Η ασεβής ειρήνη αποτελεί το λίκνο του πολέμου – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 https://romioitispolis.gr/i-asevis-eirini-apotelei-to-likno-toy-polemoy-agios-nikolaos-velimirovits/

ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ της Ευρώπης και της Αμερικής, στρατηγέ μου, .. ετοιμάζονται πυρετωδώς για το νέο πόλεμο. Ποιός δε το βλέπει αυτό;
Με πρωτοβουλία του τσάρου Νικολάου συγκλήθηκε η πρώτη συνδιάσκεψη της Χάγης για την ειρήνη το 1899. Η συνδιάσκεψη αυτή άνοιξε με τα παρακάτω λόγια του ευγενούς αυτού τσάρου: «Αναζητούμε τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να εξασφαλιστεί για όλους τους λαούς πραγματική και διαρκής ειρήνη και πάνω από όλα να επέλθει το τέλος της διαρκούς ανάπτυξης των σημερινών εξοπλισμών». Οι εκπρόσωποι των λαών υπέγραψαν το πρωτόκολλο της συνδιάσκεψης της Χάγης και επέστρεψαν για να συνεχίσουν τη δουλειά τους: εξοπλισμούς! Ή δεύτερη συνδιάσκεψη της Χάγης για την ειρήνη έγινε το 1907. Πάλι υπογράφηκε το πρωτόκολλο και πάλι συνεχίστηκαν τα ίδια με τα προηγούμενα…

Κι ενώ όλα ειπώθηκαν κι όλα επεγράφησαν, ούτε μία βιομηχανία όπλων δε μείωσε την πολεμική της παραγωγή, κανένα πολεμικό πλοίο δε μετατράπηκε σε εμπορικό και κανένα σύνταγμα δεν παρέμεινε στην εστία του και μάλιστα πουθενά στον κόσμο…
[..] Πώς ακόμα και ο μεγαλύτερος οπτιμιστής να μη βλέπει με θλίψη, πόνο και δυσπιστία όλους τους λόγους περί αφοπλισμού και ειρήνης;. Βαδίζουν, ναι, αλλά όπως ένα παιδί πίσω από ένα γίγαντα, όπως η βοϊδάμαξα πίσω από το πύρινο άρμα. Προσωποποιώντας τον πόλεμο και την ειρήνη, ο πόλεμος θα έπρεπε να λέει στην ειρήνη: εγώ πρέπει να μειώνομαι και σύ να αυξάνεσαι. Αντίθετα μ’ αυτό φαίνεται να λέει ο πόλεμος στην ειρήνη: κρύψε με, παιδί μου, με τις προετοιμασίες σου και τρέξε στους δρόμους και φώναξε πώς δεν υπάρχω και δε θα υπάρξω! Ακόμα και η προφορική προπαγάνδα περί ειρήνης για πολλούς εξυπηρετεί πολεμικούς σκοπούς. Κι έτσι ακόμα μία φορά και στην εποχή μας επαληθεύεται ο λόγος του προφήτη: και συγκεντρωθήκαμε να ζήσουμε ειρηνική ζωή, κι όμως δεν είδαμε το αγαθό της ειρήνης.
Σήμερα μιλούν τόσο πολύ για την ειρήνη, όχι επειδή υπάρχει ειρήνη, αλλά επειδή η ειρήνη κινδυνεύει. Όπως για την εντιμότητα δε μιλάς πολύ όπου υπάρχει, και για την υγεία όσο την έχεις. Ή άραγε, δε βλέπετε εσείς ως στρατιωτικός, ότι και οι πολλοί πού μιλούν για την ειρήνη τη χρησιμοποιούν ως πολεμική τακτική; και συγκεντρωθήκαμε να ζήσουμε ειρηνική ζωή, κι όμως δεν είδαμε το αγαθό της ειρήνης.
…Στην πραγματικότητα είχαμε ανακωχή και όχι ειρήνη. Είχαμε και έχουμε πυρετώδεις προετοιμασίες για το νέο πόλεμο.
Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Παρρησία, σελ. 23-29

Η μεγάλη υποκρισία κυριάρχησε στους ηγέτες των χριστιανικών λαών, που αν και μιλούσαν διαρκώς για την ειρήνη στην πραγματικότητα κρυφά έκλειναν συμφωνίες ο ένας με τον άλλον. Και κάθε κρυφή συμφωνία τους σήμαινε πόλεμο. Τους ασεβείς θα παραδώσει στη μάχαιρα, λέγει ο Κύριος (Ίερ. 25, 31). Τους παρέδωσε και θα τους παραδώσει.»

Η ασεβής ειρήνη αποτελεί το λίκνο του πολέμου….

Οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου ήδη κληρονομούνται από τον προηγούμενο πόλεμο. Άρχισαν να συσσωρεύονται ήδη από την προηγούμενη συνδιάσκεψη ειρήνης. Σ’ αυτήν τη συνδιάσκεψη είχαν κληθεί πολλές αντιμαχόμενες πλευρές, μόνον πού σαυτή δεν προσκλήθηκε ούτε με την προσευχή ούτε με τη δοξολογία εκείνος ο Τρίτος Πανόπτης και Αποφασιστικός παράγοντας, χωρίς Τον οποίο ούτε νικάς, ούτε νικιέσαι. (Γνωρίζουμε ότι μόνον ο πρόεδρος Γουίλσον κατά τη διάρκεια της διάσκεψης ειρήνης κρατούσε την Αγία Γραφή μπροστά του και από καιρό εις καιρό έσκυβε το κεφάλι και σιωπηλά προσευχόταν στο Θεό). Και η συνδιάσκεψη εργάστηκε πολύ δύσκολα και με ένταση. Κατά την περίοδο των πολεμικών δυσκολιών αναφέρονταν στο Θεό και Τον επικαλούντο πρός αρωγή. Αλλά μόλις σταμάτησε ο πόλεμος, οι άνθρωποι απομάκρυναν το Θεό από τις εργασίες τους.
Γι’ αυτό και σ’ αυτή τη συνδιάσκεψη περί ειρήνης μιλούσαν λιγότερο για την ειρήνη από ότι για τις αποζημιώσεις του πολέμου. Δεν είχαν την ευλογία του Θεού γι’ αυτό δημιουργήθηκε μία ανίερα ειρήνη στον κόσμο. Γιατί πώς θα μπορούσε να αποκαλεστεί ευλογημένη μία ειρήνη, πού έκανε τον κόσμο εργοστάσιο πολέμου, πού όλες του τις δυνάμεις και το θησαυρό του έθεσε στήν ακούραστη υπηρεσία τού μελλοντικού πολέμου; Οι σύμμαχοι υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης και οι νικητές μοίρασαν τους θησαυρούς των ηττημένων όπως ήθελαν. Μήπως επωφελήθηκαν από αυτούς τους θησαυρούς;
Απαγόρευσαν στους ηττημένους να τηρούν στρατό και να εξοπλίζονται, ενώ το επέτρεψαν στον εαυτό τους. Γιατί δεν το απαγόρευσαν και οι ίδιοι στον εαυτό τους; Δεν προέβλεψαν ότι μ’ αυτή την απόφαση οι ίδιοι έθεσαν τον εαυτό τους στην πλευρά των ηττημένων. Μα τόσο θησαυρό πού άρπαξαν από τους ηττημένους, μέχρι σήμερα δε δαπάνησαν πουθενά αλλού – ούτε αυτή πρόκειται να δαπανήσουν – παρά μόνο στην αύξηση του στρατού και σε νέες πολεμικές ετοιμασίες. Ανίερος θησαυρός!
Η μεγαλύτερη ευτυχία των ηττημένων λαών βρίσκεται ακριβώς στο ότι είναι δεμένα τα χέρια τους για να μην ξοδέψουν για στρατό και όπλα στο μελλοντικό πόλεμο. Δεν πρέπει να λυπούνται τους θησαυρούς που έδωσαν στους «νικητές». Καλύτερα να τους δωρίσουν στους γείτονές τους παρά να τους πετάξουν στο στόμα του Άρη. Η μεγαλύτερη όμως δυστυχία είναι για τους συμμάχους, πού τον λεηλατημένο θησαυρό των εχθρών τους δαπανούν σε πολεμικούς σκοπούς. Για να το πω σε ανθρώπινη γλώσσα: αυτή είναι η εκδίκηση εκείνου του Τρίτου, πού δεν προσκλήθηκε με κανέναν τρόπο στην συνδιάσκεψη ειρήνης. Και αυτό σημαίνει κάνουν μία εργασία χωρίς την ευλογία του Θεού. Πού με τη σειρά του σημαίνει πώς πάλι περιλούζουν με πετρέλαιο την πόλη μόλις η πυρκαγιά έσβησε.
αποσπάσματα από το βιβλίο “Πόλεμος και Βίβλος“, του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (Μετάφραση: Ηλίας Σαραγούδας, Εκδόσεις “Παρρησία“).σελ 165-168 πηγή