https://enromiosini.gr/arthrografia/ti-17i-toy-aytoy-3/
ΑΒΡΑΑΜ Ε. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
«Έλαμψε σήμερα η σεβάσμια μνήμη των σοφότατων Παρθένων, που συνάγει τα πλήθη των Ορθοδόξων σε εόρτια πανήγυρη και χαροποιεί τους πιστούς. Ελάτε λοιπόν φιλέορτοι με ασματικά εγκώμια να υμνήσουμε τις αθληφόρες μάρτυρες του Χριστού, λέγοντες:
-Χαίρε, Πίστη πολύαθλε, η οποία δέχτηκες την αποκοπή των μαστών και των μελών του σώματός σου και υπέμεινες με ανδρικό φρόνημα και κατέβαλες το θράσος του τυράννου.
-Χαίρε, Ελπίς παναοίδιμε, η οποία απέφυγες τις βολές και τα χαϊδέματα του δυσσεβούς και πρόσφερες τον εαυτό σου ευπρόσδεκτο θύμα στον Θεό.
-Χαίρε, Αγάπη πανεύφημε, η οποία κατέπληξες με τον λόγο σου τους ασεβείς και με αφόρητα βάσανα παρέδωσες τον εαυτό σου για την αγάπη του Λυτρωτού σου.
-Χαίρετε, αδελφική τριάδα, υπέρμαχοι της υπερφώτου Τριάδος και διαπρύσιοι κήρυκες των Ορθοδόξων δογμάτων. Μη παύετε, σας παρακαλούμε, να πρεσβεύετε για μας, μαζί με την θεόφρονα μητέρα σας την Σοφία, να μας λυτρώνετε από τους κινδύνους, εμάς που τελούμε με πίστη την αεισέβαστη μνήμη σας».
Με αυτά τα λόγια μας παρακινεί ο Υμνογράφος να προσεγγίσουμε την εορτή αυτή των Αγίων Μαρτύρων της πίστης μας. Αλλά ας δούμε πια είναι η βιωτή αυτών των ενδόξων γυναικών.
Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη, μαρτύρησαν στα χρόνια του δυσσεβούς αυτοκράτορα Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.). Οι τρεις θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματά τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης: «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη» ( Α’ Κορινθ. ιγ΄, 13).
Η Αγία Σοφία ήταν μία τίμια και θεοσεβής γυναίκα, ευγενής κατά το γένος της. Ζούσε σε μια πόλη της Ιταλίας, όμως γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί από φθόνο, διότι έλαμπαν με τις αρετές τους οι γυναίκες αυτές, καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Όταν το έμαθε αυτό ο αυτοκράτορας, ότι οι τέσσερις αυτές γυναίκες ήταν χριστιανές και ομιλούσαν για τον Χριστό και με τον τρόπο αυτό παρέσυραν τους ειδωλολάτρες, διέταξε να τις συλλάβουν. Ο Αδριανός είχε διάπυρο ζήλο στη λατρεία των ειδώλων, των ψεύτικων θεών και προσπαθούσε να πείσει τους χριστιανούς, άλλους με κολακείες και άλλους με απειλές να θυσιάσουν στους δαίμονες, καθόσον «πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5). Το φρόνημα της μητέρας Σοφίας βρισκόταν και στα τέκνα της και εκείνες σαν γνήσιες αδελφές δεν διέφεραν η μία από την άλλη και είχαν το ίδιο φρόνημα, την αυτή πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό.
Αφού απομόνωσε ο Αδριανός την μητέρα, άρχισε να την επαινεί για τα χαρίσματά της και ότι δεν είναι επιτρεπτό να κηρύττει στην Ρώμη ότι οι θεοί είναι ξερά ονόματα, ότι δεν υπάρχουν και με αυτό τον τρόπο να φέρνει διχόνοια στον λαό. Η Σοφία ενδυναμωθείσα με την χάρη του Θεού, ομολόγησε με παρρησία ότι είναι δούλη του Ιησού Χριστού, του μόνου αληθινού Θεού και ότι γι΄ Αυτόν είναι έτοιμη, όπως και οι κόρες της, να υπομείνουν κάθε τιμωρία και βάσανο μέχρι θανάτου, να υποφέρουν τα πρόσκαιρα, για να κερδίσουν τα ουράνια αγαθά της αιώνιας βασιλείας. Όταν άκουσε αυτά ο δυσσεβής αυτοκράτορας θαύμασε την απόκριση της Σοφίας, την σεμνότητα και σύνεσή της και αφού ανάκρινε και τις τρεις κόρες της και είδε ότι είχαν την ίδια ψυχική δύναμη και πίστη, τις παρέδωσε σε μια συγκλητική αρχόντισσα γυναίκα να τις κατηχήσει και να τις αλλάξει τα μυαλά. Κατά το διάστημα αυτό των τριών ημερών που ήταν κρατούμενες, η Αγία Σοφία δεν έπαψε να ενθαρρύνει τις κόρες της να είναι έτοιμες για το μαρτύριο και να μην λιγοψυχήσουν. Τις έλεγε ότι: «Από όλα τα αγαθά του κόσμου πλέον μεγαλύτερο και τιμιότερο αγαθό είναι να εξαγοράσει κάποιος αντί ολίγου αίματος, το οποίο θα χύσει για τον Χριστό, την Βασιλεία αυτού την αιώνια».
Μετά την πάροδο των τριών ημερών πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής. Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου», «ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ» (Γαλάτ. β΄, 20). Τότε άρχισαν τα βασανιστήρια για την Πίστη. Την ράβδισαν άσπλαχνα, της έκοψαν τους δύο μαστούς, άναψαν μια σχάρα και πάνω σ΄ αυτήν τοποθέτησαν την μάρτυρα. Την έβαλαν σε ένα πυρακτωμένο τηγάνι και την έχυναν βραστή πίσσα και λάδι. Μετά από αυτά τα σκληρά βασανιστήρια αποκεφάλισαν την Αγία Πίστη και έτσι έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανο.
Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ναι, είπε, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών», «ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν» (Α΄ Τιμοθ. δ΄, 10). Αμέσως τότε και αυτή μαστιγώθηκε με βούνευρα. Στην συνέχεια ο τύραννος διέταξε και έκαψαν μια κάμινο και έριξαν εκεί την Ελπίδα. Όμως η φωτά δεν άγγιξε καθόλου την μάρτυρα και την φύλαξε ο Θεός. Στην συνέχεια ο τύραννος διέταξε και κρέμασαν την Αγία και την έσχιζαν το σώμα με σιδερένια νύχια. Πήραν μετά οι δήμιοι ένα μεγάλο δοχείο χάλκινο γεμάτο με πίσσα και ρητίνη που κόχλαζε, όπου εκεί μέσα ρίξανε πάλι την Αγία. Πάλι όμως η Αγία θαυματουργικά κρατήθηκε αβλαβής. Την έφεραν κατόπιν στον τόπο της καταδίκης όπου εκεί την αποκεφάλισαν.
Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη χαριτωμένη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ὑπομονὴν τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Θεσσαλ. γ΄, 5). Την παρρησία της μάρτυρος δεν μπόρεσε να υποφέρει ο τύραννος, γι΄ αυτό πρόσταξε και κρέμασαν την Αγάπη σε ένα υψηλό ξύλο και την μαστίγωσαν με ισχυρά λουριά. Κατόπιν άναψαν μια κάμινο και ο τύραννος την απειλούσε να ομολογήσει ότι πιστεύει στην μεγάλη θεά Άρτεμη και θα την αφήσουν ελεύθερη, ειδάλλως θα την ρίξουν στο καμίνι. Τότε η ίδια μόνη της, από την υπερβάλλουσα αγάπη της στον Χριστό, πήδησε μέσα στο καμίνι. Όμως φυλάχθηκε αβλαβής. Ο αυτοκράτορας τότε έστειλε στρατιώτες να την φέρουν μπροστά του, αλλά αυτοί είδαν γύρω από την Αγία κάποιους νέους λευκοφόρους με αστραφτερή ωραιότητα. Όταν πήγαν να αγγίξουν την μάρτυρα παραλύσανε τα χέρια τους, όμως είπαν ότι την ζητεί ο αυτοκράτορας. Η Αγία Αγάπη βγήκε από το καμίνι, χωρίς να βλαβεί από την φωτιά ούτε μια τρίχα της κεφαλής της. Ο ασύνετος βλέποντας αυτά τα παράδοξα κατορθώματα της πίστης, αντί να θαυμάσει την δύναμη του Χριστού, δαιμονίστηκε και πρόσταξε να καρφώσουν όλο το σώμα της Αγίας με καρφιά οξέα. Πάλι ο Χριστός την διαφύλαξε, οπότε απελπισμένος ο μιερός πρόσταξε να αποκεφαλίσουν την μάρτυρα. Η μακαρία Αγάπη έκλινε με χαρά τον αυχένα της και δέχτηκε τον υπέρ Χριστού θάνατο.
Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας τον Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της. Ήταν τότε η 17η Σεπτεμβρίου του έτους 137 μ.Χ. Έτσι καθώς όταν ζούσαν σωματικώς στην γη είχαν ένα φρόνημα, σαν να ήταν μια ψυχή, έτσι και μετά θάνατον βρίσκονται μαζί και στην Ουράνια Βασιλεία και συναγάλλονται αιωνίως με τον Ιησού Χριστό, τον οποίον εξ όλης της ψυχής και με όλη την καρδιά τον αγάπησαν και υπέρ αυτού θυσιάστηκαν.
Αυτοί είναι οι μάρτυρες της Εκκλησίας μας που αποτελούν το καύχημά Της, διότι ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό και την επισφράγισαν με το αίμα τους. Αντάλλαξαν την πρόσκαιρη γήινη ζωή τους με την αιώνια αληθινή ζωή, που δίνει ο ζωοδότης Χριστός. Στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς προβάλλουν ως φωτεινοί φάροι και πνευματικοί οδοδείκτες, διδάσκοντας και παραδειγματίζοντας με τη δύναμη του ψυχικού τους μεγαλείου, με το ακμαίο αγωνιστικό τους φρόνημα και με τη σθεναρή τους ομολογία υπέρ της χριστιανικής πίστεως.
Ταις πρεσβείαις της Αγίας Σοφίας και των τριών παίδων της, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς, Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου