Ωραία, τα μέτρα πέρασαν έστω και με ελάχιστη πλειοψηφία. Μεθαύριο περνάει και ο Προϋπολογισμός (Θεού θέλοντος). Και μετά, τι;
Τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο άρτι ψηφισθέν νομοσχέδιο χωρίζονται εκ των πραγμάτων σε δύο κατηγορίες. Τις διαρθρωτικές και άλλες δομικές αλλαγές του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα από την μία και τα καθαρά εισπρακτικά μέτρα από την άλλη. Το πρώτο σκέλος των διαρθρωτικών αλλαγών, θα έπρεπε να είχαν θεσπιστεί προ πολλού, ανεξάρτητα από τις επιταγές της τρόικας και έχουν νόημα σε κάθε περίπτωση, αν βέβαια θέλουμε να προχωρήσει η χώρα μπροστά. Όμως τα εισπρακτικά μέτρα έχουν νόημα μονάχα αν συνδυαστούν με βιώσιμο εξωτερικό χρέος. Αλλιώς, είναι σα να ρίχνει κανείς νερό σε βαρέλι χωρίς πάτο. Ανώφελα. Και όχι μονάχα αυτό αλλά όντας οριζόντια αρκετά από αυτά, επιτείνουν το αίσθημα της αδικίας και σπρώχνουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα στην απόγνωση και στην απόλυτη ένδεια.
Μπορεί όμως το εξωτερικό χρέος της χώρας να καταστεί βιώσιμο στο τέλος του 2020; Πολλοί οικονομολόγοι και πολιτικοί στην Ευρώπη αλλά και το ίδιο το ΔΝΤ απαντούν ευθαρσώς «όχι»! Αυτό σημαίνει πως η εφαρμογή των συγκεκριμένων μέτρων θα είναι τελικά ανώφελη, επιβλαβής για την κοινωνία και την συνοχή της και καταστροφική (ίσως) για την ίδια την Δημοκρατία στην χώρα. Ο αντίλογος είναι πως εφαρμόζοντας αυτά τα μέτρα, παραμένουμε ζωντανοί μέσα στο ευρώ και περιμένουμε τον «από μηχανής Θεό» ή το τευτονικό «ιππικό» όπως εύστοχα έγραψε σε άρθρο του ο κ. Κρανιδιώτης. Κι αν ο «από μηχανής Θεός» πάθει καμιά αβαρία; Αν το γοτθικό «ιππικό» κολλήσει στις λάσπες της ενδογερμανικής πολιτικής κινούμενης άμμου;
Μήπως είναι καιρός να εφαρμόσουμε το περίφημο PLAN Β;
Η χώρα κατά την γνώμη μου, έχει τρεις πρώτιστες ανάγκες σε κάθε περίπτωση.
Η πρώτη αφορά την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους άμεσα: είτε με συρρίκνωση των ανώτερων μισθών και συντάξεων σε επίπεδα κάτω των 1800 ευρώ (για όλους) αφήνοντας απείραχτους μισθούς κάτω των 1000 ευρώ και συντάξεις κάτω των 800 ευρώ, είτε με απολύσεις περίπου 100.000 υπαλλήλων. Πιστεύω πως πρέπει να προκριθεί μια λύση που να περιλαμβάνει (άμεσα) και τους δύο τρόπους. Προσεκτική συρρίκνωση υψηλών μισθών και συντάξεων ταυτόχρονα με απόλυση επιλεκτικά και με σχέδιο μερικών δεκάδων χιλιάδων αχρείαστων υπαλλήλων (20000-30000). Πιστεύω πως αυτός ο συνδυασμός μπορεί να αποφέρει άμεσα τα 3, 4 ή 5 δις ευρώ που έχει ανάγκη ο προϋπολογισμός για να καταστεί πλεονασματικός.
Η δεύτερη ανάγκη αφορά την εξεύρεση πόρων από πηγές που μέχρι τώρα παρέμεναν προκλητικά «στεγνές». Η κυριότερη από αυτές έχει να κάνει με την επανάκτηση του παρανόμως συσσωρευθέντος πλούτου από όλους αυτούς που τόσα χρόνια κατάκλεψαν και λεηλάτησαν το δημόσιο χρήμα. Η «πηγές» αυτές μπορούν να αρχίσουν να αποδίδουν σχεδόν άμεσα και θα επιτύχουν διττό αποτέλεσμα: αφενός θα «αιματώσουν» τις κατάστεγνες αρτηρίες της οικονομίας με «φρέσκο» και «ζεστό» χρήμα αφετέρου θα επιφέρουν την πολυπόθητη νέμεση που χωρίς αυτήν είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει η κοινωνία να αναρρώσει ηθικά, πολιτικά και θεσμικά ακόμη και αν καταφέρει τελικά να ξεφύγει τον ξαφνικό οικονομικό θάνατο.
Η Τρίτη ανάγκη αφορά την άμεση και αποφασιστική εφαρμογή των διαρθρωτικών μέτρων που προβλέπονται στο νομοσχέδιο και γιατί όχι και ακόμη περισσότερων. Αποκρατικοποιήσεις, βαθιές τομές στην δημόσια Διοίκηση, στην Δικαιοσύνη, στην φορολογία και σε θεσμικό – πολιτικό επίπεδο, μπορούν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να ανατρέψουν το κλίμα ηττοπάθειας στην κοινωνία και να «σπρώξουν» τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας έξω από τον φαύλο κύκλο της εσωστρέφειας και της συρρίκνωσης.
Αν καταφέρουμε να καλύψουμε εκ των ενόντων αυτές τις τρεις αδήριτες ανάγκες της χώρας, ισχυρίζομαι πως θα είμαστε σε θέση να επιλέξουμε αν θα εφαρμόσουμε και πότε τα εισπρακτικά μέτρα του «πακέτου». Θα είμαστε ακόμη σε θέση όχι μονάχα να διαπραγματευτούμε από ισχυρότερα μετερίζια αλλά και να διασώσουμε με ίδιες δυνάμεις την χώρα και τον λαό της σε περίπτωση που οι ξένοι δεν στείλουν το «ιππικό» ή θελήσουν να μας «αυτοκτονήσουν» προς παραδειγματισμό. Γιατί ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι η δραχμή και η έξοδος από την ευρωζώνη αυτή καθεαυτή αλλά η διατήρηση του σημερινού «στάτους κβο» που έτσι κι αλλιώς (με ευρώ ή με δραχμή) δεν πρόκειται να επιτρέψει την αλλαγή του μοντέλου (πολιτικού – θεσμικού – οικονομικού) διακυβέρνησης της χώρας. Το plan B λοιπόν είναι απλό και αποτελεσματικό. Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν πολιτικοί που να θέλουν και να μπορούν να το εφαρμόσουν. Και απευθύνεται κυρίως στον Πρωθυπουργό της χώρας Αντώνη Σαμαρά.
Akenaton
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου