Τα συμφέροντα της πατρίδας μας (Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας )

http://kostasxan.blogspot.gr/2013/09/blog-post_8705.html

Οι εξελίξεις στην αιματοβαμμένη Συρία καθιστούν πολύ πιθανή μια στρατιωτικού τύπου επέμβαση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και των συμμάχων τους. Από λεπτό σε λεπτό τα πάντα είναι πιθανά. Η Ελλάς θα κληθεί από τις ΗΠΑ να παράσχει διευκολύνσεις. Δύο αντίθετες σχολές σκέψεως έχουν καταγραφεί στον δημόσιο διάλογο, με ενδιαφέροντα επιχειρήματα εκατέρωθεν.

Η ιδεαλιστική σχολή διαφωνεί με οποιαδήποτε ελληνική ανάμειξη. Οι οπαδοί της αμφισβητούν το γεγονός ότι ο Ασαντ χρησιμοποίησε χημικά αέρια. Αλλωστε, είδαμε στον πόλεμο κατά του Ιράκ τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς να κατασκευάζουν ή να διογκώνουν στοιχεία. Οι αρνούμενοι την ανάμειξή μας εκφράζουν την εύλογη ανησυχία τους για το μέλλον του Ορθοδόξου Πατριαρχείου Αντιοχείας και των χριστιανικών μειονοτήτων σε περίπτωση πτώσης του Ασαντ. Αν επικρατήσουν οι ισλαμιστές, ποιος εγγυάται το μέλλον των 800.000 Ρούμ Ορτοντόξ (Ελληνοορθοδόξων);

Η άλλη σχολή σκέψεως, η ρεαλιστική, καταθέτει τα εξής επιχειρήματα:
α) Οταν είσαι μέλος μιας συμμαχίας όπως το ΝΑΤΟ, δεν μπορείς να αρνείσαι τη βοήθειά σου.
β) Χρειαζόμαστε τον Ομπάμα για να πιέσει το ΔΝΤ υπέρ μιας χαλάρωσης των μέτρων που επιβάλλει η τρόικα.
γ) Η πιθανή πτώση του Ασαντ θα οδηγήσει ταχύτερα σε απόσχιση των Κούρδων της Συρίας, δηλαδή στη δημιουργία κουρδικού κράτους, σε συνεργασία με τους ομοεθνείς τους του Ιράκ και της Τουρκίας. Αρα η δυτική επέμβαση μεσο-μακροπρόθεσμα θα ζημιώσει την Τουρκία.

Δυστυχώς, οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Γι’ αυτό η ιδεαλιστική άποψη έχει λίγες πιθανότητες να επικρατήσει. Σε μια εποχή και περιοχή λεπτών ισορροπιών και αλλαγής γεωπολιτικών δεδομένων, πιθανότατα η χώρα μας θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τη ρεαλιστική σχολή και να παράσχει διευκολύνσεις στους δυτικούς. Ομως αυτό δεν πρέπει να γίνει άνευ ανταλλαγμάτων. Προτείνω να ζητήσουμε τουλάχιστον τις εξής δύο διασφαλίσεις;

1) Να δεσμευτούν οι ΗΠΑ ότι θα στηρίξουν τα ελληνικά συμφέροντα στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο.

2) Να αναγνωριστεί η Ελλάς ως η επίσημη προστάτις των ορθοδόξων χριστιανών της Συρίας και του Λιβάνου, και να προεδρεύσει σε ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ για την προστασία των χριστιανών της περιοχής.

Μακάρι να επικρατήσει η ειρήνη στη Συρία. Δεν θέλουμε ούτε δικτάτορες ούτε ισλαμιστές.

Η Τρόικα θα ζητήσει τις … “10 πληγές του Φαραώ”!

http://www.antinews.gr/2013/09/01/225658/

Αν πιστέψουμε τα όσα λέγονται και όσα ακούγονται σχετικά με το τελικό σχέδιο της τρόικας για την τύχη της Ελλάδας, τότε καλύτερα να μεταναστεύσουμε από τώρα, μπας και προλάβουμε και βρούμε εισιτήριο.

Προφανώς θα γνωρίζουν και στο Μαξίμου όσα διαρρέονται και γράφονται σε εφημερίδες του λεγόμενου αντιμνημονιακού μπλοκ που, ωστόσο, έχουν πιο κρυφούς σκοπούς και στόχους απ΄ ότι μια δήθεν κριτική στην κυβέρνηση. Αλλά για τα κόμματα, τους επιχειρηματίες και τους δημοσιογράφους της δραχμής και της πεντάρας έχουμε μιλήσει άλλη φορά.

Εκείνο που μας κάνει εντύπωση είναι ένα μπαράζ δημοσιευμάτων, ελληνικών και ξένων μέσων ενημέρωσης, που ούτε λίγο ούτε πολύ περιγράφουν τις 10 πληγές του Φαραώ. Λένε δηλαδή, ξεκινώντας από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μέσω εταιρείας που θα ελέγχουν οι ξένοι, ότι τα μέχρι σήμερα μέτρα που επιβλήθηκαν είναι ασπιρίνες μπροστά σ’ αυτά που έρχονται.

Μεταξύ των άλλων τα πιο σημαντικά θέματα που θα μπουν στο νέο Μνημόνιο που όπως λένε θα υπογραφεί τους επόμενους μήνες προκειμένου να δοθεί στην Ελλάδα νέο πακέτο βοήθειας από 10 δις ευρώ και πάνω είναι:

- Την επίσπευση των αποκρατικοποιήσεων και τη ρευστοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, χωρίς την εκτελεστική εμπλοκή φορέων του ελληνικού δημοσίου. Δηλαδή φεύγει η διαχείριση της περιουσίας του ελληνικού κράτους από τους Έλληνες. Ακούγεται επιμέρους ότι θα δημιουργηθεί εταιρεία holding η οποία θα αναλάβει ακίνητα αξίας 20 δις ευρώ που δεν έχει το ΤΑΙΠΕΔ, ως εγγύηση για να πάμε σε έμμεσο κούρεμα με μηδενικά επιτόκια μέχρι το 2022.

- Την ολοκλήρωση του μόνιμου μηχανισμού κινητικότητας στο ελληνικό δημόσιο και του σχεδιασμού της στελέχωσής του από μηδενική βάση. Δηλαδή ξεχνάμε τον Μητσοτάκη, τον Μανιτάκη και τους άλλους και κάποιοι ξένοι και Έλληνες managers θα αναλάβουν να απολύουν χωρίς διαθεσιμότητες και άλλες υπεκφυγές.

- Τη δημιουργία νέου, απλού και αναπτυξιακού φορολογικού συστήματος. Αφού δεν τα κατάφεραν οι Έλληνες θα κάνουν μια μελέτη οι ξένοι και θα την εφαρμόσουν.

- Το επόμενο και τελικό κύμα αλλαγών στο ασφαλιστικό, με ένα μόνο κρατικό ταμείο, εθνική σύνταξη, πλήρη κατάργηση του εφάπαξ και δημιουργία νέων ιδιωτικών ή επαγγελματικών επικουρικών ταμείων. Αυτό δεν θέλει σχολιασμό τα λέει όλα από μόνο του το μέτρο.

- Την ολοκλήρωση των διαρθρωτικών αλλαγών για το επιχειρηματικό περιβάλλον, τις εξαγωγές, τη γραφειοκρατία και το εθνικό πλαίσιο αδειοδοτήσεων και τέλος

- Την επόπτευση της επόμενης φάσης της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών και τη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας μέσω της νέας επενδυτική τράπεζας στο Λουξεμβούργο.

Ούτε λίγο ούτε πολύ μας ζητάνε οι δανειστές να τους παραδώσουμε τα κλειδιά της χώρας και να κάνουμε στην άκρη να περάσουν. Κι όλα αυτά παρά τις προσδοκίες και την αισιοδοξία της κυβέρνησης ότι το πρόγραμμα βγαίνει κι ότι θα βγούμε το 2014 στις αγορές και την ανάπτυξη ή ότι ακόμη και σε νέο κούρεμα με επιμήκυνση να πάμε δε θα επιβληθούν νέα μέτρα.

Όλα αυτά θα συζητηθούν από τις 22 Σεπτεμβρίου και μετά, οπότε και φτάνουν οι επικεφαλής της τρόικας για να θέσουν στην Ελλάδα το νέο τρόπο σκέψης τους, το νέο… όραμά τους για τη χώρα μας.

Πραγματικά δεν ξέρουμε αν όλα αυτά αληθεύουν ή μόνο κάποια από αυτά. Εκείνο που μπορεί να δει κανείς διά γυμνού οφθαλμού είναι έστω και τα μισά να ισχύουν τότε έχουμε την απόλυτη εκχώρηση της πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης της Ελλάδας στους ξένους τεχνοκράτες. Κι επίσης έχουν την απόλυτη ομολογία της πλήρους αποτυχίας του μέχρι τώρα προγράμματος, που σημαίνει ωστόσο ότι πήγαν χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού.

Αντέχει η χώρα άλλους τέτοιους πειραματισμούς; Σε καμιά περίπτωση, εδώ η κατάσταση της κοινωνίας είναι τέτοια που είμαστε στα όρια της κοινωνικής αναταραχής, για νέο σοκ θα μιλάμε; Και φυσικά ούτε λόγος για πολιτική σταθερότητα. Με το που θα τολμήσουν να θέσουν οι τροικανοί τέτοιο πλαίσιο συζήτησης την άλλη μέρα η κυβέρνηση θα πέσει. Όχι γιατί θα την ρίξουν αλλά γιατί δε θα είναι νομιμοποιημένη να λάβει τέτοιες αποφάσεις, ούτε και θα θελήσει φυσικά να γίνει ο νέος Εφιάλτης της Ελλάδας.

Όπως όλα δείχνουν, η διαπραγμάτευση του Σεπτεμβρίου θα είναι η τελική και η πιο ανατρεπτική. Αν η κυβέρνηση έχει αντιληφθεί τι θα ζητήσουν οι τροικανοί τότε δεν έχει άλλα περιθώρια πέρα από ένα ιστορικό «όχι». Σε κάθε άλλη περίπτωση θα έρθει ο Τσίπρας να το παίξει μάγκας αφού χειρότερα πράγματα δεν είναι δυνατόν να του ζητήσουν οι ξένοι.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει μια τελευταία ευκαιρία να παλέψει για μια έντιμη λύση για την οικονομία. Αν αφήσει την τρόικα να αλωνίσει τότε καλύτερα να βρει τρύπα να κρυφτεί διότι η οργή θα είναι μεγάλη.

Η 11άδα

Κι επειδή είναι της μόδας τα ποδοσφαιρικά, λένε στην κυβέρνηση ότι έχουν ετοιμάσει την 11άδα που θα διαπραγματευτεί σκληρά με τους τροικανούς.

Όπως γράφει η εφημερία «Καθημερινή της Κυριακής» τους «11» που αποτελούν την ομάδα κρούσης με τον Τόμσεν και την παρέα του συγκροτούν:

1. Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.

2. Ο αναπληρωτής υπουργός Χρήστος Σταϊκούρας.

3. Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, Χρύσανθος Λαζαρίδης.

4. Ο Πάνος Τσακλόγλου, πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων.

5. Η γενική γραμματέας του υπ. Οικονομικών, Χριστίνα Παπακωνσταντίνου.

6. Ο επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους, Στέλιος Παπαδόπουλος.

7. Η διευθύντρια προϋπολογισμού του Γενικού Λογιστηρίου, Σταυρούλα Μηλιάκου.

8. Ο διευθυντής του Τμήματος Προγραμματισμού, Δημοσίων Στοιχείων και Μεθοδολογίας του ΓΛΚ, Στέλιος Μαραβελάκης.

9. Ο Στέλιος Πέτσας, προϊστάμενος Εσόδων του ΓΛΚ και πρώην στέλεχος του ΟΟΣΑ.

10. Ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, τμηματάρχης προϋπολογισμού του ΓΛΚ.

11. Ο Κρις Ουρεγκιάν, σύμβουλος του υπουργού Οικονομικών.

Μόνο μην πάθει κανείς υπερκόπωση γιατί δεν έχουν προβλεφθεί… αναπληρωματικοί. Αυτοί θα παίξουν όλο το 90λεπτό, αυτοί και στην παράταση και τα πέναλτι.

ΑΨ

Tο μεδούλι της «κρίσης» (Του Χρήστου Γιανναρά)

http://kostasxan.blogspot.gr/2013/09/t.html

Γιατί μας ενοχλεί ή και μας φοβίζει η πολιτική διαφθορά, ο αμοραλισμός των επαγγελματιών της εξουσίας;

Eπειδή η πολιτική διαφθορά καταξιώνει και νομιμοποιεί στις συνειδήσεις την ανεξέλεγκτη ιδιοτέλεια. Mας φοβίζει η ανεξέλεγκτη (επομένως και ατιμώρητη, άρα αχαλίνωτη) ιδιοτέλεια των διαχειριστών της ζωής μας, γιατί είναι καταλύτης διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, μετασχηματισμού της συνύπαρξης σε ζούγκλα.

«Zούγκλα» θα πει: να αφηνόμαστε οι άνθρωποι, έρμαια, στις φυσικές μας ενορμήσεις, στα ένστικτα τα ανεξέλεγκτα από τη λογική μας, τα αυτονομημένα από την ελεύθερη θέλησή μας. Λέμε «ένστικτα» ή «ενορμήσεις» τις δεδομένες στην ανθρώπινη φύση μας αναγκαιότητες που είναι οι όροι - προϋποθέσεις για να υπάρχει το φυσικό άτομο: Oρμή της αυτοσυντήρησης, ορμή της επιβολής και κυριαρχίας, ορμή της ηδονής. Aνάγκες βιολογικές, αδυσώπητες, ταυτίζονται με την εξασφάλιση επιβίωσης και διαίωνισης του είδους, βιώνονται από το κάθε άτομο της φύσης ως αδήριτες υπαρκτικές προϋποθέσεις - αναγκαιότητες.

Oμως ο άνθρωπος διαφοροποιείται ως είδος στο ποσοστό που μπορεί να παίρνει υπαρκτική απόσταση από τη φύση του, να είναι, σε κάποιο ποσοστό, ελεύθερος από τις αναγκαιότητες που διέπουν την ομοείδεια, ανυπότακτος στη φυσική νομοτέλεια. Δεν μπορεί να ακυρώσει τη φύση του (ακύρωση της νομοτέλειας θα σήμαινε αναίρεση της βιολογικής ατομικότητας), μπορεί όμως να την ελέγχει με τη λογική του, την κρίση του, τη θελητική του ενέργεια - δυνατότητα.

Aυτό σημαίνει ότι η ελευθερία από τη φύση, σχετική πάντοτε γι’ αυτό και ποικίλη (συνάρτηση της μοναδικότητας που έχει κάθε ατομική νόηση - κρίση - θέληση), είναι κατόρθωμα – κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Kαι ακριβώς το κατόρθωμα της ελευθερίας από τις αναγκαιότητες της φύσης το ονόμασαν κάποτε οι άνθρωποι «πολιτισμό» και «καλλιέργεια» (cultura). O πολιτισμός είναι το μέτρο (ο δείκτης) της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, της κατακτημένης ελευθερίας από τη δουλεία στο ένστικτο. Ποικίλλουν οι πολιτισμοί, γιατί ποικίλλει η χαλιναγώγηση των ενστικτωδών αναγκαιοτήτων, είναι αδιάκοπο, ισόβιο άθλημα ο πολιτισμός, ποτέ οριστική, παγιωμένη εξασφάλιση.

Mιλάμε οι άνθρωποι για «ζούγκλα», για «πρωτογονισμό», για «βαρβαρότητα», όχι μόνο όταν το «κοινόν άθλημα» του πολιτισμού ατονεί ή και «αποσβέννυται προς καιρόν» (διολισθαίνει λ.χ. η συλλογικότητα από την πολυ-υμνημένη «Aθηναίων Πολιτεία», απευθείας, στη θηριωδία του «Πελοποννησιακού Πολέμου»), όχι μόνο τότε. Mιλάμε για «ζούγκλα», κυρίως, όταν η κτηνώδης ιδιοτέλεια, ο αμοραλισμός, ο εγωκεντρισμός, θεωρούνται αυτονόητα δεδομένα, νομιμοποιούνται και, κυρίως, θεσμοποιούνται άμεσα ή έμμεσα από την εξουσία.

Γι’ αυτό και ταυτίζουμε την πολιτική διαφθορά με τον παλιμβαρβαρισμό. Διότι ο αμοραλισμός των διαχειριστών της εξουσίας καταργεί (εξαλείφει από τις συνειδήσεις) τα κριτήρια διαφοροποίησης της κοινωνίας από τη ζούγκλα, της ανιδιοτέλειας από την αντικοινωνική συμπεριφορά, της σχέσης από τη χρήση της ηδονοθηρίας από τον έρωτα. H πολιτική διαφθορά δεν συνιστά απλώς παραβίαση επαγγελματικής δεοντολογίας, είναι, κυριολεκτικά, κοινωνικό έγκλημα: βλάπτει, παραδειγματικά και ανήκεστα, την ανθρωπιά του ανθρώπου – ποδηγετεί τον άνθρωπο να γίνει ανάπηρος, ανίκανος να υποψιαστεί την υπαρκτική εμπειρία της αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς, του αληθινού έρωτα στη ζωή του.

Tο σημερινό πρόβλημά μας δεν είναι ηθικό, δεοντολογικό, δεν λύνεται με την αποπομπή και τον κολασμό των διεφθαρμένων πολιτικών. Kάτι έχει αλλάξει ριζικά σε μας τους ελληνώνυμους του βαλκανικού νότου. Mιλάμε ακόμα ελληνικά, αλλά δεν καταλαβαίνουμε πια τι λέμε, οι λέξεις παραμένουν ελληνικές, χωρίς να παραπέμπουν στον «τρόπο» των Eλλήνων: «Πολιτισμός» για μας δεν είναι πια το προϊόν της «πόλεως», της μετοχής στο «πολιτικόν άθλημα» κοινωνίας της ζωής, άθλημα ελευθερίας από τις ενστικτώδεις αναγκαιότητες της ιδιοτέλειας. Πολιτισμός για μας είναι: συνεχώς περισσότερα και πιο προηγμένα «κομφόρ» ατομοκεντρικού ηδονισμού, υψηλοί δείχτες καταναλωτικής ευχέρειας, τουριστική εκμετάλλευση μιας ιστορικής παρακαταθήκης που ντροπιαστικά αγνοούμε. Πουλάμε τη γη μας και την ψυχή μας, όσο όσο, για να μη χάσουμε την πρόσβαση στην καταναλωτική αδηφαγία.

Kάποτε ο Eλληνισμός ήταν ο μοναδικός (ενεργός) ιστορικός αντίλογος στον ατομοκεντρισμό της μετα-ρωμαϊκής, «βαρβαρικής» Δύσης. Δεν ήταν ιδεολογικές οι διαφορές, ήταν ασύμπτωτοι οι «τρόποι»: Oταν οι Eλληνες έλεγαν «κοινωνία» σήμαιναν κάτι άλλο από το προϊόν μιας «εταιρικής σύμβασης» (contrat social) – η λογική της συνύπαρξης δεν ήταν ωφελιμιστική - χρησιμοθηρική, ήταν η λογική του κοινού «πολιτικού αθλήματος» για την πραγμάτωση του «κατ’ αλήθειαν» βίου (με την «αλήθεια» να παραπέμπει σε κατόρθωμα «τρόπου», όχι σε ιδεολογική ντιρεχτίβα). Aδύνατο για τον δυτικό άνθρωπο (δηλαδή για όλους μας σήμερα) να γνωρίσει εμπειρικά τι σήμαινε για τους Eλληνες «τρόπος», αφού ο «τρόπος» έχει τη σημαντική των ορίων του, αλλά δεν υποτάσσεται σε καταστατική «σύμβαση» αξιωματικού προκαθορισμού του.

Tο άθλημα σχέσεων κοινωνίας έχει ρίσκο, διακινδύνευση, γιατί είναι άσκηση ελευθερίας, επομένως προϋποθέτει (αυτονόητα) το ενδεχόμενο της αποτυχίας, της «αμαρτίας». Aμαρτία για τους Eλληνες σήμαινε «αστοχία» – «εκ μεταφοράς των τοξευόντων»: Στοχεύω και δεν πετυχαίνω τον στόχο επομένως ξαναπροσπαθώ, συνεχίζω το άθλημα, αν ο στόχος είναι ποθητός. Για τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό (που οι καταβολές του είναι θρησκευτικές, αυγουστίνειες) η αμαρτία είναι παράβαση νόμου, αθέτηση σύμβασης, επομένως ενοχική μειονεξία, πίκρα πληγωμένου ναρκισσισμού.

