ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
23. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ (4-10 ΑΥΓ. 2024)
Ενώ ο Χριστός βρισκόταν στην Καπερναούμ, του έφεραν για θεραπεία έναν παραλυτικό. Πριν θεραπεύσει το σώμα του ο Χριστός, θεράπευσε την ψυχή του λέγοντας «αφέωνταί σου αι αμαρτίαι». Τα λόγια αυτά ξένισαν τους Φαρισαίους, που άρχισαν να σκέφτονται, πώς είναι δυνατόν να συγχωρεί κάποιος αμαρτίες; Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο Θεός. Κατ’ αυτούς ο Χριστός διέπραττε ύψιστη βλασφημία, σφετεριζόμενος δικαίωμα του Θεού (Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου).
Παλιότερα οι άνθρωποι διατηρούσαν ακόμα την ευαισθησία τους στο θέμα της αμαρτίας. Είχαν ενεργό μέσα τους το κριτήριο της ορθότητας του βίου. Και το κριτήριο αυτό ήταν ο νόμος του Θεού. Ήταν γι’ αυτούς ο ασφαλής οδηγός, το συμβουλευτικό εγχειρίδιο της ζωής, όχι κάποιος επαχθής και αυθαίρετος καταναγκασμός της ελευθερίας τους. Οι εντολές του Θεού δεν ήταν ακριβώς εντολές, αλλά περισσότερο συμβουλές, υποδείξεις, οδοδείκτες για την ασφαλή διέλευση μέσα από το πολυποίκιλο κακό και για την εγγυημένη ανέλιξη στην ανέκφραστη ποιότητα ζωής που υποσχόταν ο Θεός. Οι άνθρωποι καταλάβαιναν σχετικά εύκολα κατά πόσο βάδιζαν με τους κανόνες του Θεού και κατά πόσο λοξοδρομούσαν από αυτούς. Το αίσθημα της μετάνοιας και το αίτημα της συγχώρησης ήταν συνήθως ζωντανά και έντονα μέσα τους.