Κακώς λέμε και γράφουμε πως το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι στημένο. Στυμένο είναι. Αφυδατωμένο από κάθε αθλητική διάσταση,από κάθε προοπτική. Άνυδρο. Χωρίς ίχνος υγρασίας που φέρνει η συγκίνηση. Ακόμη χειρότερα, κοντεύουμε να γίνουμε και εμείς έτσι, να πιστέψουμε πως έτσι είναι το ποδόσφαιρο, και δεν υπάρχει τρόπος για να είναι αλλιώς.Τι λέω τώρα; Ηθικολογίες και μεγάλες κουβέντες; Όχι. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος –σε όλα στη ζωή-να καταλάβεις αν μπορείς να κάνεις ή να αλλάξεις κάτι, εάν δεν απαιτήσεις από το αυτονόητο, να κουβαλήσει τις αποδείξεις του
Ανήκω στους ρομαντικούς, που η σχέση του με το ποδόσφαιρο είναι ας πούμε επιφανειακή και γι αυτό καμιά φορά απαιτητική. Δεν ποτίστηκε με τα ακριβά γκαζόν του ποδοσφαιρικού χλοοτάπητα. Γδάρθηκε στις αλάνες, κυνηγημένη συνήθως από τις αγανακτισμένες γειτόνισσες που είχαν βαρεθεί να αλλάζουν σπασμένα τζάμια. Κι έτσι παρέμεινε. «Με το Δομάζο αρχηγό και το Σιδέρη κυνηγό» ένα πράγμα. Με το Μίμη Παπαϊωάννου και τον Θωμά Μαύρο. Με μια εφηβεία,το ίδιο ατίθαση με τα μαλλιά του Υβ Τριαντάφυλλου.
Μπορεί όσο περνούν τα χρόνια, να εξιδανικεύω. Αυτό κάνουν συχνά οι άνθρωποι. Το ποδόσφαιρο πάντα είχε την βρωμιά του. Τα αγορασμένα παιχνίδι, την λειτουργία του αν θέλετε, ως μαγευτικό κοινωνικό ναρκωτικό. Αλλά αυτό που συμβαίνει με το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι επικίνδυνο πια. Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο. Για το πώς η κοινωνία ανέχεται να απατάται, να αυταπατάται και να συστρατεύεται οπαδικά στον παραλογισμό.
Το πρώτο θέμα είναι και το πιο εμφανές. Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έπαψε να έχει σχέση με όσα αισθάνεται την ανάγκη να περιγράψει κάποιος που είναι λάτρης και εραστής του. Η ίδια η κουλτούρα του ποδοσφαίρου έχει αλλάξει. Οι παράγοντες του, δεν είναι ούτε φίλαθλοι ούτε επιχειρηματίες. Είναι ένα τσούρμο αμόρφωτων και αδίστακτων καιροσκόπων. Είναι δύσκολο να διακρίνεις ανάμεσα στις γηπεδικές κουστωδίες, ποιός είναι ο μπράβος-σωματοφύλακας και ποιό το αφεντικό. Και αυταπατάται όποιος πιστεύει πως τα θωρακισμένα τζιπ με τα φιμέ τζάμια, είναι για να κουβαλούν τις μεγάλες ιδέες της ομάδας και όχι να κρύβουν το πραγματικό περιεχόμενο
Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, με το δικό του lifestyle, χρησιμοποιήθηκε ως πλυντήριο προφίλ. Ο ποινικός έγινε παράγοντας,και στη συνέχεια μεταλλάχθηκε σε Πρόεδρο. Σκέτο. Χωρίς παρελθόν, και κυρίως χωρίς αμφισβητήσεις. Στη συνέχεια ήταν εύκολο ο πολιτικός να του σφίγγει το χέρι στην εξέδρα και βέβαια να χρηματοδοτείται απ’ αυτούς στις προεκλογικές του εκστρατείες. Οι ομάδες στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν με τον τρόπο που τις χρησιμοποίησε ο Εσκομπάρ στην Κολομβία ή ο γιος του Καντάφι. Κάλυμμα και υποστήριξη. Στη βουή της εξέδρας κρύφτηκαν λαθρέμποροι, ναρκέμποροι, νταβατζήδες, πράκτορες. Και βολεύτηκαν πολιτικοί.
Μια στρατιά από δημοσιογράφους και εφημερίδες μετέτρεψαν το παράλογο σε αποδεκτό. Την μπόχα της ζωής τους, σε οπαδικό άρωμα. Η Αθήνα έχει πάνω από είκοσι «οπαδικές» εφημερίδες. Μια έννοια που υπάρχει μόνο στην Ελλάδα.