Oι σημερινοί Eλληνώνυμοι έχουμε χάσει τον ελληνικό «τρόπο», γι’ αυτό και δεν μπορεί ούτε η εξωφρενικά πληθωρική μας πολυνομία να τιθασσεύσει τον εκβαρβαρισμό μας – τουλάχιστον να δαμάσει τον αμοραλισμό και τη διαφθορά των αρχόντων μας. Για τέσσερις αιώνες, με την Tουρκοκρατία, πάψαμε να είμαστε ο πολιτισμικός αντίλογος της Δύσης, βγήκαμε από το ιστορικό προσκήνιο. Σώθηκε ο «τρόπος» των Eλλήνων στη λαϊκή «πράξη», στην από γενιά σε γενιά ζωντανή συνέχεια των εμπειρικών θησαυρισμάτων. Oμως την απελευθέρωση την «καπέλωσε», προγραμματισμένη και θεσμική, η άρνηση και του ένσαρκου στο λαϊκό ήθος «τρόπου»: το μεταπρατικό, παγιδευμένο στον ξιπασμένο μιμητισμό «εθνικό κράτος», ατελέσφορος πιθηκισμός του αντίπαλου μοντέλου.

Eτσι φτάσαμε στη σημερινή, ιστορικά προδιαγεγραμμένη τριτοκοσμική μας κατάντια. Oύτε Eλληνες με ενεργό ταυτότητα ούτε Eυρωπαίοι με στοιχειώδη σεβασμό των συμβάσεων, αλλά ένα μπάσταρδο είδος εκβαρβαρισμένης πλεμπάγιας, δίχως καν τον συγκρατημό της ευπρέπειας: Nα βωμολοχούν δημόσια ο πρόεδρος της Bουλής και ο πρωθυπουργός με λεξιλόγιο του υπόκοσμου, χωρίς την παραμικρή συνέπεια. Kαι ο πρωτοστάτης του «ιερού», ο αρχιεπίσκοπος, να προσπαθεί να αποδείξει το «χρήσιμον» της ιερότητας οργανώνοντας σισσίτια.

Σπαρακτικής κακοφωνίας ρέκβιεμ για τον ελληνικό «τρόπο».

Αναβρασμός στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ: Δεν καταταχθηκα για να πολεμησω στο πλευρό της Αλ Κάιντα!!!

http://olympia.gr/2013/09/01/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD/

About these ads

Η ελληνική ελίτ. (Του Κώστα Βεργόπουλου)

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2013/08/blog-post_2799.html

Μέχρι πρόσφατα, οι άρχουσες οικονομικές και πολιτικές ελίτ της χώρας εισέπρατταν αγανάκτηση από το λαϊκό παράγοντα, αλλά εγκώμια από τα κέντρα της αλλοδαπής. Αυτό σήμερα, κατά παράδοξο τρόπο, αντιστρέφεται: η αυτοενοχοποίηση της εγχώριας ελίτ διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας και αυτό αποτελεί ασφαλώς επιτυχία της, τουλάχιστον στο πολιτικό πεδίο.

Ωστόσο, η αγανάκτηση εκπέμπεται πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό από τα κέντρα της αλλοδαπής. Ενώ στη χώρα μας συντηρείται το παραμύθι ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση», οι ελίτ του τόπου δέχονται επιθέσεις από αυτούς στην υπηρεσία των οποίων αφιερώνονται. Υψηλών κινδύνων το επάγγελμα των ελίτ στη χώρα μας, ουδεμία αναγνώριση των υπηρεσιών τους και από πουθενά: ούτε από τα κάτω ούτε από τα επάνω.

Στην τρέχουσα γερμανική προεκλογική περίοδο, οι ελληνικές ελίτ στοχοποιούνται περισσότερο από τους «τεμπέληδες και απατεώνες» Ελληνες εργαζομένους. Τόσο οι κυβερνητικοί Μέρκελ και Σόιμπλε όσο και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας συναγωνίζονται στο να στοχοποιούν υπαρκτά ή φανταστικά περιουσιακά στοιχεία Ελλήνων πλουσίων και φοροδιαφευγόντων, προκειμένου να προστατέψουν τον «φτωχό» Γερμανό φορολογούμενο από εισφορές, που αιωρούνται στο άμεσο μέλλον εις βάρος του και υπέρ της χώρας μας. Ουδείς όμως εξηγεί σε αυτόν ότι τα πακέτα «διάσωσης» της Ελλάδος στην ουσία διασώζουν άμεσα γερμανικές τράπεζες. Ο,τι χρήμα φεύγει από τη Γερμανία προς την Ελλάδα ενθυλακώνεται πάραυτα από τις γερμανικές τράπεζες, χωρίς να εισέρχεται καν στη χώρα μας, ενώ βέβαια χρεώνεται στο ελληνικό υποζύγιο για τα επόμενα 50-100 έτη.

Η σοβαρή «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» συνιστά διακοπή κάθε βοήθειας προς τη χώρα μας, ενοχοποιώντας την ελληνική πολιτική ελίτ για «λαϊκιστική ρητορική» και «έλλειμμα αξιοπιστίας», για «ανεπαρκή ενημέρωση της ελληνικής κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές δυνατότητες», με αποτέλεσμα να της αποδίδει «ανικανότητα» και κύρια ευθύνη για την αποτυχία των προγραμμάτων «διάσωσης» της χώρας μας. Αυτό πλέον συνιστά αγνωμοσύνη των προϊσταμένων προς τους υφισταμένους, που επιφορτίζονται με το άχαρο και μη δημοφιλές έργο. Από την αρχή της ιστορίας, θέση της καγκελαρίου ήταν ότι η ελληνική οικονομία βρισκόταν σε μη βιώσιμη ευφορία και συνεπώς μοναδική οδός προσαρμογής ήταν το «ξεφούσκωμα», η αναγκαστική προσγείωση σε χαμηλότερα, αλλά ρεαλιστικότερα επίπεδα.

Οταν η χώρα μας κατέγραψε τη μεγαλύτερη σωρευτική ύφεση και την υψηλότερη ανεργία στην Ευρώπη και στον κόσμο με ποσοστά 27%, η ιδια και οι συνεργάτες της εξέφρασαν ευαρέσκεια, υπογραμμίζοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο «σωστό» δρόμο. Ακόμη περισσότερο, όταν άρχισε να επιβεβαιώνεται η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Εάν σήμερα τα εγκώμια παραχωρούν τη θέση τους στη στοχοποίηση των υποτακτικών ελίτ, αυτό πώς εξηγείται, εάν όχι με την προαναγγελλόμενη αποτυχία των προγραμμάτων «διάσωσης» και τη σπασμωδική αναζήτηση ευθυνών γι' αυτό;

Από το 19ο αιώνα, οι ελληνικές ελίτ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν από τις πιο πειθήνιες του κόσμου στα κελεύσματα των προστατών τους. Από τότε και μέχρι σήμερα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να εκτελούν με αυταπάρνηση και να ωραιοποιούν τις οδηγίες που ανελάμβαναν να φέρουν εις πέρας. Εάν σήμερα το πέρας αποκαλύπτεται φρικτότερο από την αρχή, ευθύνονται άραγε αυτές ή μήπως τα προγράμματα που τους ανατέθηκαν;

Οταν τα Μνημόνια θα έχουν κατά γράμμα και με υποδειγματική ευσυνειδησία εκτελεσθεί, το εθνικό εισόδημα της χώρας μας θα έχει αφανιστεί, η ανεργία θα έχει υπερβεί τους 2 εκατομμύρια ανθρώπους, η ικανότητα της χώρας μας να παράγει πρόσθετο εισόδημα -είτε για τους δανειστές είτε για τον εαυτόν της- θα έχει εκμηδενισθεί. Φυσικά, όταν τα εισοδήματα σαρώνονται, έρχεται η σειρά των περιουσιακών στοιχείων, που εκποιούνται κοψοχρονιά.

Εάν αυτό συνιστά επιτυχία, τότε γιατί διαβάλλεται η ελίτ του τόπου από τους επωφελουμένους από αυτήν; Εάν όμως παρ' όλ' αυτά η διαβολή συνεχίζεται, αυτό συνιστά ομολογία αποτυχίας, για την οποία ο δανειστής δεν έχει μικρότερη ευθύνη από τον οφειλέτη. Τουλάχιστον, το ΔΝΤ, που λόγω «τεχνογνωσίας» συμμετέχει στις ελληνικές «διασώσεις», ομολογεί ότι τα προγράμματα αποδείχθηκαν εξ αρχής εσφαλμένα: είτε γιατί οι πολλαπλασιαστές των περικοπών δαπανών ήταν μεγαλύτεροι των προβλεφθέντων είτε γιατί τα προγράμματα ήταν υπερβολικά εμπροσθοβαρή, ενώ θα όφειλαν να είναι κυρίως οπισθοβαρή, δηλαδή να εκτελούνται σε βάθος χρόνου.

Σε κάθε περίπτωση, εάν για την πρωτοφανή στο δυτικό κόσμο ελληνική ύφεση και ανεργία ευθύνεται η ελληνική ελίτ, η ευθύνη της θα απορρέει όχι από τη δήθεν ανικανότητά της να εκτελέσει τα προγράμματα της συμφοράς, αλλά -αντιθέτως- από την προθυμία της να τα αναλαμβάνει και την υποδειγματική ικανότητά της να τα εκτελεί μέχρι κεραίας, με ανυπόφορο ανθρώπινο κόστος για την κοινωνία, αλλά και με βαθύτερο οικονομικό αδιέξοδο για όλες τις πλευρές, ακόμη και για τους δανειστές. Εάν τουλάχιστον είχε το θάρρος να διαγνώσει εγκαίρως ότι τα προγράμματα δεν διευκολύνουν, αλλά επιδεινώνουν αντικοινωνικά και ανώφελα όλα τα προβλήματα, το μερίδιο ευθύνης της θα ήταν κάπως μικρότερο.

Πηγή:  enet.gr

« Πλησιέστερα σε πυρηνικό όλεθρο απο ποτέ κατά τον Ψυχρό πόλεμο»!

http://olympia.gr/2013/09/01/%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%B8%CF%81%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%80/

«Η Αμερική σε περίοδο παραφροσύνης»

Του Μιχαήλ Στυλιανού

“H Aμερική έχει μπεί σε μια από τις περιόδους της τής ιστορικής παραφροσύνης. Αλλά αυτή είναι η χειρότερη που θυμάμαι:χειρότερη
από τον Μακαρθυσμό, χειρότερη από τον Κόλπο των Χοίρων και μακροπρόθεσμα εν δυνάμει πιό καταστροφική από τον Πόλεμο του Βιετνάμ.”
Τζων Λε Καρέ

Με αυτή τη διάγνωση του διάσημου συγγραφέα (και πρώην βρετανού κατασκόπου) εμφανίζονται σε απόλυτη σύμπνοια εξέχοντες Αμερικανοί πολιτικοί, συντηρητικής τοποθέτησης και υψηλής νοημοσύνης και καλλιέργειας, αυτές τις μέρες σχεδιασμών παραβίασης στη Συρία της πέμπτης πύλης στη κόλαση ενός διεθνούς καθεστώτος βίας, ανομίας, βαρβαρότητας και σκοταδισμού- μετά την Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη.

