https://enromiosini.gr/arthrografia/ti-23i-toy-aytoy-3/
ΑΒΡΑΑΜ Ε. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Οι γονείς του Τιμίου Προδρόμου ήταν ο Αρχιερέας Ζαχαρίας και η Ελισάβετ. Αυτοί ήταν ευσεβείς και θεοφοβούμενοι άνθρωποι, «ήσαν δε δίκαιοι αμφότεροι ενώπιον του Θεού, πορευόμενοι εν πάσαις ταις εντολαίς και δικαιώμασι του Κυρίου, άμεμπτοι» (Λουκ. α΄, 6). Ήταν όμως άτεκνοι. Ποθούσανε ολόψυχα ν’ αποκτήσουνε ένα παιδί. Άπειρες και θερμές ήταν οι προσευχές τους στο Θεό, για την εκπλήρωση αυτής της γλυκιάς επιθυμίας. Ο χρόνος όμως κυλούσε, χωρίς καμιά θεϊκή απάντηση στο ποθητό τους αίτημα.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο του Πατρός Μονογενής Υιός και Λόγος, όταν έμελλε να κατεβεί από τους Ουρανούς και να συλληφθεί ασπόρως και παραδόξως εις την Παρθενική κοιλία της Παναμώμου Αυτού Μητρός, θέλησε να προβεβαιώσει την δικιά του από την Παρθένο άσπορο σύλληψη με άλλο παράδοξο θαύμα. Ένεκα τούτου έξι μήνες προ του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, απέστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ εις τον Προφήτη και Αρχιερέα των Ιουδαίων Ζαχαρία, ο οποίος βρισκόταν τότε στον Ναό του Σολομώντος και θύμιαζε προσευχόμενος υπέρ του λαού. Ήταν τότε η εορτή της Σκηνοπηγίας, η οποία διαρκούσε επτά ημέρες. Άρχιζε στις 15 Σεπτεμβρίου και τελείωνε στις 21 του μηνός. Ο Ζαχαρίας κατά το διάστημα αυτό έμενε στον Ναό, όπως όριζε το Λευϊτικό.
Την ώρα λοιπόν που το θυμίαμα άρχισε ν’ ανεβαίνει ανάλαφρα και να ευωδιάζει ο Ναός από το άρωμά του, ο Ζαχαρίας είδε έναν αστραποβόλο Άγγελο να κάθεται στα δεξιά του Θυσιαστηρίου. Αμέσως τον κατέλαβε ταραχή και τον κυρίεψε ο φόβος. Τότε ο Άγγελος με φωνή γλυκιά και καθησυχαστική του είπε.
– «Μή φοβοῦ Ζαχαρία, διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, καί ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοί» (Λουκ. α΄, 13). Μη φοβάσαι, δηλαδή, Ζαχαρία. Δεν είναι για να φοβάσαι τούτη τη στιγμή, αλλά για να χαίρεσαι. Μεγάλη είδηση χαράς σου φέρνω. Η παράκλησή σου, που έκανες στο Θεό τόσες φορές, εισακούστηκε. Η Ελισάβετ θα σου γεννήσει παιδί και θα το ονομάσεις Ιωάννη.
Ο Ζαχαρίας, όμως, ενώ ακούει αυτά τα ουρανόσταλτα λόγια, σκέφτεται την προχωρημένη ηλικία της γυναίκας του και την στειρότητά της. Σκέφτεται και τα δικά του γεράματα και ρωτάει τον Άγγελο με κάποια δυσπιστία:
—Με ποιο τρόπο, με ποιο σημάδι μπορώ να πιστέψω και να βεβαιωθώ αυτό που μου λες; Πώς να το πιστέψω αυτό, αφού κι εγώ είμαι γέροντας και η γυναίκα μου είναι περασμένη στα χρόνια;
Τότε ο Άγγελος του αποκρίθηκε:
-Εγώ είμαι ο Γαβριήλ. Είμαι ο Αρχάγγελος, που στέκομαι δίπλα στο Θεό για να τον υπηρετώ. Και είμαι απεσταλμένος του Θεού να σου φέρω αυτές τις χαρούμενες ειδήσεις. Αφού όμως ζητάς σημάδι, για να πιστέψεις, θα το έχεις.
-«Ἰδού ἔση σιωπῶν καί μή δυνάμενος λαλῆσαι» (Λουκ. α΄, 20). Από τώρα μέχρις ότου γεννηθεί το παιδί, θα είσαι άλαλος και βουβός.
Έπειτα από λίγες μέρες η Ελισάβετ συνέλαβε υιό και ένοιωσε μέσα της να σκιρτάει η ζωή. Πέντε μήνες κρύβει την εγκυμοσύνη της η Ελισάβετ από ντροπή, για την ηλικία που βρίσκεται. Έπειτα όμως φανερώνεται. Καταλαβαίνει, ότι πρέπει να δείξει την χάρη, που της έκανε ο Θεός. Κι εκεί, που ο κόσμος την συγχαίρει, για το ευχάριστο γεγονός, εκείνη δοξάζει τον Θεό και Τον ευχαριστεί διότι την απάλλαξε από την ντροπή της ατεκνίας. Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι η ατεκνία ήταν ντροπή μεγάλη και όνειδος σκληρό την εποχή εκείνη.
Και ο Σαμουήλ γεννήθηκε από στείρα γυναίκα, αλλά δεν ήταν γερασμένη, και ο Ιακώβ και ο Ιωσήφ ήταν καρποί στείρων γυναικών, ο δε Ισαάκ γεννήθηκε μεν από γερασμένους γονείς, αλλά κανείς δεν πληρώθηκε από Άγιο Πνεύμα όταν ακόμα ήταν στη κοιλιά της μάνας του, ούτε η γέννησή τους προξένησε τόση χαρά, όση αξιώθηκε ο Πρόδρομος της παγκόσμιας χαράς και κανείς δεν έγινε στρατάρχης του παρθενικού τάγματος όπως ο Ιωάννης.
Ο Ιωάννης λοιπόν βλάστησε στην άγονη γη, δηλαδή στη στείρα μήτρα της μάνας του και κήρυξε στην έρημο την Ιουδαϊκή, δηλαδή στις ψυχές, που δεν είχαν καρπούς πίστεως. Γιατί, πώς θα μπορούσε ποτέ να μη πειστεί στα χαρμόσυνα αυτά μηνύματα ο σεβάσμιος αυτός γέροντας και ιερέας, που όχι μόνο πίστευε στο Νόμο, αλλά δίδασκε και τους άλλους να περιμένουν τον Μεσσία και προσευχόταν επίμονα γι’ αυτό; Προτύπωνε λοιπόν και συμβόλιζε ο ίδιος της δυσπιστία όλων εκείνων που θα έμεναν έξω από τη πίστη στο Χριστό. Ο μεγάλος λοιπόν αυτός ιερέας δυσπίστησε μυστικά και πιο μυστικά χάνει τη φωνή του, για να φανερώσει με το τρόπο αυτό πόσο παράλογη θα είναι η δυσπιστία των Ιουδαίων για τον αναμενόμενο Μεσσία. Ο Ζαχαρίας ετοιμάσθηκε από το Θεό και στάθηκε στα χέρια του Θεού ένα τέλειο και κατάλληλο όργανο. Το πνευματικό του ανάστημα φανερώνεται από αυτά που προφήτευσε για το παιδί του λέγοντας:
«Και συ παιδί μου, θα ονομαστείς Προφήτης του Υψίστου Θεού, γιατί θα προπορευτείς πριν από το Κύριο, για να ετοιμάσεις στις καρδιές των ανθρώπων τους δρόμους Του» (Λουκ. α΄, 76).
Άρα όπως είναι γραμμένο, ο Ζαχαρίας πληρώθηκε από το Άγιο Πνεύμα και δεν θα γινόταν πατέρας του Ιωάννη, αν δεν ήταν άξιος για μια τέτοια τιμή. Η ευαγγελική μαρτυρία που αναφέρεται στους γονείς του Ιωάννη, φανερώνει ότι ζούσαν πάνω στην ακρόπολη των αρετών, γι’ αυτό τους αποκάλεσε δίκαιους, ενώπιον του Κυρίου. Και συλλαμβάνεται στη κοιλιά της Αγίας μάνας του, που ήταν κοσμημένη με προφητικό χάρισμα, από τον ιερέα και προφήτη πατέρα του. Ο Ιωάννης που μόνος από τους ανθρώπους αξιώθηκε να προφητεύσει, όντας ακόμα στη κοιλιά της μάνας του, όταν αξιώθηκε να αναγνωρίσει τον Δεσπότη Χριστό, μέσα στη κοιλιά της Παρθένου. Έτσι και πριν από την ώρα του έγινε προάγγελος του ερχομού του Χριστού, γιατί δεν στάθηκε τίποτε ικανό να τον εμποδίσει, ούτε που δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του, ως βρέφος με τα σκιρτήματά του φώναζε ότι τώρα βρίσκεται μπροστά του Αυτός που θα μας λυτρώσει. Και η μητέρα του θα πει τότε στη Μακαρία Παρθένο:
-Ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου (Λουκ. α΄, 42).
Αυτό είναι κήρυγμα του Ιωάννη, έστω και αν έχει διακηρυχθεί από το στόμα της Ελισάβετ. Και βέβαια γνωρίζουμε ότι λύθηκε η αφωνία του Ζαχαρία όταν έδωσε το όνομα του Ιωάννη, που σημαίνει δώρο, Χάρη Θεού. Μετά από οκτώ ημέρες, στην περιτομή του παιδιού, οι συγγενείς θέλησαν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του, Ζαχαρία. Όμως, ο Ζαχαρίας, έγραψε πάνω σε πινακίδιο το όνομα Ιωάννης. Αμέσως δε, λύθηκε η γλώσσα του, και η χαρά για όλους ήταν μεγάλη.
Αυτόν τον μέγα Πρόδρομο, που για την αγιώτατη ζωή του έχει μέγιστη παρρησία μπροστά στον θρόνο του Θεού, να ικετεύσουμε ταπεινά και εμείς οι αμαρτωλοί, που παροργίσαμε και παροργίζουμε τον Κύριο με τα απρεπή έργα, τους λόγους και τους λογισμούς μας, να μας δίνει μετάνοια και διόρθωση της ζωής και του φρονήματός μας. Αλλά, μετάνοια έμπρακτη, με ειλικρινή εξομολόγηση, με ενσυνείδητη και το κατά δύναμιν επάξια μετοχή στα Άχραντα Μυστήρια, με βίο ταπεινόφρονα και γεμάτο έργα αγάπης προς τον Θεό και τους αδελφούς μας. Και να ξέρουμε, πως μόνο έτσι θα αξιωθούμε της ανέκφραστης χαράς της ασάλευτης και μόνιμης πατρίδας μας, της Βασιλείας των Ουρανών, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, στον Οποίο με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, ανήκει η δόξα και η τιμή στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου