http://hellasforce.com/2015/12/06/%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CF%87%CE%B5-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BB%CE%B7%CF%83-%CF%83%CF%84/
«Μεγαλειότατε, ο Πρόεδρος στέλνει τα σέβη του, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο αίτημά σας να επιστρέψει στην Ελλάδα και την πολιτική. Προτείνει αντ’ αυτού να κατεβάσετε το στρατό, όπως εξάλλου έχετε δικαίωμα να κάνετε σύμφωνα με το Σύνταγμα».
Βόμβα μεγατόνων ή πυροτέχνημα; Ο τέως βασιλιάς των Ελλήνων Κωνσταντίνος αποκαλύπτει στα απομνημονεύματά του που διανέμονται από την εφημερίδα «το Βήμα» ότι αυτή την απάντηση είχε δώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μέσω του Μπίτσιου λίγο πριν το καλοκαίρι του 1966 στην πρόσκληση του Κωνσταντίνου να επιστρέψει στην Ελλάδα και την πολιτική.
Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή ο κατοπινός –κατά τους οπαδούς του– εθνάρχης είχε προτείνει τον τότε βασιλιά να επιβάλλει χούντα στη χώρα.
Λέει αλήθεια ή ψέματα ο τέως; Κι αν λέει ψέματα, όλοι αυτοί που βάφτισαν τον Καραμανλή εθνάρχη, του έστησαν το περιώνυμο «Ίδρυμα “Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής”» και διαγκωνίζονται με ίντριγκες και ανορθόδοξους πολέμους για την ηγεσία της πάλαι ποτέ ισχυρής ΝΔ, γιατί σιωπούν; Ήθελε στα αλήθεια ο Καραμανλής να επιβληθεί χούντα από τον τέως βασιλιά;
Το καλοκαίρι του 1966…
Γράφει λοιπόν, με τη συγγραφική αρωγή του δημοσιογράφου Γεωργίου Π. Μαλούχου στη σελ.173 του β’ τόμου των απομνημονευμάτων του που τα τιτλοφορεί «Χωρίς τίτλο», ο Κωνσταντίνος:
Γράφει λοιπόν, με τη συγγραφική αρωγή του δημοσιογράφου Γεωργίου Π. Μαλούχου στη σελ.173 του β’ τόμου των απομνημονευμάτων του που τα τιτλοφορεί «Χωρίς τίτλο», ο Κωνσταντίνος:
«Βαδίζοντας προς το καλοκαίρι του 1966, προβληματιζόμουν για την αποχή του Καραμανλή από τα πολιτικά πράγματα. Έστειλα λοιπόν τον Μπίτσιο στο Παρίσι να του μιλήσει. Ήμουν της γνώμης ότι ο Καραμανλής έπρεπε να γυρίσει στην Αθήνα και να επαναδραστηριοποιηθεί πολιτικά. Η Ελλάδα περνούσε μια μεγάλη πολιτική κρίση και δεν είχε την πολυτέλεια να στερείται της προσφοράς κανενός δημοσίου ανδρός οποιασδήποτε παρατάξεως. Έπρεπε όλοι να συνδράμουν για να βγάλουν τη χώρα από το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν. Αποφάσισα λοιπόν να έρθω μέσω του Μπίτσιου σε επαφή με τον Καραμανλή και να του προτείνω να επιστρέψει στην Ελλάδα. Έπρεπε να ενωθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Δεν ήταν δικό μου θέμα αν θα ανελάμβανε την ηγεσία της ΕΡΕ ή όχι. Εγώ του ζήτησα να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή. Δεν του πρότεινα να τον κάνω Πρωθυπουργό. Του ζήτησα να γυρίσει στην Ελλάδα και να βοηθήσει τον τόπο να βγει από το αδιέξοδο. Όταν επέστρεψε ο Μπίτσιος από το Παρίσι, ήρθε στο Τατόι και επειδή ήταν βράδυ παρευρέθηκε και η βασίλισσα στη συζήτηση. Ο Μπίτσιος μου μετέφερε το διάλογο που είχε με τον Καραμανλή:
– Μεγαλειότατε, ο Πρόεδρος στέλνει τα σέβη του, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο αίτημά σας να επιστρέψει στην Ελλάδα και την πολιτική. Προτείνει αντ’ αυτού να κατεβάσετε το στρατό, όπως εξάλλου έχετε δικαίωμα να κάνετε σύμφωνα με το Σύνταγμα.
– Μεγαλειότατε, ο Πρόεδρος στέλνει τα σέβη του, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο αίτημά σας να επιστρέψει στην Ελλάδα και την πολιτική. Προτείνει αντ’ αυτού να κατεβάσετε το στρατό, όπως εξάλλου έχετε δικαίωμα να κάνετε σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Αναυδος… Έμεινα άναυδος.
– Πώς το είπατε αυτό κύριε Μπίτσιο;
– Αυτό μου απάντησε. Να κατεβάσετε το στρατό και μετά θα γυρίσει.
– Ένα λεπτό, γιατί μου τα μπερδεύετε. Η αποστολή σας δεν ήταν να μου μεταφέρετε τέτοιες εισηγήσεις. Και δεν υπάρχει περίπτωση να τις δεχθώ. Αυτό που πρέπει να κάνει ο Καραμανλής είναι να επιστρέψει εντός δημοκρατικών πλαισίων και να βοηθήσει την πατρίδα του συμβάλλοντας στην προσπάθεια ομαλής διεξαγωγής εκλογών.
– Εμένα πάντως αυτό μου είπε… Τι να σας πω…
– Μάλιστα… Το ερώτημα όμως κύριε Μπίτσιο είναι: άπαξ και ήταν να κατεβάσω το στρατό, μπορεί να μου πει ο Καραμανλής τι ανάγκη θα τον είχα; Τι να τον έκανα τον Καραμανλή τότε;
Κανένα λοιπόν από τα… εθναρχόπουλα δεν ανοίγει το στόμα του να διαψεύσει τα γραφόμενα από τον τέως βασιλιά για τον «εθνάρχη» τους.
– Πώς το είπατε αυτό κύριε Μπίτσιο;
– Αυτό μου απάντησε. Να κατεβάσετε το στρατό και μετά θα γυρίσει.
– Ένα λεπτό, γιατί μου τα μπερδεύετε. Η αποστολή σας δεν ήταν να μου μεταφέρετε τέτοιες εισηγήσεις. Και δεν υπάρχει περίπτωση να τις δεχθώ. Αυτό που πρέπει να κάνει ο Καραμανλής είναι να επιστρέψει εντός δημοκρατικών πλαισίων και να βοηθήσει την πατρίδα του συμβάλλοντας στην προσπάθεια ομαλής διεξαγωγής εκλογών.
– Εμένα πάντως αυτό μου είπε… Τι να σας πω…
– Μάλιστα… Το ερώτημα όμως κύριε Μπίτσιο είναι: άπαξ και ήταν να κατεβάσω το στρατό, μπορεί να μου πει ο Καραμανλής τι ανάγκη θα τον είχα; Τι να τον έκανα τον Καραμανλή τότε;
Κανένα λοιπόν από τα… εθναρχόπουλα δεν ανοίγει το στόμα του να διαψεύσει τα γραφόμενα από τον τέως βασιλιά για τον «εθνάρχη» τους.
Η νομιμoποίηση του ΚΚΕ…
Δεν είναι τυχαίο ότι μια άλλη αναφορά που κάνει ο τέως ότι είχε προτείνει στον Γεώργιο Παπανδρέου τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και αυτός το απέρριψε μετά βδελυγμίας προκάλεσε την παρέμβαση Μητσοτάκη, του επίτιμου βέβαια, που δήλωσε στο Mega ότι αυτό το είχε μάθει πολύ αργότερα από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο. Και βέβαια διεκδίκησε την πατρότητα της ιδέας σημειώνοντας ότι αυτός πρώτος το είχε προτείνει στη Βουλή. Αλλά τότε, είπε, είμαστε μικρό κόμμα. Και συμπλήρωσε ότι μαζί με τον Καραμανλή στο Παρίσι το προετοίμαζαν και ότι η αναγνώριση έγινε από τον Καραμανλή όταν επέστρεψε στην Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι μια άλλη αναφορά που κάνει ο τέως ότι είχε προτείνει στον Γεώργιο Παπανδρέου τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και αυτός το απέρριψε μετά βδελυγμίας προκάλεσε την παρέμβαση Μητσοτάκη, του επίτιμου βέβαια, που δήλωσε στο Mega ότι αυτό το είχε μάθει πολύ αργότερα από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο. Και βέβαια διεκδίκησε την πατρότητα της ιδέας σημειώνοντας ότι αυτός πρώτος το είχε προτείνει στη Βουλή. Αλλά τότε, είπε, είμαστε μικρό κόμμα. Και συμπλήρωσε ότι μαζί με τον Καραμανλή στο Παρίσι το προετοίμαζαν και ότι η αναγνώριση έγινε από τον Καραμανλή όταν επέστρεψε στην Ελλάδα.
Πώς λοιπόν ένας 97χρονος πολιτικός παρεμβαίνει για να διορθώσει κάτι από τα γραφόμενα συμβάλλοντας κατά τη γνώμη του στην ιστορική αλήθεια και τόσοι και τόσοι συγγενείς, απόγονοι, μαθητές του Κωνσταντίνου Καραμανλή τηρούν σιγήν ιχθύος;
Δεν είναι βέβαια η μόνη βολή που εκτοξεύει ο τέως στα απομνημονεύματά του κατά του «εθνάρχη». Σε αρκετά σημεία του βιβλίου και όπου βρει ευκαιρία, σκιαγραφεί το χαρακτήρα του. Γράφει στις σελίδες 242- 243 του α’ τόμου ο τέως:
«Ο Καραμανλής τότε έφτανε στο τέλος της πρώτης πρωθυπουργίας του και ήδη παρά το αρχικά πολύ καλό κλίμα, σύντομα είχε αρχίσει να υιοθετεί προς τον πατέρα μου μιαν ασυνήθιστη και αρκετά φορτική στάση. Μου έδινε την εντύπωση ενός πρωθυπουργού ευθυνόφοβου που ήθελε να έχει ανά πάσα στιγμή δίπλα του τον βασιλέα. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσε να ανεχθεί ο Καραμανλής ότι ο Παύλος μπορούσε να λείπει από την Ελλάδα. Φοβόταν! Βέβαια, η ανάγκη αυτή του Καραμανλή πήγαζε από την επιθυμίας του να αποφεύγει πάντα το βάρος της ευθύνης. Ο λαός δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να θεωρήσει «ένοχο» και υπεύθυνο για το οτιδήποτε τον πρωθυπουργό. Πάντα λοιπόν έπρεπε να φταίει κάποιος άλλος. Και αυτός ο άλλος ήταν σχεδόν πάντα ο βασιλεύς…»