Τα γήπεδα άδειασαν, αλλά γέμισαν τα στοιχηματζίδικα. Το γήπεδο έγινε ένας μεγάλος ιππόδρομος, όπου τα άλογα κούρσας είναι οι ποδοσφαιριστές. Η μόνη διαφορά με τον ιππόδρομο είναι πως στα γήπεδα, καμιά φορά στοιχηματίζουν και τα άλογα του, οι παίκτες. Καλός πρόεδρος μοιραία έγινε ο καλύτερος αλογομούρης. Που φτιάχνει τη νίκη, δίνει κερδοφόρο στοίχημα και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για τα δύο προηγούμενα. Το «τσιμέντωμα» είναι μια φράση που μπήκε στην ορολογία του γηπέδου δίπλα στις λέξεις γκολ και σέντρα.
Θα υπήρχαν όλα αυτά αν το ελληνικό κράτος, για μια ακόμη φορά δεν τάϊζε ένα ακόμη κακοαναθρεμένο παιδί της κρατικής διαφθοράς; Όχι. Οι ΠΑΕ είναι Ανώνυμες Εταιρείες, όπως κάθε άλλη επιχείρηση. Επιδοτούνται όμως από το κράτος. Στο σύνολό τους έχουν χρέη προς το ελληνικό Δημόσιο πάνω από 230 δισεκατομμύρια. Οι έλληνες υπουργοί μάλιστα φροντίζουν να κάνουν νόμους, για να χαρίζονται αυτά τα χρέη στους μετόχους. Γιατί δεν χαρίζονται στην ομάδα, αλλά στα τζιμάνια με τα τζιπ και τις Καγιέν. Ο οπαδός που ενδεχομένως λόγω κρίσης του κόβουν τον μισθό, είναι έτοιμος να επαναστατήσει αν κάποιοι του πουν πως πρέπει να κόψουν τα λεφτά της ομάδας. Στην πραγματικότητα το κράτος του κλέβει λεφτά για να δίνει στους νταβατζήδες των ομάδων. Όχι στην ομάδα.
Η διαφθορά του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν θα υπήρχε σε τέτοιο βαθμό χωρίς την τηλεόραση. Και δεν αναφέρομαι στην ενασχόληση των καναλιών καθ υπερβολήν με το ποδόσφαιρο αλλά στα δικαιώματα. Ένα κύκλος τηλεορασάνθρωπων εμπλέκεται άμεσα στην υπόθεση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων του ποδοσφαίρου. Αγοράζει πανάκριβα τηλεοπτικά δικαιώματα, παίρνει τις μίζες της και μετά προσπαθεί να δικαιολογήσει την αγορά της, διογκώνοντας τη σημασία της. Η σχέση τους με τους παράγοντες του ποδοσφαίρου που είναι τα πραγματικά αφεντικά τους, είναι σκανδαλώδης.«Τέτοιο ποδόσφαιρο είχαμε να δούμε από την χούντα» λέει ένας φίλος. Στο εξωτερικό ποδόσφαιρο μεταδίδουν μόνο τα καλωδιακά κανάλια γιατί τα ελεύθερα κανάλια δεν μπορούν να βγάλουν τα έξοδα τους. Εδώ περιέργως οι ανοικτές συχνότητες είναι αυτές που πρωτοστατούν
Όλη αυτή η βρωμιά, ξεπλένεται με την ανοχή ή και την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Πριν από μερικά χρόνια, η βουλευτής Λιάνα Κανέλλη αποκάλυψε έναν κατάλογο με «επώνυμους» άμεσους ή έμμεσους παράγοντες του ποδοσφαίρου, οι οποίοι εμφανίζονταν να κερδίζουν κατ’ επανάληψη στοιχήματα του ΟΠΑΠ στο ποδόσφαιρο. Δεν ήταν πειραγμένο το στοίχημα όπως νόμιζαν κάποιοι. Απλώς οι «επώνυμοι» προμηθεύονταν δελτία που είχαν κερδίσει άλλοι, για να νομιμοποιήσουν παράνομα έσοδά τους, από το ποδόσφαιρο. Στημένα παιχνίδια, παροχή πληρωμένων δημοσιευμάτων και άλλα πολλά. Δεν άνοιξε βέβαια ρουθούνι.
Δεν πρόκειται λοιπόν για στημένο ποδόσφαιρο αλλά για στυμένο. Το έχουν ξεζουμίσει από οτιδήποτε τίμιο και σωστό, για να κερδίζουν οι ίδιοι. Όχι οι ομάδες. Όλο και περισσότερο το ποδόσφαιρο μοιάζει με εκείνες τις χρηματοπιστωτικές τράπεζες, που αντί να επενδύουν παραγωγικά, πουλάνε και επενδύουν αέρα. Οι τράπεζες αυτές οδήγησαν στην κρίση. Το ίδιο έχει γίνει και με την μπάλα. Την έχουμε χάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου