Πάντα επίκαιρο, αναφορικά με τους κάθε λογής αντιορθόδοξους αρχαιολάτρες, αλλά και πολλούς αρχαιολάτρες με ορθόδοξο προσωπείο (Λιακόπουλος, Α.Γεωργιάδης κλπ.)
Χ.Α.
πηγή: www.oodegr.gr
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου. Δημοσιεύθηκε στο Βήμα, Κυριακή 15-2-2004.
Δεν θα υπήρχε πρόβλημα από μια Χιτλερική ανακάλυψη όπως η αφή τής Ολυμπιακής φλόγας, αν τοποθετείτο σε Χριστιανικές βάσεις. Όμως οι βέβηλες προσευχές σε αρχαίους δαίμονες, δείχνουν εμφανώς ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει τεθεί σε νέα βάση. Οι Χιτλερικές αυτές καταβολές εξακολουθούν να είναι βλάσφημες.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αρχίζουν ουσιαστικά με την αφή της Ολυμπιακής φλόγας που γίνεται στην αρχαία Ολυμπία και μεταφέρεται με αθλητές στον χώρο τέλεσής τους. Εφέτος, όπως έχει γραφή στον Τύπο, η αφή της Ολυμπιακής φλόγας θα γίνει επισήμως στην αρχαία Ολυμπία, παρουσία των μελών της ΔΟΕ και των αρχών της Ελληνικής Πολιτείας την 25η Μαρτίου, η δε εθνική εορτή θα μεταφερθή την επομένη ημέρα ήτοι την 26η Μαρτίου.
Θα ήθελα στην συνέχεια να αναφερθώ πολύ σύντομα στην ιστορία και το νόημα της αφής της Ολυμπιακής φλόγας.
Η σύνδεση των Ολυμπιακών Αγώνων με την αφή της Ολυμπιακής φλόγας έγινε για πρώτη φορά το 1936, με την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Βερολίνο και τέθηκε μέσα στους σκοπούς και τις επιδιώξεις του ναζισμού. Υπάρχουν πολλά στοιχεία για το θέμα αυτό.
Κατ’ αρχάς πρέπει να αναφερθή μια εισήγηση που έγινε κατά την 16η Σύνοδο στην αρχαία Ολυμπία από τον Καθηγητή Νικόλαο Νησιώτη, που ήταν Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας και έγινε μέλος της ΔΟΕ, με τίτλο «Ολυμπισμός και Θρησκεία». Στην εισήγηση αυτή ο αείμνηστος Καθηγητής αφ’ ενός μεν κατακρίνει ως υπερβολή την ταύτιση μεταξύ Ολυμπισμού και Θρησκείας και την παρουσίαση «του Ολυμπισμού σαν θρησκευτικής ιδεολογίας» που παρατηρήθηκε από την αρχή της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, σύμφωνα με την οποία «η ολυμπιακή ιδέα είναι Θρησκεία με Εκκλησία, δόγμα, λατρεία... αλλά κυρίως με θρησκευτικό συναίσθημα», γι’ αυτό και γινόταν λόγος για «religio athletae» (Κουμπερτέν), αφ’ ετέρου δε διαχωρίζει τον ολυμπισμό από την θρησκεία και δέχεται την άποψη ότι ο ολυμπισμός πρέπει να παραμείνη ως μια ωραία ιδεολογία «πού εμπνέει την αδελφωσύνη μεταξύ των λαών», η δε θρησκεία «θά υπενθυμίζει στον Ολυμπισμό, ότι το θέμα της αδελφωσύνης των λαών είναι ευρύτερο, βαθύτερο και δυσκολότερο από ό,τι φαίνεται».
Στην εισήγηση αυτή όμως, μεταξύ των άλλων, εκτίθεται και η άποψη μερικών που θεωρούν τον ολυμπισμό ως Θρησκεία και οι οποίοι «ωρισμένες "τελετές" που γίνονται στην έναρξη των ολυμπιακών αγώνων, η χρησιμοποίηση της ολυμπιακής φλόγας μέσα σ’ ένα περιβάλλον κάποιου μυστικισμού» εκλαμβάνουν ως μια «έντονη θρησκευτική εμπειρία» Ο Δρ. Henri Pouret, Μέλος της Ακαδημίας αθλητισμού της Γαλλίας κατά τις εργασίες της 15ης Συνόδου στην αρχαία Ολυμπία ανέπτυξε το θέμα «η ολυμπιακή φλόξ» και εξέθεσε τις απόψεις του για τον μύθο, την ιστορία και τον συμβολισμό της Ολυμπιακής φλόγας. Ως προς τον μύθο αναφέρθηκε στον Προμηθέα που έκλεψε το ιερόν πυρ και το μετέφερε στην γή.
Ως προς την ιστορία σαφώς προσδιορίζει ότι η Ολυμπιακή φλόγα για πρώτη φορά συνδέθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν επί Χίτλερ στο Βερολίνο το 1936 και ήταν δημιούργημα του Δρ. Karl Diem, Προέδρου και Γραμματέως των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, με την έγκριση του Ιωάννου Κετσέα, μέλους της Διεθνούς Επιτροπής για την Ελλάδα. Για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε η αφή της Ολυμπιακής φλόγας γι’ αυτούς τους αγώνες. Ως προς τον συμβολισμό της Ολυμπιακής φλόγας κάνει λόγο για τον ενθουσιασμό του Πιέρ ντέ Κουμπερντέν για την ιδέα αυτή, ο οποίος είχε μια αδυναμία στους συμβολισμούς, και υποστηρίζει ότι η Ολυμπιακή φλόγα είναι συνδετικό σημείο μεταξύ των παλαιών και συγχρόνων αγώνων και συνιστά την ανανέωση των Ολυμπιακών Αγώνων που αντλούν την δύναμη από τους αρχαίους. Η Ολυμπιακή φλόγα, λέγει, «είναι για όλους τους ανθρώπους που έχουν καλήν θέλησιν, μία εικόνα ειρηνοποιήσεως και ανυψώσεως».
Ο Γερμανός Δρ. Norbert Mόller Καθηγητής Πανεπιστημίου στην 16η Σύνοδο στην Ολυμπία ανέπτυξε το θέμα της Ολυμπιακής ιδέας σύμφωνα με τον Coubertin και τον Karl Diem και υποστήριξε ότι για τον Κουμπερτέν «οι Ολυμπιακοί δεν ήταν παρά το θεσμικό πλαίσιο της πραγματοποιήσεως των ανθρωπομορφικών του αντιλήψεων, που ονόμαζε στην αρχή Ολυμπιακή Ιδέα, και μετά το 1912, Ολυμπισμό. Η ιδέα αυτή είχε σαν σκοπό να συγκεντρώση όσον το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους μέσα σε μια Ολυμπιακή Κίνηση». Μάλιστα ο Diem διαμόρφωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, σύμφωνα με τις απόψεις του Κουμπερντέν «γιά να δείξει στο κοινό, πέρα του ανταγωνισμού, τον παιδαγωγικό ρόλο της Ολυμπιακής ιδέας. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα υπήρξε η μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας από την Ολυμπία στο Βερολίνο, που πραγματοποιήθηκε με τον συνάδελφο και αγαπητό του φίλο Ιωάννη Κετσέα, τότε γενικό γραμματέα της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων της Ελλάδος».
Επειδή η Ολυμπιακή φλόγα καθιερώθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, μπορούμε να θυμηθούμε την ανάλυση που κάνει και αυτού του γεγονότος ο Κυριάκος Σιμόπουλος, αφού, όπως είναι γνωστόν, ο Χίτλερ συνέδεσε την ολυμπιακή ιδέα με την ναζιστική ιδέα. Στο Βερολίνο η σημαία με τους ολυμπιακούς κύκλους συνδέθηκε με την «σβάστικα» του ναζισμού, μάλιστα δε η γαλλική εφημερίδα Paris Soir χαρακτήρισε την Ολυμπιάδα που διοργάνωσε ο Χίτλερ ως «θρησκευτική λειτουργία». Γράφει δε ο Σιμόπουλος: “Η Ολυμπιακή φλόγα ωραιοποιούσε το τυραννικό καθεστώς. Και παντού κυριαρχούσε το σύνθημα "η Γερμανία υπεράνω όλων στον κόσμο"»
Ο Καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός σε εισήγησή του που έκανε σε Συνέδριο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος αναφέρθηκε και στην αφή της Ολυμπιακής φλόγας και χρησιμοποιώντας σχετική βιβλιογραφία έκανε λόγο για την σύνδεση του Γ/ Ράϊχ «μέ μια Ναζιστική εκδοχή του αρχαιοελληνικού πνεύματος και μάλιστα του σπαρτιατικού», η «δε "φλόγα", με όλο το γνωστό ειδωλολατρικό συμβολισμό που της απέδιδε ο εθνικοσοσιαλισμός, "ένωσε" χάρη σε μια αλυσίδα ευρώστων σωμάτων, την αρχαιοελληνική κοιτίδα με την πρωτεύουσα του Γ/ Ράϊχ».
Σήμερα η αφή της Ολυμπιακής φλόγας συνδέεται περισσότερο με την εμπορική εκμετάλλευση σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των Ολυμπιακών Αγώνων. Τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία και αυτή η γνώση θα μας απαλλάξη από προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις που είναι μεταπρατικές και ξένες προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την παράδοση του τόπου μας.
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
To Άγιον (αμαρτωλόν;) Όρος
Μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για το "Περιβόλι της Παναγιάς", αφιερωμένη στους αιώνιους πολέμιους του Αγίου Όρους...
Χ.Α.
πηγή: www.oodegr.gr
Του Θανάση Θ. Νιάρχου
Αναδημοσίευση από "ΤΑ ΝΕΑ" 25/9/2008:
Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά και να μην καείς. Η μόνη περίπτωση να γίνει το θαύμα και να μην καείς, είναι να είσαι απροσχημάτιστα και αφτιασίδωτα ειλικρινής. Τα σχόλια, κακεντρεχή ή καλόπιστα, η οργή και ο θυμός, η ειρωνεία ακόμη του μικροαστού, του εργάτη, του διανοούμενου, που στο άκουσμα των λέξεων «Άγιον Όρος» απαντά με ένα ύφος «εγώ ξέρω τι συμβαίνει εκεί ψηλά», είναι απλά πασατέμπος για να περνάει η ώρα. Γιατί κανείς Κώστας, Παύλος, Γιώργος, Μήτσος, Ισίδωρος ή Εφραίμ, δεν μπορεί να συκοφαντήσει ή να διακινδυνεύσει το Άγιον Όρος εξαιτίας του. Το Άγιον Όρος δεν είναι τα βιβλία του Κωνσταντίνου Τσάτσου, του Θέμου Κορνάρου, του Τάκη Παπατσώνη, του Γιώργου Θεοτοκά, του Χρήστου Μαλεβίτση, η τεράστια βιβλιογραφία γι' αυτό, ελληνική και διεθνής. Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά βαραίνουν ως ένα πούπουλο στη ζυγαριά που γέρνει ασήκωτη όταν στον δεύτερο δίσκο της βάζεις την προσευχή ενός άγνωστου μοναχού. Το Άγιον Όρος δεν είναι ούτε ο πρίγκιπας Κάρολος, ούτε ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς, ούτε όσοι άλλοι σπουδαίοι και διάσημοι το έχουν επισκεφτεί ή πρόκειται να το επισκεφτούν. Χίλια σαράντα πέντε χρόνια ιστορίας του Αγίου Όρους δεν ξετινάζονται και δεν ξεπουλιούνται (δεν συμφέρει κανέναν μας) οτιδήποτε κι αν ήθελε συμβεί. «Μα δεν είναι σκάνδαλο και μάλιστα πρώτου μεγέθους αυτά που συνέβησαν με τη Μονή Βατοπαιδίου;», θα σας ρωτήσουν. Σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και μάλιστα στη νιοστή. Αλλά όταν ο σκύλος σας κατουράει στο σαλόνι του σπιτιού σας δεν γκρεμίζετε το σπίτι ολόκληρο, καθαρίζετε το μέρος όπου κατούρησε. Με το ίδιο υλικό -τις λέξεις- που γράφεται ένα αριστούργημα, για παράδειγμα οι «Αδελφοί Καραμάζοφ», με το ίδιο υλικό γράφεται και ένα μυθιστόρημα «πορνό». Δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουμε τις λέξεις, για να καθαρίσουμε τη λογοτεχνία από τις «πορνό» σελίδες. Το Άγιον Όρος (μαζί, αν επιμένετε, με τα σκάνδαλα που έχουν συμβεί και ενδέχεται να αγνοούμε) είναι επίσης τα εκατομμύρια ώρες προσευχής των μοναχών που τα κόκαλά τους ασπρίζουν στα οστεοφυλάκια, ενώ ανώνυμοι παρέμεναν και τα χρόνια που ασκούνταν και προσεύχονταν.
Tην ιερότητα που εκπέμπει το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου δεν τη συνειδητοποιούμε χάρη στα ερείπια ή τους πρωταγωνιστές της. Τόσο τα πρώτα όσο και τους δεύτερους τους έχουμε γνωρίσει και τους γνωρίζουμε ή θα τους γνωρίσουμε στο μέλλον. Την ιερότητά του τη συνθέτει (ας το σκεφτούμε λίγο) η φωνή των γυναικών και των ανδρών του Χορού, που παραμένουν άγνωστοι την ίδια στιγμή που λειτουργούν, και είναι αυτό που κάνει αμεσότερη την παραπομπή και τη σύνδεσή τους με το αρχαίο πλήθος. Η ανωνυμία είναι που δίνει βάθος στα πράγματα, τα εξαγιάζει. Η επωνυμία τα συκοφαντεί, εν μέρει ή απολύτως, και τα διαφθείρει, γιατί φαίνεται να έχει υποφέρει κανείς (αν έχει υποφέρει), για να γίνει γνωστός. Όσοι λιγότεροι γνωρίζουν πως βασανίζεσαι, ή και κανένας, τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες, όχι βέβαια να αγιάσεις, αλλά να σωθείς.
Tο Άγιον Όρος είναι η εν ζωή απόδειξη ότι το τρομερό αίσθημα για τη μετά θάνατον ανωνυμία, αντί να πανικοβάλλει, μπορεί να βιώνεται γαλήνια, μεταβάλλοντας το αναπόφευκτο σε ελεύθερη επιλογή. Με τους μοναχούς να τους γνωρίζουμε με το μικρό τους όνομα, όπως έναν γλύπτη ή έναν ζωγράφο, στην πρώτη σειρά του ενδιαφέροντος (και λόγω σκανδάλου βέβαια), το «Φολί Μπερζέρ» είναι ασφαλώς πολύ πιο αθώο. Έκανε το ολέθριο σφάλμα ο ηγούμενος της Βατοπαιδίου να πει πως χρειάζεται τα χρήματα για τα κτίρια της μονής. Αν το Άγιον Όρος, σε όλη του την έκταση, έχει στοιχειώσει και συντηρείται επί χίλια σαράντα πέντε χρόνια χάρη στην προσευχή, τα κτίρια ακόμα και να καταρρεύσουν, δεν πρόκειται να προκληθεί η ελαχιστότερη ζημιά. Με τα κτίρια να ανθίζουν και να λουλουδίζουν (με τέτοιον τρόπο μάλιστα συντηρημένα) ως ένας επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος, όπως έλεγε και ο Αλέξης Μινωτής «η προσευχή αντί να μακραίνει αυθορμήτως, θα κονταίνει απελπιστικά». Υπάρχουν βέβαια οι εκκλησίες για τη μακάρια, απενοχοποιημένη και διακοπτόμενη προσευχή. Το Άγιον Όρος υφίσταται χάριν της «παρανομίας» και της ποιητικής αυθαιρεσίας της συνεχούς προσευχής.
Όπως το έγραψε, άλλωστε, ωραιότατα σε ένα νεανικό του ποίημα ο Κωστής Παλαμάς για έναν μοναχό "Την έστησες την σκήτη σου στο ξερόβραχο απάνου/ κι έζησες εκεί/ κάτου από τον ολόβαθο τον ουρανό, μονάχος/ με την προσευχή. / Στην πέτρα απάνου ακούμπαγες. Περνάν τα χρόνια. Φέγγει/ μέσα σου ο Θεός./ Με το ιερό σου άγγιγμα βαθούλωσε κι ο βράχος/ κι έγινε ναός. "
Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη».
Χ.Α.
πηγή: www.oodegr.gr
Του Θανάση Θ. Νιάρχου
Αναδημοσίευση από "ΤΑ ΝΕΑ" 25/9/2008:
Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά και να μην καείς. Η μόνη περίπτωση να γίνει το θαύμα και να μην καείς, είναι να είσαι απροσχημάτιστα και αφτιασίδωτα ειλικρινής. Τα σχόλια, κακεντρεχή ή καλόπιστα, η οργή και ο θυμός, η ειρωνεία ακόμη του μικροαστού, του εργάτη, του διανοούμενου, που στο άκουσμα των λέξεων «Άγιον Όρος» απαντά με ένα ύφος «εγώ ξέρω τι συμβαίνει εκεί ψηλά», είναι απλά πασατέμπος για να περνάει η ώρα. Γιατί κανείς Κώστας, Παύλος, Γιώργος, Μήτσος, Ισίδωρος ή Εφραίμ, δεν μπορεί να συκοφαντήσει ή να διακινδυνεύσει το Άγιον Όρος εξαιτίας του. Το Άγιον Όρος δεν είναι τα βιβλία του Κωνσταντίνου Τσάτσου, του Θέμου Κορνάρου, του Τάκη Παπατσώνη, του Γιώργου Θεοτοκά, του Χρήστου Μαλεβίτση, η τεράστια βιβλιογραφία γι' αυτό, ελληνική και διεθνής. Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά βαραίνουν ως ένα πούπουλο στη ζυγαριά που γέρνει ασήκωτη όταν στον δεύτερο δίσκο της βάζεις την προσευχή ενός άγνωστου μοναχού. Το Άγιον Όρος δεν είναι ούτε ο πρίγκιπας Κάρολος, ούτε ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς, ούτε όσοι άλλοι σπουδαίοι και διάσημοι το έχουν επισκεφτεί ή πρόκειται να το επισκεφτούν. Χίλια σαράντα πέντε χρόνια ιστορίας του Αγίου Όρους δεν ξετινάζονται και δεν ξεπουλιούνται (δεν συμφέρει κανέναν μας) οτιδήποτε κι αν ήθελε συμβεί. «Μα δεν είναι σκάνδαλο και μάλιστα πρώτου μεγέθους αυτά που συνέβησαν με τη Μονή Βατοπαιδίου;», θα σας ρωτήσουν. Σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και μάλιστα στη νιοστή. Αλλά όταν ο σκύλος σας κατουράει στο σαλόνι του σπιτιού σας δεν γκρεμίζετε το σπίτι ολόκληρο, καθαρίζετε το μέρος όπου κατούρησε. Με το ίδιο υλικό -τις λέξεις- που γράφεται ένα αριστούργημα, για παράδειγμα οι «Αδελφοί Καραμάζοφ», με το ίδιο υλικό γράφεται και ένα μυθιστόρημα «πορνό». Δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουμε τις λέξεις, για να καθαρίσουμε τη λογοτεχνία από τις «πορνό» σελίδες. Το Άγιον Όρος (μαζί, αν επιμένετε, με τα σκάνδαλα που έχουν συμβεί και ενδέχεται να αγνοούμε) είναι επίσης τα εκατομμύρια ώρες προσευχής των μοναχών που τα κόκαλά τους ασπρίζουν στα οστεοφυλάκια, ενώ ανώνυμοι παρέμεναν και τα χρόνια που ασκούνταν και προσεύχονταν.
Tην ιερότητα που εκπέμπει το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου δεν τη συνειδητοποιούμε χάρη στα ερείπια ή τους πρωταγωνιστές της. Τόσο τα πρώτα όσο και τους δεύτερους τους έχουμε γνωρίσει και τους γνωρίζουμε ή θα τους γνωρίσουμε στο μέλλον. Την ιερότητά του τη συνθέτει (ας το σκεφτούμε λίγο) η φωνή των γυναικών και των ανδρών του Χορού, που παραμένουν άγνωστοι την ίδια στιγμή που λειτουργούν, και είναι αυτό που κάνει αμεσότερη την παραπομπή και τη σύνδεσή τους με το αρχαίο πλήθος. Η ανωνυμία είναι που δίνει βάθος στα πράγματα, τα εξαγιάζει. Η επωνυμία τα συκοφαντεί, εν μέρει ή απολύτως, και τα διαφθείρει, γιατί φαίνεται να έχει υποφέρει κανείς (αν έχει υποφέρει), για να γίνει γνωστός. Όσοι λιγότεροι γνωρίζουν πως βασανίζεσαι, ή και κανένας, τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες, όχι βέβαια να αγιάσεις, αλλά να σωθείς.
Tο Άγιον Όρος είναι η εν ζωή απόδειξη ότι το τρομερό αίσθημα για τη μετά θάνατον ανωνυμία, αντί να πανικοβάλλει, μπορεί να βιώνεται γαλήνια, μεταβάλλοντας το αναπόφευκτο σε ελεύθερη επιλογή. Με τους μοναχούς να τους γνωρίζουμε με το μικρό τους όνομα, όπως έναν γλύπτη ή έναν ζωγράφο, στην πρώτη σειρά του ενδιαφέροντος (και λόγω σκανδάλου βέβαια), το «Φολί Μπερζέρ» είναι ασφαλώς πολύ πιο αθώο. Έκανε το ολέθριο σφάλμα ο ηγούμενος της Βατοπαιδίου να πει πως χρειάζεται τα χρήματα για τα κτίρια της μονής. Αν το Άγιον Όρος, σε όλη του την έκταση, έχει στοιχειώσει και συντηρείται επί χίλια σαράντα πέντε χρόνια χάρη στην προσευχή, τα κτίρια ακόμα και να καταρρεύσουν, δεν πρόκειται να προκληθεί η ελαχιστότερη ζημιά. Με τα κτίρια να ανθίζουν και να λουλουδίζουν (με τέτοιον τρόπο μάλιστα συντηρημένα) ως ένας επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος, όπως έλεγε και ο Αλέξης Μινωτής «η προσευχή αντί να μακραίνει αυθορμήτως, θα κονταίνει απελπιστικά». Υπάρχουν βέβαια οι εκκλησίες για τη μακάρια, απενοχοποιημένη και διακοπτόμενη προσευχή. Το Άγιον Όρος υφίσταται χάριν της «παρανομίας» και της ποιητικής αυθαιρεσίας της συνεχούς προσευχής.
Όπως το έγραψε, άλλωστε, ωραιότατα σε ένα νεανικό του ποίημα ο Κωστής Παλαμάς για έναν μοναχό "Την έστησες την σκήτη σου στο ξερόβραχο απάνου/ κι έζησες εκεί/ κάτου από τον ολόβαθο τον ουρανό, μονάχος/ με την προσευχή. / Στην πέτρα απάνου ακούμπαγες. Περνάν τα χρόνια. Φέγγει/ μέσα σου ο Θεός./ Με το ιερό σου άγγιγμα βαθούλωσε κι ο βράχος/ κι έγινε ναός. "
Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη».
Mετάγγιση αίματος: Επιτρέπεται;
πηγή: www.oodegr.gr
Η μελέτη αυτή, έχει σκοπό να πληροφορήσει κάποιους ανθρώπους να πάρουν τη σωστή απόφαση, όταν βρεθούν σ' ένα δίλημμα από το οποίο εξαρτάται η ζωή η δική τους, ή τών παιδιών τους.
• Τα επιχειρήματα τής εταιρίας Σκοπιά
• Μόλυνση ή θάνατος;
• Γιατί δεν έπρεπε ο Νώε να τρώει αίμα;
• Η λέξη "απέχετε" τής αποστολικής συνόδου
• Η αυστηρότητα τής απαγόρευσης
• Ο λόγος τής απαγόρευσης τής συνόδου
Ένα σημαντικό ζήτημα, που για κάποιους ανθρώπους ίσως αποδειχθεί θέμα ζωής ή θανάτου, μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με αυτό το (κατά τα άλλα) αμελητέο δογματικό θέμα. Ο λόγος, είναι ότι η ηγεσία τών αυτοαποκαλουμένων ΄΄Μαρτύρων τού Ιεχωβά΄΄, διδάσκει ότι η μετάγγιση αίματος απαγορεύεται από τους Χριστιανούς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το θάνατό τους!
Στη συνέχεια, θα αποδείξουμε πως η θέση τής Αγίας Γραφής είναι πολύ διαφορετική, και συνεπώς η ηγεσία τής εν λόγω οργάνωσης, φέρει ενοχή αίματος για τους οπαδούς της που τυχόν πέθαναν, θέλοντας να κρατήσουν την ακεραιότητα τής πίστης τους απέναντι στο Θεό.
Τα επιχειρήματα τής εταιρίας Σκοπιά
Με λίγα λόγια, η θέση τής εταιρίας Σκοπιά, είναι η εξής:
΄΄Οι (λεγόμενοι) ΄΄Μάρτυρες τού Ιεχωβά΄΄, αν και διδάσκουν ότι η μετάγγιση είναι επικίνδυνη για λόγους υγείας από μολύνσεις, δεν απαγορεύουν το αίμα γι' αυτό το λόγο. Οι λόγοι είναι καθαρά δογματικοί. Από την αρχή, ο Θεός έδειξε την απέχθειά του για τη χρησιμποίηση τού αίματος ως τροφή, όταν έδωσε στο Νώε την εντολή να μη φάνε ΄΄κρέας με το αίμα του΄΄. (Γένεσις 9/θ΄ 4).
Εφ' όσον ο Νώε ήταν προπάτοράς μας, η απαγόρευση ισχύει και για εμάς. Αιώνες μετά, ο Θεός έδειξε ότι η απαγόρευση ίσχυε ακόμα, όταν απαγόρευσε στους Ισραηλίτες και όσους ζούσαν ανάμεσά τους, να τρώνε αίμα. (Λευϊτικό 17/ιζ΄ 10 - 14).
Και στους Χριστιανούς όμως, έδειξε ότι αυτό απαγορεύεται, όταν στην Αποστολική Σύνοδο (στις Πράξεις 15/ιε΄ 20,28,29), δόθηκε εντολή ΄΄να απέχουν από αίμα, και πνιχτό, και ειδωλοθύτων, και πορνείας΄΄. Το εδάφιο δεν λέει απλά ΄΄να μην τρώνε΄΄, αλλά ΄΄να απέχουν΄΄, που σημαίνει, ότι δεν πρέπει να το βάζουν καθόλου στο σώμα τους, όπως δεν θα έπρεπε να βάζει στο σώμα του οινόπνευμα, εκείνος που θα του το απαγορεύσει ο γιατρός. Και φυσικά, αν κάποιος βάλει κάτι απαγορευμένο στις φλέβες του, δεν απέχει! Δεν επιτρέπεται να συντηρείς τη ζωή σου με αίμα, ούτε τρεφόμενος με αυτό από το στόμα, ούτε από τις φλέβες.΄΄
Μόλυνση ή θάνατος;
Ας δούμε όμως προσεκτικά τα επιχειρήματα αυτά, για να εντοπίσουμε τα λογικά και δογματικά σφάλματα αυτής τής οργάνωσης, σε σχέση με το αίμα:
Βεβαίως το αίμα είναι επικίνδυνο σε κάποιες μεταγγίσεις, αλλά όταν η ζωή κινδυνεύει, και δεν υπάρχει άλλη εναλακτική θεραπεία, τότε θα ήταν παράλογο να σκεφθούμε τους κινδύνους από ηπατίτιδα, AIDS, ή άλλες μολύνσεις. Τότε, επιβάλλεται η άμεση σωτηρία τού ασθενούς.
Ο λόγος τής απαγόρευσης στο Νώε να τρώει αίμα
Είναι όμως Χριστιανικό κάτι τέτοιο;
Ας αρχίσουμε από τον καιρό τού Νώε. Μία προσεκτική ανάγνωση τού εδαφίου, θα μας αποκαλύψει το λόγο για τον οποίο ο Θεός απαγόρευσε στο Νώε τη βρώση αίματος.
Το εδάφιο Γένεσις 9/θ΄ 4 λέει τα εξής: ΄΄κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει΄΄.
Παρατηρούμε, ότι το αίμα είναι σύμβολο τής ζωής, συνεπώς πρέπει να έχουμε γι' αυτό τον απαραίτητο σεβασμό. Όμως, είναι άραγε συνετό και ευπρόσδεκτο στο Θεό, (σε περίπτωση κινδύνου), να θυσιάσουμε την ίδια τη ζωή για χάρη τού συμβόλου της; Τι είναι ιερότερο τη στιγμή εκείνη; η ζωή, ή το σύμβολό της; Τι θα θυσιάζαμε, τη σημαία ή τη χώρα μας;
Γιατί όμως ο Θεός απαγορεύει τη βρώση αίματος μαζί με το κρέας;
Εφ' όσον ο Θεός είναι ο δοτήρας τής ζωής, (Ιώβ 33/λγ΄ 4), και ΄΄η γη το υποπόδιο τών ποδών του΄΄, (Πράξεις 7/ζ΄ 49), χύνοντας στη γη ο Νώε το αίμα, το σύμβολο τής ζωής τού ζώου, είναι σαν να του λέει: ΄΄Θεέ μου, εγώ χρησιμοποιώ το κρέας τού ζώου για να συντηρήσω τη ζωή μου, (όπως μου επέτρεψες), όμως η ζωή του ανήκει σ' εσένα. Χύνω λοιπόν το αίμα του, (το σύμβολο τής ζωής του) στη γη, στα πόδια σου, δείχνοντάς σου έτσι ότι αναγνωρίζω την αποκλειστική εξουσία σου πάνω στη ζωή του΄΄.
Η απαγόρευση τού αίματος λοιπόν, δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για τη συμβολική αυτή αποδοχή τής εξουσίας τού Θεού, πάνω στη ζωή τού πλάσματός του, που είναι πλέον νεκρό.
Όταν όμως γίνεται μετάγγιση, ο δότης τού αίματος, δεν είναι νεκρός! Ζει ακόμα, και ενώ διατηρεί ακόμα τη ζωή του, δίνει λίγο από το αίμα του, για να διατηρήσει και τη ζωή τού αδελφού του. Εφ' όσον όμως ζει ακόμα, δεν τίθεται θέμα επιστροφής τής ζωής του στο υποπόδιο τού Θεού. Την ζωή του την έχει ακόμα! Δεν τίθεται λοιπόν και θέμα απαγόρευσης για τη μετάγγιση αίματος.
Το ίδιο συμβαίνει, και με τα σημεία τού Μωσαϊκού Νόμου, όπου απαγορεύεται η βρώση αίματος, και που έπρεπε να χύνεται στη γη, πριν τη βρώση τού ζώου, ή πριν από τη θυσία.
Η λέξη: ΄΄απέχετε΄΄ τής αποστολικής συνόδου
Τι θα πούμε όμως για την Καινή Διαθήκη; Τι ενοούσε η απόφαση τών αποστόλων, όταν επέβαλαν την ΄΄αποχή΄΄ από το αίμα; Μιλούσαν μόνο για βρώση, ή χρησιμοποιήθηκε η λέξη με απόλυτο τρόπο;
Η Εταιρία Σκοπιά, πιστεύει ότι η λέξη, χρησιμοποιείται με απόλυτο τρόπο, και σημαίνει: ΄΄κρατώ απόσταση΄΄ από το αίμα.
Αν είναι έτσι, πράγματι η μετάγγιση, θα έπρεπε να απαγορεύεται. Αν όμως η λέξη χρησιμοποιήθηκε με απόλυτο τρόπο, ένας ΄΄Μάρτυρας τού Ιεχωβά΄΄, δεν θα έπρεπε να γίνεται χασάπης! Ένας χασάπης, δεν απέχει από το αίμα! ΄΄Απέχω΄΄, σημαίνει κρατώ απόσταση! Δηλαδή, ούτε καν το αγγίζω!
Αν πάλι η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αυτό τον απόλυτο τρόπο, μπορεί να σημαίνει μόνο τη βρώση, κι όχι τη μετάγγιση, δεδομένου ότι τότε που γράφτηκαν τα λόγια τών αποστόλων, δεν υπήρχε μετάγγιση, συνεπώς εννοούσαν μόνο τη βρώση.
Με αυθαιρεσία λοιπόν, η Εταιρία Σκοπιά ερμηνεύει τη λέξη: ΄΄απέχετε΄΄, απόλυτα για τη μετάγγιση, ενώ όχι απόλυτα, για το άγγιγμα τού αίματος, το οποίο επιτρέπει.
Γιατί όμως χρησιμοποιείται η λέξη ΄΄απέχετε΄΄, και όχι ΄΄μην τρώτε΄΄, αν εννοούσε μόνο τη βρώση;
Ο λόγος είναι, ότι η απαγόρευση μιλάει για τέσσερα πράγματα: ΄΄ειδωλόθυτα, πνικτά, αίμα, και πορνεία΄΄. Αν χρησιμοποιείτο η φράση: ΄΄μην τρώτε΄΄, δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει την ΄΄πορνεία΄΄. Αν πάλι χρησιμοποιούντο οι φράσεις: ΄΄μη διαπράττετε΄΄, ή ΄΄μη συμμετέχετε΄΄, δεν θα ήταν ταιριαστό για τα τρία πρώτα. Έτσι, γίνεται σαφές, ότι η καταλληλότερη λέξη για να αναφερθούν και οι τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις σε μία πρόταση, ήταν η λέξη: ΄΄απέχετε΄΄!
Η λέξη αυτή λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε για καθαρά συντακτικούς λόγους, και εννοεί τη βρώση.
΄΄Μα το ίδιο δεν είναι αν πάρεις το αίμα μέσα σου από το στόμα, ή από τη φλέβα;΄΄ Ίσως ρωτήσει κάποιος.
Όχι! η διαφορά είναι τεράστια. Δεν είναι σαν το οινόπνευμα, που είτε το πάρεις από το στόμα, είτε από τη φλέβα, γίνεται τροφή για τον οργανισμό.
Το αίμα, όταν το πάρεις από το στόμα, γίνεται τροφή. Από τη φλέβα όμως, γίνεται ΄΄πιάτο΄΄! Η λειτουργία τού αίματος στη φλέβα, είναι να μεταφέρει στα κύταρα οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Δεν γίνεται το αίμα τροφή. Η μετάγγιση λοιπόν, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τη βρώση αίματος.
Η αυστηρότητα τής απαγόρευσης
Πόσο δεσμευτική όμως είναι η απαγόρευση τής βρώσης τού αίματος; Ας δούμε:
Στην ίδια απαγόρευση, αναφέρεται και η αποχή από ειδωλόθυτα. Άραγε, είναι αυτή μία απαγόρευση, για την οποία αξίζει ακόμα και να πεθάνεις;
Ο απόστολος Παύλος, ένας από τους αποστόλους που συμμετείχαν στην αποστολική σύνοδο που επέβαλε αυτή την απόφαση, σε άλλο σημείο τής Αγίας Γραφής λέει τα εξής:
Α΄ Κορινθίους 10/ι΄ 25 - 29: ΄΄Ότι πουλιέται στο χασάπη, τρώτε το, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση ...τρώγετε ότι βάζεται μπροστά σας, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση. Εάν όμως κάποιος σας πει: "Αυτό είναι ειδωλόθυτο", μη το φάτε, για εκείνον που το φανέρωσε, και για την συνείδηση... όχι τη δική σου, αλλά τού άλλου΄΄.
Παρατηρούμε το εξής εκπληκτικό: Αν και τα ειδωλόθυτα απαγορεύονται ρητά από τη Σύνοδο τών Αποστόλων, ο απόστολος Παύλος, επιτρέπει τη βρώση τους, αν αυτό δεν σκανδαλίζει κάποιον. Εκείνο δηλαδή που απαγορεύεται μαζί με το αίμα, η Αγία Γραφή αλλού το επιτρέπει! Πόσο μάλλον η μετάγγιση, που γίνεται όχι για ένα απλό γεύμα, αλλά για τη σωτηρία μιας ζωής!
Μάλιστα λέει ο απόστολος, να μην ελέγχουμε αν αυτό που τρώμε είναι ειδωλόθυτο! Αυτό είναι εντελώς αντίθετο από την πρακτική τής Εταιρίας Σκοπιά, που καλεί τους οπαδούς της, να ψάχνουν από πριν αν αυτό που τρώνε είναι πνιχτό, ή αν σε κάποια εγχείρηση θα χρησιμοποιηθεί αίμα.
Ο λόγος τής απαγόρευσης τής συνόδου
Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά, το λόγο για τον οποίο απαγορεύτηκαν αυτά τα τέσσερα πράγματα από την Αποστολική Σύνοδο, και γιατί ο απόστολος Παύλος δεν τα τηρεί τόσο αυστηρά.
Αν προσέξουμε, θα παρατηρήσουμε ότι τα αποκαλεί ΄΄αναγκαία βάρη΄΄ (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Γιατί άραγε, αν ΄΄οι εντολές τού Θεού δεν είναι βαρειές΄΄; (Α΄ Ιωάννου 5/ε΄ 3). Επίσης, λέει ότι ΄΄εκτός από αυτά τα τέσσερα αναγκαία΄΄, τα άλλα δεν απαγορεύονται (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Δηλαδή, εκτός από το πνιχτό, την πορνεία, το αίμα και τα ειδωλόθυτα, όλα τα άλλα επιτρέπονται; Επιτρέπεται ο φόνος; Η κλοπή; Η βλασφημία; Φυσικά όχι! Τότε, γιατί το γράφει αυτό;
Από ποιον απαγορεύονται αυτά; Από το Μωσαϊκό Νόμο! Ας μην ξεχνάμε, ότι η Αποστολική αυτή Σύνοδος, έγινε για το πρόβλημα τής Περιτομής, δηλαδή, για το αν θα έπρεπε να περιτέμνονται κατά το Μωσαϊκό Νόμο οι εθνικοί. Αυτά τα τέσσερα πράγματα λοιπόν, είναι τα μόνα βάρη, στα οποία υποχρεούντο οι εθνικοί να τηρούν το Νόμο! Είναι τα μόνα πράγματα που ο Νόμος πρόσταζε να τηρούν οι μη Εβραίοι που ζούσαν ανάμεσά τους, σύμφωνα με το χωρίο Λευϊτικό 17/ιζ΄ 7 - 18/ιη΄.
Είναι ενδιαφέρον, ότι αν προσέξουμε τη σειρά με την οποία αναφέρονται τα τέσσερα απαγορευόμενα πράγματα, καταλαβαίνουμε ότι οι απόστολοι είχαν υπ' όψιν τους το Λευϊτικό κεφάλαια 17/ιζ΄,18/ιη΄, όταν επέβαλαν τις τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις.
Όταν ο πρώτος Επίσκοπος Ιεροσολύμων ο Ιάκωβος μιλάει στο εδάφιο Πράξεις 15/ιε΄ 20, λέει από μνήμης τις τέσσερεις απαγορεύσεις: ΄΄να απέχωσι από τών μιασμάτων τών ειδώλων, και από τής πορνείας, και τού πνικτού, και τού αίματος΄΄.
Στο τέλος τής Συνόδου όμως, προφανώς είχαν ανοίξει το Νόμο στο Λευϊτικό, και είχαν διαβάσει τη σωστή σειρά, και έτσι στην τελική εντολή τα έγραψαν με την ίδια σειρά που τα διέταζε ο Μωυσής: ΄΄Να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού και πορνείας΄΄ (Πράξεις 15/ιε΄ 29). Αυτό φαίνεται και στο εδάφιο 21, όπου αναφέρεται ότι αυτά θα έπρεπε να τηρούνται, ΄΄επειδή σε κάθε πόλη, οι Εβραίοι έχουν συναγωγές, που διαβάζεται ο νόμος...΄΄ Συνεπώς, η απαγόρευση έγινε, όχι τόσο επειδή είναι κακό να φας ειδωλόθυτα ή αίμα ως Χριστιανός, αλλά για να μη σκανδαλιστούν οι Εβραίοι, και εμποδιστούν στην πορεία τους προς τον Χριστό!
Αυτός είναι και ο λόγος που ο απόστολος Παύλος, είναι τόσο χαλαρός στην εφαρμογή τής απαγόρευσης τών ειδωλοθύτων: Επειδή το βασικό πρόβλημα είναι ο σκανδαλισμός τών άλλων.
Ας τα προσέξει λοιπόν όλα αυτά το κάθε θύμα τής Σκοπιάς, και ας αποφασίσει τις ενέργειές του, γιατί η ζωή είναι ιερή και ανεπανάληπτη, και πρέπει να την προστατεύουμε, αν θέλουμε να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον τού Θεού.
Η μελέτη αυτή, έχει σκοπό να πληροφορήσει κάποιους ανθρώπους να πάρουν τη σωστή απόφαση, όταν βρεθούν σ' ένα δίλημμα από το οποίο εξαρτάται η ζωή η δική τους, ή τών παιδιών τους.
• Τα επιχειρήματα τής εταιρίας Σκοπιά
• Μόλυνση ή θάνατος;
• Γιατί δεν έπρεπε ο Νώε να τρώει αίμα;
• Η λέξη "απέχετε" τής αποστολικής συνόδου
• Η αυστηρότητα τής απαγόρευσης
• Ο λόγος τής απαγόρευσης τής συνόδου
Ένα σημαντικό ζήτημα, που για κάποιους ανθρώπους ίσως αποδειχθεί θέμα ζωής ή θανάτου, μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με αυτό το (κατά τα άλλα) αμελητέο δογματικό θέμα. Ο λόγος, είναι ότι η ηγεσία τών αυτοαποκαλουμένων ΄΄Μαρτύρων τού Ιεχωβά΄΄, διδάσκει ότι η μετάγγιση αίματος απαγορεύεται από τους Χριστιανούς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το θάνατό τους!
Στη συνέχεια, θα αποδείξουμε πως η θέση τής Αγίας Γραφής είναι πολύ διαφορετική, και συνεπώς η ηγεσία τής εν λόγω οργάνωσης, φέρει ενοχή αίματος για τους οπαδούς της που τυχόν πέθαναν, θέλοντας να κρατήσουν την ακεραιότητα τής πίστης τους απέναντι στο Θεό.
Τα επιχειρήματα τής εταιρίας Σκοπιά
Με λίγα λόγια, η θέση τής εταιρίας Σκοπιά, είναι η εξής:
΄΄Οι (λεγόμενοι) ΄΄Μάρτυρες τού Ιεχωβά΄΄, αν και διδάσκουν ότι η μετάγγιση είναι επικίνδυνη για λόγους υγείας από μολύνσεις, δεν απαγορεύουν το αίμα γι' αυτό το λόγο. Οι λόγοι είναι καθαρά δογματικοί. Από την αρχή, ο Θεός έδειξε την απέχθειά του για τη χρησιμποίηση τού αίματος ως τροφή, όταν έδωσε στο Νώε την εντολή να μη φάνε ΄΄κρέας με το αίμα του΄΄. (Γένεσις 9/θ΄ 4).
Εφ' όσον ο Νώε ήταν προπάτοράς μας, η απαγόρευση ισχύει και για εμάς. Αιώνες μετά, ο Θεός έδειξε ότι η απαγόρευση ίσχυε ακόμα, όταν απαγόρευσε στους Ισραηλίτες και όσους ζούσαν ανάμεσά τους, να τρώνε αίμα. (Λευϊτικό 17/ιζ΄ 10 - 14).
Και στους Χριστιανούς όμως, έδειξε ότι αυτό απαγορεύεται, όταν στην Αποστολική Σύνοδο (στις Πράξεις 15/ιε΄ 20,28,29), δόθηκε εντολή ΄΄να απέχουν από αίμα, και πνιχτό, και ειδωλοθύτων, και πορνείας΄΄. Το εδάφιο δεν λέει απλά ΄΄να μην τρώνε΄΄, αλλά ΄΄να απέχουν΄΄, που σημαίνει, ότι δεν πρέπει να το βάζουν καθόλου στο σώμα τους, όπως δεν θα έπρεπε να βάζει στο σώμα του οινόπνευμα, εκείνος που θα του το απαγορεύσει ο γιατρός. Και φυσικά, αν κάποιος βάλει κάτι απαγορευμένο στις φλέβες του, δεν απέχει! Δεν επιτρέπεται να συντηρείς τη ζωή σου με αίμα, ούτε τρεφόμενος με αυτό από το στόμα, ούτε από τις φλέβες.΄΄
Μόλυνση ή θάνατος;
Ας δούμε όμως προσεκτικά τα επιχειρήματα αυτά, για να εντοπίσουμε τα λογικά και δογματικά σφάλματα αυτής τής οργάνωσης, σε σχέση με το αίμα:
Βεβαίως το αίμα είναι επικίνδυνο σε κάποιες μεταγγίσεις, αλλά όταν η ζωή κινδυνεύει, και δεν υπάρχει άλλη εναλακτική θεραπεία, τότε θα ήταν παράλογο να σκεφθούμε τους κινδύνους από ηπατίτιδα, AIDS, ή άλλες μολύνσεις. Τότε, επιβάλλεται η άμεση σωτηρία τού ασθενούς.
Ο λόγος τής απαγόρευσης στο Νώε να τρώει αίμα
Είναι όμως Χριστιανικό κάτι τέτοιο;
Ας αρχίσουμε από τον καιρό τού Νώε. Μία προσεκτική ανάγνωση τού εδαφίου, θα μας αποκαλύψει το λόγο για τον οποίο ο Θεός απαγόρευσε στο Νώε τη βρώση αίματος.
Το εδάφιο Γένεσις 9/θ΄ 4 λέει τα εξής: ΄΄κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει΄΄.
Παρατηρούμε, ότι το αίμα είναι σύμβολο τής ζωής, συνεπώς πρέπει να έχουμε γι' αυτό τον απαραίτητο σεβασμό. Όμως, είναι άραγε συνετό και ευπρόσδεκτο στο Θεό, (σε περίπτωση κινδύνου), να θυσιάσουμε την ίδια τη ζωή για χάρη τού συμβόλου της; Τι είναι ιερότερο τη στιγμή εκείνη; η ζωή, ή το σύμβολό της; Τι θα θυσιάζαμε, τη σημαία ή τη χώρα μας;
Γιατί όμως ο Θεός απαγορεύει τη βρώση αίματος μαζί με το κρέας;
Εφ' όσον ο Θεός είναι ο δοτήρας τής ζωής, (Ιώβ 33/λγ΄ 4), και ΄΄η γη το υποπόδιο τών ποδών του΄΄, (Πράξεις 7/ζ΄ 49), χύνοντας στη γη ο Νώε το αίμα, το σύμβολο τής ζωής τού ζώου, είναι σαν να του λέει: ΄΄Θεέ μου, εγώ χρησιμοποιώ το κρέας τού ζώου για να συντηρήσω τη ζωή μου, (όπως μου επέτρεψες), όμως η ζωή του ανήκει σ' εσένα. Χύνω λοιπόν το αίμα του, (το σύμβολο τής ζωής του) στη γη, στα πόδια σου, δείχνοντάς σου έτσι ότι αναγνωρίζω την αποκλειστική εξουσία σου πάνω στη ζωή του΄΄.
Η απαγόρευση τού αίματος λοιπόν, δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για τη συμβολική αυτή αποδοχή τής εξουσίας τού Θεού, πάνω στη ζωή τού πλάσματός του, που είναι πλέον νεκρό.
Όταν όμως γίνεται μετάγγιση, ο δότης τού αίματος, δεν είναι νεκρός! Ζει ακόμα, και ενώ διατηρεί ακόμα τη ζωή του, δίνει λίγο από το αίμα του, για να διατηρήσει και τη ζωή τού αδελφού του. Εφ' όσον όμως ζει ακόμα, δεν τίθεται θέμα επιστροφής τής ζωής του στο υποπόδιο τού Θεού. Την ζωή του την έχει ακόμα! Δεν τίθεται λοιπόν και θέμα απαγόρευσης για τη μετάγγιση αίματος.
Το ίδιο συμβαίνει, και με τα σημεία τού Μωσαϊκού Νόμου, όπου απαγορεύεται η βρώση αίματος, και που έπρεπε να χύνεται στη γη, πριν τη βρώση τού ζώου, ή πριν από τη θυσία.
Η λέξη: ΄΄απέχετε΄΄ τής αποστολικής συνόδου
Τι θα πούμε όμως για την Καινή Διαθήκη; Τι ενοούσε η απόφαση τών αποστόλων, όταν επέβαλαν την ΄΄αποχή΄΄ από το αίμα; Μιλούσαν μόνο για βρώση, ή χρησιμοποιήθηκε η λέξη με απόλυτο τρόπο;
Η Εταιρία Σκοπιά, πιστεύει ότι η λέξη, χρησιμοποιείται με απόλυτο τρόπο, και σημαίνει: ΄΄κρατώ απόσταση΄΄ από το αίμα.
Αν είναι έτσι, πράγματι η μετάγγιση, θα έπρεπε να απαγορεύεται. Αν όμως η λέξη χρησιμοποιήθηκε με απόλυτο τρόπο, ένας ΄΄Μάρτυρας τού Ιεχωβά΄΄, δεν θα έπρεπε να γίνεται χασάπης! Ένας χασάπης, δεν απέχει από το αίμα! ΄΄Απέχω΄΄, σημαίνει κρατώ απόσταση! Δηλαδή, ούτε καν το αγγίζω!
Αν πάλι η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αυτό τον απόλυτο τρόπο, μπορεί να σημαίνει μόνο τη βρώση, κι όχι τη μετάγγιση, δεδομένου ότι τότε που γράφτηκαν τα λόγια τών αποστόλων, δεν υπήρχε μετάγγιση, συνεπώς εννοούσαν μόνο τη βρώση.
Με αυθαιρεσία λοιπόν, η Εταιρία Σκοπιά ερμηνεύει τη λέξη: ΄΄απέχετε΄΄, απόλυτα για τη μετάγγιση, ενώ όχι απόλυτα, για το άγγιγμα τού αίματος, το οποίο επιτρέπει.
Γιατί όμως χρησιμοποιείται η λέξη ΄΄απέχετε΄΄, και όχι ΄΄μην τρώτε΄΄, αν εννοούσε μόνο τη βρώση;
Ο λόγος είναι, ότι η απαγόρευση μιλάει για τέσσερα πράγματα: ΄΄ειδωλόθυτα, πνικτά, αίμα, και πορνεία΄΄. Αν χρησιμοποιείτο η φράση: ΄΄μην τρώτε΄΄, δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει την ΄΄πορνεία΄΄. Αν πάλι χρησιμοποιούντο οι φράσεις: ΄΄μη διαπράττετε΄΄, ή ΄΄μη συμμετέχετε΄΄, δεν θα ήταν ταιριαστό για τα τρία πρώτα. Έτσι, γίνεται σαφές, ότι η καταλληλότερη λέξη για να αναφερθούν και οι τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις σε μία πρόταση, ήταν η λέξη: ΄΄απέχετε΄΄!
Η λέξη αυτή λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε για καθαρά συντακτικούς λόγους, και εννοεί τη βρώση.
΄΄Μα το ίδιο δεν είναι αν πάρεις το αίμα μέσα σου από το στόμα, ή από τη φλέβα;΄΄ Ίσως ρωτήσει κάποιος.
Όχι! η διαφορά είναι τεράστια. Δεν είναι σαν το οινόπνευμα, που είτε το πάρεις από το στόμα, είτε από τη φλέβα, γίνεται τροφή για τον οργανισμό.
Το αίμα, όταν το πάρεις από το στόμα, γίνεται τροφή. Από τη φλέβα όμως, γίνεται ΄΄πιάτο΄΄! Η λειτουργία τού αίματος στη φλέβα, είναι να μεταφέρει στα κύταρα οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Δεν γίνεται το αίμα τροφή. Η μετάγγιση λοιπόν, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τη βρώση αίματος.
Η αυστηρότητα τής απαγόρευσης
Πόσο δεσμευτική όμως είναι η απαγόρευση τής βρώσης τού αίματος; Ας δούμε:
Στην ίδια απαγόρευση, αναφέρεται και η αποχή από ειδωλόθυτα. Άραγε, είναι αυτή μία απαγόρευση, για την οποία αξίζει ακόμα και να πεθάνεις;
Ο απόστολος Παύλος, ένας από τους αποστόλους που συμμετείχαν στην αποστολική σύνοδο που επέβαλε αυτή την απόφαση, σε άλλο σημείο τής Αγίας Γραφής λέει τα εξής:
Α΄ Κορινθίους 10/ι΄ 25 - 29: ΄΄Ότι πουλιέται στο χασάπη, τρώτε το, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση ...τρώγετε ότι βάζεται μπροστά σας, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση. Εάν όμως κάποιος σας πει: "Αυτό είναι ειδωλόθυτο", μη το φάτε, για εκείνον που το φανέρωσε, και για την συνείδηση... όχι τη δική σου, αλλά τού άλλου΄΄.
Παρατηρούμε το εξής εκπληκτικό: Αν και τα ειδωλόθυτα απαγορεύονται ρητά από τη Σύνοδο τών Αποστόλων, ο απόστολος Παύλος, επιτρέπει τη βρώση τους, αν αυτό δεν σκανδαλίζει κάποιον. Εκείνο δηλαδή που απαγορεύεται μαζί με το αίμα, η Αγία Γραφή αλλού το επιτρέπει! Πόσο μάλλον η μετάγγιση, που γίνεται όχι για ένα απλό γεύμα, αλλά για τη σωτηρία μιας ζωής!
Μάλιστα λέει ο απόστολος, να μην ελέγχουμε αν αυτό που τρώμε είναι ειδωλόθυτο! Αυτό είναι εντελώς αντίθετο από την πρακτική τής Εταιρίας Σκοπιά, που καλεί τους οπαδούς της, να ψάχνουν από πριν αν αυτό που τρώνε είναι πνιχτό, ή αν σε κάποια εγχείρηση θα χρησιμοποιηθεί αίμα.
Ο λόγος τής απαγόρευσης τής συνόδου
Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά, το λόγο για τον οποίο απαγορεύτηκαν αυτά τα τέσσερα πράγματα από την Αποστολική Σύνοδο, και γιατί ο απόστολος Παύλος δεν τα τηρεί τόσο αυστηρά.
Αν προσέξουμε, θα παρατηρήσουμε ότι τα αποκαλεί ΄΄αναγκαία βάρη΄΄ (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Γιατί άραγε, αν ΄΄οι εντολές τού Θεού δεν είναι βαρειές΄΄; (Α΄ Ιωάννου 5/ε΄ 3). Επίσης, λέει ότι ΄΄εκτός από αυτά τα τέσσερα αναγκαία΄΄, τα άλλα δεν απαγορεύονται (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Δηλαδή, εκτός από το πνιχτό, την πορνεία, το αίμα και τα ειδωλόθυτα, όλα τα άλλα επιτρέπονται; Επιτρέπεται ο φόνος; Η κλοπή; Η βλασφημία; Φυσικά όχι! Τότε, γιατί το γράφει αυτό;
Από ποιον απαγορεύονται αυτά; Από το Μωσαϊκό Νόμο! Ας μην ξεχνάμε, ότι η Αποστολική αυτή Σύνοδος, έγινε για το πρόβλημα τής Περιτομής, δηλαδή, για το αν θα έπρεπε να περιτέμνονται κατά το Μωσαϊκό Νόμο οι εθνικοί. Αυτά τα τέσσερα πράγματα λοιπόν, είναι τα μόνα βάρη, στα οποία υποχρεούντο οι εθνικοί να τηρούν το Νόμο! Είναι τα μόνα πράγματα που ο Νόμος πρόσταζε να τηρούν οι μη Εβραίοι που ζούσαν ανάμεσά τους, σύμφωνα με το χωρίο Λευϊτικό 17/ιζ΄ 7 - 18/ιη΄.
Είναι ενδιαφέρον, ότι αν προσέξουμε τη σειρά με την οποία αναφέρονται τα τέσσερα απαγορευόμενα πράγματα, καταλαβαίνουμε ότι οι απόστολοι είχαν υπ' όψιν τους το Λευϊτικό κεφάλαια 17/ιζ΄,18/ιη΄, όταν επέβαλαν τις τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις.
Όταν ο πρώτος Επίσκοπος Ιεροσολύμων ο Ιάκωβος μιλάει στο εδάφιο Πράξεις 15/ιε΄ 20, λέει από μνήμης τις τέσσερεις απαγορεύσεις: ΄΄να απέχωσι από τών μιασμάτων τών ειδώλων, και από τής πορνείας, και τού πνικτού, και τού αίματος΄΄.
Στο τέλος τής Συνόδου όμως, προφανώς είχαν ανοίξει το Νόμο στο Λευϊτικό, και είχαν διαβάσει τη σωστή σειρά, και έτσι στην τελική εντολή τα έγραψαν με την ίδια σειρά που τα διέταζε ο Μωυσής: ΄΄Να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού και πορνείας΄΄ (Πράξεις 15/ιε΄ 29). Αυτό φαίνεται και στο εδάφιο 21, όπου αναφέρεται ότι αυτά θα έπρεπε να τηρούνται, ΄΄επειδή σε κάθε πόλη, οι Εβραίοι έχουν συναγωγές, που διαβάζεται ο νόμος...΄΄ Συνεπώς, η απαγόρευση έγινε, όχι τόσο επειδή είναι κακό να φας ειδωλόθυτα ή αίμα ως Χριστιανός, αλλά για να μη σκανδαλιστούν οι Εβραίοι, και εμποδιστούν στην πορεία τους προς τον Χριστό!
Αυτός είναι και ο λόγος που ο απόστολος Παύλος, είναι τόσο χαλαρός στην εφαρμογή τής απαγόρευσης τών ειδωλοθύτων: Επειδή το βασικό πρόβλημα είναι ο σκανδαλισμός τών άλλων.
Ας τα προσέξει λοιπόν όλα αυτά το κάθε θύμα τής Σκοπιάς, και ας αποφασίσει τις ενέργειές του, γιατί η ζωή είναι ιερή και ανεπανάληπτη, και πρέπει να την προστατεύουμε, αν θέλουμε να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον τού Θεού.
Κατάθλιψη: Η μάστιγα του 21ου αιώνος
πηγή: www.oodegr.gr
Αναδημοσίευση από: http://www.parembasis.gr/2009/09_02_07.htm
Η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια της εποχής μας και, όπως υποστηρίζεται, θα είναι η μάστιγα του 21ου αιώνα και μάλιστα επώνυμη.
Υπάρχει διαφορά μεταξύ θλίψεως και καταθλίψεως. Θλίψη είναι η άσχημη ψυχολογική διάθεση, η δυσφορία, ο φόβος και η ενοχή, που προκαλούνται από κάποιο χωρισμό η την απώλεια ενός αγαπητού προσώπου, από κάποιο προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό γεγονός. Ως κατάθλιψη, από ψυχιατρικής πλευράς, χαρακτηρίζεται μια μονιμότερη κατάσταση που δείχνει μια μεγάλη διαταραχή στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, η οποία δημιουργεί πολλά σωματικά συμπτώματα, όπως δυσκολία στον ύπνο, ανορεξία, αδιαφορία για την ζωή, αίσθηση κόπωσης, απώλεια δυνάμεων, ανησυχία, απαισιοδοξία, απόγνωση κλπ.
Τέτοιες καταθλιπτικές καταστάσεις συναντούμε πολύ συχνά σε ανθρώπους της εποχής μας. Τα αίτια της νόσου αυτής είναι πολυπαραγοντικά, δηλαδή οφείλονται σε βιολογικούς μηχανισμούς, σε γενετικές προδιαθέσεις, στην πίεση και το άγχος, στις ατομικές ενοχές και τις τύψεις της συνειδήσεως κλπ. Ακόμη, η έλλειψη νοήματος για την ζωή και η προχωρημένη ηλικία δημιουργούν έντονες καταθλιπτικές καταστάσεις, που θεραπεύονται και με φαρμακευτική αγωγή, κυρίως όμως με την αλλαγή στάσης ζωής, με το να αποκτήση ο άνθρωπος νόημα ζωής και σε αυτό βοηθά πολύ η πίστη στον Θεό και η όλη εκκλησιαστική ζωή.
Νεότερες έρευνες έδειξαν ότι η κατάθλιψη θα είναι μάστιγα της εποχής μας. Από την κατάθλιψη σήμερα προσβάλλονται οι επώνυμοι και ισχυροί άνδρες και γυναίκες. «Διάσημοι συγγραφείς, ζωγράφοι, πολιτικοί, ηθοποιοί και τραγουδιστές έχουν κατά καιρούς αναμετρηθεί μαζί της». Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις και κτυπά εξίσου επώνυμους και ανώνυμους. «Από την μάστιγα δεν έχουν ξεφύγει ούτε διάσημοι κωμικοί» (Ελεύθερος Τύπος, 9-2-2009).
Είναι τρομερό να σκέπτεται κανείς ότι όλοι αυτοί που εξασκούν ένα δημιουργικό ρόλο, και κατά βάση η δημιουργία είναι αντίθετη με την κατάθλιψη, να πάσχουν από αυτήν την νόσο. Και το εκπληκτικότερο είναι το να υποφέρουν από την κατάθλιψη και οι κωμικοί ηθοποιοί που προκαλούν το γέλιο στους άλλους η και εκείνοι που ψυχαγωγούν το ευρύ κοινό. Και διερωτάται κανείς: Πως είναι δυνατόν να προκαλή κανείς γέλιο στους άλλους και ο ίδιος να πάσχη από κατάθλιψη, η παρά το γέλιο να οδηγήται ο ίδιος στην κατάθλιψη;
Φαίνεται ότι, όταν κανείς έχη έναν κακό ψυχολογικό κόσμο, αυτό εκδηλώνεται με σπασμωδικές εξωτερικά κινήσεις και με διάφορα ξεσπάσματα, λόγων, γέλιου, κινήσεων, και ιδιόρρυθμης συμπεριφοράς.
Τα βιολογικά αίτια παίζουν έναν ρόλο, αλλά τον βασικότερο ρόλο τον διαδραματίζουν τα ψυχολογικά και τα πνευματικά αίτια. Γιατί, όταν ο άνθρωπος φροντίζη να έχη έναν καλό ψυχολογικό και πνευματικό κόσμο, τότε μπορεί με μεγαλύτερη ευκολία να αντιμετωπίση τις ψυχολογικές καταστάσεις, που προέρχονται ακόμη και από νευρολογικά αίτια, και τις κακές βιολογικές καταστάσεις.
Πολλοί άνθρωποι φορτώνουν την ζωή τους με πολλά «μπάζα», κουράζουν υπέρμετρα το σώμα τους και μαστιγώνουν βάναυσα την ψυχή τους, στηρίζονται αποκλειστικά στην ηδονή και την ευδαιμονία, με αποτέλεσμα να καταλήγουν στην θλίψη και την κατάθλιψη που είναι όντως φοβερές καταστάσεις, χειρότερες από τις σωματικές ασθένειες.
Μερικοί καλοτυχίζουν τους επώνυμους ανθρώπους, αυτούς που φαίνεται ότι χαίρονται την ζωή, αλλ’ όμως σε αυτές τις κατηγορίες κυριαρχεί η νόσος της εποχής μας, η κατάθλιψη, η οποία όπως φαίνεται μπορεί να χαρακτηρισθή και ως επώνυμη και καλλιτεχική ασθένεια!
Αναδημοσίευση από: http://www.parembasis.gr/2009/09_02_07.htm
Η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια της εποχής μας και, όπως υποστηρίζεται, θα είναι η μάστιγα του 21ου αιώνα και μάλιστα επώνυμη.
Υπάρχει διαφορά μεταξύ θλίψεως και καταθλίψεως. Θλίψη είναι η άσχημη ψυχολογική διάθεση, η δυσφορία, ο φόβος και η ενοχή, που προκαλούνται από κάποιο χωρισμό η την απώλεια ενός αγαπητού προσώπου, από κάποιο προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό γεγονός. Ως κατάθλιψη, από ψυχιατρικής πλευράς, χαρακτηρίζεται μια μονιμότερη κατάσταση που δείχνει μια μεγάλη διαταραχή στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, η οποία δημιουργεί πολλά σωματικά συμπτώματα, όπως δυσκολία στον ύπνο, ανορεξία, αδιαφορία για την ζωή, αίσθηση κόπωσης, απώλεια δυνάμεων, ανησυχία, απαισιοδοξία, απόγνωση κλπ.
Τέτοιες καταθλιπτικές καταστάσεις συναντούμε πολύ συχνά σε ανθρώπους της εποχής μας. Τα αίτια της νόσου αυτής είναι πολυπαραγοντικά, δηλαδή οφείλονται σε βιολογικούς μηχανισμούς, σε γενετικές προδιαθέσεις, στην πίεση και το άγχος, στις ατομικές ενοχές και τις τύψεις της συνειδήσεως κλπ. Ακόμη, η έλλειψη νοήματος για την ζωή και η προχωρημένη ηλικία δημιουργούν έντονες καταθλιπτικές καταστάσεις, που θεραπεύονται και με φαρμακευτική αγωγή, κυρίως όμως με την αλλαγή στάσης ζωής, με το να αποκτήση ο άνθρωπος νόημα ζωής και σε αυτό βοηθά πολύ η πίστη στον Θεό και η όλη εκκλησιαστική ζωή.
Νεότερες έρευνες έδειξαν ότι η κατάθλιψη θα είναι μάστιγα της εποχής μας. Από την κατάθλιψη σήμερα προσβάλλονται οι επώνυμοι και ισχυροί άνδρες και γυναίκες. «Διάσημοι συγγραφείς, ζωγράφοι, πολιτικοί, ηθοποιοί και τραγουδιστές έχουν κατά καιρούς αναμετρηθεί μαζί της». Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις και κτυπά εξίσου επώνυμους και ανώνυμους. «Από την μάστιγα δεν έχουν ξεφύγει ούτε διάσημοι κωμικοί» (Ελεύθερος Τύπος, 9-2-2009).
Είναι τρομερό να σκέπτεται κανείς ότι όλοι αυτοί που εξασκούν ένα δημιουργικό ρόλο, και κατά βάση η δημιουργία είναι αντίθετη με την κατάθλιψη, να πάσχουν από αυτήν την νόσο. Και το εκπληκτικότερο είναι το να υποφέρουν από την κατάθλιψη και οι κωμικοί ηθοποιοί που προκαλούν το γέλιο στους άλλους η και εκείνοι που ψυχαγωγούν το ευρύ κοινό. Και διερωτάται κανείς: Πως είναι δυνατόν να προκαλή κανείς γέλιο στους άλλους και ο ίδιος να πάσχη από κατάθλιψη, η παρά το γέλιο να οδηγήται ο ίδιος στην κατάθλιψη;
Φαίνεται ότι, όταν κανείς έχη έναν κακό ψυχολογικό κόσμο, αυτό εκδηλώνεται με σπασμωδικές εξωτερικά κινήσεις και με διάφορα ξεσπάσματα, λόγων, γέλιου, κινήσεων, και ιδιόρρυθμης συμπεριφοράς.
Τα βιολογικά αίτια παίζουν έναν ρόλο, αλλά τον βασικότερο ρόλο τον διαδραματίζουν τα ψυχολογικά και τα πνευματικά αίτια. Γιατί, όταν ο άνθρωπος φροντίζη να έχη έναν καλό ψυχολογικό και πνευματικό κόσμο, τότε μπορεί με μεγαλύτερη ευκολία να αντιμετωπίση τις ψυχολογικές καταστάσεις, που προέρχονται ακόμη και από νευρολογικά αίτια, και τις κακές βιολογικές καταστάσεις.
Πολλοί άνθρωποι φορτώνουν την ζωή τους με πολλά «μπάζα», κουράζουν υπέρμετρα το σώμα τους και μαστιγώνουν βάναυσα την ψυχή τους, στηρίζονται αποκλειστικά στην ηδονή και την ευδαιμονία, με αποτέλεσμα να καταλήγουν στην θλίψη και την κατάθλιψη που είναι όντως φοβερές καταστάσεις, χειρότερες από τις σωματικές ασθένειες.
Μερικοί καλοτυχίζουν τους επώνυμους ανθρώπους, αυτούς που φαίνεται ότι χαίρονται την ζωή, αλλ’ όμως σε αυτές τις κατηγορίες κυριαρχεί η νόσος της εποχής μας, η κατάθλιψη, η οποία όπως φαίνεται μπορεί να χαρακτηρισθή και ως επώνυμη και καλλιτεχική ασθένεια!
Το "Δημογραφικό Πρόβλημα"
πηγή: www.oodegr.gr
Του Φιλόλογου Κώστα Γανωτή
Το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο δημογραφικό όσο ηθικό, πνευματικό, πρόβλημα. Ξεκινάει από καθαρά πνευματικό και καταλήγει να είναι δημογραφικό.
Η αφετηρία του βρίσκεται στο πολιτιστικό μοντέλο που προβάλλει και καλλιεργεί η κοινωνία. Σήμερα όλα τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας και γενικότερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοεί τον άνθρωπο καταναλωτή ποικίλων και απείρων ηδονών, χρήστη του κόσμου και άχρηστον για όλους.
Όσο καλλιεργείται και προβάλλεται αυτή η φιλοσοφία μέσα στην κοινωνία μας, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα. Οι γυναίκες κατέχονται από ανασφάλεια γιατί οι άντρες είναι με το ένα πόδι στη οικογένεια και με το άλλο έξω. Η μοιχεία θεωρείται της μόδας και η συζυγική πίστη καθυστέρηση, ηθική προκατάληψη. Αποτέλεσμα αυτής της κατάπτωσης είναι να θεωρούνται τα παιδιά εμπόδιο στην ελευθερία και των δύο γονέων. Άρα τα παιδιά πρέπει να αποφεύγονται. Αυτό είναι το σκεπτικό και είναι απλό.
Όπως ο σημερινός άνθρωπος παραμελεί το μέλλον της ψυχής του και απωθεί τη μεταφυσική αγωνία του, έτσι και για το επίγειο μέλλον του αδιαφορεί και περισσότερο βέβαια για το μέλλον του έθνους του. Βλέπομε άλλωστε με πόση απερισκεψία οι σημερινοί άνθρωποι συνάπτουν δάνεια και υπογράφουν γραμμάτια κι επιταγές για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του παρόντος και μάλιστα όχι πάντοτε πραγματικές ανάγκες.
Προβάλλονται βέβαια προβλήματα οικονομικά και, όταν προβάλλονται, είμαστε υποχρεωμένοι να τα θεωρήσουμε σεβαστά, πλην όμως όλοι ξέρουμε ότι ο λόγος της ατεκνίας (ή της ολιγοτεκνίας) δεν είναι στην ουσία του οικονομικός. Απόδειξη αυτού είναι ότι το ύψος του οικογενειακού εισοδήματος κινείται με λόγο αντίστροφο απέναντι στον αριθμό γεννήσεων στη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών. Άλλωστε είναι σε όλους γνωστό ότι ο υψηλότερος βαθμός γεννήσεων ανήκει στα φτωχότερα έθνη.
Ο οικονομικός παράγων όμως είναι πολύ πειστικός σε μία εποχή, που τα έθνη εξετάζονται κάτω από το πρίσμα το οικονομικό. Είναι τόσο πειστικός αυτός ο παράγων, ώστε τον πιστεύουν κι αυτοί που τον επικαλούνται ψευδώς. Γι' αυτό και ορισμένα ημίμετρα οικονομικά που εφαρμόζονται, επιδόματα κυρίως, φέρνουν προσωρινά θεαματικά αποτελέσματα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως ένα επίδομα σαράντα χιλιάδων δραχμών θα πείσει ένα αντρόγυνο να κάνει τρίτο παιδί, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι για σαράντα χιλιάρικα το στερούνται. Αν εφτήνηνε τόσο πολύ η γενική αγάπη, αυτό με ανησυχεί τόσο όσο και το δημογραφικό πρόβλημα.
Πολύ συχνά οι πολύτεκνοι στην εποχή μας, μία εποχή εξόντωσης των εμβρύων, κρυφοκαμαρώνουν για τη γενναιότητα τους και με μία παιδική αφέλεια αναζητούν μία αναγνώριση, έναν έπαινο που άλλωστε είναι και δίκαιος. Γι' αυτό, νομίζω, επιδρούν κάποια 'μέτρα' όπως τα επιδόματα και οι συντάξεις. Επιδρούν σε σχέση με τη συγγνωστή έστω ανωριμότητα τους.
Οι προοδευτικές κατά κανόνα κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων δεν αγκαλιάζουν ειλικρινά τις πολύτεκνες οικογένειες, γιατί η πολυτεκνία συνοδεύεται από κάποιο συντηρητισμό. Η πολύτεκνη μητέρα δεν μπορεί να είναι μοντέρνα στην εμφάνιση ούτε στην ιδεολογία. Κι όμως χάρη σε τέτοιες ηρωίδες υπάρχει ακόμα το έθνος μας. Η μισή νεολαία της Ελλάδος έχει γεννηθεί από το ένα δέκατο των μητέρων. Αν είχαν παραιτηθεί από τον ηρωισμό της πολυτεκνίας οι γυναίκες πριν από 2-3 δεκαετίες, σήμερα δεν θα υπήρχε Ελλάδα, όπως δεν πρόκειται να υπάρχει μετά μία γενεά.
Οι πολύτεκνοι δεν αξίζουν τον έπαινο μόνο γιατί γεμίζουν την Ελλάδα με καινούργιους πολίτες, αλλά και γιατί τη γεμίζουν με πολίτες παραγωγικούς, λιγότερο καταναλωτικούς από το σύνολο των πολιτών και περισσότερο και καλύτερα προσανατολισμένους στις εθνικές και πνευματικές γενικότερα αξίες. Κι αυτό γιατί υπόκεινται λιγότερο στη φθοροποιό επίδραση του υλικού πλούτου και της ακοινωνησίας του μοναχοπαιδισμού.
Η λύση λοιπόν του προβλήματος, που γίνεται αισθητό στον κόσμο ως δημογραφικό, αλλά για την Εκκλησία και τις συνειδήσεις των ανθρώπων είναι πνευματικό, βρίσκεται στη μετάνοια και στην πάλη για υψηλότερα επίπεδα ωριμότητας. Άλλωστε αυτό μας δείχνει η χειροπιαστή πραγματικότητα.
Σήμερα στην Ελλάδα τουλάχιστον (ένα χώρο που τον ξέρουμε) είναι ελάχιστες οι πολύτεκνες οικογένειες, που δεν έχουν στενές και θερμές σχέσεις με την Εκκλησία. Με τη στήριξη της Εκκλησίας γίνονται πολύτεκνες οι οικογένειες.
Γι' αυτό, ότι άλλο κι αν κάνουμε για το δημογραφικό πρόβλημα, θα ματαιοπονούμε.
Του Φιλόλογου Κώστα Γανωτή
Το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο δημογραφικό όσο ηθικό, πνευματικό, πρόβλημα. Ξεκινάει από καθαρά πνευματικό και καταλήγει να είναι δημογραφικό.
Η αφετηρία του βρίσκεται στο πολιτιστικό μοντέλο που προβάλλει και καλλιεργεί η κοινωνία. Σήμερα όλα τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας και γενικότερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοεί τον άνθρωπο καταναλωτή ποικίλων και απείρων ηδονών, χρήστη του κόσμου και άχρηστον για όλους.
Όσο καλλιεργείται και προβάλλεται αυτή η φιλοσοφία μέσα στην κοινωνία μας, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα. Οι γυναίκες κατέχονται από ανασφάλεια γιατί οι άντρες είναι με το ένα πόδι στη οικογένεια και με το άλλο έξω. Η μοιχεία θεωρείται της μόδας και η συζυγική πίστη καθυστέρηση, ηθική προκατάληψη. Αποτέλεσμα αυτής της κατάπτωσης είναι να θεωρούνται τα παιδιά εμπόδιο στην ελευθερία και των δύο γονέων. Άρα τα παιδιά πρέπει να αποφεύγονται. Αυτό είναι το σκεπτικό και είναι απλό.
Όπως ο σημερινός άνθρωπος παραμελεί το μέλλον της ψυχής του και απωθεί τη μεταφυσική αγωνία του, έτσι και για το επίγειο μέλλον του αδιαφορεί και περισσότερο βέβαια για το μέλλον του έθνους του. Βλέπομε άλλωστε με πόση απερισκεψία οι σημερινοί άνθρωποι συνάπτουν δάνεια και υπογράφουν γραμμάτια κι επιταγές για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του παρόντος και μάλιστα όχι πάντοτε πραγματικές ανάγκες.
Προβάλλονται βέβαια προβλήματα οικονομικά και, όταν προβάλλονται, είμαστε υποχρεωμένοι να τα θεωρήσουμε σεβαστά, πλην όμως όλοι ξέρουμε ότι ο λόγος της ατεκνίας (ή της ολιγοτεκνίας) δεν είναι στην ουσία του οικονομικός. Απόδειξη αυτού είναι ότι το ύψος του οικογενειακού εισοδήματος κινείται με λόγο αντίστροφο απέναντι στον αριθμό γεννήσεων στη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών. Άλλωστε είναι σε όλους γνωστό ότι ο υψηλότερος βαθμός γεννήσεων ανήκει στα φτωχότερα έθνη.
Ο οικονομικός παράγων όμως είναι πολύ πειστικός σε μία εποχή, που τα έθνη εξετάζονται κάτω από το πρίσμα το οικονομικό. Είναι τόσο πειστικός αυτός ο παράγων, ώστε τον πιστεύουν κι αυτοί που τον επικαλούνται ψευδώς. Γι' αυτό και ορισμένα ημίμετρα οικονομικά που εφαρμόζονται, επιδόματα κυρίως, φέρνουν προσωρινά θεαματικά αποτελέσματα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως ένα επίδομα σαράντα χιλιάδων δραχμών θα πείσει ένα αντρόγυνο να κάνει τρίτο παιδί, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι για σαράντα χιλιάρικα το στερούνται. Αν εφτήνηνε τόσο πολύ η γενική αγάπη, αυτό με ανησυχεί τόσο όσο και το δημογραφικό πρόβλημα.
Πολύ συχνά οι πολύτεκνοι στην εποχή μας, μία εποχή εξόντωσης των εμβρύων, κρυφοκαμαρώνουν για τη γενναιότητα τους και με μία παιδική αφέλεια αναζητούν μία αναγνώριση, έναν έπαινο που άλλωστε είναι και δίκαιος. Γι' αυτό, νομίζω, επιδρούν κάποια 'μέτρα' όπως τα επιδόματα και οι συντάξεις. Επιδρούν σε σχέση με τη συγγνωστή έστω ανωριμότητα τους.
Οι προοδευτικές κατά κανόνα κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων δεν αγκαλιάζουν ειλικρινά τις πολύτεκνες οικογένειες, γιατί η πολυτεκνία συνοδεύεται από κάποιο συντηρητισμό. Η πολύτεκνη μητέρα δεν μπορεί να είναι μοντέρνα στην εμφάνιση ούτε στην ιδεολογία. Κι όμως χάρη σε τέτοιες ηρωίδες υπάρχει ακόμα το έθνος μας. Η μισή νεολαία της Ελλάδος έχει γεννηθεί από το ένα δέκατο των μητέρων. Αν είχαν παραιτηθεί από τον ηρωισμό της πολυτεκνίας οι γυναίκες πριν από 2-3 δεκαετίες, σήμερα δεν θα υπήρχε Ελλάδα, όπως δεν πρόκειται να υπάρχει μετά μία γενεά.
Οι πολύτεκνοι δεν αξίζουν τον έπαινο μόνο γιατί γεμίζουν την Ελλάδα με καινούργιους πολίτες, αλλά και γιατί τη γεμίζουν με πολίτες παραγωγικούς, λιγότερο καταναλωτικούς από το σύνολο των πολιτών και περισσότερο και καλύτερα προσανατολισμένους στις εθνικές και πνευματικές γενικότερα αξίες. Κι αυτό γιατί υπόκεινται λιγότερο στη φθοροποιό επίδραση του υλικού πλούτου και της ακοινωνησίας του μοναχοπαιδισμού.
Η λύση λοιπόν του προβλήματος, που γίνεται αισθητό στον κόσμο ως δημογραφικό, αλλά για την Εκκλησία και τις συνειδήσεις των ανθρώπων είναι πνευματικό, βρίσκεται στη μετάνοια και στην πάλη για υψηλότερα επίπεδα ωριμότητας. Άλλωστε αυτό μας δείχνει η χειροπιαστή πραγματικότητα.
Σήμερα στην Ελλάδα τουλάχιστον (ένα χώρο που τον ξέρουμε) είναι ελάχιστες οι πολύτεκνες οικογένειες, που δεν έχουν στενές και θερμές σχέσεις με την Εκκλησία. Με τη στήριξη της Εκκλησίας γίνονται πολύτεκνες οι οικογένειες.
Γι' αυτό, ότι άλλο κι αν κάνουμε για το δημογραφικό πρόβλημα, θα ματαιοπονούμε.
Τόκοι, τοκογλυφία, καπιταλισμός
πηγή:Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, www.oodegr.gr
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
http://www.parembasis.gr/2008/08_10_13.htm
Στην εποχή μας επικρατεί η θεοποίηση του χρήματος, της ηδονής και της ευμάρειας.
Η αξιοποίηση και η εκμετάλλευση του χρήματος αναπτύχθηκε μέσα σε προτεσταντικούς κύκλους, μέσα σε μια ηθική ότι το χρήμα είναι ευλογία Θεού, και ο πλούσιος είναι από τον Θεό ευλογημένος. Αυτό το θέμα το αναπτύσσει διεξοδικά ο Max Weber στο γνωστό του κλασσικό βιβλίο «η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού». Υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός, η ορθολογιστική αξιοποίηση του χρήματος και της ζωής είναι απόρροια όλων των αρχών που αναπτύχθηκαν από τις διάφορες προτεσταντικές ομάδες στην Ευρώπη.
Ειδικά για την αξία του χρήματος ο Max Weber αναφέρεται στις οδηγίες που δίνει ο Benzamin Franklin, τις οποίες συναντούμε στα βιβλία του «Αναγκαίες νύξεις σε κείνους που θα ήθελαν να γίνουν πλούσιοι» και «Συμβουλή σε ένα νέο έμπορο». Στα βιβλία αυτά ο Franklin συμβουλεύει:
«Να θυμάσαι ότι ο χρόνος είναι χρήμα… Να θυμάσαι ότι η πίστωση είναι χρήμα… Να θυμάσαι ότι το χρήμα έχει αναπαραγωγική και καρποφόρα φύση. Το χρήμα μπορεί να παράγει χρήμα και τα γεννήματά του μπορούν να παράγουν περισσότερα… Να θυμάσαι ότι –κατά το ρητό– ο καλός πληρωτής είναι ο κύριος του πορτοφολιού του άλλου. Όποιος είναι γνωστός ότι πληρώνει ακριβώς στον χρόνο που υποσχέθηκε, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να σηκώσει όλο το χρήμα που οι φίλοι του μπορούν να αποταμιεύσουν».
Αυτή είναι η βασική αρχή της χρηματοπιστωτικής αγοράς που σήμερα διέρχεται κρίση.
Ο Max Weber σχολιάζει ότι «ο άνθρωπος κυριαρχείται από τη δίψα για απόκτηση χρήματος, απόκτηση που εκφράζεται σαν τελικός σκοπός της ζωής του». Και ρωτώντας ο Max Weber «γιατί πρέπει να βγαίνουν λεφτά από τους ανθρώπους;», σχολιάζει την συμβουλή που έδωσε στον Benzamin Franklin ο αυστηρός καλβινιστής πατέρας του, χρησιμοποιώντας το χωρίο από τις Παροιμίες «είδες άνθρωπον επιτήδειον εις τα έργα αυτού; αυτός θέλει εμφανισθεί ενώπιον βασιλέων» (Παροιμ. κβ', 29): «Η απόκτηση χρήματος μέσα στην σύγχρονη οικονομική τάξη είναι –εφόσον γίνεται νόμιμα– το αποτέλεσμα και η έκφραση της αρετής και προκοπής σ' ένα επάγγελμα και η αρετή και η προκοπή αυτή είναι, όπως είναι εύκολο να αντιληφθούμε, το πραγματικό άλφα και το ωμέγα της ηθικής του Franklin».
Αυτή η νοοτροπία του συγχρόνου ανθρώπου είναι καπιταλιστική και παρατηρείται στην Δύση και επηρέασε πολλούς σε όλον τον πλανήτη. Αυτό βλέπουν σύγχρονοι ξένοι θεολόγοι και αναλύουν την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.
* * *
Η Καθηγήτρια στο Λουθηρανικό Πανεπιστήμιο της Τακόμα Brenda Ihssen έγραψε δύο κείμενα στα οποία αναλύει αυτό το θέμα.
Το πρώτο έχει τίτλο: «Η τοκογλυφία, η ελληνική Πατρολογία και η καθολική Κοινωνική διδασκαλία», στο οποίο θίγει θέματα όπως: «τι λένε οι πατερικοί συγγραφείς για την κοινωνική ηθική», «ποιοί είναι οι τοκογλύφοι», «ποιές είναι οι σημαντικές ερωτήσεις που πρέπει να τεθούν και τις οποίες πρέπει να γνωρίζη ο ερευνητής όταν προσεγγίζει ένα πατερικό κοινωνικό-ηθικό κείμενο», «υπό ποιές προϋποθέσεις ή μέχρι ποιο όριο μπορούν οι πατερικές πηγές να θεωρηθούν ότι συνεισφέρουν στην δημιουργία της Καθολικής Κοινωνικής διδασκαλίας». Μέσα στα κεντρικά αυτά κεφάλαια ανευρίσκουμε πολλές υποδιαιρέσεις, όπως «η απαγόρευση της τοκογλυφίας στη Γραφή», «ο τοκογλύφος ως απειλή για την κοινότητα (κακός, άγριο θηρίο, ψεύτης, ακόμη και φονιάς)», «η πνευματική πτωχεία του τοκογλύφου», οι τοκογλύφοι ως «μέλη της κοινότητας», «αν υπάρχουν εξαιρέσεις στον δανεισμό». Επίσης, απαντά σε τρία βασικά ερωτήματα όπως: «έχουν σχέση με την πραγματικότητα τα κείμενα των Ελλήνων Πατέρων;». «Τους ενδιαφέρει να έχουν σχέση με την πραγματικότητα;», «αν η παρουσία των ελληνορωμαϊκών θεμάτων είναι αναμφισβήτητη».
Το δεύτερο κείμενό της έχει τίτλο: «Τα κηρύγματα του Βασιλείου και του Γρηγορίου (Νύσσης) για την τοκογλυφία». Σε αυτό εξετάζει τα κίνητρά τους, να ασχοληθούν με το θέμα της τοκογλυφίας, οι επιρροές που δέχθηκαν από φιλοσόφους, η χρησιμοποίηση της Αγίας Γραφής με αναφορά στους τόκους, η τοκογλυφία ως κλοπή, η ταραχή που δημιουργεί η τοκογλυφία, οι εικόνες που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τον τοκογλύφο και την τοκογλυφία, και για τον ουράνιο τόκο.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παρουσιάσω την εισαγωγή της Brenda Ihssen, το συμπέρασμα της πρώτης μελέτης της, και ένα βασικό απόσπασμα από το κεντρικό θέμα. Και το θεωρώ αυτό καλό γιατί είναι γεννημένη, μεγαλωμένη και διδάσκει σε Πανεπιστήμιο στην Αμερική όπου η εκμετάλλευση του χρήματος είναι μια ολόκληρη επιστήμη. Θυμηθήτε όλη την ιστορία των ομολόγων και μάλιστα των δομημένων ομολόγων.
Στην εισαγωγή της γράφει:
«Αποτελεί αναμφισβήτητη διαπίστωση ότι η συζήτηση για τις ηθικές επιπτώσεις του τόκου ή της τοκογλυφίας δεν προκαλεί πια το ενδιαφέρον του μέσου πολίτη. Ο τόκος θεωρείται όχι πρόβλημα αλλά κανονικό στοιχείο της ζωής. "Είμαστε ευτυχείς να πληρώνουμε 4% αρκεί να μπορούμε να αγοράσουμε τα μαξιλάρια των διακοπών τα οποία μας λένε οι ειδικοί του μάρκετινγκ ότι τα έχουμε ανάγκη". "Δυστυχώς, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη υποφέρουν στα χέρια άλλων που ευχαρίστως τους διατηρούν στη φτώχεια μέσω υπερβολικών και εξοντωτικών επιτοκίων".
Στην τάξη μου, οι φοιτητές αναρωτιούνται ποιο είναι το πρόβλημα αν κάποιοι δανείζονται και αποπληρώνουν με τόκο, εφόσον είναι ενήλικες και γνωρίζουν τι κάνουν. Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ότι στον 21ο αιώνα υπάρχει θλιβερή φτώχεια, πείνα, άστεγοι και θάνατοι για τους οφειλέτες και τις οικογένειές τους. Επίσης το πρόβλημα είναι η σωτηρία του τοκογλύφου, του οποίου οι πράξεις τον αποκόβουν από τη θέα του Θεού.
Στην αρχαιότητα ο τόκος σε δάνεια καταδικαζόταν στην εβραϊκή κοινωνία, ενώ ήταν κανονικό μέρος των συναλλαγών στο ελληνικό και ρωμαϊκό σύστημα (αν και στο ελληνικό σύστημα δεν είχε γίνει καθολικά αποδεκτός). Έτσι, παρ’ ό,τι καταδικαζόταν από τον Πλάτωνα (που τον θεωρούσε «χυδαίο») και τον Αριστοτέλη (που τον θεωρούσε «παρά φύση»), ο τόκος εθεωρείτο δίκαιη αποζημίωση για το χρόνο και το ρίσκο που αναλάμβανε ο δανειστής. Καθώς ο δανειστής δεν μπορεί να χρησιμοποιήση τα χρήματα που έχει δανείσει, ο τόκος αποτελεί «ευγνωμοσύνη» για το χρόνο που χρειάζεται να επιστραφούν. Το ρίσκο σχετίζεται με το ότι ο δανειστής μπορεί να μη λάβει ποτέ πίσω τα χρήματά του, συνεπώς όσο μεγαλύτερος ήταν αυτός ο κίνδυνος τόσο μεγαλύτερο το επιτόκιο.
Ωστόσο για την ελληνική πατρολογία, ο χρόνος και το ρίσκο δεν μετρούσαν. Οποιαδήποτε εγγύηση για χρήματα που δανείστηκαν ήταν ασυνείδητη, οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από το κεφάλαιο δανεισμού αποτελούσε τοκογλυφία. Ακόμη και ένα τοις εκατό επιθυμία για κέρδος έβαζε σε κίνδυνο τη σωτηρία».
Σε ένα σημείο του κειμένου της κάνει λόγο για το κατά πόσον η διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας εναντίον της τοκογλυφίας έχει σχέση με την πραγματικότητα. Γράφει:
«Τα αποσπάσματα που δείχνουν ότι οι θεολόγοι μας απευθύνονται σε γνωστούς ανθρώπους της κοινότητάς τους μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αναφέρονται σε ένα πρόβλημα το οποίο έχει μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα γύρω τους. Σε ό,τι αφορά την εποχή μας, ομολογώ ότι πιστεύω πως εξακολουθούν να έχουν σχέση με την πραγματικότητα για τον εξής λόγο: κάθε κοινότητα εξακολουθεί να περιλαμβάνη ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να κερδίσουν σε βάρος άλλων. Επομένως πιστεύω ότι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς τους συγγραφείς τι είχαν να πούν για τα αποτελέσματα της απληστίας σε μια κοινότητα. Τα γραπτά τους επίσης αποτελούν αντανάκλαση του ασκητικού ιδεώδους των θεολόγων για τους οποίους η κύρια σπουδαιότητα του κειμένου ήταν η εξαγωγή ηθικού νοήματος για εφαρμογή στις τρέχουσες καταστάσεις.
Τελικά όλοι αυτοί οι θεολόγοι πιστεύουν ότι το χρήμα –είτε κάποιος το έχει είτε δεν το έχει, είτε το δανείζει είτε το χαρίζει– αποτελεί εμπόδιο για μια αποτελεσματική σχέση με το Θεό» (σελ. 5).
Στο συμπέρασμα γράφει:
«Η αρετή της προσφοράς είναι μια διαρκής πορεία που ποτέ δεν τελειούται. Σύμφωνα με τους θεολόγους μας, αυτός που δίνει, αντί να δανείζει, απομακρύνει εμπόδια που δημιούργησε η αμαρτία, εμπόδια τα οποία δεν αφήνουν τους ανθρώπους να έχουν υγιείς και διατηρήσιμες σχέσεις μεταξύ τους. Η αληθινή αγάπη επιθυμεί να μοιράζεται το δικό της, ενώ η αληθινή απληστία επιθυμεί μόνο το συμφέρον της. Η τοκογλυφία αντιπροσωπεύει το ακριβώς αντίθετο της αγάπης, και μάλιστα με αγαθό προσωπείο. Ο συμφεροντολόγος χριστιανός μπορεί να ισχυρισθή ότι έχει δικαίωμα να δανείζει με τόκο –ακόμη και με υπερβολικό επιτόκιο– πρώτον διότι είναι νόμιμο και δεύτερον διότι ο Χριστιανός έχει ελευθερωθή από το νόμο. Την ίδια λογική συνάντησε ο Απ. Παύλος στην Κόρινθο και η απάντησή του ήταν ότι «όλα είναι νόμιμα για μένα, αλλά δεν είναι όλα ωφέλιμα».
Συνοψίζοντας, οι Έλληνες Πατέρες θεωρούσαν ότι η τοκογλυφία δεν είναι ηθική, δεν μπορεί να δικαιολογηθή και δεν είναι ωφέλιμη. Οι σύγχρονοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι το ζήτημα της τοκογλυφίας είναι νεκρό στην εποχή μας, καθώς όλοι δανείζουν και δανείζονται με τόκο χωρίς να το σκέφτονται. Ελπίζω ότι κάνουν λάθος. Η παγκόσμια φτώχεια είναι τόση που το θέμα της τοκογλυφίας είναι σημαντικό για όσους στοχάζονται για τις σύγχρονες οικονομικές καταστροφές τις οποίες επιφέρουν άδικες πρακτικές δανεισμού. Ο καπιταλισμός έχει υποτάξει για πάρα πολύ καιρό την ανθρώπινη υγεία και αξιοπρέπεια σε οικονομικούς σκοπούς. Ως θέμα η τοκογλυφία δεν προκαλεί συζητήσεις, αλλά η φτώχεια προκαλεί. Θα πρέπει να προβληματιζόμαστε βαθιά για το κακό που επιφέρει ο τόκος των δανείων σε άτομα, σε οικογένειες, σε κοινότητες, σε χώρες και –αν οι θεολόγοι μας έχουν δίκαιο– ακόμη και στη σωτηρία του καθενός μας» (σελ. 8).
* * *
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ο δανεισμός, ο επίσημος και νόμιμος με τις Τράπεζες και κατά κάποιον τρόπο θεωρείται και ηθικός. Πολλοί παίρνουν δάνεια για να αποκτήσουν σπίτι, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να κάνουν τις διακοπές τους κλπ. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως την απόκτηση οικίας, μπορεί κανείς να πή ότι είναι ωφέλιμος ο δανεισμός. Σε αυτές τις περιπτώσεις μια κοινωνία δίκαιη μπορεί να ωφελήση τους μη έχοντας, χωρίς, βέβαια, να χάσουν και οι κατέχοντες. Η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας μπορεί να εξισορροπήση τα πράγματα, ώστε και οι Τράπεζες να ωφελούνται με μέτρο, νόμιμα, αλλά και οι μη έχοντες να βοηθούνται να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ζωής τους, χωρίς να χάνουν την ελευθερία τους. Αν αυτό λειτουργή με νόμιμο και δίκαιο τρόπο, τότε μπορεί να λειτουργήση με την αρχή της φιλαδελφίας.
Όμως, ο δανεισμός όταν συνδέεται με την ηδονή, την ευδαιμονία, την καλοπέραση, την ευμάρεια, την προσπάθεια για πλουτισμό κλπ, δεν μπορεί να γίνη αποδεκτός. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το θέμα και στα πάθη που καλλιεργεί, καθώς επίσης και στην όλη νοοτροπία που αναπτύσσει, όταν ο νους μας είναι κολλημένος μόνον στα χρήματα και τα κτήματα, και δεν τον αφήνουμε να ασχολήται και με άλλα σοβαρότερα θέματα.
Πρέπει να στιγματίζουμε και να καυτηριάζουμε τους τοκογλύφους που εκμεταλλεύονται τον πόνο των συνανθρώπων τους και μένουν ασυγκίνητοι μπροστά στην δυστυχία τους. Οι χαρακτηρισμοί των Πατέρων γι’ αυτούς είναι πολύ βαρείς. Στις περιπτώσεις αυτές, όσοι έχουν χρήματα πρέπει να ασκούν φιλανθρωπία και να δίνουν άτοκο δανεισμό σε αυτούς που χρειάζονται χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής.
Επίσης, στα σύγχρονα δεδομένα η αποταμίευση των χρημάτων στις Τράπεζες θεωρείται κάτι το απαραίτητο και ο τόκος δίκαιος και νόμιμος. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθή μια τέτοια λελογισμένη δυνατότητα, ιδίως για τους οικογενειάρχες, αλλά το κρίσιμο θέμα είναι ότι η αποταμίευση όταν εντάσσεται μέσα στην προοπτική του πάθους της φιλοκτημοσύνης και της φιλαργυρίας, και μάλιστα όταν αναστέλλεται η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία, καθώς επίσης όταν στηρίζεται η ελπίδα του ανθρώπου στα χρήματα, και αποβάλλεται η πίστη στην Πρόνοια του Θεού, τότε αυτό δεν μπορεί να δικαιωθή από την εκκλησιαστική ηθική.
Γενικά, δεν πρέπει να αυξάνουμε τις ανάγκες μας, δεν πρέπει να επιδιώκουμε να ζούμε πλουσιoπάροχα, ώστε να μην εξαναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε χρήματα, γιατί έτσι χάνουμε την ελευθερία μας. Η ολιγαρκής ζωή είναι μια αξιοπρεπής ζωή. Άλλωστε, πτωχός δεν είναι εκείνος που δεν έχει χρήματα, αλλά κυρίως εκείνος που δημιουργεί την ανάγκη των πολλών αναγκών και εξαναγκάζεται να δανείζεται από Τράπεζες και από ανθρώπους, με αποτέλεσμα να χάνη την ελευθερία του. Έρχονται συχνά στην Ιερά Μητρόπολη άνθρωποι που έχασαν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους από τέτοιους δανεισμούς.
Η ασκητική ζωή, που συνίσταται και στην αποφυγή της πολυτέλειας και της ευδαιμονίας μπορεί να μας ωφελήση και στο θέμα αυτό, για να διαφυλάττουμε την πνευματική μας ελευθερία και την ανεξαρτησία μας από καταστάσεις που μας υποδουλώνουν κυριολεκτικά. Σε μια καπιταλιστική κοινωνία που όλοι ζουν με το όνειρο του χρήματος και τα τηλεοπτικά παιχνίδια, καθώς επίσης εκεί αποβλέπουν και τα ποικίλης φύσεως λαχεία, έχουμε καθήκον να ζούμε ασκητικά και να εργαζόμαστε τίμια και με αυτόν τον τρόπο εφαρμόζουμε τον ευαγγελικό λόγο. Και πάντοτε ο νους μας πρέπει να είναι εστραμμένος στην προπτωτική ζωή των Πρωτοπλάστων και την εσχατολογική ζωή, να αποβλέπουμε, κατά τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, όχι στην μετέπειτα διαίρεση, αλλά στην αρχική ισονομία-ισότητα.
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
http://www.parembasis.gr/2008/08_10_13.htm
Στην εποχή μας επικρατεί η θεοποίηση του χρήματος, της ηδονής και της ευμάρειας.
Η αξιοποίηση και η εκμετάλλευση του χρήματος αναπτύχθηκε μέσα σε προτεσταντικούς κύκλους, μέσα σε μια ηθική ότι το χρήμα είναι ευλογία Θεού, και ο πλούσιος είναι από τον Θεό ευλογημένος. Αυτό το θέμα το αναπτύσσει διεξοδικά ο Max Weber στο γνωστό του κλασσικό βιβλίο «η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού». Υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός, η ορθολογιστική αξιοποίηση του χρήματος και της ζωής είναι απόρροια όλων των αρχών που αναπτύχθηκαν από τις διάφορες προτεσταντικές ομάδες στην Ευρώπη.
Ειδικά για την αξία του χρήματος ο Max Weber αναφέρεται στις οδηγίες που δίνει ο Benzamin Franklin, τις οποίες συναντούμε στα βιβλία του «Αναγκαίες νύξεις σε κείνους που θα ήθελαν να γίνουν πλούσιοι» και «Συμβουλή σε ένα νέο έμπορο». Στα βιβλία αυτά ο Franklin συμβουλεύει:
«Να θυμάσαι ότι ο χρόνος είναι χρήμα… Να θυμάσαι ότι η πίστωση είναι χρήμα… Να θυμάσαι ότι το χρήμα έχει αναπαραγωγική και καρποφόρα φύση. Το χρήμα μπορεί να παράγει χρήμα και τα γεννήματά του μπορούν να παράγουν περισσότερα… Να θυμάσαι ότι –κατά το ρητό– ο καλός πληρωτής είναι ο κύριος του πορτοφολιού του άλλου. Όποιος είναι γνωστός ότι πληρώνει ακριβώς στον χρόνο που υποσχέθηκε, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να σηκώσει όλο το χρήμα που οι φίλοι του μπορούν να αποταμιεύσουν».
Αυτή είναι η βασική αρχή της χρηματοπιστωτικής αγοράς που σήμερα διέρχεται κρίση.
Ο Max Weber σχολιάζει ότι «ο άνθρωπος κυριαρχείται από τη δίψα για απόκτηση χρήματος, απόκτηση που εκφράζεται σαν τελικός σκοπός της ζωής του». Και ρωτώντας ο Max Weber «γιατί πρέπει να βγαίνουν λεφτά από τους ανθρώπους;», σχολιάζει την συμβουλή που έδωσε στον Benzamin Franklin ο αυστηρός καλβινιστής πατέρας του, χρησιμοποιώντας το χωρίο από τις Παροιμίες «είδες άνθρωπον επιτήδειον εις τα έργα αυτού; αυτός θέλει εμφανισθεί ενώπιον βασιλέων» (Παροιμ. κβ', 29): «Η απόκτηση χρήματος μέσα στην σύγχρονη οικονομική τάξη είναι –εφόσον γίνεται νόμιμα– το αποτέλεσμα και η έκφραση της αρετής και προκοπής σ' ένα επάγγελμα και η αρετή και η προκοπή αυτή είναι, όπως είναι εύκολο να αντιληφθούμε, το πραγματικό άλφα και το ωμέγα της ηθικής του Franklin».
Αυτή η νοοτροπία του συγχρόνου ανθρώπου είναι καπιταλιστική και παρατηρείται στην Δύση και επηρέασε πολλούς σε όλον τον πλανήτη. Αυτό βλέπουν σύγχρονοι ξένοι θεολόγοι και αναλύουν την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.
* * *
Η Καθηγήτρια στο Λουθηρανικό Πανεπιστήμιο της Τακόμα Brenda Ihssen έγραψε δύο κείμενα στα οποία αναλύει αυτό το θέμα.
Το πρώτο έχει τίτλο: «Η τοκογλυφία, η ελληνική Πατρολογία και η καθολική Κοινωνική διδασκαλία», στο οποίο θίγει θέματα όπως: «τι λένε οι πατερικοί συγγραφείς για την κοινωνική ηθική», «ποιοί είναι οι τοκογλύφοι», «ποιές είναι οι σημαντικές ερωτήσεις που πρέπει να τεθούν και τις οποίες πρέπει να γνωρίζη ο ερευνητής όταν προσεγγίζει ένα πατερικό κοινωνικό-ηθικό κείμενο», «υπό ποιές προϋποθέσεις ή μέχρι ποιο όριο μπορούν οι πατερικές πηγές να θεωρηθούν ότι συνεισφέρουν στην δημιουργία της Καθολικής Κοινωνικής διδασκαλίας». Μέσα στα κεντρικά αυτά κεφάλαια ανευρίσκουμε πολλές υποδιαιρέσεις, όπως «η απαγόρευση της τοκογλυφίας στη Γραφή», «ο τοκογλύφος ως απειλή για την κοινότητα (κακός, άγριο θηρίο, ψεύτης, ακόμη και φονιάς)», «η πνευματική πτωχεία του τοκογλύφου», οι τοκογλύφοι ως «μέλη της κοινότητας», «αν υπάρχουν εξαιρέσεις στον δανεισμό». Επίσης, απαντά σε τρία βασικά ερωτήματα όπως: «έχουν σχέση με την πραγματικότητα τα κείμενα των Ελλήνων Πατέρων;». «Τους ενδιαφέρει να έχουν σχέση με την πραγματικότητα;», «αν η παρουσία των ελληνορωμαϊκών θεμάτων είναι αναμφισβήτητη».
Το δεύτερο κείμενό της έχει τίτλο: «Τα κηρύγματα του Βασιλείου και του Γρηγορίου (Νύσσης) για την τοκογλυφία». Σε αυτό εξετάζει τα κίνητρά τους, να ασχοληθούν με το θέμα της τοκογλυφίας, οι επιρροές που δέχθηκαν από φιλοσόφους, η χρησιμοποίηση της Αγίας Γραφής με αναφορά στους τόκους, η τοκογλυφία ως κλοπή, η ταραχή που δημιουργεί η τοκογλυφία, οι εικόνες που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τον τοκογλύφο και την τοκογλυφία, και για τον ουράνιο τόκο.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παρουσιάσω την εισαγωγή της Brenda Ihssen, το συμπέρασμα της πρώτης μελέτης της, και ένα βασικό απόσπασμα από το κεντρικό θέμα. Και το θεωρώ αυτό καλό γιατί είναι γεννημένη, μεγαλωμένη και διδάσκει σε Πανεπιστήμιο στην Αμερική όπου η εκμετάλλευση του χρήματος είναι μια ολόκληρη επιστήμη. Θυμηθήτε όλη την ιστορία των ομολόγων και μάλιστα των δομημένων ομολόγων.
Στην εισαγωγή της γράφει:
«Αποτελεί αναμφισβήτητη διαπίστωση ότι η συζήτηση για τις ηθικές επιπτώσεις του τόκου ή της τοκογλυφίας δεν προκαλεί πια το ενδιαφέρον του μέσου πολίτη. Ο τόκος θεωρείται όχι πρόβλημα αλλά κανονικό στοιχείο της ζωής. "Είμαστε ευτυχείς να πληρώνουμε 4% αρκεί να μπορούμε να αγοράσουμε τα μαξιλάρια των διακοπών τα οποία μας λένε οι ειδικοί του μάρκετινγκ ότι τα έχουμε ανάγκη". "Δυστυχώς, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη υποφέρουν στα χέρια άλλων που ευχαρίστως τους διατηρούν στη φτώχεια μέσω υπερβολικών και εξοντωτικών επιτοκίων".
Στην τάξη μου, οι φοιτητές αναρωτιούνται ποιο είναι το πρόβλημα αν κάποιοι δανείζονται και αποπληρώνουν με τόκο, εφόσον είναι ενήλικες και γνωρίζουν τι κάνουν. Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ότι στον 21ο αιώνα υπάρχει θλιβερή φτώχεια, πείνα, άστεγοι και θάνατοι για τους οφειλέτες και τις οικογένειές τους. Επίσης το πρόβλημα είναι η σωτηρία του τοκογλύφου, του οποίου οι πράξεις τον αποκόβουν από τη θέα του Θεού.
Στην αρχαιότητα ο τόκος σε δάνεια καταδικαζόταν στην εβραϊκή κοινωνία, ενώ ήταν κανονικό μέρος των συναλλαγών στο ελληνικό και ρωμαϊκό σύστημα (αν και στο ελληνικό σύστημα δεν είχε γίνει καθολικά αποδεκτός). Έτσι, παρ’ ό,τι καταδικαζόταν από τον Πλάτωνα (που τον θεωρούσε «χυδαίο») και τον Αριστοτέλη (που τον θεωρούσε «παρά φύση»), ο τόκος εθεωρείτο δίκαιη αποζημίωση για το χρόνο και το ρίσκο που αναλάμβανε ο δανειστής. Καθώς ο δανειστής δεν μπορεί να χρησιμοποιήση τα χρήματα που έχει δανείσει, ο τόκος αποτελεί «ευγνωμοσύνη» για το χρόνο που χρειάζεται να επιστραφούν. Το ρίσκο σχετίζεται με το ότι ο δανειστής μπορεί να μη λάβει ποτέ πίσω τα χρήματά του, συνεπώς όσο μεγαλύτερος ήταν αυτός ο κίνδυνος τόσο μεγαλύτερο το επιτόκιο.
Ωστόσο για την ελληνική πατρολογία, ο χρόνος και το ρίσκο δεν μετρούσαν. Οποιαδήποτε εγγύηση για χρήματα που δανείστηκαν ήταν ασυνείδητη, οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από το κεφάλαιο δανεισμού αποτελούσε τοκογλυφία. Ακόμη και ένα τοις εκατό επιθυμία για κέρδος έβαζε σε κίνδυνο τη σωτηρία».
Σε ένα σημείο του κειμένου της κάνει λόγο για το κατά πόσον η διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας εναντίον της τοκογλυφίας έχει σχέση με την πραγματικότητα. Γράφει:
«Τα αποσπάσματα που δείχνουν ότι οι θεολόγοι μας απευθύνονται σε γνωστούς ανθρώπους της κοινότητάς τους μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αναφέρονται σε ένα πρόβλημα το οποίο έχει μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα γύρω τους. Σε ό,τι αφορά την εποχή μας, ομολογώ ότι πιστεύω πως εξακολουθούν να έχουν σχέση με την πραγματικότητα για τον εξής λόγο: κάθε κοινότητα εξακολουθεί να περιλαμβάνη ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να κερδίσουν σε βάρος άλλων. Επομένως πιστεύω ότι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς τους συγγραφείς τι είχαν να πούν για τα αποτελέσματα της απληστίας σε μια κοινότητα. Τα γραπτά τους επίσης αποτελούν αντανάκλαση του ασκητικού ιδεώδους των θεολόγων για τους οποίους η κύρια σπουδαιότητα του κειμένου ήταν η εξαγωγή ηθικού νοήματος για εφαρμογή στις τρέχουσες καταστάσεις.
Τελικά όλοι αυτοί οι θεολόγοι πιστεύουν ότι το χρήμα –είτε κάποιος το έχει είτε δεν το έχει, είτε το δανείζει είτε το χαρίζει– αποτελεί εμπόδιο για μια αποτελεσματική σχέση με το Θεό» (σελ. 5).
Στο συμπέρασμα γράφει:
«Η αρετή της προσφοράς είναι μια διαρκής πορεία που ποτέ δεν τελειούται. Σύμφωνα με τους θεολόγους μας, αυτός που δίνει, αντί να δανείζει, απομακρύνει εμπόδια που δημιούργησε η αμαρτία, εμπόδια τα οποία δεν αφήνουν τους ανθρώπους να έχουν υγιείς και διατηρήσιμες σχέσεις μεταξύ τους. Η αληθινή αγάπη επιθυμεί να μοιράζεται το δικό της, ενώ η αληθινή απληστία επιθυμεί μόνο το συμφέρον της. Η τοκογλυφία αντιπροσωπεύει το ακριβώς αντίθετο της αγάπης, και μάλιστα με αγαθό προσωπείο. Ο συμφεροντολόγος χριστιανός μπορεί να ισχυρισθή ότι έχει δικαίωμα να δανείζει με τόκο –ακόμη και με υπερβολικό επιτόκιο– πρώτον διότι είναι νόμιμο και δεύτερον διότι ο Χριστιανός έχει ελευθερωθή από το νόμο. Την ίδια λογική συνάντησε ο Απ. Παύλος στην Κόρινθο και η απάντησή του ήταν ότι «όλα είναι νόμιμα για μένα, αλλά δεν είναι όλα ωφέλιμα».
Συνοψίζοντας, οι Έλληνες Πατέρες θεωρούσαν ότι η τοκογλυφία δεν είναι ηθική, δεν μπορεί να δικαιολογηθή και δεν είναι ωφέλιμη. Οι σύγχρονοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι το ζήτημα της τοκογλυφίας είναι νεκρό στην εποχή μας, καθώς όλοι δανείζουν και δανείζονται με τόκο χωρίς να το σκέφτονται. Ελπίζω ότι κάνουν λάθος. Η παγκόσμια φτώχεια είναι τόση που το θέμα της τοκογλυφίας είναι σημαντικό για όσους στοχάζονται για τις σύγχρονες οικονομικές καταστροφές τις οποίες επιφέρουν άδικες πρακτικές δανεισμού. Ο καπιταλισμός έχει υποτάξει για πάρα πολύ καιρό την ανθρώπινη υγεία και αξιοπρέπεια σε οικονομικούς σκοπούς. Ως θέμα η τοκογλυφία δεν προκαλεί συζητήσεις, αλλά η φτώχεια προκαλεί. Θα πρέπει να προβληματιζόμαστε βαθιά για το κακό που επιφέρει ο τόκος των δανείων σε άτομα, σε οικογένειες, σε κοινότητες, σε χώρες και –αν οι θεολόγοι μας έχουν δίκαιο– ακόμη και στη σωτηρία του καθενός μας» (σελ. 8).
* * *
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ο δανεισμός, ο επίσημος και νόμιμος με τις Τράπεζες και κατά κάποιον τρόπο θεωρείται και ηθικός. Πολλοί παίρνουν δάνεια για να αποκτήσουν σπίτι, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να κάνουν τις διακοπές τους κλπ. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως την απόκτηση οικίας, μπορεί κανείς να πή ότι είναι ωφέλιμος ο δανεισμός. Σε αυτές τις περιπτώσεις μια κοινωνία δίκαιη μπορεί να ωφελήση τους μη έχοντας, χωρίς, βέβαια, να χάσουν και οι κατέχοντες. Η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας μπορεί να εξισορροπήση τα πράγματα, ώστε και οι Τράπεζες να ωφελούνται με μέτρο, νόμιμα, αλλά και οι μη έχοντες να βοηθούνται να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ζωής τους, χωρίς να χάνουν την ελευθερία τους. Αν αυτό λειτουργή με νόμιμο και δίκαιο τρόπο, τότε μπορεί να λειτουργήση με την αρχή της φιλαδελφίας.
Όμως, ο δανεισμός όταν συνδέεται με την ηδονή, την ευδαιμονία, την καλοπέραση, την ευμάρεια, την προσπάθεια για πλουτισμό κλπ, δεν μπορεί να γίνη αποδεκτός. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το θέμα και στα πάθη που καλλιεργεί, καθώς επίσης και στην όλη νοοτροπία που αναπτύσσει, όταν ο νους μας είναι κολλημένος μόνον στα χρήματα και τα κτήματα, και δεν τον αφήνουμε να ασχολήται και με άλλα σοβαρότερα θέματα.
Πρέπει να στιγματίζουμε και να καυτηριάζουμε τους τοκογλύφους που εκμεταλλεύονται τον πόνο των συνανθρώπων τους και μένουν ασυγκίνητοι μπροστά στην δυστυχία τους. Οι χαρακτηρισμοί των Πατέρων γι’ αυτούς είναι πολύ βαρείς. Στις περιπτώσεις αυτές, όσοι έχουν χρήματα πρέπει να ασκούν φιλανθρωπία και να δίνουν άτοκο δανεισμό σε αυτούς που χρειάζονται χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής.
Επίσης, στα σύγχρονα δεδομένα η αποταμίευση των χρημάτων στις Τράπεζες θεωρείται κάτι το απαραίτητο και ο τόκος δίκαιος και νόμιμος. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθή μια τέτοια λελογισμένη δυνατότητα, ιδίως για τους οικογενειάρχες, αλλά το κρίσιμο θέμα είναι ότι η αποταμίευση όταν εντάσσεται μέσα στην προοπτική του πάθους της φιλοκτημοσύνης και της φιλαργυρίας, και μάλιστα όταν αναστέλλεται η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία, καθώς επίσης όταν στηρίζεται η ελπίδα του ανθρώπου στα χρήματα, και αποβάλλεται η πίστη στην Πρόνοια του Θεού, τότε αυτό δεν μπορεί να δικαιωθή από την εκκλησιαστική ηθική.
Γενικά, δεν πρέπει να αυξάνουμε τις ανάγκες μας, δεν πρέπει να επιδιώκουμε να ζούμε πλουσιoπάροχα, ώστε να μην εξαναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε χρήματα, γιατί έτσι χάνουμε την ελευθερία μας. Η ολιγαρκής ζωή είναι μια αξιοπρεπής ζωή. Άλλωστε, πτωχός δεν είναι εκείνος που δεν έχει χρήματα, αλλά κυρίως εκείνος που δημιουργεί την ανάγκη των πολλών αναγκών και εξαναγκάζεται να δανείζεται από Τράπεζες και από ανθρώπους, με αποτέλεσμα να χάνη την ελευθερία του. Έρχονται συχνά στην Ιερά Μητρόπολη άνθρωποι που έχασαν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους από τέτοιους δανεισμούς.
Η ασκητική ζωή, που συνίσταται και στην αποφυγή της πολυτέλειας και της ευδαιμονίας μπορεί να μας ωφελήση και στο θέμα αυτό, για να διαφυλάττουμε την πνευματική μας ελευθερία και την ανεξαρτησία μας από καταστάσεις που μας υποδουλώνουν κυριολεκτικά. Σε μια καπιταλιστική κοινωνία που όλοι ζουν με το όνειρο του χρήματος και τα τηλεοπτικά παιχνίδια, καθώς επίσης εκεί αποβλέπουν και τα ποικίλης φύσεως λαχεία, έχουμε καθήκον να ζούμε ασκητικά και να εργαζόμαστε τίμια και με αυτόν τον τρόπο εφαρμόζουμε τον ευαγγελικό λόγο. Και πάντοτε ο νους μας πρέπει να είναι εστραμμένος στην προπτωτική ζωή των Πρωτοπλάστων και την εσχατολογική ζωή, να αποβλέπουμε, κατά τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, όχι στην μετέπειτα διαίρεση, αλλά στην αρχική ισονομία-ισότητα.
Δεν έχω να ξεχνάω...
....δεν έχω όμορφο νησί
κανείς δεν θα με ψάξει
ούτε κανα πιστό σκυλί στα πόδια μου θα κλάψει
δεν έφυγα από πουθενά
δεν έχω να ξεχνάω
απ' τη ζωή μου έρχομαι και στη ζωή μου πάω...
(στίχοι Οδυσσέας Ιωάννου)
κανείς δεν θα με ψάξει
ούτε κανα πιστό σκυλί στα πόδια μου θα κλάψει
δεν έφυγα από πουθενά
δεν έχω να ξεχνάω
απ' τη ζωή μου έρχομαι και στη ζωή μου πάω...
(στίχοι Οδυσσέας Ιωάννου)
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
Και κάτι άλλο για τη "νέα γρίππη"
Σημείωση: το κείμενο που ακολουθεί το "αλίευσα" από το έξοχο φόρουμ http://truth.freeforums.org.
Η ακριβής τοποθεσία είναι: http://truth.freeforums.org/viewtopic.php?f=178&t=4713&sid=593afed7801abace7b567d5d4c873683
της Elizabeth Book
Ακτιβίστρια του Παγκόσμιου Κινήματος ενάντια στους μαζικούς εμβολιασμούς
μτφ. Βίκυ Χρυσού
(τίτλος πρωτοτύπου: Every One In Rochester, New York Is About To Be Murdered)
Πρόκειται να δολοφονηθούν όλοι οι κάτοικοι του Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης.
Δευτέρα, 20 Ιουλίου 2009, 11:10 μμ
Ξέρω ότι θα νομίσετε ότι τα έχω χάσει, όταν σας πω πως το ξέρω αυτό, αλλά σας παρακαλώ να μου δώσετε την ευκαιρία να το πω. Έχω τα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον των εν δυνάμει δολοφόνων σας στα χέρια του της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Daytona Beach (Daytona Beach Central Intelligence Department). Υπέβαλα εκεί μύνηση για "συνωμοσία με πρόθεση την τέλεση μαζικής δολοφονίας" στις 3 Ιουλίου.
Η αυστριακή ομάδα Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας (Austrian Anti Terrorism Task Force) όπως και και η Αστυνομία της Βιέννης διερευνά τις εν λόγω κατηγορίες.
Στην Πολωνία έχουν συλληφθεί πρόσφατα αρκετοί γιατροί και νοσοκόμοι που πριν από μερικούς μήνες σκότωσαν άστεγους με αυτά τα εμβόλια-βιολογικά όπλα.
Η ίδια η εταιρεία που σχεδιάζει να εμβολιάσει εσάς και τους δικούς σας συμπεριλαμβάνεται στις εν λόγω αγωγές ως συνωμότης.
Για σκεφτείτε το για μια στιγμή παρακαλώ! Η Φαρμακοτεχνική εταιρία Baxter είναι μία μόνο από τις εταιρείες που κατονομάζονται για συνένοχη στην μυνήσεις που έχουν υποβληθεί. Υπάρχουν ορισμένες ακόμη εταιρείες που παράγουν βιολογικά όπλα και που τους καταλογίζονται επίσης ευθύνες.
Η Πολωνία δήλωσε ότι "Θα αρνηθεί να εμβολιάσει ακόμη και ένα μόνο από πολίτες της. Έχω ακούσει ότι έχουν "πετάξει" ακόμη και τον αμερικανό Πρέσβη! αρνούμενοι να δώσουν στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας τον πλήρη έλεγχο επί της χώρας τους κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας.
Ο Υπουργός Υγείας της Νέας Ζηλανδίας δήλωσε σήμερα πως δεν πρόκειται να γίνουν εκεί δοκιμές σε ανθρώπους και πως δεν θα χρησιμοποιηθούν οποιαδήποτε αδοκίμαστα εμβόλια σε κανέναν πολίτη της χώρας τους. Καλό γι 'αυτούς! Τώρα χρήσημοποιήστε τις θέσεις των χωρών αυτών ως παράδειγμα!
