Ο Ποντιακός Ελληνισμός, τιμά αυτό το διήμερο τη μνήμη των 353.000 νεκρών Ποντίων, θύματα της Γενοκτονίας από τους Τούρκους, που σφαγιάστηκαν και εξοντώθηκαν στους διωγμούς που οργάνωσαν οι Κεμαλιστές εναντίον τους, από το 1914- 1922, για να τους εξολοθρεύσουν. Τα ποντιακά σωματεία που αγωνίζονται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας θα έπρεπε να κάνουν λάβαρο το ψήφισμα που εξέδωσε τότε η Αμερικανική Γερουσία.
Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης
Δεν υπάρχει ποντιακή οικογένεια, που να μην έχει νεκρούς στο μακρύ κατάλογο της γενοκτονίας. Χιλιάδες οι μαρτυρίες, αλλά μεγαλύτερη αξία έχουν για τους ξένους, οι μαρτυρίες τρίτων. Επιγραμματικά θα αναφέρω τρεις μαρτυρίες Αμερικανών, που έζησαν τους εξοντωτικούς διωγμούς.
Ταγματάρχης Όουελ: Επικεφαλής αμερικανικής Επιτροπής που περιόδευε στην περιοχή:
«Από τις 30.000 εκτοπισθέντες Έλληνες, εκ των παραλίων του Πόντου το 1921 στο Χαρπούτ, έφτασαν μόλις 5.000. Οι άλλοι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στον μακρύ δρόμο της εξορίας. Μετρήσαμε καθ’ οδόν 3.000 πτώματα κατά μήκος των οδών βορά των σκύλων, των λύκων και των γυπαετών. Διότι απαγορεύουν οι Τούρκοι στους συγγενείς τους να τους θάψουν! Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες προβαίνουν σε ανήκουστους βιασμούς γυναικών και παρθένων, τας οποίας εγκαταλείπουν ημιθανείς επί των οδών «για να ψοφήσουν εκεί» όπως έλεγαν… Είναι απερίγραπτος ο κυνισμός τους, που ομολογούν ότι μέσα από τις μάζες των εκτοπισμένων συλλαμβάνουν γυναίκες και τις οδηγούν στα χαρέμια τους».
Η διάσημη Αμερικανίδα δημοσιογράφος ΄Εθελ Τόμπσον μετέδωσε:
«Καθ’ οδόν συναντούσαμε ομίλους γερόντων, παιδιών, σε μια ατέλειωτη πορεία μαρτυρίου, όπου έπεφταν νεκροί από την εξάντλησιν και από τα χτυπήματα των συνοδών Τούρκων. Οι περισσότεροι εκλιπαρούν τον θάνατον. Στην πόλη Μεζερέχ, ξαφνικά ακούσαμε φωνές περίπου τριακοσίων μικρών παιδιών μαζεμένα σε κύκλο. Είκοσι τσανταρμάδες – χωροφύλακες που κατέβηκαν από τα άλογα τους, χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες! Τα παιδάκια έσκυβαν κι έβαζαν τα χεράκια τους πάνω στο κεφάλι για ν’ αποφύγουν τα χτυπήματα. Μία μητέρα που όρμησε για να σώσει το παιδί της, δέχτηκε το ξίφος στην καρδιά κι έπεσε κατά γης! Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων. Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζει τους ΄Ελληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στην Σεβάστεια, σε τριάντα χιλιάδες!»
Ο Αμερικανός γερουσιαστής Κίνγκ συνέταξε έκθεση απαριθμώντας τα τουρκικά εγκλήματα και με βάση αυτήν, η Αμερικανική Γερουσία εξέδωσε ψήφισμα με δριμύ κατηγορώ κατά των τουρκικών ωμοτήτων. Έλεγε το ψήφισμα:
«Η Γερουσία εκφράζει αποστροφή και κατάκρισιν της βαρβάρου και αγρίας καταδιώξεως των Ελλήνων του Πόντου υπό της κυβερνήσεως του Κεμάλ Πασά. Η γερουσία ζητεί παρά του προέδρου των ΗΠΑ όπως φέρει τας θηριωδίας του Πόντου εις την προσοχήν των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων και εις το Συμβούλιον της Κοινωνίας Των Εθνών»
Το ψήφισμα αυτό της Αμερικανικής Γερουσίας, οι Πόντιοι πρέπει να το τρίψουν στην μούρη των σημερινών ψευτοπροοδευτικών που αμφισβητούν τη Γενοκτονία.
Θύματα των διωγμών, χιλιάδες ορφανά και χαμένα παιδιά, που ξένες αποστολές μετέφεραν σε Γαλλία και Ελλάδα. Πολλά πήραν Αμερικανοί για να τα υιοθετήσουν, όπως τον 6χρονο Αλκιβιάδη Κηπουρίδη από την Κερασούντα, του οποίου οι Τούρκοι, σκότωσαν μπροστά του πάτερα και μάνα, ενώ δυο ημέρες μετά, πέθανε η γιαγιά του. Τον μετέφεραν στο Παρίσι ενώ τα αδέλφια του, ένα αγόρι και δυο κορίτσια, στην Ξάνθη. Από το Παρίσι ο Αμερικανός D.W. Ross τον μετέφερε στο Ρόντ Άϊλαντ των ΗΠΑ και τον υιοθέτησε. Τον Αλκιβιάδη Ρος ανακάλυψε τυχαία εκεί έπειτα από 15 χρόνια ο θείος του Αγησίλαος Πετρίδης που ήρθε από την Ξάνθη, όπου βρίσκονταν τα αδέλφια του Αλκιβιάδη…
Θα σταθούμε και σ’ ένα από τα πολλά εγκλήματα των Τσετών του Τοπάλ Οσμάν στο χωριό Πάτλαμα Κερασούντος κατά αφήγηση της τότε 16χρονης Σοφίας Σιδηροπούλου- Κυνηγοπούλου (Κομνηνά Ξάνθης):
«Μας μάζεψαν οι Τσέτες, μας έκλεισαν στην εκκλησία. Μέσα κι έξω έβαλαν καλαμπουκόφυλλα, έριξαν πετρέλαιο και τα έδωσαν φωτιά. Μόλις γέμισαν μέσα οι καπνοί, με καθοδηγητή τον αρχηγό τους τον Τοπάλ Οσμάν, (μεγάλος εγκληματίας) η μάνα μου, έκανε το σταυρό της, μπήκε στο Ιερό, έσπασε κι άνοιξε το παράθυρο και άρχισαν να βγαίνουν γυναίκες με μωρά και φεύγαμε κρυφά στις παρακείμενες πυκνές φυλλωσιές… Σωθήκαμε μερικοί, αλλά πολλοί πνίγηκαν από τους καπνούς ή κάηκαν ζωντανοί… Μετά φεύγοντας οι Τσέτες τραγουδούσαν το «γιασά Κεμάλ γιασά…», τραγούδι με ύμνους στον σφαγέα ( Μπράβο μπράβο Κεμάλ,όλο το μιλέτι των γκιαούρηδων το σκότωσες και το έδιωξες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου