http://kostasxan.blogspot.gr/2013/01/blog-post_6062.html
Το Μνημόνιο 3 και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ως ανατροπή του πολιτεύματος
«Οι νικητές δεν έκαναν καμιά χάρη στους ηττημένους. Πήραν κάποιο αντάλλαγμα για τη ζωή τους. Κι αντί να τους σκοτώσουν χωρίς όφελος, τους σκοτώνουν με κέρδος» -- Ζαν-Ζακ Ρουσσώ
Ολοκληρώναμε την ανά χείρας ανάλυση, που σχεδιάζουμε σε τρία άρθρα, για τις σπουδαιότατες πολιτειακές συνέπειες του Μνημονίου3, όταν ήρθε ο ορυμαγδός των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, που παραβιάζουν άμεσα και κραυγαλέα, όχι μόνο το άρθρο 44 του Συντάγματος, αλλά και όλο το πνεύμα του, εγκαθιστώντας πρακτικά στην Ελλάδα μια ελάχιστα συγκαλυμμένη «οικονομική» και «κοινοβουλευτική» δικτατορία. Και, μαζί, αναπόφευκτα, οι πρώτες διώξεις δικαστικών που στάθηκαν κριτικά απέναντι στη μεταβολή της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας σε όργανα των «Πιστωτών».
Η αποδόμηση του δημοκρατικού πολιτεύματος από μια κυβέρνηση-μαριονέττα, στα χέρια εχθρών του ελληνικού λαού και του ελληνικού έθνους, συνεχίζεται με τόσο επιταχυνόμενους ρυθμούς, που δεν προλαβαίνουμε να αναλύσουμε μια ενέργεια και ακολουθούν δέκα ακόμη. Η απειλή (προς το παρόν) για τις πολιτικές ελευθερίες του ελληνικού λαού είναι η μεγαλύτερη που εκδηλώθηκε στη χώρα, μετά την περίοδο της αμερικανοκίνητης χούντας. Η απειλή για το ελληνικό κράτος είναι η σοβαρότερη που εκδηλώθηκε μετά τη ναζιστική επίθεση του 1941, αν όχι την Επανάσταση του 1821.
Τα πρόσφατα μέτρα, το «Μνημόνιο 3», εξετάσθηκαν στη δημόσια συζήτηση κυρίως ως οικονομικά-κοινωνικά μέτρα – ορθώς, επισημάνθηκε ο καταστρεπτικός χαρακτήρας τους. Επί του καταστρεπτικού χαρακτήρα των μνημονίων, υπάρχει τώρα μεταξύ των οικονομολόγων διεθνώς, ο ίδιος βαθμός συναίνεσης που υφίσταται, μεταξύ των φυσικών, για τον νόμο της βαρύτητας ή τη θεωρία της σχετικότητας!
Υποτιμήθηκε στη συζήτηση μια άλλη διάσταση: η πολιτική, νομική, «πολιτειακή» και εθνική σημασία της υιοθέτησής τους. Που, από άποψη διαδικασίας και ουσίας, συνιστά βάναυση παραβίαση θεμελίων του πολιτεύματος, ειδικά των αρχών της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας, εκδήλωση ενός εξελισσόμενου, ιδιότυπου, «διαρκούς», ελληνικού και διεθνούς, «πραξικοπήματος του Χρήματος».
Η τύχη των Μνημονίων/Δανειακών και της φιλοσοφίας που συνοψίζουν-υλοποιούν θα κριθεί, και δεν μπορεί να κριθεί, παρά από την έκβαση των κοινωνικών συγκρούσεων που αναπόφευκτα προκαλούν, σε Ελλάδα/Ευρώπη. Οι αποφάσεις δικαστηρίων δεν είναι αποφασιστικός παράγοντας, είναι όμως σημαντικός. Οι δικαστές θα τεθούν σύντομα προ του σημαντικότερου διλήμματος στην ιστορία τους: θα υποκύψουν στη νέα, ολοκληρωτική εξουσία της Αυτοκρατορίας, όπως ήδη προτείνει ο κ. Αθανασίου, που θέλει συνταγματικά τους βουλευτές αντιπροσώπους αρχηγών κομμάτων, γνωρίζοντας ότι οι αρχηγοί είναι υπάλληλοι αφανών κέντρων, ή θα ταχθούν, για μια φορά, όπως ελπίζουμε και πιστεύουμε, με τον Λαό και το ‘Εθνος, εν ονόματι των οποίων ασκούν την εξουσία τους; (Το ίδιο δίλημμα αντιμετωπίζει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που κινδυνεύει να ολοκληρώσει τον πολιτικό του βίο συμμετέχοντας στην κατάλυση αυτής της Δημοκρατίας).
Πιθανώς, οι δικαστές θα κληθούν τώρα να γνωμοδοτήσουν και επί της διαδικασίας ψήφισης του Μνημονίου 3, κάτι που συνήθως απέφευγαν να πράξουν – τόσο σπουδαίες είναι οι συνέπειες της διαδικασίας, που συνιστά άλλωστε και ουσία, κατά το πνεύμα του πολιτεύματος. Να επισημάνουμε ότι τα νομικά θέματα που εγείρει και οι προβλέψεις της ελληνικής συνταγματικής, ευρωπαϊκής και διεθνούς έννομης τάξης που παραβιάζει το Μνημόνιο είναι πάμπολλα.
Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας γνωμοδότησε ότι μέτρα που νομοθετήθηκαν στην Αθήνα συγκρούονται με θεμελιώδεις διατάξεις υποχρεωτικών διεθνών συμβάσεων. Τίθεται μια πληθώρα σοβαρών ζητημάτων ελληνικής, ευρωπαϊκής και διεθνούς έννομης τάξης, που δεν είναι όμως αντικείμενο αυτής της ανάλυσης. Θα απασχολήσουν, υποθέτουμε, τους νομικούς. Εμείς εξετάζουμε εδώ τον κεντρικό πολιτειακό μετασχηματισμό που επιφέρουν Μνημόνια-Δανειακές, τον μετασχηματισμό του κράτους που συνοδεύει και αντανακλά τον επιχειρούμενο οικονομικοκοινωνικό μετασχηματισμό της Ελλάδας.
Υπογραμμίσαμε, από τις στήλες αυτές, από την αρχή της κρίσης, ότι Μνημόνιο-Δανειακές δεν συνιστούν απλό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων – είναι πρόγραμμα καταστροφής μιας κοινωνίας, της δημοκρατίας, του ελληνικού έθνους-κράτους. Το κράτος αυτό εμφάνιζε τεράστια προβλήματα, γι’ αυτό και έπεσε πρώτο θύμα της επίθεσης των «αγορών» στην Ευρώπη. Αλλά το πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων» δεν αποσκοπεί, και πάντως δεν επιτυγχάνει την ανόρθωση/αναγέννηση του κράτους – οδηγεί στην κατάλυσή του και τη «νομότυπη» μετατροπή της χώρας, με νομικά και οικονομικά μέσα, σε «αποικία χρέους». Μάλιστα, «καταστρεφόμενη αποικία χρέους», μετασχηματίζοντας τη χώρα σε χώρο, από τον οποίο αποδημεί η μερίδα Ελλήνων που μπορεί!
Δεν πρόκειται απλώς περί συγκαλυμμένου, ντε φάκτο προτεκτοράτου, όπως ήταν η Ελλάδα, μεταξύ 1945 και 1974. Είναι αυτό, αλλά είναι και αποικία. «Αποικία χρέους», γιατί ο μηχανισμός του χρέους χρησιμοποιείται πολλαπλά:
α) για να δημιουργήσει έννομα δικαιώματα επί της δημόσιας και ιδιωτικής ιδιοκτησίας των Ελλήνων,
β) να αφαιρέσει άμεσα ή έμμεσα από εκλεγμένα όργανα την άσκηση των σπουδαιότερων λειτουργιών τους και
γ) να διατηρήσει τη χώρα σε διαρκή κατάσταση «ημιπνιγμού», αδύναμη να υπάρξει ως αυτόνομο υποκείμενο.