[το ίδιο ας κάνουμε κι εμείς για τη δική μας περίπτωση στην Ελλάδα... σημ. μτφ.]
[...]
Οι κλινικές δοκιμές του εμβολίου κατά της γρίπης των χοίρων είναι να αρχίσουν εντός των ημερών στο Ρότσεστερ. Είναι θανατηφόρα. Τα αποδεικτικά στοιχεία που αποδεικνύουν τη θνησιμότητα που προκαλούν τα εμβόλια και τα αποδεικτικά στοιχεία κατά των συνωμοτών, οι οποίοι σχεδιάζουν τους θανάτους μας είναι επίσης δριμύτατα.
Οι εκθέσεις κατηγορίες κατονομάζουν ορισμένους από τους πιο ισχυρούς άνδρες στη Γη στα τέσσερα σημεία που περιλαμβάνονται στο αρχείο theevidence . Ο σημερινός Πρόεδρος [των ΗΠΑ] και ο αμέσως προηγούμενος είναι δύο από αυτούς. Ο David D. Rockefeller, ο Henry Kissinger και ο David de Rothschild, κατονομάζονται επίσης. Τα μέλη της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (W.H.O.) και τα Ηνωμένα Έθνη (U.N.) είναι επίσης συνένοχοι συνωμοσίας.
Παρακαλούμε να θυμάστε το εξής: Τα άτομα που θα δεχτούν αυτή τη θανατηφόρο ένεση με το εμβόλιο-βιολογικό όπλο (bioweaponized), θα μεταφέρουν τον ιό μέσα στις κοινότητες σας, όπου θα μεταδίδεται για έως και δέκα ημέρες. (!) Θα μεταδίδεται εκ προθέσεως σαν τη φωτιά!
Θεέ μου! Μην κάνετε το εμβόλιο ΚΑΙ Μην αφήσετε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο να το κάνει!
Έχω έναν δικηγόρο που εργάζονται σκληρά για μας τώρα. Αυτός πρόκειται να παρουσιάσει μια Διάταξη για λήψη ασφαλιστικών μέτρων ενάντια στη χρήση ή την αναγκαστική χρήση των εμβολίων αυτών ενώπιον του δικαστηρίου (U.S. District Court) στο Νιου Τζέρσεϊ. Θα ζητήσουμε τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της φαρμακευτικής εταιρίας Baxtrer και κατά οποιαδήποτε άλλης συνένοχης εταιρείας για να τις εμποδίσουμε να χρησιμοποιήσουν αυτά τα θανατηφόρα αδοκίμαστα εμβολία σε άνθρωπους.
Rochester-ιανοί, Δεν νομίζετε ότι είναι πολύ βολικό το γεγονός ότι υπάρχει μία 40 μίλια μακριά αλυσίδα κενών βαγονιών που στέκονται τώρα δεξιά στα προάστια της πόλης σας; Όταν, σε αυτό το δεύτερο προκαλούμενο κύμα, ο ιός αρχίσει να αντιδρά στην κοινότητά σας, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να πεθαίνουν γρήγορα. Άλλοι άνθρωποι θα αρχίσουν να πανικοβάλονται και έχοντας άγνοια, θα αναζητούν το δηλητήριο ζητώντας να εμβολιαστούν ή θα αγωνίζονται για να μην τους χορηγηθεί.
Οι διεφθαρμένες αρχές, που έχουν δώσει στους εαυτούς τους πλήρη εξουσία πάνω μας, τη στιγμή αυτή κατά τη διάρκεια τούτης της πανδημίας, η ΠΟΥ και ο ΟΗΕ μπορεί να σας συλλάβουν και να μείνετε σε καραντίνα για αόριστο χρονικό διάστημα, ή μέχρι να πεθάνετε, αν αρνηθείτε το εμβόλιο. Αυτά τα βαγόνια πρόκειται σίγουρα να σας μεταφέρουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της FEMA.
Αυτά και πολλά άλλα, στο:
link: http://vickytoxotis.blogspot.com/2009/07/blog-post_24.html
Η ακριβής τοποθεσία είναι: http://truth.freeforums.org/viewtopic.php?f=178&t=4713&sid=593afed7801abace7b567d5d4c873683
της Elizabeth Book
Ακτιβίστρια του Παγκόσμιου Κινήματος ενάντια στους μαζικούς εμβολιασμούς
μτφ. Βίκυ Χρυσού
(τίτλος πρωτοτύπου: Every One In Rochester, New York Is About To Be Murdered)
Πρόκειται να δολοφονηθούν όλοι οι κάτοικοι του Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης.
Δευτέρα, 20 Ιουλίου 2009, 11:10 μμ
Ξέρω ότι θα νομίσετε ότι τα έχω χάσει, όταν σας πω πως το ξέρω αυτό, αλλά σας παρακαλώ να μου δώσετε την ευκαιρία να το πω. Έχω τα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον των εν δυνάμει δολοφόνων σας στα χέρια του της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Daytona Beach (Daytona Beach Central Intelligence Department). Υπέβαλα εκεί μύνηση για "συνωμοσία με πρόθεση την τέλεση μαζικής δολοφονίας" στις 3 Ιουλίου.
Η αυστριακή ομάδα Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας (Austrian Anti Terrorism Task Force) όπως και και η Αστυνομία της Βιέννης διερευνά τις εν λόγω κατηγορίες.
Στην Πολωνία έχουν συλληφθεί πρόσφατα αρκετοί γιατροί και νοσοκόμοι που πριν από μερικούς μήνες σκότωσαν άστεγους με αυτά τα εμβόλια-βιολογικά όπλα.
Η ίδια η εταιρεία που σχεδιάζει να εμβολιάσει εσάς και τους δικούς σας συμπεριλαμβάνεται στις εν λόγω αγωγές ως συνωμότης.
Για σκεφτείτε το για μια στιγμή παρακαλώ! Η Φαρμακοτεχνική εταιρία Baxter είναι μία μόνο από τις εταιρείες που κατονομάζονται για συνένοχη στην μυνήσεις που έχουν υποβληθεί. Υπάρχουν ορισμένες ακόμη εταιρείες που παράγουν βιολογικά όπλα και που τους καταλογίζονται επίσης ευθύνες.
Η Πολωνία δήλωσε ότι "Θα αρνηθεί να εμβολιάσει ακόμη και ένα μόνο από πολίτες της. Έχω ακούσει ότι έχουν "πετάξει" ακόμη και τον αμερικανό Πρέσβη! αρνούμενοι να δώσουν στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας τον πλήρη έλεγχο επί της χώρας τους κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας.
Ο Υπουργός Υγείας της Νέας Ζηλανδίας δήλωσε σήμερα πως δεν πρόκειται να γίνουν εκεί δοκιμές σε ανθρώπους και πως δεν θα χρησιμοποιηθούν οποιαδήποτε αδοκίμαστα εμβόλια σε κανέναν πολίτη της χώρας τους. Καλό γι 'αυτούς! Τώρα χρήσημοποιήστε τις θέσεις των χωρών αυτών ως παράδειγμα!
[το ίδιο ας κάνουμε κι εμείς για τη δική μας περίπτωση στην Ελλάδα... σημ. μτφ.]
[...]
Οι κλινικές δοκιμές του εμβολίου κατά της γρίπης των χοίρων είναι να αρχίσουν εντός των ημερών στο Ρότσεστερ. Είναι θανατηφόρα. Τα αποδεικτικά στοιχεία που αποδεικνύουν τη θνησιμότητα που προκαλούν τα εμβόλια και τα αποδεικτικά στοιχεία κατά των συνωμοτών, οι οποίοι σχεδιάζουν τους θανάτους μας είναι επίσης δριμύτατα.
Οι εκθέσεις κατηγορίες κατονομάζουν ορισμένους από τους πιο ισχυρούς άνδρες στη Γη στα τέσσερα σημεία που περιλαμβάνονται στο αρχείο theevidence . Ο σημερινός Πρόεδρος [των ΗΠΑ] και ο αμέσως προηγούμενος είναι δύο από αυτούς. Ο David D. Rockefeller, ο Henry Kissinger και ο David de Rothschild, κατονομάζονται επίσης. Τα μέλη της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (W.H.O.) και τα Ηνωμένα Έθνη (U.N.) είναι επίσης συνένοχοι συνωμοσίας.
Παρακαλούμε να θυμάστε το εξής: Τα άτομα που θα δεχτούν αυτή τη θανατηφόρο ένεση με το εμβόλιο-βιολογικό όπλο (bioweaponized), θα μεταφέρουν τον ιό μέσα στις κοινότητες σας, όπου θα μεταδίδεται για έως και δέκα ημέρες. (!) Θα μεταδίδεται εκ προθέσεως σαν τη φωτιά!
Θεέ μου! Μην κάνετε το εμβόλιο ΚΑΙ Μην αφήσετε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο να το κάνει!
Έχω έναν δικηγόρο που εργάζονται σκληρά για μας τώρα. Αυτός πρόκειται να παρουσιάσει μια Διάταξη για λήψη ασφαλιστικών μέτρων ενάντια στη χρήση ή την αναγκαστική χρήση των εμβολίων αυτών ενώπιον του δικαστηρίου (U.S. District Court) στο Νιου Τζέρσεϊ. Θα ζητήσουμε τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της φαρμακευτικής εταιρίας Baxtrer και κατά οποιαδήποτε άλλης συνένοχης εταιρείας για να τις εμποδίσουμε να χρησιμοποιήσουν αυτά τα θανατηφόρα αδοκίμαστα εμβολία σε άνθρωπους.
Rochester-ιανοί, Δεν νομίζετε ότι είναι πολύ βολικό το γεγονός ότι υπάρχει μία 40 μίλια μακριά αλυσίδα κενών βαγονιών που στέκονται τώρα δεξιά στα προάστια της πόλης σας; Όταν, σε αυτό το δεύτερο προκαλούμενο κύμα, ο ιός αρχίσει να αντιδρά στην κοινότητά σας, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να πεθαίνουν γρήγορα. Άλλοι άνθρωποι θα αρχίσουν να πανικοβάλονται και έχοντας άγνοια, θα αναζητούν το δηλητήριο ζητώντας να εμβολιαστούν ή θα αγωνίζονται για να μην τους χορηγηθεί.
Οι διεφθαρμένες αρχές, που έχουν δώσει στους εαυτούς τους πλήρη εξουσία πάνω μας, τη στιγμή αυτή κατά τη διάρκεια τούτης της πανδημίας, η ΠΟΥ και ο ΟΗΕ μπορεί να σας συλλάβουν και να μείνετε σε καραντίνα για αόριστο χρονικό διάστημα, ή μέχρι να πεθάνετε, αν αρνηθείτε το εμβόλιο. Αυτά τα βαγόνια πρόκειται σίγουρα να σας μεταφέρουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της FEMA.
Αυτά και πολλά άλλα, στο:
link: http://vickytoxotis.blogspot.com/2009/07/blog-post_24.html
Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ "ΝΕΑ ΓΡΙΠΠΗ"...
Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από μαλάρια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια κουνουπιέρα.
Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’αυτό.
Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια παιδιά από διάρροια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με ένα σιρόπι των 25 σέντς.
Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό.
Ιλαρά, πνευμονία, ασθένειες θεραπεύσιμες με φτηνά εμβόλια είναι υπεύθυνες για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως κάθε χρόνο.
Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα.
Είναι κάποια χρόνια που εμφανίστηκε η γνωστή πια γρίπη των πουλερικών.
Παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι μας πλημμύρισαν με πληροφορίες, πανικό, σήματα κινδύνου.
Επιδημία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, μια πανδημία!!!
Μιλάγανε μόνο για την τρομακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών.
Και βέβαια, η γρίπη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο μόλις 250 ατόμων παγκοσμίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο.
Η κοινή γρίπη σκοτώνει μισό εκατομμύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσμίως.
Μισό εκατομμύριο έναντι 25.
Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία με τη γρίπη των πουλερικών;
Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κόκορας», ένας κόκορας με μεγάλο λειρί.
Η διεθνής φαρμακευτική Roche με το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατομμύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες.
Ακόμα και αν το Tamiflú έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα, η Βρετανική Κυβέρνηση αγόρασε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσμού της.
Με την γρίπη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά με αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια.
Πρώτα με τα πουλερικά και τώρα με τα χοιρινά.
Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίπης των χοίρων. Και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου μιλάνε μόνο γι’αυτό.
Πια δεν λένε τίποτα για την οικονομική κρίση ούτε τους βασανισμένους στο Guantánamo.
Μόνο για τη γρίπη των χοίρων.
Και διερωτώμαι: αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να μην υπάρχει ένα «μεγάλο γουρούνι»;
Ας δούμε τι λέει ένας υπεύθυνος των εργαστηρίων της Roche.
ROCHE: Εμάς μας απασχολεί πολύ αυτή η πανδημία, τόσος πόνος, γι’ αυτό δίνουμε στην αγορά το θαυματουργό Tamiflú.
- Και πόσο πωλείται το «θαυματουργό» Tamiflú;
- Λοιπόν, είναι 50 δολάρια το κουτί.
- 50 δολάρια το κουτί με τις κάψουλες;
- Πρέπει να καταλάβετε κυρία ότι τα θαύματα πληρώνονται ακριβά.
- Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτές οι εταιρείες βγάζουν μεγάλα κέρδη από τον δικό μας πόνο.
Η εταιρεία Gilead Sciences της Β. Αμερικής έχει την πατέντα του Tamiflú.
Ο κύριος μέτοχος αυτής της εταιρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσωπικότητα της αριστερής πολιτικής, τον Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης του George Bush, υπεύθυνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ.
Οι μέτοχοι των φαρμακευτικών Roche και Relenza τρίβουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς με τις πωλήσεις τους, που για άλλη μια φορά φέρουν εκατομμύρια, του αμφίβολου Tamiflú. Η πραγματική πανδημία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας.
Δεν αρνούμαστε τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που λαμβάνει η κάθε χώρα.
Αλλά αν η γρίπη των χοιρινών είναι μια φοβερή πανδημία απ’ ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, εάν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσμιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανομή δωρεάν γενικών φαρμάκων σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση.
Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’αυτό.
Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια παιδιά από διάρροια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με ένα σιρόπι των 25 σέντς.
Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό.
Ιλαρά, πνευμονία, ασθένειες θεραπεύσιμες με φτηνά εμβόλια είναι υπεύθυνες για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως κάθε χρόνο.
Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα.
Είναι κάποια χρόνια που εμφανίστηκε η γνωστή πια γρίπη των πουλερικών.
Παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι μας πλημμύρισαν με πληροφορίες, πανικό, σήματα κινδύνου.
Επιδημία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, μια πανδημία!!!
Μιλάγανε μόνο για την τρομακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών.
Και βέβαια, η γρίπη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο μόλις 250 ατόμων παγκοσμίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο.
Η κοινή γρίπη σκοτώνει μισό εκατομμύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσμίως.
Μισό εκατομμύριο έναντι 25.
Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία με τη γρίπη των πουλερικών;
Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κόκορας», ένας κόκορας με μεγάλο λειρί.
Η διεθνής φαρμακευτική Roche με το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατομμύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες.
Ακόμα και αν το Tamiflú έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα, η Βρετανική Κυβέρνηση αγόρασε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσμού της.
Με την γρίπη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά με αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια.
Πρώτα με τα πουλερικά και τώρα με τα χοιρινά.
Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίπης των χοίρων. Και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου μιλάνε μόνο γι’αυτό.
Πια δεν λένε τίποτα για την οικονομική κρίση ούτε τους βασανισμένους στο Guantánamo.
Μόνο για τη γρίπη των χοίρων.
Και διερωτώμαι: αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να μην υπάρχει ένα «μεγάλο γουρούνι»;
Ας δούμε τι λέει ένας υπεύθυνος των εργαστηρίων της Roche.
ROCHE: Εμάς μας απασχολεί πολύ αυτή η πανδημία, τόσος πόνος, γι’ αυτό δίνουμε στην αγορά το θαυματουργό Tamiflú.
- Και πόσο πωλείται το «θαυματουργό» Tamiflú;
- Λοιπόν, είναι 50 δολάρια το κουτί.
- 50 δολάρια το κουτί με τις κάψουλες;
- Πρέπει να καταλάβετε κυρία ότι τα θαύματα πληρώνονται ακριβά.
- Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτές οι εταιρείες βγάζουν μεγάλα κέρδη από τον δικό μας πόνο.
Η εταιρεία Gilead Sciences της Β. Αμερικής έχει την πατέντα του Tamiflú.
Ο κύριος μέτοχος αυτής της εταιρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσωπικότητα της αριστερής πολιτικής, τον Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης του George Bush, υπεύθυνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ.
Οι μέτοχοι των φαρμακευτικών Roche και Relenza τρίβουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς με τις πωλήσεις τους, που για άλλη μια φορά φέρουν εκατομμύρια, του αμφίβολου Tamiflú. Η πραγματική πανδημία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας.
Δεν αρνούμαστε τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που λαμβάνει η κάθε χώρα.
Αλλά αν η γρίπη των χοιρινών είναι μια φοβερή πανδημία απ’ ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, εάν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσμιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανομή δωρεάν γενικών φαρμάκων σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση.
Τρίτη 4 Αυγούστου 2009
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΑ "ΟΡΕΙΝΑ" ΤΟΥ ΜΕΝΙΔΙΟΥ
Η νεοανεγειρόμενη εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου στη Φλωριάδα
Το δημοτικό σχολείο Θεριακησίου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