Ο Σμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, άλλοτε σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Προέδρου Κάρτερ,Καθηγητής στο πανεπιστήμιο Τζών Χόπκινς και πασίγνωστος συγγραφέας γεωπολιτικής, σε τελευταία συνέντευξή του στην επιθεώρηση «Το Εθνικό Συμφέρον», καταδικάζει την ασκούμενη πολιτική στη Συρία, περιγράφει τον Ομπάμα παρασυρόμενο από Σαουδαραβία,Κατάρ και Τουρκία, χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα και επιλέγοντα ως συμμάχους τούς πιό μισητούς στον αραβικό κόσμο Αγγλο-Γάλλους αποικιοκράτες, για μιά πολεμική επιχείρηση με σκοτεινή στρατηγική.

Ο Πάτρικ Μπουκάναν, έγκυρος δημοσιολόγος, τηλε-σχολιαστής και πρώην υποψήφιος πρόεδρος ΗΠΑ (ως ανεξάρτητος ρεπουμπλικανός), σε άρθρο του που αναδημοσιεύεται στην «Ευρασιατική Επιθεώρηση», καλεί το 
αμερικανικό κογκρέσο να επιστρέψει από τις διακοπές και να θέσει βέτο «σε έναν πόλεμο του Ομπάμα, που δεν εξουσιοδότησε ούτε το κογκρέσο ούτε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η Αραβική ΄Ενωση, κατά μιας χώρας που ποτέ δεν μας επιτέθηκε». Και ερωτά:

« Ποιός διόρισε τις ΗΠΑ σερίφη , να αλωνίζει στους δρόμους του κόσμου με πιστολάδες κακούς ηθοποιούς; Και από που αντλεί ο αυτοκρατορικός πρόεδρός μας το δικαίωμα να χαράζει «κόκινες γραμμές» και να διατάσσει τα έθνη να μήν τις διαβούνε; Ποιός έχρισε τον Μπάρακ Ομπάμα Γουάιτ Ερπ του παγκόσμιου χωριού;»

Ο Πάτρικ Μπουκάναν και άλλοι σχολιαστές περίπου σαρκάζουν τον ισχυρισμό περί ενοχής της κυβέρνησης ΄Ασσαντ στο έγκλημα των χημικών, επισημαίνουν το αυτονόητο ότι «το ποιός ωφελείται;» υποδεικνύει ενοχή των αντικαθεστωτικών και ερωτούν γιατί οι ΗΠΑ έσπευσαν να απορρίψουν την πρόσκληση του ΄Ασσαντ για έρευνα των επιθεωρητών του ΟΗΕ: «Δεν θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια;
Φοβόμαστε τα πραγματικά γεγονότα, όπως συνέβη στο Ιράκ,
που διέψευσαν τους ισχυρισμούς περί όπλων μαζικής καταστροφής;»
ο Πωλ Γκρέγκ Ρόμπερς επισημαίνει ότι πρώτα «ελεύθεροι σκοπευτές» (σε ανταρτοκρατούμενη περιοχή) έρριξαν κατά των ερευνητών του ΟΗΕ για να τούς δώξουν από «τον τόπο του εγκλήματος».΄Επειτα, όταν αυτοί ξαναγύρισαν, η Ουάσιγκτων είπε ότι «τώρα είναι αργά» να γίνει πειστική έρευνα γιατί τα πειστήρια έχουν καταστραφεί, τέλος έφθασε να ζητήσει από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ να ανακαλέσει τους ερευνητές, πράγμα που αυτός αρνήθηκε.Τελικά αποφασίστηκε επίσπευση πυραυλικής επίθεσης των προθύμων πριν ολοκληρωθεί η έρευνα του ΟΗΕ για την ταυτότητα του ενόχου της ρίψης των χημικών.

΄Ετσι ο Πωλ Γκρεγκ Ρόμπερτς σε άρθρο εξαιρετικής δριμύτητας καταγγέλλει « ετοιμαζόμενο ναζιστικού τύπου έγκλημα πολέμου απρόκλητης ένοπλης επιδρομής» και επικαλείται πρόσφατη δήλωση του πρώην προέδρου Τζίμυ Κάρτερ, ότι
« η Αμερική δεν έχει πλέον μια λειτουργούσα δημοκρατία».

Τώρα ο Πωλ Γκρέγκ Ρόμπερτς δεν είναι ένας αντιεξουσιαστής διανοούμενος τύπου Νόαμ Τσόμσκι. Υφυπουργός Οικονομικών του Ρόναλντ Ρήγκαν, πρώην διευθυντής αρθρογραφικής σελίδας της υπερσυντηρητικής Γουόλ Στρήτ Τζόρναλ, καθηγητής της Οικονομίας και πολυγραφότατος συγγραφέας αναλύσεων του εκτροχιασμού της αμερικανικής οικονομίας σε ένα εκτραχηλισμό παρασιτικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που οδηγεί την Αμερική στη χρεοκοπία, ειναι ο κατά κυριολεξίαν «συντηρητικός» -σε περίοδο θεσμικών κατεδαφίσεων.

Μαχητής οπισθοφυλακών ενός αμερικανικού πατριωτισμού της περιφρούρησης (διάσωσης πλέον) των αρχών-πυλώνων που θέσπισαν σε Σύνταγμα οι ιδρυτές της συμπολιτείας, μαστιγώνει αμείλικτα την κατάλυση της αυστηρής διάκρισης των εξουσιών,την υποταγή τους στην εκτελεστική (τήν προεδρία) και την υποδούλωση και των τριών στις πολυεθνικές, στα οικονομικά και ξένα «λόμπυ» και στις τράπεζες.
Χαρακτηρίζει τους σημερινούς τραπεζίτες «Μπάνκστερς» και τούς
πειθήνιους υποτακτικούς στην εξουσία λειτουργούς της ενημέρωσης
«Presstitutes» ( συνήχηση προς το prostitutes=πόρνες), στους οποίους χρεώνει την άγνοια και πνευματική αποχαύνωση του αμερικανικού κοινού.

Το οποίο- παρά ταύτα -κατά την πρόσφατη δημοσκόπηση Reuters/Ipsos, στη συντριπτική πλειοψηφία του απορρίπτει την αμερικανικήν ανάμειξη στον εμφύλιο της Συρίας, ακόμη και αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες ότι η συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε χημικά εναντίον αμάχων…
«Αλλά ο Ομπάμα δεν δίνει δεκάρα για το ότι μόνο το 9 τοις εκατό του κοινού συμφωνεί με τις πολεμοχαρείς επιλογές του. ΄Οπως δήλωσε πρόσφατα ο πρώην Πρόεδρος Κάρτερ « Η Αμερική δέν έχει λειτουργούσα δημοκρατία», έχει ένα αστυνομικό κράτος όπου η εκτελεστική εξουσία έθεσε εαυτήν υπεράνω του Νόμου και του Συντάγματος. Αυτό το αστυνομικό κράτος πρόκειται τώρα να διαπράξει ένα ακόμη ναζιστικού τύπου έγκλημα πολέμου απρόκλητης επίθεσης. Στη Νυρεμβέργη οι Ναζί καταδικάσθηκαν σε θάνατο για τις ίδιες ακριβώς πράξεις που διαπράττει ο Ομπάμα, ο Κάμερον και ο Ολάντ. Αλλά η Δύση ποντάρει στην Ισχύ όχι στο Δίκαιο για να γλυτώσει το εδώλιο του δικαστηρίου εγκλημάτων.»

Τό άρθρο του Ρόμπερτς έχει άλλωστε για τίτλο «΄Αλλο ένα δυτικό έγκλημα πολέμου σε προπαρασκευή» και αρχίζει με τις φράσεις: « Η Ούασιγκτων και οι κυβερνήσεις μαριονέττες της στην Αγγλία και στη Γαλλία ετοιμάζονται να αποκαλύψουν και πάλι την εγκληματική φύση τους. Η είκόνα της Δύσης ως εγκληματία πολέμου δεν είναι προπαγανδιστικό κατασκεύασμα των εχθρών της, αλλά αυτοπροσωπογραφία που η ίδια η Δύση ζωγράφισε.»
Ο Ρόμπερτς καταγγέλλει ως προπαγανδιστικό Δούρειο΄Ιππο την
πόζα της Ουάσιγκτων «και των ανδρεικέλων της» ως υπερασπιστών της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σφυροκοπεί τις κραυγαλές αντιφάσεις συμπεριφοράς που τον αποδεικνύουν κυνικό εφεύρημα ιμπεριαλιστής στρατηγικής:
-« Στιγματίζουν τον ΄Ασσαντ ως δικτάτορα για να τον δαιμονοποιήσουν στις παρα-πληροφορημένες δυτικές μάζες, αλλά ταυτόχρονα στηρίζουν δικτατορικά καθεστώτα όπως της Σαουδαραβίας, του Μπαχρέϊν και τώρα της Αγύπτου, που σκοτώνει αμείλικτα Αιγυπτίους χωρίς καμιά δυτική κυβέρνηση να μιλά για εισβολή στην Αίγυπτο…
-«Η δικαιολογία της Ουάσιγκτων για τους πολέμους της ήταν η προστασία των Αμερικανών από τους τρομοκράτες. Τώρα η Ουάσιγκτων επιχειρεί να παραδώσει τη Συρία στους τρομοκράτες της Τζιχάντ, βοηθώντας τους να ανατρέψουν την κοσμική, μη-τρομοκρατική κυβέρνηση ΄Ασσαντ. Ποιό είναι τό σ χ έ δ ι ο πίσω από την στήριξη της Ουάσιγκτων στην τρομοκρατία;”

Ο Ρόμπερτς καταγγέλλει τους δυτικούς δημοσιογράφους της «Presstitude» ότι, ενώ δεν είναι ηλίθιοι να πιστεύουν τα ηχηρά φληναφήματα περί προστασίας της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν τολμούν ποτέ να ρωτήσουν τις αντίστοιχες εξουσίες, ποιο στην πραγματικότητα είναι τό σχέδιο.
« ΄Ισως-γράφει- σκοπός αυτών των πολέμων είναι η ριζοσπαστικοποίηση των Μουσουλμάνων και η αποσταθεροποίηση της Ρωσίας και της Κίνας. Η Ρωσία έχει μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και συνορεύει με μουσουλμανικές χώρες. Και η Κίνα έχει κάποιο μουσουλμανικό πληθυσμό. Καθώς η ριζοσπαστικοποίηση
θα επεκτείνει τις συγκρούσεις στις μόνες δυο χώρες που είναι ικανές να σταθούν εμπόδιο στην παγκόσμια ηγεμονία της Ουάσιγκτων, μπορεί να είμαστε σίγουροι ότι η προπαγάνδα των δυτικών ΜΜΕ και οι χρηματοδοτούμενες από την Ουάσιγκτων ΜΚΟ, που ποζάρουν ως οργανώσεις «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» θα αρχίσουν να δαιμονοποιούν τίς κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Κίνας για σκληρότητα σε βάρος των «ανταρτών».

Συμπέρασμα του Ρόμπερτς: «Η Ουάσιγκτον οδηγεί τον κόσμο εγγύτερα προς τον πυρηνικό όλεθρο από όσο υπήρξε ποτέ κατά τον ψυχρό πόλεμο. ΄Οταν τελειώσει με τη Συρία, επόμενος στόχος είναι το Ιράν. Ρωσία και Κίνα δεν θα μπορούν να αυταπατώνται πλέον ότι υπάρχει σύστημα διεθνούς δικαίου ικανό να αναχαιτίσει την δυτική εγκληματικότητα. Η δυτική επιθετικότητα αναγκάζει ήδη τις δυο χώρες να αναπτύσουν τίς στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις τους και να περιορίζουν τις χρηματοδοτούμενες από τη Δύση ΜΚΟ, που ποζάρουν ως « οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων» αλλά στην πραγματικότητα συναποτελούν μια Πέμπτη Φάλαγγα, την οποία η Ουάσιγκτων μπορεί να χρησιμοποιεί για να υπονομεύσει την νομιμοποίηση των κυβερνήσεων της Ρωσίας και της Κίνας…Βασικά η ρωσική αντιπολίτευση χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ. Ακόμη και η κινεζική κυβέρνηση υπονομεύεται» (μέσω της πολιτικής δικτύωσης των αμερικανικών επιχειρήσεων, (εξηγεί ο Ρόμπερτς) της διείσδυσης
από αμερικανικά πανεπιστήμια, της φιλανθρωπίας Ροκφέλερ, της δημιουργίας «αντιφρονούντων», της υποκίνησης εθνοτικών και περιφερειακών διαφορών.)
« ΄Οταν Ρωσία και Κίνα διαπιστώσουν ότι έχουν διαβρωθεί από την αμερικανική Πέμπτη Φάλαγγα, απομονωθεί διπλωματικά και υποσκελισθεί στρατιωτικά, τα πυρηνικά μένουν μόνη εγγύηση της εθνικής κυριαρχίας τους.΄Οπερ σημαίνει ότι ο πυρηνικός πόλεμος είναι πιθανόν να αφανίσει την ανθρωπότητα πριν από θέρμανση του πλανήτη ή το αυξανόιμενο εθνικό χρέος», καταλήγει ο Ρόμπερτς.

Δημοσιεύθηκε στο ΠΑΡΟΝ

To lifestyle, η “Μις Γυμνός Αφαλός” και ο φερετζές της πορνείας

http://www.antinews.gr/2013/09/01/225634/

Τηλεόραση, lifestyle και ένα τμήμα του χώρου της μόδας ήταν το προκάλυμμα, η λέξη “φερετζές” ταιριάζει εδώ απόλυτα, για το κύκλωμα εκτεταμένης πορνείας, η οποία πάντα υπήρχε στα μεγαλοαστικά στρώματα, αλλά το εύρος της απλώθηκε ανεξέλεγκτα από το εύκολο και παράνομο χρήμα που διακινήθηκε σε απίστευτο βαθμό την 20ετία 1990-2009, αυτό που σήμερα ονομάζεται “Ελληνικό Χρέος”, δημιουργώντας οικονομικούς παράγοντες και παραγοντίσκους οι οποίοι “εκτόξευσαν” τη ζήτηση φρέσκου προϊόντος.

Το κύκλωμα δεν ήταν ενιαίο αλλά “διάχυτο”, χωρίς κορυφή και οργάνωση αλλά με σκόρπιες ομάδες και “επιτηδευματίες” του χώρου.

Τα πάσης φύσεως “μοντέλα” εντοπίζονταν αρχικά από ατζέντες και μόδιστρους. Πολλές δε απευθύνονταν οι ίδιες σε παρόμοια γραφεία, έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης και ξεκάθαρους προσωπικούς στόχους ανέλιξης σε ακριβοπληρωμένες “ιδιωτικές συνοδούς” – κομψά.

Όσες πράγματι διέθεταν χαρακτηριστικά και τάλαντο μοντέλου, ίσως έκαναν και καμιά εμφάνιση στην πασαρέλα. Στη συνέχεια το “κύκλωμα” τις προωθούσε σαν “γλάστρες” και συναφή φυτά σε τηλεοπτικές εκπομπές “ελαφρού περιεχομένου”, καθώς και σε φωτογραφίσεις περιοδικών lifestyle, ώστε να γίνονται γνωστές, οι δε καλύτερες έπαιρναν λίγο από το χρίσμα της “celebrity”, ιδίως αν κατακτούσαν αξίωμα σε διαγωνισμούς.

Ενώ δήθεν μόδιστροι, στην ουσία προαγωγοί, τις περιέφεραν στα κοσμικά πάρτυ και στα κλαμπ, για να βλέπουν εκ του σύνεγγυς το προϊόν οι υποψήφιοι πελάτες. Από τις κοινωνικές αυτές εκδηλώσεις οι φωτογραφίες κυκλοφορούσαν με τη σειρά τους στα περιοδικά lifestyle, ώστε να “ανακυκλώνεται” η προώθηση αλλά και να παίρνει μια δόση glamour το πόπολο.

Η ταρίφα διαμορφωνόταν σε συνάρτηση με τις “περγαμηνές” :
“Ήταν μπροστινή γλάστρα (οι “πισινές” είναι δευτεράντζες) δυο φορές στο τηλεοπτικό σώου “Γειά σου Τάκη” (ας πούμε)”.
Ή “έχει κάνει δυο ημίγυμνες φωτογραφίσεις στο περιοδικό “Πρόκληση” (ας πούμε)”.
Ή “ήταν Μις Γυμνός Αφαλός 2005 (ας πούμε)”.”
Ή “ήταν καλεσμένη στο πάρτυ στο γιωτ του εφοπλιστή Χατζηκαπετάνιου (ας πούμε)”.

Και μια σειρά αντίστοιχα “παράσημα” διασημότητας, διότι η βάση της όλης συναλλαγής δεν ήταν απλώς η σωματική ικανοποίηση αλλά το επίτευγμα ότι “πήγα με την Τάδε” προς ικανοποίηση της ματαιοδοξίας. Αρκεί η “Τάδε” να ήταν γνωστή σε βαθμό άνω του μετρίου.

Από τη ανοδική “Σκάλα των κρεβατιών” έχουν περάσει ακόμα και θεωρούμενες υπεράνω πάσης υποψίας. Για πολλές βέβαια η σκάλα υπήρξε καθοδική, ιδίως για όσες βυθίστηκαν στο απαραίτητο συμπλήρωμα της ζωής αυτής, την κόκα.

Η εξάπλωση του εμπορίου της κόκας, του καυσίμου για “υψηλές πτήσεις”, πέρα από την διεθνή διάδοση, υπήρξε παράλληλα για να τροφοδοτεί με χημικές παραισθήσεις την αυταπάτη ότι η ζωή αυτή είναι εφικτό να έχει για όλους τους μετέχοντες ευτυχή κατάληξη.

Κάποιες και κάποιοι όντως πρόλαβαν. Αλλά για τους πολλούς, που πίστεψαν τα παραμύθια των αρχιερέων του lifestyle, η προσγείωση υπήρξε ανώμαλη – αν όχι τραγική, και η συντριβή τους συντελέστηκε στην αφάνεια. Εκτός από εκείνους, των οποίων η κατάληξη γίνεται ειδησεογραφικό περιεχόμενο.

Ο άτυχος Μιχάλης Ασλάνης, για παράδειγμα, είχε κορνιζαρισμένο και κρεμασμένο στον τοίχο του ατελιέ του το μότο του Πέτρου Κώστόπουλου “Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή”. Προφανώς ζούσε ή προσπαθούσε να ζήσει με πρότυπο μια ρετσέτα, την οποία ο Κωστόπουλος έχει ομολογήσει ότι εφηύρε όταν τα πρώτα τεύχη του ΚΛΙΚ δεν πήγαν καλά κυκλοφοριακά και έπρεπε να βρει ένα σύνθημα, ώστε να προκαλέσει θόρυβο. Μια ολόκληρη γενιά “το έφαγε”. Γι’ αυτό πράγματι κυρίαρχος γίνεται όποιος θέτει τα πρότυπα. Αλλά τίποτα δεν κρατάει

Προφήτης

Ο δεύτερος θάνατος του Χρήστου Λαμπράκη

http://zoornalistas.blogspot.gr/2013/09/blog-post_1.html

Hρώδειο 1978: Λαμπράκης, Αϊδίνης, Καραπαναγιώτης, Ψυχάρης

«Τυχερέ, δουλεύεις στον ΔΟΛ... Είσαι καλύτερα από το Δημόσιο. Εχεις εξασφαλισμένα μισθό, μπόνους και ταξίδια». Αυτά έλεγαν στα τέλη της δεύτερης χιλιετίας οι εργαζόμενοι στα μίντια φθονώντας τους συναδέλφους τους που απασχολούνταν στη Χρήστου Λαδά και μετέπειτα στη Μιχαλακοπούλου. Τότε φυσικά ουδείς μπορούσε να φανταστεί το τι θα επακολουθήσει και στον Οργανισμό και στο Δημόσιο.
«Από τότε που μπήκε το Συγκρότημα στο Χρηματιστήριο άρχισε η κατρακύλα» σχολιάζουν παλιοί εργαζόμενοι στον ΔΟΛ που με θλίψη βλέπουν -άλλοι από μέσα κι άλλοι από απόσταση- την κατάρρευση του δημοσιογραφικού οργανισμού που ίδρυσε ο Δ. Λαμπράκης και συνέχισε (επάξια) ο γιός του Χρήστος.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν με την κακή διαχείριση και τα άστοχα -έως ύποπτα- ανοίγματα που έκαναν άνθρωποι στους οποίους εμπιστεύτηκε ο Χρήστος Λαμπράκης τα οικονομικά του Οργανισμού και..
παρά την αντίθετη τότε άποψη του Σταύρου Ψυχάρη. Ενός Ψυχάρη ο οποίος έβλεπε το ενδεχόμενο να παραγκωνιστεί από μια νέα γενιά τεχνοκρατών και να χάσει την επιρροή που ασκούσε διαχρονικά στον εκδότη του ΔΟΛ Χρ. Λαμπράκη.
Ο Ψυχάρης θεώρησε ότι δικαιώθηκε με το σκάσιμο της φούσκας του Χρηματιστηρίου αλλά η ζημιά,
που είχε γίνει, ήταν μεγάλη και πολλοί επέρριψαν τότε (και δικαίως) ευθύνες και στον ίδιο.
Στις 21 Δεκεμβρίου του 2009 ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη «με άφατη θλίψη
ανακοινώνει το θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη, προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του» και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το συγκρότημα της Μιχαλακοπούλου...
Οσο ζούσε ο Λαμπράκης και παρά το γεγονός ότι η υγεία του ήταν κλονισμένη, το νουμερο 2 Σταύρος Ψυχάρης δεν τολμούσε να κάνει τίποτε χωρίς να έχει την σύμφωνη γνώμη του. Πολύ περισσότερο δε να προχώρησει σε απολύσεις, περικοπές και λουκέτα...
Κι αυτό γιατί ο Χρήστος Λαμπράκης, στα 52 χρόνια που διοίκησε τον ΔΟΛ, παρά τις υποχρεώσεις που είχε και τις σκληρές αποφάσεις που έπρεπε κατά καιρούς να παίρνει λόγω της θέσης του, εθεωρείτο ένας υπερήφανος, ευαίσθητος και συμπονετικός άνθρωπος (όσοι τον γνώριζαν λένε ότι κυκλοφορούσε πάντοτε πεζός, ντυμένος απλά ενώ η πέτσινη θήκη που είχε στη ζώνη του δεν έκρυβε κανένα όπλο αυτοπροστασίας, αλλά κεχρί για τα πουλιά που συναντούσε στον δρόμο του από την εφημερίδα προς το Μέγαρο Μουσικής).
Ενα χρόνο μετά τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη, ο εκδότης πλέον Σταύρος Ψυχάρης -αφού έχει
ανακατέψει την διευθυντική τράπουλα (Μεμής στα Νέα, Καψής στο Βήμα) κι έχει δώσει 3 εκατ.
ευρώ για τον «Χάρι Πότερ»- κλείνει το ημερήσιο ΒΗΜΑ (τον Νοέμβριο του 2010) και προχωρά στο
πρώτο κύμα μαζικών απολύσεων με ταυτόχρονες περικοπές στους μισθούς. Για το λουκέτο στο
ημερήσιο Βήμα επικαλείται την οικονομική κρίση, τη διολίσθηση των κυκλοφοριών και τη συντριβή
των διαφημιστικών καταχωρίσεων.
Τότε είναι που όλοι αρχίζουν να μνημονεύουν ολοένα και περισσότερο τον Χρήστο Λαμπράκη καθώς ο Ψυχάρης, επικαλούμενος «τα αιτήματα των καιρών», προχωρά στην «αναδιάρθρωση» του ΔΟΛ που συνεπάγεται νέες περικοπές μισθών και θέσεων εργασίας. Ηδη έχει σχεδιάσει αλλαγές στη λειτουργία και την οργάνωση των έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων του ΔΟΛ και προχωρά τις συγχωνεύσεις και ενοποιήσεις τμημάτων που αφορούν όλους τους ορόφους της Μιχαλακοπούλου.
Ο Αύγουστος του 2013 στον ΔΟΛ βγήκε με μαζικές απολύσεις και καθυστερήσεις στην εξόφληση δεδουλευμένων ενώ ο Σεπτέμβριος και οι επόμενοι μήνες προβλέπονται το ίδιο δύσκολοι για τους εργαζόμενους και το συγκρότημα.
Η δραματική συρρίκνωση του Οργανισμού έχει αρχίσει και πολλοί κάνουν λόγο για δεύτερο θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη...

Υ.Γ Σκασμένος εμφανίζεται ο Σταύρος Ψυχάρης, που όσο σκληρός και να θεωρείται, δεν ήθελε σε καμμία περίπτωση να συνδέσει το όνομά του με μαζικές απολύσεις, λουκέτα και κυρίως με την κατάρρευση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη...

ΥΓ1 Προβληματισμός υπάρχει και για την μετά Ψυχάρη εποχή στον ΔΟΛ καθώς κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιος από τους περιορισμένων δυνατοτήτων (συγκριτικά με τον πατριάρχη) επιγόνους
του θα μπορούσε να τρέξει τον Οργανισμό.

ΥΓ2 Η συζήτηση για την μετά Ψυχάρη εποχή έχει ανοίξει καθώς -σύμφωνα με πληροφορίες που ελέγχονται- ο εκδότης φέρεται να αποστασιοποιείται από τις τελευταίες εξελίξεις βάζοντας στη συζήτηση τράπεζες, νέους «επενδυτές» και επιγόνους.

ΝΕΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ (Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ ΑΠΟ ΤΟ "ΠΡΙΝ")

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13187:delastik-syria-2&catid=37:di-evropi&Itemid=172

Ώρες μας χωρίζουν πλέον, όπως όλα δείχνουν, από την έναρξη της επίθεσης των ΗΠΑ και κάποιων συμμάχων τους με επικεφαλής τον γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, αυτό το γελοίο υποκείμενο, εναντίον της Συρίας. Η ελληνική κυβέρνηση των σύγχρονων «Τσολάκογλου» Σαμαρά – Βενιζέλου όχι απλώς είναι πρόθυμη να παράσχει στους αμερικάνους επιδρομείς τη βάση της Σούδας και οτιδήποτε άλλο της ζητήσουν οι ΗΠΑ, αλλά και πρωτοστατεί σε επιθετικότητα ζητώντας οπωσδήποτε επίθεση εναντίον των Σύρων! Προφανώς ελπίζει ότι ο φόβος γενικότερου πολέμου στη Μέση Ανατολή θα χαλαρώσει την πίεση και το μίσος του ελληνικού λαού εναντίον της.

Η βρετανική βουλή απέρριψε με ψήφους 285 έναντι 272 την πρόταση της κυβέρνησης Κάμερον για συμμετοχή της Βρετανίας στον πόλεμο ή έστω σε «στρατιωτική δράση» εναντίον της Συρίας, προκαλώντας σοκ στον Ομπάμα, ο οποίος τώρα θα επιτεθεί κατά των Σύρων με μοναδικό ενεργό σύμμαχο τη …Γαλλία! Και τους …πολέμαρχους Σαμαρά και Βενιζέλο, βεβαίως βεβαίως! Πέρα όμως από τον εξευτελισμό του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Ολάντ και των ελλήνων πολιτικών δοσίλογων, για τους οποίους η υποστήριξη της αμερικανικής επίθεσης είναι πταίσμα μπροστά στα ειδεχθή εγκλήματα που έχουν αδίστακτα και προμελετημένα διαπράξει εναντίον του ίδιου του ελληνικού λαού, η κατάσταση είναι ομολογουμένως πολύ σοβαρή από πολλές πλευρές.

Πρώτα πρώτα η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε πραγματική κόλαση. Πραξικόπημα και στρατιωτική δικτατορία στην Αίγυπτο, με τον κίνδυνο εμφυλίου να ελλοχεύει ως μοναδική λυτρωτική διέξοδος. Εμφύλιος με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς στη Συρία. Προετοιμασία από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ νέου εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο, με την ΕΕ να χαρακτηρίζει τον Ιούλιο την Χεζμπολάχ «τρομοκρατική» οργάνωση ώστε να υποστηρίξουν τις φασιστικές λιβανικές δυνάμεις οι Ευρωπαίοι, αμέσως μόλις ξεσπάσει ο εμφύλιος. Υποδαύλιση από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ εμφυλίου πολέμου και στην Τυνησία. Καθεστώς αμερικανόδουλων αιμοσταγών κατσαπλιάδων στη Λιβύη. Και απέναντι, στις ευρωπαϊκές ακτές της Μεσογείου, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία, ακόμη και η Πορτογαλία στην πύλη της Μεσογείου και οι βαλκανικές χώρες της ΕΕ (Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία, Σλοβενία), όλες περιδινίζονται στη βιαιότερη οικονομική κρίση της ιστορίας τους σε καιρό ειρήνης. Μια κρίση που ταυτόχρονα υποτάσσει ολόκληρη την Ευρώπη στη γερμανική ηγεμονία, ξυπνώντας εφιαλτικές μνήμες και προκαλώντας επώδυνες συγκρίσεις με την κατάσταση που επικρατούσε στην Ευρώπη το 1938-39, λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυτή τη φορά οι Γερμανοί αισθάνονται ασύδοτοι στην οικονομική καθυπόταξη της Ευρώπης και οι Αμερικανοί αισθάνονται ασύδοτοι στην εξαπόλυση πολέμων σε ολόκληρο τον κόσμο προκειμένου να υποδουλώσουν όποια χώρα θελήσουν!

Αυτή η ασυδοσία επιχειρείται να θεμελιωθεί και θεωρητικά. «Βομβαρδίστε τη Συρία, ακόμη και αν είναι παράνομο» είναι ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύθηκε στην παγκόσμια έκδοση των Τάιμς της Νέας Υόρκης προχθές και το έχει γράψει ο Ίαν Χερντ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο αμερικανικό Νορθγουέστερν. «Από τη στιγμή που η Ρωσία και η Κίνα δεν θέλουν να βοηθήσουν, ο Ομπάμα και οι σύμμαχοι ηγέτες πρέπει να δηλώσουν ότι το διεθνές δίκαιο έχει εξελιχθεί και ότι δεν χρειάζονται έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας για να επέμβουν στη Συρία», ισχυρίζεται προκλητικά ο αμερικανός καθηγητής. «Είναι νόμιμο να βομβαρδίζουμε τη Συρία; Η ιστορία μας λέει ότι δεν χρειάζεται έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας», αναφέρει ο υπότιτλος άλλου άρθρου που δημοσιεύθηκε επίσης προχθές στους Τάιμς του Λονδίνου και φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «ο ΟΗΕ είναι ανίσχυρος να σταματήσει την απόδοση δικαιοσύνης»! Στα μάτια των απολογητών των ιμπεριαλιστικών πολέμων δηλαδή, ο ΟΗΕ συνιστά …εμπόδιο στην «απονομή δικαιοσύνης»! Δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις κάποιων ακροδεξιών εξτρεμιστών αρθογράφων. Κάθε άλλο. «Το χειρότερο για την Αμερική είναι να μην κάνει τίποτα, στέλνοντας έτσι το καθαρό μήνυμα ότι οι προειδοποιήσεις της δεν σημαίνουν τίποτα» έγραψαν οι Ταίμς του Λονδίνου στο κύριο άρθρο τους, την ίδια ημέρα που δημοσίευσαν και το προαναφερθέν άρθρο. Με ωμό τρόπο δηλαδή μας λένε ότι δεν ισχύει πλέον για τις ΗΠΑ και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της καμία αρχή του διεθνούς δικαίου, αν αυτή εμποδίζει τους κατακτητικούς πολέμους! Ανάλογα πράγματα έλεγαν – πιο διστακτικά τότε, είναι αλήθεια- όταν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ επιτέθηκαν εναντίον της Γιουγκσλαβίας για να ρίξουν τον Μιλόσεβιτς ή όταν κατέλαβαν το Ιράκ για να ανατρέψουν τον Σαντάμ Χουσείν.

Τώρα τα λένε πιο ξετσίπωτα. Δεν είναι όμως αυτό το σημαντικό. Η ουσία είναι πως το πέρασμα τουολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας σε μια άκρως παρασιτική και επιθετική τάση και η εγκατάλειψη εκ μέρους του κάθε προσπάθειας ενσωμάτωσης των μαζών, προοιωνίζεται εξαιρετικά βίαιες συγκρούσεις σε όλα τα μέτωπα, συμπεριλαμβανομένων του κοινωνικού – ταξικού και των σχέσεων μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών.

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» την Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

 

Ο Εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος και οι νεοραγιαδες που ετοιμάζονται να συμμαχησουν με τους σφαγείς του στην γενοκτονία της Συρίας.

http://olympia.gr/2013/08/31/%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82/

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Το βράδυ της αποφράδας 27-ης Αυγούστου 1922 γράφονταν ο τραγικός επίλογος μιας εκ των δραματικοτέρων σελίδων της ελληνικής ιστορίας. Και σε τούτη, την αλήστου μνήμης έκφανση του ιστορικού μας γίγνεσθαι, ο κλήρος – αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού λαού – δεν μπορούσε παρά να έχει, την δική του συνδρομή. Με τον μαρτυρικό θάνατο του ακατάβλητου πατριώτη Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομου Καλαφάτη, αφού προηγήθηκε η διαπόμπευσή του απο το φανατισμένο τουρκικό πλήθος, η Σμύρνη και μαζί της ολόκληρος ο ελληνισμός της Ιωνίας, παραδίδονταν στην θηριωδία των 
κεμαλικών στρατευμάτων υπο τον βαλή Νουρεντίν μπέη. Ποιά είναι όμως τα στοιχεία που συνθέτουν την κορυφαία φυσιογνωμία του διαπρεπή κληρικού και εθνομάρτυρος Χρυσόστομου ; Μια έστω και σύντομη στα πλαίσια της επιφυλλίδας, αποτίμηση της πολυσχιδούς προσφοράς του, θεωρούμε πως συνάδει τόσο με τον σεβασμό της ιστορικής μνήμης, όσο και με την αφύπνιση του υγειούς εθνικού συναισθήματος.Ο Χρυσόστομος γεννήθηκε το 1867 στην Τρίγλια της Προποντίδος και σπούδασε στην περιφημη Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου έλαβε το ζηλευτό θεωρητικό του υπόβαθρο στην Θεολογική επιστήμη. Σφυρηλατούμενος στα εθνικά ιδεώδη, στο μεγάλο σχολείο της Χάλκης, εξεδήλωσε ενωρίς τις σπάνιες αρετές μιας πολυσχιδούς φυσιογνωμίας που εμέλλετο να πρωταγωνιστήσει στον Μικρασιατικό Ελληνισμό. Ετσι αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος μιας ομάδας φωτισμένων κληρικών που εγκαίρως διείδαν τη δυνατότητα υλοποίησης της Μεγάλης Ιδέας. Η οποία εκφράζονταν πρακτικά με την προοπτική ενσωμάτωσης του συνόλου των ελληνικών πληθυσμών της Χερσονήσου του Αίμου, της Μικρασίας και των Αιγαιοπελαγίτικων νησιών. Αυτό το απαράμιλλο εθνικό του φρόνημα, βρήκε πεδίο δόξης λαμπρόν, στην υπόθεση του Μακεδονικού Αγώνα, όπου με αμείωτο πάθος και ένταση απο το 1902 μέχρι το 1910 σαν Μητροπολίτης Δράμας δίνεται στην επιτυχή έκβασή του. Η σύγκρουσή του με τις οθωμανικές αρχές της περιοχής είναι αναπόφευκτη, με αποτέλεσμα την ανεπιθύμητη απομάκρυνσή του απο την Μητρόπολη Δράμας, τη εντολή του Πατριάρχη Ιωακείμ Γ’, που γνωρίζοντας ωστόσο τις ικανότητές του, τον τοποθετεί στην νευραλγικής σημασίας για τον ελληνισμό Μητρόπολη Σμύρνης. Και στην Σμύρνη όμως ο φλογερός πατριώτης ευθύς αμέσως πρωτοστατεί σε κάθε δραστηριότητα εθνικού χαρακτήρα, που θα επισύρει την δυσφορία του τουρκικού στρατιωτικού κατεστημένου, ιδία του Νομάρχη Σμύρνης και επιστήθιου φίλου του Τούρκου Υπουργού εσωτερικών Ταλλάτ πασά, Ραχμή βέη.

Το αρνητικό κλίμα επιτείνεται, όταν μετά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 η νεοτουρκική κυβέρνηση εγκαινιάζει σκληρή πολιτική ανθελληνικών διωγμών. Ο Χρυσόστομος καταγγέλει τις βιαιοπραγίες και την συνακόλουθη μαζική εκδίωξη, των ελληνικών πληθυσμών και επιτυγχάνει την αποστολή στην Σμύρνη Διεύθυνσης ανακριτικής επιτροπής απο τους προέσβεις των μεγάλων δυνάμεων.Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και προικοδοτημένος με οξύ πολιτικό αισθητήριο καθώς έχει, αντιλαμβάνεται τους κλυδωνισμούς του οθωμανικού κράτους και απευθύνει έκκληση στον ελληνικό πληθυσμό της τουρκικής ενδοχώρας για παραμονή του στα πατρέα εδάφη της Σμύρνης, μέχρι της αποσυνθέσεως του τουρκικού κράτους. Παράλληλα οργανώνει την περίθαλψη και προστασία των εκτοπισμένων πληθυσμών της Παλαιάς Φωκαίας, της Κρήνης, της Περγάμου και της Μαινεμένης, στην Μητρόπολη της Σμύρνης, σε συνάρτηση με την πετυχημένη προσπάθειας διεθνοποίησης της τουρκικής καταπίεσης. Τούτη η πολύμορφη προσπάθεια του για μιαν ακόμα φορά εξοργίζει τους τούρκους και με την κήρυξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου ο Ραχμή βέης βρίσκει την πολυποθητη ευκαιρία για να διατάξει την απομάκρυνση του Χυσοστόμου απο την Μητρόπολη της Σμύρνης. Ετσι τον Αύγουστο του 1914 απελαύνεται στην Κωναταντινούπολη όπου αποδύεται στην συγγραφή στα γαλλικά του έργου του «Ο Ελληνισμός της Μικρασίας και η Νέα Τουρκία», σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης της διεθνούς κοινότητας, για τα δεινά που υφίσταται ο Μικρασιατικός Ελληνισμός. Εδώ όμως επιχειρεί και μια σοβαρή παρέμβαση στην ελληνική πολιτική σκηνή υποδεικνύοντας στον βασιλιά Κωνσταντίνο να απαγκιστρωθεί απο την κοντόφθαλμη στρατηγική της ουδετερότη-τας και να πολεμήσει στο πλευρό των συμμάχων. Και πράγματι η συμπαράσταση των ελληνικών στα συμμαχικά στρατεύματα στο καίριας σημασίας Μακεδονικό μέτωπο, αποφέρει την επαύριο της νίκης ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα στην ελληνική κυβέρνηση, που υπο τον εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο υπογράφει τον οκτώβριο του 1918 την ανακωχή του Μούδρου. Ο δρόμος για την επιστροφή του Χρυσοστόμου στην Σμύρνη είναι πια γεγονός και ύστερα απο τέσσερα χρόνια επιστρέφει στα ιερά της χώματα, αξιώνοντας συνάμα την εκδίωξη του Ραχμή βέη απο την καρδιά της Ιωνίας. Σε μια ατμόσφαιρα άλλωστε πανδαισίας που δημιουργείται κατά την επιστροφή του σε πανηγυρική δοξολογία της Αγίας Φωτεινής, ανακοινώνει την εκστρατεία του για ένωση της Σμύρνης με την μητέρα Ελλάδα. Η πρωτομαγιά του 1919 επέπρωτο να αποτελέσει την άγια ημέρα όπου τα ελληνικά στρατεύματα κατόπιν εντολής του Ανωτάτου Συμβουλίου της διάσκεψης των Παρισίων, αποβιβάζονται στην Σμύρνη και την απελευθερώνουν μαζί με τον πληθυσμό της ενδοχώρας. Ενώ η υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών απο τον Ελευθέριο Βενιζέλο τον Αύγουστο του 1920, με την οποία ολκληρώνεται το μεγαλόπνοο σχέδιο της Ελλάδος των δυο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, θα εμπνεύσει την άμετρη εκτίμησή του για τον Εθνάρχη, που εν τω μεταξύ έχει καταξιωθεί σε παγκοσμίου βεληνεκούς διπλωματική φυσιογνωμία. Οι οξύτατες πολιτικές αντιπαραθέσεις όμως στην Αθήνα που συνοδεύονται με την απομάκρυνση του Βενιζέλου – τον Δεκέμβριο του 1920 – απο την πολιτική κονίστρα, οδηγούν κατά αδήριτο τρόπο στον διχασμό. Και ο Χρυσόστομος με παρρησία καιτοι Βενιζελικός σε μια ύστατη προσπάθειά του να αποτρέψει την επερχόμενη καταστροφή για τον ελληνισμό, στην οποία συντείνει η άνευρη και βυθισμένη μέσα στις έριδες ελληνική κυβέρνηση, τείνει χείρα βοηθείας στον βασιλιά Κωσνταντίνο. Αλλωστε το παρακμιακό κλίμα στην Σμύρνη που εναρμονίζεται την δίνη της ελληνικής κυβερνήσεως, τροφοδοτεί και η στείρα παρουσία του αυταρχικού αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη. Η διαδεχθείσα τον Ελευθέριο Βενιζέλο κυβέρνηση επιχειρεί την περαίτερώ δείσδυση των ελληνικών στρατευμάτων στα βάθη της Μικρασίας όπου τερματίζεται η νικηφόρος επέλασή τους στον ποταμό Σαγγάριο. Αυτοί όμως οι πολιτικοστρατιωτικοί ελιγμοί εν παραλλήλω με την απομάκρυνση του Εθνάρχη απο την κυβέρνηση, συνεπάγονται την βαθμιαία εγκατάλειψή μας απο τους συμμάχους, που υπο διαφορετικό πρίσμα βλέπουν πια την ανακατανομή του γεωπολιτικού χώρου στα παράλια της Μικρασίας. Ετσι προτείνουν στα πλαίσια συμβιβασμού την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων απο την Σμύρνη, με αντάλαγμα την παραχώ-ρηση της ανατολικής Θράκης. Την πρόταση ο Χρυσόστομος θα χαρακτηρίσει τερατώδη και δικαίως αφού συναρτάται με την εγκατάλειψη του ελληνισμού της Ιωνίας. Ετσι αδυνατώντας να προτάξει άλλη μορφή άμυνας ιδρύει μαζί με άλλους θαρραλέους κληρικούς και προκρίτους την Μικαρασιατική Αμυνα, τον Οκτώβριο του 1921, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφευχθεί η εκκένωση της Ιωνίας και να διασωθεί ο υπο την Ανατολή Ελληνισμός. Και σε αυτό όμως το εγχειρημά του ο Χρυσόστομος θα βρεί αντιμέτωπο τον αρμοστή Στεργιάδη που συντασσόμενος με την παραπαίουσα και καρκινοβατούσα βασιλική κυβέρνηση των Αθηνών, κηρύσσει παρανομη την Μικρασιατική Αμυνα.

Η κατάρρευση του μετώπου δεν αργεί και η εκδηλωθείσα στις 13 Αυγούστου του 1922 τουρκική επίθεση συνοδεύτε απο την μαζική συρροή χιλιάδων προσφύγων της ενδοχώρας στην Σμύρνη. Καταδεικνύοντας την πλήρη ανυπαρξία στοιχειώδους σχεδίου για αναίμακτη εκκένωση του αμάχου πληθυσμού και την εγκατάλειψή του απο την ελληνική κυβέρνηση, στο έλεος της τουρκικής θηριωδίας. Και τούτη την τραγική ώρα του χαλασμού – την οποία η διεθνής κοινότητα θα καταγράψει σαν ανεπανάληπτο δείγμα σφαγής, βιαιοπραγιών και φρικαλεοτήτων – ο Χρυσόστομος σαν στοργικός ποιμενάρχης οργανώνει υποτυπωδώς την περίθαλψη των γεροντοτέρων και την στο μέτρο του δυνατού διαφυγή των γυναικοπαίδων. Οσο για τον εαυτόν του επιφυλάσσει τον τραχύ δρόμο του μαρτυρίου. Μετ’ επιτάσεως προσπαθούν να τον πείσουν οι διπλωματικοί εκπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων για την φυγάδευσή του. Αποκρούει σθεναρά κάθε τέτοια πρόταση δηλώνοντας «βαδίζω πρός το μαρτύριον» λίγο πρίν την συνάντησή του, με τον τούρκο στρατηγό Νουρεντίν . Μαζί με τον προδομένο εναπομείναντα ελληνικό πληθυσμό παραμένει στην Αγία Φωτεινή. Σε λίγο ο Νουρεντίν αφού πρωτίστως του απευθύνει την κατηγορία του «πρόδοτη» και του «εχθρού» του τουρκικού έθνους, ενώπιον του αλλαλάζοντος φανατισμένου πλήθους, τον παραδίδει στον όχλο για να τον διαπομπεύσει και να τον κατακρεουργήσει. Δεν θα κατορθώσουν ποτέ όμως οι τούρκοι, την ηθική εξόντωση του Χρυσοστόμου. Ο εθνομάρτυρας Χρυσόστομος αγωνίστηκε μέχρι αναλώσεως της βιολογικής του ικμάδος για την προάσπιση του Ελληνισμού της Ιωνίας, διατρανώνοντας το μεγαλείο της αδούλωτης ελληνικής ψυχής, μα και την αδιαίρετη σχέση λαού και εκκλησίας. Και για τούτη του την προσφορά θα μείνει για πάντα αθάνατος στα μύχια της καρδιάς μας. Η Ορθόδοξη εκκλησία ανακήρυξε τον Χρυσόστομο Άγιο και Εθνομάρτυρα και η σεπτή μνήμη του εορτάζεται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
http://www.panosavramopoulos.blogspot.gr

ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΛΠΙΔΙΟΣ: Τι θα γίνει μετά την επέμβαση στη Συρία;

http://www.pentapostagma.gr/2013/08/pateras-elpidios-pseudoprofiths.html#ixzz2dcVsImjP

ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΛΠΙΔΙΟΣ: ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ!

Πραγματικά ανατριχίλα προκαλούν τα όσα προβλέπει ο πατέρας Ελπίδιος για τον ερχομό του Αντίχριστου. Οι δραματικές εξελίξεις στην Αίγυπτο, η επικείμενη εισβολή στη Συρία, καθώς και η εμπλοκή του Ισραήλ και του Ιράν, σύμφωνα με τον πατέρα Ελπίδιο, θα σταθούν το προπαρασκευαστικό στάδιο για την έλευση του ψευδοπροφήτη που θα φέρει, υποτίθεται, την παγκόσμια ειρήνη.

Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα από την πρόσφατη ομιλία του πατέρα Ελπίδιου στις 6 Αυγούστου (δηλαδή πολύ πριν γίνει γνωστή η πρόθεση των ΗΠΑ για εισβολή στη Συρία), που κυριολεκτικά τα λέει όλα:
«Μέσα σε αυτή την ανακατωσούρα τέσσερα κράτη μεγάλα θα δημιουργήσουν τον πανικό του ερχόμενου γενικευμένου πολέμου. Και αυτά τα τέσσερα κράτη είναι το Ισραήλ, το Ιράν, η Αίγυπτος και η Συρία.

Αυτά τα τέσσερα (4) κράτη θα δημιουργήσουν νέα δεδομένα για την τελική εμφάνιση του Αντίχριστου. Ο Αντίχριστος μέσα από δικούς του ηγέτες θα κάνει δύο καινούργια κράτη στα οποία θα ηγούνται πεισματάρηδες και δυνατοί ηγέτες που θα συγκρουστούν. Τα δύο κράτη θα συγκρουστούν και μέσα από τα δύο αυτά κράτη θα αρχίσει να κλιμακώνεται ο πόλεμος και θα επεκτείνεται τόσο που θα αγγίξει τους μεγάλους.

Τα δύο μεγάλα κράτη μπροστά στην απειλή που τότε θα βλέπουνε, θα αναγκασθούν πλέον να αρχίσουν να συζητάνε για την ειρήνη. Και τότε από το πουθενά, από την Ανατολή θα ‘ρθει, θα εμφανιστεί ένα πρόσωπο τόσο δυνατό, τόσο έξυπνο, τόσο σατανικά σοφό, τόσο γοητευτικό, τόσο σε οικονομικό επίπεδο δυνατό, που θα το βάλουν σαν διαπραγματευτή. Και αυτό το πρόσωπο σαν διαπραγματευτής θα καταφέρει να ισορροπήσει τις αντιδράσεις των Κρατών και θα έρθει η πρώτη ειρήνη.

Όταν θα έρθει αυτή η πρώτη ειρήνη και το Ισραήλ θα υποφέρει. Σας είπα σε αυτή την σύγκρουση τέσσερα (4) κράτη θα παίξουν ρόλο για τον ερχομό του Αντίχριστου. Η Συρία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και το Ιράν. Και από εκεί θα εξαπλωθεί η αντίδραση και στα υπόλοιπα κράτη και από το πουθενά θα έρθει ο Αντίχριστος, ο οποίος θα είναι όλα αυτά που σας είπα, απόλυτα γοητευτικός, με πολύ χιούμορ, με πολύ δήθεν καλοσύνη και τότε θα καταφέρει να σταματήσει τον πόλεμο.

Και θα τον αποδεχθούν σαν πρίγκιπα της ειρήνης, τα ΜΜΕ και όλοι οι ηγέτες των κρατών τότε θα τον αποδεχθούν σαν κορυφαία προσωπικότητα. Και θα τον φωνάζουν σε όλα τα κράτη για ομιλίες, να τον γνωρίσουν και να υποταχθούν σε αυτόν. Τότε θα τον προωθούν σιγά – σιγά για παγκόσμιο ηγέτη.
Οι Εκκλησίες θα βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση που και αυτές ρημαγμένες από πολλά σκάνδαλα και από πολλές συγκρούσεις θα τον φωνάξουν και θα γίνουν ένα με τον Αντίχριστο. Έτσι ο ψευδοπροφήτης θα υποτάξει όλο τον κόσμο λέγοντας πως αυτός είναι ο πραγματικός Ηγέτης.

Ο Αντίχριστος θα έρθει τότε να κηρύξει όχι την θρησκεία του Θεού αλλά του ανθρώπου. Ανθρωπιστική θρησκεία θα κηρύξει. Θα τονίζει δηλαδή υπερβολικά όχι την έννοια του Θεού αλλά την έννοια του ανθρώπου. Θα μιλήσει για την έννοια του ανθρώπου που μπορεί να γίνει Θεός.

Και θα πει εγώ είμαι ο Θεός. Εγώ είμαι ο αρχηγός. Θα αποδεχθεί όλα εκείνα τα άσεμνα που δεν υπάρχουν στην Αγία Γραφή, θα τον αποδεχθούνε όλοι σαν βασικό στέλεχος και ηγέτη και ο ψευδοπροφήτης θα ζητήσει από όλους τους πιστούς που θα έχει υποτάξει και τις υπόλοιπες Εκκλησίες, να υποταχθούν σε αυτόν.

Ο Αντίχριστος τότε θα παραδώσει στο Βατικανό την απόλυτη εξουσία σε όλες τις άλλες Εκκλησίες, σε όλες τις Θρησκείες και σε όλα τα Δόγματα.
Τότε θα ξεκινήσει ο μεγαλύτερος διωγμός που υπέστη ποτέ ο Χριστιανισμός». 

elora.gr