Το ελληνικό πρόγραμμα έχει παγκόσμια σημασία, γιατί αντανακλά και σηματοδοτεί το αδιέξοδο και την κατάρρευση (μέσω του θριάμβου του, όπως ο καρκίνος) του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού προς όφελος του «καπιταλισμού της καταστροφής», του παραγωγικού καπιταλισμού προς όφελος μιας «φεουδαρχίας του χρήματος» και της ειδικής της έκφρασης, ενός«τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού». Αλλά, όπως έλεγε ο Μαρξ, οι Ιδέες καθυστερούν εν σχέσει με το Είναι – πολύ περισσότερο σε «ακραίες» περιόδους ταχείας μετάβασης. Δεν θέλουμε συνήθως να παραδεχτούμε τι συμβαίνει κι έχουμε σοβαρούς λόγους να μην το θέλουμε.
Κάθε νέο σύστημα οικονομικής οργάνωσης αναζητεί και βρίσκει νέες πολιτικές μορφές και «ιδεολογίες», νέο «εποικοδόμημα», πολιτικό, νομικό και πολιτειακό σύστημα που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του. Αν εξαιρέσουμε τις διαδικασίες επαναστάσεων/αντεπαναστάσεων, συνήθως αυτό γίνεται με συνύπαρξη, για ένα ολόκληρο διάστημα, «παλαιών» και «νέων» μορφών.
Η μετατροπή της Ελλάδας σε «αποικία χρέους», μια επιδίωξη που ανατρέπει τον πυρήνα της συνταγματικής μας τάξης και του διαφωτιστικού προτάγματος, άρχισε με μια«νομοθεσία έκτακτης ανάγκης», «κατ’ εξαίρεση», δικαιολογημένη, υποτίθεται, από την κατάσταση της χώρας τον Μάιο 2010, την αρχική Δανειακή και το Μνημόνιο. Αν ο αρχικός «εξαναγκασμός» οδήγησε στην πρώτη υποδούλωση, η μονιμοποίησή του επιβάλλει τη σταδιακή εμπέδωση νέων ρυθμίσεων στους κανόνες και τη φιλοσοφία του δικαίου, όπως και τη μη εξέγερση των πολιτών που μετατρέπονται σε δούλους.
Σταδιακά, η κοινοβουλευτική διαδικασία επικύρωσης τείνει να γίνει όλο και πιο τυπική, θεσμοποιούνται μονιμότερες μορφές αποικιακής εξάρτησης, αντίθετες με κεντρικές προβλέψεις του πολιτεύματος, όπως οι επίτροποι σε τράπεζες και υπουργεία, το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, ο EFSF και ο ΕSM, οι «ειδικοί λογαριασμοί», που καθιστούν την αφανιζόμενη Ελλάδα απλό «όχημα» μεταβίβασης διεθνών πόρων σε διεθνείς κατόχους χρήματος, με παράλληλη μεταβολή των Ελλήνων σε δουλοπάροικους. Η κοινοβουλευτική διαδικασία χάνει την ουσία της, αρχίζουμε από την Ελλάδα την μετάβαση της Ευρώπης σε μια «δημοκρατία κατόχων χρήματος», που θυμίζει τη «δημοκρατία των ιδιοκτητών», πριν από την εφαρμογή της καθολικής ψηφοφορίας. Οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σταδιακά σε δουλοπάροικους, οι πολίτες σε σκλάβους, οι άνθρωποι σε ανδράποδα.
Την ερχόμενη Πέμπτη, θα επιχειρήσουμε να εξετάσουμε πως η νόθευση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και του πολιτεύματος εξυπηρετεί τέτοιους σκοπούς, τις βαθιές δομικές ομοιότητες, ουσίας και διαδικασίας, ανάμεσα στο ελληνικό μνημόνιο, μείζονα κείμενα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ακόμα και το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο. Ομοιότητα που προδίδει τον καθόλου συμπτωματικό χαρακτήρα των ρυθμίσεων και αντανακλά την κολοσσιαία, ιστορική και παγκόσμια σημασία του ελληνικού «υποδείγματος».
Πηγή: Κωνσταντακόπουλος