«Ο Καραμανλής τότε έφτανε στο τέλος της πρώτης πρωθυπουργίας του και ήδη παρά το αρχικά πολύ καλό κλίμα, σύντομα είχε αρχίσει να υιοθετεί προς τον πατέρα μου μιαν ασυνήθιστη και αρκετά φορτική στάση. Μου έδινε την εντύπωση ενός πρωθυπουργού ευθυνόφοβου που ήθελε να έχει ανά πάσα στιγμή δίπλα του τον βασιλέα. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσε να ανεχθεί ο Καραμανλής ότι ο Παύλος μπορούσε να λείπει από την Ελλάδα. Φοβόταν! Βέβαια, η ανάγκη αυτή του Καραμανλή πήγαζε από την επιθυμίας του να αποφεύγει πάντα το βάρος της ευθύνης. Ο λαός δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να θεωρήσει «ένοχο» και υπεύθυνο για το οτιδήποτε τον πρωθυπουργό. Πάντα λοιπόν έπρεπε να φταίει κάποιος άλλος. Και αυτός ο άλλος ήταν σχεδόν πάντα ο βασιλεύς…»
Η αλαζονεία…
Και για να τονίσει την αλαζονεία και υπεροπτικότητα του Καραμανλή στις σελίδες 288-289 του ίδιου τόμου γράφει:
«Είχαν περάσει περίπου 4 χρόνια από την ημέρα που ο Καραμανλής ανέλαβε για πρώτη φορά την πρωθυπουργία της χώρας και ήταν πλέον εμφανές ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός γινόταν όλο και πιο πιεστικός στην προσπάθειά του να πείσει τον βασιλιά Παύλο ότι μόνον αυτός και ουδείς άλλος από τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν ικανός να χειριστεί τα πράγματα στην Ελλάδα. Η επιχειρηματολογία του στηριζόταν κυρίως στο ότι τόσο ο Γεώργιος Παπανδρέου όσο και ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν παλαιοί πολιτικοί και δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν τις απαιτήσεις της εποχής, πχ. για μια νέα οικονομική πολιτική… Χαρακτηριστικό της αλαζονείας του Καραμανλή και της πεποίθησής του ότι ήταν ανώτερος από όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους είναι η ακόλουθη φράση του την οποία μάλιστα δεν παρέλειπε να επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία στον βασιλέα Παύλο: «Μεγαλειότατε, αν αυτοί δεν σταθούν στο ύψος το δικό μου, η χώρα θα καταστραφεί.»
Και για να τονίσει την αλαζονεία και υπεροπτικότητα του Καραμανλή στις σελίδες 288-289 του ίδιου τόμου γράφει:
«Είχαν περάσει περίπου 4 χρόνια από την ημέρα που ο Καραμανλής ανέλαβε για πρώτη φορά την πρωθυπουργία της χώρας και ήταν πλέον εμφανές ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός γινόταν όλο και πιο πιεστικός στην προσπάθειά του να πείσει τον βασιλιά Παύλο ότι μόνον αυτός και ουδείς άλλος από τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν ικανός να χειριστεί τα πράγματα στην Ελλάδα. Η επιχειρηματολογία του στηριζόταν κυρίως στο ότι τόσο ο Γεώργιος Παπανδρέου όσο και ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν παλαιοί πολιτικοί και δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν τις απαιτήσεις της εποχής, πχ. για μια νέα οικονομική πολιτική… Χαρακτηριστικό της αλαζονείας του Καραμανλή και της πεποίθησής του ότι ήταν ανώτερος από όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους είναι η ακόλουθη φράση του την οποία μάλιστα δεν παρέλειπε να επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία στον βασιλέα Παύλο: «Μεγαλειότατε, αν αυτοί δεν σταθούν στο ύψος το δικό μου, η χώρα θα καταστραφεί.»
Το σφυροκόπημα
Το σφυροκόπημα όμως του «εθνάρχη» από τον τέως, ο οποίος βέβαια δεν παύει να εξωραΐζει και να εξιδανικεύει το βασιλιά Παύλο, δεν σταματάει εδώ. Αναφερόμενος στην επίσκεψη του Προέδρου της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκολ τον Μάιο του 1963 ύστερα από πρόσκληση του βασιλιά Παύλου γράφει στη σελίδα 363:
«Στο δείπνο, λοιπόν, λίγο πριν φτάσουμε στο γλυκό ο βασιλεύς στράφηκε προς τον Ντε Γκολ και του είπε: ‘Αν δεν έχετε αντίρρηση, θα ήθελα να πω δυο λέξεις για σας και να πιω στην υγειά σας’. Την στιγμή λοιπόν που ο πατέρας μου έχει πιάσει το ποτήρι του και ετοιμάζεται να σηκωθεί, τον βλέπει ο Καραμανλής και προλαβαίνει και σηκώνεται αυτός και αρχίζει να μιλάει! Ο πατέρας μου, που ήταν ένας εξαιρετικά ευγενής και λεπτός άνθρωπος ξανακάθισε και άφησε τον Καραμανλή να μιλήσει. Εκείνη τη στιγμή όμως μέσα στη μεγάλη αίθουσα ακούστηκε μια φωνή να λέει στα αγγλικά υπό τη μορφή ψιθύρου αλλά πεντακάθαρα και σε τέτοια ένταση που να ακουστεί από όλους: ‘αυτό είναι γνωστό ως υπερβάλλων ζήλος!’. Ήταν ο γάλλος υπουργός εξωτερικών Κουβ ντε Μιρβίλ»
Το σφυροκόπημα όμως του «εθνάρχη» από τον τέως, ο οποίος βέβαια δεν παύει να εξωραΐζει και να εξιδανικεύει το βασιλιά Παύλο, δεν σταματάει εδώ. Αναφερόμενος στην επίσκεψη του Προέδρου της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκολ τον Μάιο του 1963 ύστερα από πρόσκληση του βασιλιά Παύλου γράφει στη σελίδα 363:
«Στο δείπνο, λοιπόν, λίγο πριν φτάσουμε στο γλυκό ο βασιλεύς στράφηκε προς τον Ντε Γκολ και του είπε: ‘Αν δεν έχετε αντίρρηση, θα ήθελα να πω δυο λέξεις για σας και να πιω στην υγειά σας’. Την στιγμή λοιπόν που ο πατέρας μου έχει πιάσει το ποτήρι του και ετοιμάζεται να σηκωθεί, τον βλέπει ο Καραμανλής και προλαβαίνει και σηκώνεται αυτός και αρχίζει να μιλάει! Ο πατέρας μου, που ήταν ένας εξαιρετικά ευγενής και λεπτός άνθρωπος ξανακάθισε και άφησε τον Καραμανλή να μιλήσει. Εκείνη τη στιγμή όμως μέσα στη μεγάλη αίθουσα ακούστηκε μια φωνή να λέει στα αγγλικά υπό τη μορφή ψιθύρου αλλά πεντακάθαρα και σε τέτοια ένταση που να ακουστεί από όλους: ‘αυτό είναι γνωστό ως υπερβάλλων ζήλος!’. Ήταν ο γάλλος υπουργός εξωτερικών Κουβ ντε Μιρβίλ»
Ο Ντε Γκολ…
Και λίγο πιο κάτω στη σελίδα 368 με αφορμή την ίδια επίσκεψη όπου ο Κωνσταντίνος ως διάδοχος τότε ανέμενε την άφιξη του Ντε Γκολ στη λέσχη αξιωματικών απέναντι από τον λευκό πύργο στην Θεσσαλονίκη γράφει:
«Όταν έφτασε το αυτοκίνητο του Ντε Γκολ στο οποίο επέβαινε και ο Καραμανλής, με έκπληξη είδα ότι ο πρωθυπουργός ήταν όρθιος στο αυτοκίνητο και χαιρετούσε τον κόσμο μαζί με τον Ντε Γκολ. Μεσολαβούσε ένα δεκαπεντάλεπτο ώστε ο γάλλος πρόεδρος να ξεκουραστεί λίγο από το ταξίδι και να ετοιμαστεί για το φαγητό. Στο τέταρτο αυτό λοιπόν περιμένοντας άκουσα απέξω να μαζεύεται κόσμος που άρχισε να φωνάζει: Κα-ρα-μαν-λής! Κα-ρα-μαν-λής! Μου φάνηκε απίστευτο… φιλοξενούσαμε τον ισχυρότερο άνθρωπο της Ευρώπης εκείνη την εποχή και από κάτω φωνάζανε ‘Καραμανλής’. Βγήκα λοιπόν στο μπαλκόνι, διακριτικά, χωρίς να με δει κανείς και κοίταξα να δω πόσοι είναι. Ήταν μια χούφτα άνθρωποι, που προφανώς μόλις τους είχαν φέρει, και είδα με τα ίδια μου τα μάτια τον Καραμανλή να τους κάνει νεύματα με τα χέρια να συνεχίσουν να φωνάζουν ακόμη δυνατότερα- σαν να ήταν διευθυντής μιας παράφωνης και εκτός τόπου και χρόνου χορωδίας…»
Και λίγο πιο κάτω στη σελίδα 368 με αφορμή την ίδια επίσκεψη όπου ο Κωνσταντίνος ως διάδοχος τότε ανέμενε την άφιξη του Ντε Γκολ στη λέσχη αξιωματικών απέναντι από τον λευκό πύργο στην Θεσσαλονίκη γράφει:
«Όταν έφτασε το αυτοκίνητο του Ντε Γκολ στο οποίο επέβαινε και ο Καραμανλής, με έκπληξη είδα ότι ο πρωθυπουργός ήταν όρθιος στο αυτοκίνητο και χαιρετούσε τον κόσμο μαζί με τον Ντε Γκολ. Μεσολαβούσε ένα δεκαπεντάλεπτο ώστε ο γάλλος πρόεδρος να ξεκουραστεί λίγο από το ταξίδι και να ετοιμαστεί για το φαγητό. Στο τέταρτο αυτό λοιπόν περιμένοντας άκουσα απέξω να μαζεύεται κόσμος που άρχισε να φωνάζει: Κα-ρα-μαν-λής! Κα-ρα-μαν-λής! Μου φάνηκε απίστευτο… φιλοξενούσαμε τον ισχυρότερο άνθρωπο της Ευρώπης εκείνη την εποχή και από κάτω φωνάζανε ‘Καραμανλής’. Βγήκα λοιπόν στο μπαλκόνι, διακριτικά, χωρίς να με δει κανείς και κοίταξα να δω πόσοι είναι. Ήταν μια χούφτα άνθρωποι, που προφανώς μόλις τους είχαν φέρει, και είδα με τα ίδια μου τα μάτια τον Καραμανλή να τους κάνει νεύματα με τα χέρια να συνεχίσουν να φωνάζουν ακόμη δυνατότερα- σαν να ήταν διευθυντής μιας παράφωνης και εκτός τόπου και χρόνου χορωδίας…»
Η απουσία…
Και για την απουσία του Καραμανλή από την κηδεία του βασιλιά Παύλου, ο οποίος σημειωτέον τον είχε επιλέξει για πρωθυπουργό μετά το θάνατο του Παπάγου και ενώ υπήρχαν αντιπρόεδροι στην κυβέρνηση οι Στέφανος Στεφανόπουλος και Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος στη σελίδα 22 του β’ τόμου γράφει:
«Για μια ακόμη φορά μεγάλος απών ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η σύζυγός του Αμαλία Καραμανλή κάποια στιγμή με πλησίασε και αφού εξέφρασε τα συλλυπητήρια αυτής και του συζύγου της, που, όπως μου είπε, θα επέστρεφε από τη Γαλλία αν δεν βρισκόταν σε κάποιο ταξίδι στην Τεχεράνη, οικειοθελώς απολογήθηκε: “Τι να σας πω… Ντρέπομαι”».
Κι αν όλα αυτά το θεωρεί κανείς επουσιώδη ή ότι είναι μέρος της πολιτικής της οποίας η διακονία κάθε άλλο παρά αγγελική είναι, η καταγγελία του τέως στη σελίδα 173 του β’ τόμου εκφεύγει αυτών των ορίων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πρότεινε στον Κωνσταντίνο να κατεβάσει το στρατό; Να κάνει δηλαδή χούντα;
Λέει αλήθεια ή ψέματα ο τέως;
«Για μια ακόμη φορά μεγάλος απών ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η σύζυγός του Αμαλία Καραμανλή κάποια στιγμή με πλησίασε και αφού εξέφρασε τα συλλυπητήρια αυτής και του συζύγου της, που, όπως μου είπε, θα επέστρεφε από τη Γαλλία αν δεν βρισκόταν σε κάποιο ταξίδι στην Τεχεράνη, οικειοθελώς απολογήθηκε: “Τι να σας πω… Ντρέπομαι”».
Κι αν όλα αυτά το θεωρεί κανείς επουσιώδη ή ότι είναι μέρος της πολιτικής της οποίας η διακονία κάθε άλλο παρά αγγελική είναι, η καταγγελία του τέως στη σελίδα 173 του β’ τόμου εκφεύγει αυτών των ορίων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πρότεινε στον Κωνσταντίνο να κατεβάσει το στρατό; Να κάνει δηλαδή χούντα;
Λέει αλήθεια ή ψέματα ο τέως;
Ενα ερώτημα για τη «χούντα των στρατηγών»
Εχει γραφεί κατά καιρούς και φαίνεται να είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι η χούντα των συνταγματαρχών (Παπαδόπουλος, Παττακός και σία), την 21η Απριλίου 1967 πρόλαβε την εκδήλωση πραξικοπήματος από την χούντα των στρατηγών.
Τη χούντα των στρατηγών ευνοούσαν το παλάτι, οι Αμερικανοί και ορισμένοι δεξιοί πολιτικοί και είχε στόχο να επιβάλει μιας μικρής διάρκειας συνταγματική εκτροπή ωσότου ομαλοποιηθεί η κατάσταση, εκλείψει ο… κομμουνιστικός κίνδυνος και επανέλθει η χώρα σε μια κατάσταση εναλλαγής κυβερνήσεων δεξιάς-κέντρου.
Τη χούντα των στρατηγών ευνοούσαν το παλάτι, οι Αμερικανοί και ορισμένοι δεξιοί πολιτικοί και είχε στόχο να επιβάλει μιας μικρής διάρκειας συνταγματική εκτροπή ωσότου ομαλοποιηθεί η κατάσταση, εκλείψει ο… κομμουνιστικός κίνδυνος και επανέλθει η χώρα σε μια κατάσταση εναλλαγής κυβερνήσεων δεξιάς-κέντρου.
Η χούντα των στρατηγών το πήγαινε από αναβολή σε αναβολή. Αρχικά είχαν ορίσει την επέμβαση στις 16 Απριλίου 1967 μετά όμως το ανέβαλαν για τις 24 Μαΐου καθώς στις 28 Μαΐου είχαν οριστεί οι εκλογές. Στις 20 Απριλίου ο υποστράτηγος Πανουργιάς ειδοποιήθηκε τηλεφωνικά ότι πρόκειται να κινηθεί η χούντα των συνταγματαρχών. Ειδοποίησε αμέσως τον Παττακό ο οποίος όμως τον «κοίμισε», προσποιούμενος τον ανήξερο. Κι έτσι την επόμενη μέρα 21η Απριλίου χτύπησε η χούντα των συνταγματαρχών.
Κατόπιν όμως των τελευταίων αποκαλύψεων του τέως βασιλιά της Ελλάδας ότι ο Καραμανλής του πρότεινε να κατεβάσει το στρατό, να κάνει δηλαδή δικτατορία, αν αυτό αληθεύει, μήπως ο Κωνσταντίνος εισάκουσε τη συμβουλή και ετοίμασε τη χούντα των στρατηγών; Λέμε μήπως;«KONTRANEWS»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου