http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/04/blog-post_14.html
Απόδειπνο στο νεκροταφείο. Ο ήλιος ετοιμάζεται για
βουτιά πίσω απ’ το βουνό κι είναι τόσο θελκτικό το φως του την
ώρα τούτη που με προκαλεί να κοιτάξω από το πλαϊνό
μισογερμένο πορτάκι της εκκλησιάς. Φως ιλαρόν πλημμυρίζει
τα μάτια μου, δεήσεις για τους αδερφούς μου χαϊδεύουν τ’ αυτιά
μου. «Υπέρ των εν ασθενείας κατακειμένων…», η θύμηση στον
πατέρα μου και τους πολυάριθμους κατοίκους των νοσοκομείων.
Δάκρυα στην ψυχή μου. «Δι’ ευχών» κι όσο να κοιτάξω λίγο
ψηλότερα στα σύννεφα χάνεται κι η τελευταία κουκίδα του
ηλιάτορα. Μέρα ακόμα και οι λιγοστοί πιστοί σκορπίζουν
γρήγορα. Μόνο η κυρά Αλεξάνδρα, παίρνει τον κάτω δρόμο.
- Που πας γιαγιά; την ρωτάω.