Καθυστερήσεις πληρωμών...

Οι ειδήσεις, τα blogs, τα ειδησεογραφικά sites έχουν πάντα σε περίοπτη θέση ή σειρά προβολής το ζήτημα της ανεργίας σε συνδυασμό με την καθυστέρηση της καταβολής δεδουλευμένων σε (πρώην, νυν ή με αβέβαιο μέλλον) εργαζόμενους.

Το θέμα της ανεργίας είναι πολυαναλυμένο (αν και όχι επαρκώς κοινωνιολογικά) και σε αυτή την ανάρτηση δεν θα ασχοληθώ τόσο με αυτό (θα το κάνω αναλυτικότατα σε επόμενο post μου), όσο με το δεύτερο ζήτημα: αυτό της καθυστέρηση στις πληρωμές ενός μεγάλου αριθμού εργαζομένων.

Τελικά στην Ελλάδα το μόνο τμήμα των εργαζομένων που πληρώνονται στην ώρα τους είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι (προς θεού δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, απλά καταγράφω ένα δεδομένο).


Στον ιδιωτικό τομέα ας το αφήσουμε καλύτερα...

Όλοι μας πιθανώς θα έχουμε ακούσει στο φιλικό, συγγενικό ή ευρύτερο κοινωνικό μας περιβάλλον συνανθρώπους μας να μας λένε ότι έχουν 4-5 μήνες, πολλές φορές και ένα χρόνο να πληρωθουν.

Ας μου αναφέρει κάποιος φίλος μία (δεν ζητάω παραπάνω, μόνο μία) περίπτωση εργαζόμενου στο εξωτερικό (στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα), που καθηστέρησαν να τον πληρώσουν έστω και μια μέρα οι εργοδότες τους, ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες μέρες της κρίσης.

Στη χώρα μας όμως υπάρχει μια ιδιότυπη ασυλία απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία από την εκάστοτε πολιτική εξουσία.

Και επίσης ένα απίστευτο αλισβερίσι ανάμεσα στους πολιτικούς και τους ιδιώτες.

Ανατίθεται ας πούμε ένα έργο συγχρηματοδορούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε έναν ιδιώτη και αυτός με τη σειρά του προσλαμβάνει έναν αριθμό ατόμων να το διεκπεραιώσουν.

Τις περισσότερες φορές, με το πρόσχημα της καθυστερημένης εκταμίευσης των χρημάτων από το αρμόδιο (σε επίπεδο Περιφέρειας τις περισσότερς φορές) ταμείο, αρχίζουν οι καθυστερήσεις στις πληρωμές.

Πολλές φορές, για να μην τα ισοπεδώνω όλα, ο ιδιώτης (είτε πρόκειται για μεμονωμένο άτομο είτε για φορέα υλοποίησης κοινοτικών προγραμμάτων-δημοτική επιχείριση ή αναπτυξιακή εταιρία), παίρνει κάποιο δάνειο και τακτοποιεί, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, τις υποχρεώσεις απέναντι στους εργαζόμενους.

Το δάνειο όμως έχει τόκους και δεν μιλάμε για μικροποσά, αλλά για-μερικές φορές-εξαψήφιο η εφταψήφιο ποσό.

Υπάρχουν φορές που ενώ τα χρήματα εκταμιεύονται, ο ιδιώτης αντί να πληρώσει τους εργαζόμενους, χρησιμοποιεί τα χρήματα για την εξυπηρέτηση του δανείου ή των δανείων που έχει πάρει.

Πράγμα που, σε περίπτωση μη σωστής διαχείρισης, μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια του ελέγχου από τον ιδιώτη, με προφανή συνέπεια για τους εργαζόμενους να παραμένουν απλήρωτοι για πολλούς μήνες.

Και εδώ έρχεται η σειρά ενός φαινομένου που θα το έλεγα "συνομωσία της σιωπής" (ή του "σπασμένου τηλεφώνου"). Ο ιδιώτης δεν θέλει φυσικά να παραδεχτεί τις ευθύνες του (ή τουλάχιστον σε όλη τους την έκταση). Αν έχει μάλιστα και κάποιο "όνομα" στην περιοχή που δραστηριοποιείται αρχίζει να πιέζει τον φορέα εκταμίευσης των χρημάτων ή τα τοπικά μέσα ενημέρωσης να μην έρθει στην επιφάνεια (σε όλη τουλάχιστον την έκτασή του) το όλο ζήτημα.

Και αρχίζει μετά μια σπέκουλα μεταξύ τους, με προφανή θύματα τους εργαζόμενους.

Τα τοπικά μέσα κάνουν "γαργάρα", κατά το κοινώς λεγόμενον, το θέμα όταν τα προσεγγίσουν οι εργαζόμενοι για να το ¨βγάλουν" στη δημοσιότητα.

Αν πρόκειται για συγχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα, ο φορέας εκταμίευσης (η Περιφέρεια ας πούμε) συνεννοείται με τον ιδιώτη (μεταξύ κατεργαραίων ειλικρείνια, που λέμε) για το τι θα λένε στους εγαζόμενους όταν τους ρωτούν "πότε θα πληρωθούμε".

Και αρχίζει ένας φαύλος κύκλος που διαιωνίζεται...

Αν φυσικά ο ιδιώτης είναι επαγγελματίας του εμπορίου, τότε τα πράγματα είναι απλά: "αν δεν σου αρέσει,περιμένουν κι άλλοι στην ουρά".

Και ο εργαζόμενος τι να κάνει, υποκύπτει στον προφανή εκβιασμό προκειμένου να μη χάσει τη δουλειά του.

Εν κατακλείδει, στη χώρα μας υπάρχει και λειτουργεί ένας όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος στον ιδιωτικό μας τομέα.

Ξετσίπωτοι και ανήθικοι εργοδότες να αυθαιρετούν σε βάρος των εργαζομένων, με την πολιτεία να σφυράει αδιάφορα.

Ο εργασιακός μεσαίωνας σε όλο του το μεγαλείο.

Και μάλιστα να θες να φωνάξεις αλλά να μη σε ακούει κανένας (τουλαχιστον από το ευρύτερο κοινωνικό ακροατήριο), γιατί κάποιοι "νταβατζήδες" της ενημέρωσης γουστάρουν...

Καληνύχτα Ελλαδίτσα μου...



Υ.Γ. Τα προαναφερθέντα αφρούν περίπτώσεις γνωστές στον γράφοντα και έχουν να κάνουν με όσα και αυτός έτυχε να ακούσει στο συγγενικό και φιλικό του περιβάλλον. Δεν αφορούν σε καμια περίπτωση την προσωπική εμπειρία του γράφοντος στη δική του εργασία, όπου επίσης έχει να πληρωθεί κάποιους μήνες. Ο γράφων εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο εργοδότης του κάνει ό,τι μπορεί για την αντιμετώπιση του ζητήματος, διαθέτοντας αποδεδειγμένα ευαισθησία σε τέτοια ζητήματα. Αναφέρεται απλά για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις....