Διαπληκτισμοί φίλων και εχθρών που εναλλάσσουν φίλους και εχθρούς όπως τα πουκάμισά τους. Και όλα αυτά μέσα σε ένα θολό βασίλειο χωρίς προορισμό, χωρίς προοπτική, χωρίς κοσμοθεωρία και κυριολεκτικά χωρίς μέλλον. Θυμίζω ότι η πρόβλεψη πριν από πολλές δεκαετίες ήταν ότι θα πάψουν να υπάρχουν ευρωπαϊκά έθνη γιατί τα μέλη τους «θα μετατόπιζαν την πίστη, την νομιμοφροσύνη τους» (Ernst Haas, o ταγός το νεολειτουργισμού), τις εξουσίες και τις προσδοκίες στην υπερεθνική κοινότητα» στην βάση μιας ωφελιμιστικής ανθρωπολογίας. Πιο απλά, οι άνθρωποι θα εκκενώνονταν εθνικά-πνευματικά, θα συγκροτούνταν ως νέα υπερεθνική οντότητα γύρω από ηδονιστικά υλιστικά συμφέροντα, θα δημιουργούσαν ένα πολιτικά αδιάφορο πεδίο αλληλεξαρτημένων ατομιστών και θα έφθαναν πρώτοι στο … τέλος της ιστορίας.