Ένα ποίημα

Αλλά τα βράδυα...

Και να που φτάσαμε εδώ
χωρίς αποσκευές
μα μ'ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα
δεν μπόρεσες ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα
σαν σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος...
Αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη!
Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία για να μένουν νεκροί για πάντα!
Αλλά καθώς βραδυάζει, ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο, συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα!
Καθώς μένω στο δωμάτιό μου,
μου' ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακκάκι του πατέρα μου κι έτσι είμαστε δυό
Κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαυγίζω
ήταν για να δώσω έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη με ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι, που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών!
Αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου, δώς μου το χέρι σου...

Ποίηση: Τάσος Λειβαδείτης
Μελοποιήθηκε από τον αείμνηστο Γιώργο Τσαγγάρη (πρώην διευθυντή του Β' και του Γ' Προγράμματος της ΕΡΑ) για τον δίσκο "Φυσσάει" (1994) με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Απαγγέλει ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος.