην πόλη της περιοχής τους και νομίζουν πως ξέρουν τα πάντα. Που απέκτησαν κάποιας μορφής δύναμη και εξουσία μετά από πολλές...καραμπόλες και συγκυρίες, που αν δεν υπήρχαν θα ανήκαν εκεί που τους άξιζε: στο απόλυτο ΜΗΔΕΝ!
Που κουνάνε το δάκτυλο στους άλλους σε διάφορα ζητήματα με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ενώ δεν θα 'πρεπε ούτε να ξεμυτίζουν από την τρύπα της ανυπαρξίας τους!
Άσε που έχουν οι περισσότεροι (-ες) λερωμένη τη φωλιά τους: Σεσημασμένοι φοροφυγάδες, τοπικοί κατσαπλιάδες, καποιοι μάλιστα από αυτούς ακόμα και μπλεγμένοι σε κυκλώματα τοκογλυφίας και με μπόλικα χρήματα στο εξωτερικό!
Ε, λοιπόν σε 2-3 από αυτούς τους ντόπιους, που με χλευάζουν και με περιγελούν τους το πετάω κατάμουτρα: το δάκτυλο που μου κουνάτε απειλητικά να το βάλετε εκεί που ξέρετε!
Λαμόγια! Ρόμπες ξεκούμπωτες! Ανθρώπινα σιχάματα! Ορισμοί του απόλυτου μηδενικού!
Σας έχω γραμμένους εκεί που δεν πιάνει το μελάνι! Και εσάς και τις κωλοοικογένειές σας! (που τις έχετε κάνει σαν τα ξυνισμένα μούτρα σας) .-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου