Ιt’s the 9/11 for Israel. Η εργαστηριακή κατασκευή "ιστορικών γεγονότων" εξαιτίας της φούσκας του παγκοσμίου χρέους
Στη πραγματικότητα βρισκόμαστε στο επόμενο επεισόδιο της παγκόσμιας καταιγίδας που βρίσκεται σε εξέλιξη από το φθινόπωρο του 2019.
Ο αναλυτής της Μέσης Ανατολής Avi Issacharoff είπε στους Times of Israel ότι “it’s the 9/11 for Israel…”
By Wrong Man
Και έχει απόλυτο δίκαιο ακόμη και εάν ο ίδιος δεν γνωρίζει τη σημασία της δήλωσής του! Η Hamas δεν θα μπορούσε να εξαπολύσει όλο αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ώρες στο Ισραήλ χωρίς τη βοήθεια δυνάμεων που υποδύονται τις φίλιες δυνάμεις τόσο προς τον λαό του Ισραήλ όσο και προς τον ελληνικό λαό. Η επίθεση επίσης μπορεί να διαβαστεί και ως θανατική καταδίκη της κυβέρνησης Benjamin Netanyahu.
Ο Netanyahu δεν υπήρξε ο εκλεκτός όπως για παράδειγμα οι Macron, Biden, Trudeau, Scholz.
Iσραηλινοί στρατιώτες αλλά και άμαχος πληθυσμός, γυναίκες και παιδιά βρίσκονται αιχμάλωτοι στα χέρια της Hamas. Τα σχετικά video που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και μοιράζονται μέσω της εφαρμογής του Τelegram είναι επώδυνα για το κύρος του IDF αλλά και το ηθικό του Ισραηλινού λαού. Ο σημερινός πρωθυπουργός θα χρειαστεί τρομακτικό απόθεμα δυνάμεων ώστε να κατορθώσει να ανατρέψει τη κατάσταση. Χρειάζεται μάλιστα μία εντυπωσιακή, γρήγορη και αποτελεσματική αντεπίθεση.
Τι θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι εξελίξεις στο Ισραήλ; Από την (πιθανή) κατάργηση των εκλογών στις ΗΠΑ -πρόκειται να διεξαχθούν τον Νοέμβριο του 2024-, από έναν γενικευμένο πόλεμο στην Ευρώπη, έως ένα παγκόσμιο πόλεμο.
Τι σημαίνουν οι εξελίξεις στο Ισραήλ σε σχέση με την Ελλάδα;
Η τουρκική επίθεση βρίσκεται πλέον πιο κοντά από ποτέ. Δεν υπάρχει άλλη ανάγνωση γι΄αυτό. Άλλωστε μετά από τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων με τα πνιγμένα ελικόπτερα, τα απειλούμενα από τις εργαστηριακές φλόγες και τις εργαστηριακές πλημμύρες στρατόπεδα, με το δάσος του Έβρου να έχει γίνει στάχτη, με το γενικότερο γεωπολιτικό παιγνίδι σε βάρος μας και με το εγχώριο πολιτικό προσωπικό ίσως στην πιο άθλια εκδοχή του από την εποχή της επταετίας.
Ο ανώτατος εκπρόσωπος των ισραηλινών αμυντικών δυνάμεων, υποναύαρχος Daniel Hagari, επιβεβαιώνει ότι η τρομοκρατική ομάδα της Hamas έχει πάρει Ισραηλινούς ως ομήρους στη Λωρίδα της Γάζας.
Σε μια ενημέρωση με δημοσιογράφους, ο Hagari λέει ότι Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν επίσης σκοτωθεί στις μάχες.
Δεν δίνονται αριθμοί για τον αριθμό των ομήρων ή των στρατιωτών που σκοτώθηκαν.
Ο Hagari λέει ότι υπάρχουν ακόμη 22 τοποθεσίες συνεχιζόμενων μαχών στο νότιο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των καταστάσεων αιχμαλωσίας Ισραηλινών στρατιωτών στις περιοχές Be’eri και Ofakim.
Λέει ότι τα ισραηλινά στρατεύματα έχουν φτάσει σε όλες τις πόλεις στα σύνορα της Γάζας και εργάζονται για να σαρώσουν κάθε μία.
Τέσσερις μεραρχίες αναπτύσσονται στα σύνορα της Γάζας, ενώνοντας 31 τάγματα που βρίσκονται ήδη εκεί, λέει ο Hagari.
Τι είχε προηγηθεί της επίθεσης που βιώνει ο λαός του Ισραήλ; Οι χορηγούμενες διαδηλώσεις κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού καθώς ο Benjamin Netanyahu επιχειρούσε να αφαιρέσει την εξουσία από την δικαστική elite του τόπου και να την αποδώσει στην εκλεγμένη κυβέρνηση όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε μία ευνομούμενη δημοκρατία που σιγά σιγά αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση και στο δυτικό κόσμο-σε ΗΠΑ και Ευρώπη;
Αλήθεια, τι συμβαίνει στο κόσμο μας;
Τίποτε άλλο από το σκάσιμο της φούσκας του παγκοσμίου χρέους. Κάθε φορά που συνέβαινε αυτό στην Ιστορία θα ακολουθήσει η εργαστηριακή κατασκευή “ιστορικών” γεγονότων. Από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, έως την Ισπανική Γρίπη, τους Δίδυμους Πύργους, την planδημία COVID-19.
Κάθε φορά που το χρήμα ως εργαλείο παγκόσμιας διακυβέρνησης (δείτε οι ΗΠΑ και η Γερμανία βρίσκονται σε κατάσταση χρεοκοπίας) κινδύνευε να χάσει την ισχύ του ως εργαλείο παγκόσμιας διακυβέρνησης ακολουθούσαν ιστορικές οδύνες.
Σε ανύποπτο χρόνο και με αφορμή την συνάντηση στις ΗΠΑ των Netanyahu-Musk το Κουρδιστό Πορτοκάλι σημείωνε>
Ίσως πρόκειται για μία φιλία η οποία θα μπορούσε να αλλάξει την κατεύθυνση της εργαστηριακά κατασκευασμένης ιστορίας. Η ξενάγηση και η συνομιλία του ζεύγους Netanyahu στο εργοστάσιο Tesla στο Fremont από τον Elon Musk θα μπορούσε να προκαλέσει την ανατροπή ή την “διόρθωση” της Ατζέντας 2030 που βρίσκεται σε εξέλιξη με πρόθυμα εργαλεία μία σειρά δυτικών ηγετών, τους αποκαλούμενους WEF puppets.
Ο Elon Musk είναι δηλωμένος αντίπαλος της Ατζέντας και της μεγάλης επαναφοράς. Oι elites που βρίσκoνται πίσω από αυτή υπήρξαν, σύμφωνα με το δημοσίευμα του κορυφαίου Εβραϊκού περιοδικού Tablet, οι κρυφοί χορηγοί των υποκινούμενων διαδηλώσεων κατά του Netanyahu καθώς εκείνος επιχειρεί να περιορίσει την απεριόριστη εξουσία του βαθέως κράτους των δικαστών στη χώρα του.
Το Ισραήλ ήταν, είναι και θα είναι πάντα μια ισχυρή δημοκρατία», λέει ο Netanyahu.
«Είμαστε εμείς οι άνθρωποι, όχι εμείς η elite», συνεχίζει. «Εμείς οι άνθρωποι κυβερνάμε».
Στο Ισραήλ, το δικαστικό σώμα δεν έχει κανέναν έλεγχο και καμία ισορροπία. Απλώς έχει δύναμη».
«Υπάρχει λοιπόν ένα αίτημα να προσπαθήσουμε να το επαναφέρουμε στη γραμμή και αυτό βράζει όλη την ώρα».
Το Ισραήλ, λέει ο Netanyahu, θα είναι «μια ισχυρότερη δημοκρατία μετά την καθίζηση της σκόνης».
Τόσο ο Μusk όσο και ο Netanyahu έχουν βρεθεί κατ΄επανάληψη στο στόχαστρο των New York Times οι οποίοι είναι από τα εργαλεία της μεγάλης επαναφοράς.
«Σίγουρα, ο Τύπος στις ΗΠΑ δεν απεικόνισε θετικά τις μεταρρυθμίσεις που αναφέρατε», απαντά ο Μusk, προτού ο Netanyahu παραπονεθεί για την κάλυψη των New York Times – μια «φανταστική, εμμονική εκστρατεία» κατά της αναθεώρησης. «Αλλά συνήθως το κάνουν λάθος, οπότε δεν είναι σημαντικό».
Ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu έχοντας τραυματιστεί και ο ίδιος από τα εμβόλια COVID δίνει μία τιτάνια μάχη για να στηρίξει τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση που πέτυχε να περάσει.
Η επιτυχία του Netanyahu θα μπορούσε να έχει τεράστιο αντίκτυπο υπέρ της ανθρωπότητας και να ακυρώσει ή να καθυστερήσει τα σχέδια των εμπνευστών της ατζέντας γι΄αυτό και επιχειρούν να αποδoμήσουν τον Ισραηλινό πρωθυπουργό αποδίδοντάς του συμπάθεια στο Trump-ωσάν η βυθισμένη στα πιο σκοτεινά σκάνδαλα οικογένεια Biden να είναι άγιοι.
Mετά τις πρόσφατες εξελίξεις στις ΗΠΑ που αποκαλύπτουν την εμμονή Biden διά μέσω του ανώτερου συμβούλου του Andrew Slavitt να λογοκρίνει πάση θυσία στο Facebook την εργαστηριακή προέλευση του ιού COVID-19 και τις παρενέργειες των εμβολίων COVID-19 ελέγχου και μείωσης του πληθυσμού, ξεδιπλώνεται η εφαρμογή της Ατζέντας 2030 που θέλει τη μείωση του πληθυσμού σε 2 δις βιομετρικά ελεγχόμενων οντοτήτων την ολοσχερή καταστροφή της παγκόσμιας βιομηχανίας με άλλοθι το κλίμα και εγκατάσταση τυραννικού καθεστώτος.
Στο τέλος της μέρας δεν θα εξαιρεθεί κανείς από το καθεστώς της τυραννίας, ασχέτως εάν σήμερα είναι μεγαλοβιομήχανοι, επιχειρηματίες ή υπάλληλοι του δήμου. Κι αυτό γιατί οι ιδιοκτήτες του παγκοσμίου χρέους των 400 τρις ή της φούσκας του διαισθάνονται ότι θα χάσουν τα ηνία διακυβέρνησης του κόσμου εάν δεν πάρουν τα μέτρα τους- όπως άλλωστε έπραξαν και σε αντίστοιχες “ιστορικές” συγκυρίες του παρελθόντος.
Εν ολίγοις βρισκόμαστε σε πόλεμο.
[Δείτε ΕΔΩ πως στήθηκε η planδημία]
Διαβάστε και το νέο σημείωμα του Jim Ferguson-είναι κατατοπιστικό>
Ένα από τα κύρια εργαλεία στην υλοποίηση της Ατζέντας είναι ο διαρκής τρόμος ώστε να μην επιτρέπεται στους κοινούς θνητούς να σκέφτονται και να αναλύουν αυτό που τους συμβαίνει. Οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης παρότι εκλεγμένοι με λαική εντολή δείχνουν δυστοπική προθυμία στην υλοποίηση της ατζέντας και μετατρέπουν τις κυβερνήσεις τους σε παραγωγούς συνθηκών τρόμου και ολέθρου για τους πολίτες τους.
Από το ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στη The Wall Street Journal για την επιβολή λογοκρισίας σε FB και Twitter σχετικά με την προέλευση του ιού COVID-19 και τις παρενέργειες των εμβολίων τις οποίες σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ τις έχουν καταπιεί και με αποτέλεσμα να αρκούνται στους ξαφνικούς θανάτους χωρίς ουδεμία αναφορά σε αυτό που τους προκάλεσε είναι αντιληπτό το προφανές δλδ η ενορχήστρωση του αφηγήματος.
Αυτή προυποθέτει ένα πανίσχυρο κέντρο με τους περισσότερους να φωτογραφίζουν το WEF o επικεφαλής του οποίου φρόντισε μάλιστα, σαν έτοιμος από καιρό, σχεδόν ταυτόχρονα με την planδημία να κυκλοφορήσει το βιβλίο του H Mεγάλη Επαναφορά το οποίο δεν είναι παρά οδηγός υλοποίησης της ατζέντας για τους προθύμους ηγέτες.
Στο παρανοικό και τυραννικό αυτό όραμα υπάρχουν πολλά κενά με το πλέον προφανές να είναι το ερώτημα>
-Εάν οι πολίτες του κόσμου έστω και αργά γυρίσουν τη πλάτη στη ψηφιακή εποχή και εξοπλίσουν τις κοινότητές τους με όλες τις προυποθέσεις και εργαλεία αντίστασης στην υλοποίηση του σχεδιασμού το σχέδιο θα πάει στράφι και οι εμπνευστές του στη Δικαιοσύνη.
Οι επιλογές είναι 3.
1_Η ολοσχερής εγκατάσταση τυραννικού καθεστώτος και μείωση του πληθυσμού στα 2 δις.
2_Η ολοσχερής αποτυχία του και νέες Δίκες τύπου Νυρεμβέργης
3_Η αργή και προβληματική πορεία του ώσπου να φύγουν από τη ζωή οι εμπνευστές του
Στο μεταξύ θα ζούμε σκηνικά τρόμου και ολέθρου εμπνευσμένα από σεναριογράφους τρόμου πρόθυμους συνεργάτες των εμπνευστών της ατζέντας τα οποία θα υλοποιούνται από τους πρόθυμους εκλεγμένους ηγέτες.
Οσο αφορά την Ελλάδα ήδη η εικόνα γίνεται ξεκάθαρη. Διαρκής τρόμος και χτυπήματα που οδηγούν σε ολέθριες συνθήκες τόσο για τους πολίτες όσο και για τις βιομηχανίες της χώρας οι οποίες βρίσκονται στο στόχαστρο.
Την ίδια απειλή δεν μπορεί παρά να διαισθάνεται και το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ολόκληρη την Ευρώπη μια και η εφαρμογή του ψηφιακού νομίσματος ακυρώνει- και όχι σε βάθος χρόνου- το ρόλο τους.
O συγκλονιστικός αγώνας του Benjamin Netanyahu
O Iσραηλινός Πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu πέτυχε μία ιστορική νίκη. Κατάφερε να περάσει το Νομοσχέδιο για τη Μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης–Reasonableness bill που αφορά στον περιορισμό της εξουσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Το Νομοσχέδιο πέρασε στη Knesset με 64-0.
Ο Λευκός Οίκος του Biden χαρακτήρισε «ατυχή» την ψήφιση του νομοσχεδίου και αυτό ήταν η πρώτη ένδειξη για μας εδώ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι ότι ο Netanyahu έχει το δίκιο με το μέρος του παρά τα εκατομμύρια των Ισραηλινών που διαδηλώνουν στους δρόμους εναντίον του Νομοσχεδίου και του Πρωθυπουργού.
Επίσης οι προοδευτικές elites πίστευαν ότι ο Netanyahu θα καθυστερούσε ή θα ανέβαλε την ψήφιση του Νομοσχεδίου.
Για το Κουρδιστό Πορτοκάλι ένας ακόμη λόγος που ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός πάτησε γκάζι και πέρασε το Νομοσχέδιο ήταν ότι καθώς τραυματίσθηκε από τα εμβόλια COVID-19 και αναγκάσθηκε να βάλει βηματοδότη αισθάνθηκε εξαπατημένος καθώς συνειδητοποιούσε ότι η planδημία ήταν κατασκεύασμα ακριβώς αυτών των προοδευτικών elites με τον Biden να είναι ο κατ΄εξοχήν δικός τους άνθρωπος ενώ στον Netanyahu επιχειρούν να προσάψουν φιλία με τον Trump.
Η δεύτερη ένδειξη ότι το Νομοσχέδιο του Netanyahu είναι στη σωστή κατεύθυνση ήταν το γεγονός ότι εναντιώθηκε στον Ισραηλινό Πρωθυπουργό και έκανε λόγο για μετατροπή της Δημοκρατίας σε τυραννία ο διαβόητος Yuval Harari.
Aυτός ο θεωρητικός του μετανθρωπισμού, σύμβουλος του WEF, o oποίος υποστηρίζει ότι ο πλανήτης δεν χρειάζεται 8 δις κατοίκους παρά μόνο μία χούφτα οντότητες-ούτε καν ανθρώπους-των οποίων τα βιομετρικά δεδομένα θα είναι διαρκώς ελεγχόμενα, θα είναι κάτι ανάμεσα σε ανθρώπους και υπολογιστές-ένας συνδυασμός-και θα υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν μία elite. Αυτά υποστηρίζει ο Harari το πουλέν και θεωρητικός του Klaus Schwab.
Ήταν σημαντικό για μας εδώ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι να δούμε ποια είναι η θέση του σπουδαίου Εβραικού Περιοδικού Tablet για το θέμα.
To Τablet είναι η Βίβλος του Εβραισμού της Διασποράς-ένα σπουδαίο πράγματι περιοδικό.
Όλα αυτά τα χρόνια της τυραννίας του αφηγήματος της planδημίας το Tablet με άρθρα κορυφαίων επιστημόνων αποδομούσε το τυραννικό αφήγημα της planδημίας, τα lockdowns, τις απαγορεύσεις, τους εμβολιασμούς, κλπ.
Πριν την ιστορική νίκη του Benjamin Netanyahu με δύο άρθρα του Gadi Taub (συγγραφέα, ιστορικού και αρθρογράφου) με bestseller το βιβλίο του The Rise of Antidemocratic Liberalism: Israel, the United States, and the West -Η Άνοδος του Αντιδημοκρατικού Φιλελευθερισμού: Ισραήλ, Ηνωμένες Πολιτείες και Δύση) το Tablet επέκρινε τις χρηματοδοτόμενες από ΜΚΟ και τις προοδευτικές elites, εντός και εκτός χώρας, διαδηλώσεις κατά της Mεταρρύθμισης.
Υποστήριζε ότι η παντοδυναμία του Ανωτάτου Δικαστηρίου λειτουργεί ως εργαλείο των προνομιούχων elites των Ashkenazi κατά των Mizrahi. Αυτή η διαμάχη έχει αντίκτυπο σε ολόκληρο το κόσμο καθώς στο μεταξύ σκάει η φούσκα του παγκοσμίου χρέους το οποίο είναι εργαλείο διακυβέρνησης του κόσμου.
>
Το πρώτο άρθρο του Gadi Taub που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 2023 με τίτλο> Ο Αγώνας για τη Δημοκρατία του Ισραήλ- Μπροστά στην προοπτική της δικαστικής μεταρρύθμισης, η προοδευτική elite του Ισραήλ και οι Αμερικανοί σύμμαχοί της απειλούν να διαλύσουν τη χώρα.
Οι εκλογές στο Ισραήλ τον Νοέμβριο ήταν, σε μεγάλο βαθμό, ένα δημοψήφισμα για τη δίκη του Netanyahu. Η κριτική επιτροπή επανήλθε με μια σαφή ετυμηγορία: αθώος. Οι Ισραηλινοί, ή τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς, πείστηκαν ότι η δίκη ήταν πολιτική υπόθεση, όχι νομική: οι αριστερές elite του Ισραήλ είχαν παραιτηθεί από το να χτυπούν τον Netanyahu στην κάλπη και έτσι στράφηκαν σε άλλα μέσα για να τον διώξουν από την πολιτική.
Αλλά η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του Ισραήλ έκανε περισσότερα από το να αθωώσει τον Netanyahu στο δικαστήριο της κοινής γνώμης. Η πλειονότητα των Ισραηλινών ψηφοφόρων κατέστησε σαφές ότι δεν θα ανέχονται πλέον την καταστροφή της δημοκρατίας του Ισραήλ από το διοικητικό κράτος – τους δικαστές, τους αστυνομικούς, τους νομικούς συμβούλους και τη γραφειοκρατία γενικά θα πρέπει να σταματήσουν να υποκαθιστούν τις δικές τους προτιμήσεις και υπαγορεύσεις με εκείνες του ισραηλινού εκλογικού σώματος.
Η δίκη του Netanyahu και τα αιτήματα από κάτω προς τα πάνω για δικαστική μεταρρύθμιση έχουν συγχωνευθεί έτσι σε μια τεράστια συνεπακόλουθη αναμέτρηση μεταξύ πληβείων και της πλέμπας, μεταξύ των παλαιών elite και του κοινού γενικότερα, μεταξύ του δικαστηρίου και των εκλεγμένων κλάδων της κυβέρνησης – και στη ρίζα, μεταξύ της εξουσίας του διοικητικού κράτους και της δημοκρατικής πολιτικής. Είναι, όπως ουρλιάζει τώρα ο Τύπος στο Ισραήλ και έξω από αυτό, ένας αγώνας για την ψυχή της δημοκρατίας του Ισραήλ. Μόνο ο Τύπος το έχει πάρει ανάποδα.
Ο Yariv Levin, ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης του Netanyahu, δεν θέλει να καταστρέψει τη δημοκρατία. Είναι έξω για να την αποκαταστήσει.
Το 2017, ένα συντηρητικό εβραϊκό βιβλίο bestseller άρθρωσε την αυξανόμενη απογοήτευση στα δεξιά στον τίτλο του: «Why do you vote right and get left?» Το βιβλίο, του δημοσιογράφου και πρώην βοηθού του Netanyahu, Erez Tadmor, έκανε ξεκάθαρη την απάντηση και έγινε το εγχειρίδιο λειτουργίας για μια νέα γενιά μελών του Likud. Ο λόγος που η δεξιά δεν κυβερνά ποτέ πραγματικά, υποστήριξε ο Tadmor, είναι ότι η αριστερά ελέγχει τα σημαντικά κέντρα εξουσίας έξω από την εκλογική πολιτική: τον κυρίαρχο τύπο, τις τέχνες, τον ακαδημαϊκό χώρο και πάνω από όλα το δικαστικό σύστημα και τους βοηθούς του στην επιβολή του νόμου καθώς και την ισχυρή γραφειοκρατία του Ισραήλ.
Στη κορυφή της δικαστικής-γραφειοκρατικής δομής εξουσίας, η οποία υπάρχει έξω από την αρμοδιότητα της συναίνεσης των κυβερνώμενων, βρίσκεται το Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο στο Ισραήλ έχει εξουσίες πιο φοβερές από οποιοδήποτε δικαστικό σώμα σε οποιαδήποτε δυτική δημοκρατία. Κατά την άποψη του ίδιου του δικαστηρίου, δεν υπάρχουν κυριολεκτικά όρια στην εξουσία του. Δεν αναγνωρίζει κανένα όριο στη δικαιοδοσία και ασκεί δικαστικό έλεγχο σε οποιαδήποτε κυβερνητική ενέργεια και οποιαδήποτε νομοθεσία, συμπεριλαμβανομένου του δικαστικού ελέγχου αυτού που το ίδιο το δικαστήριο δήλωσε ότι είναι το σύνταγμα του Ισραήλ—τους λεγόμενους «Βασικούς Νόμους-Basic Laws».
Στις προηγούμενες κυβερνήσεις του, ο Netanyahu φρόντιζε να μην κοντράρεται με τη δικαστική ολιγαρχία της χώρας, προτιμώντας να ξοδεύει το πολιτικό του κεφάλαιο σε άλλα θέματα – κυρίως το Ιράν και την οικονομία. Υπέθεσε, με βάση την εμπειρία, ότι η δικαστική ολιγαρχία του Ισραήλ θα συνέχιζε να τηρεί έναν άγραφο κανόνα: Εάν ένας πολιτικός δεν προσπαθήσει να μεταρρυθμίσει το δικαστικό σύστημα, θα αφήσει το άτομό του -αν και όχι απαραίτητα τις πολιτικές του- ήσυχες.
Η άλλη πλευρά αυτής της συμφωνίας ήταν, εν πάση περιπτώσει, πιο προφανώς αληθινή: Προσπαθήστε να προωθήσετε μια μεταρρύθμιση, και σχεδόν πάντα καταλήγετε σε μια ποινική έρευνα, συχνά κατασκευασμένη, όπως στις περιπτώσεις των Yaacov Neeman και Reuven Rivlin, που και οι δύο ήταν μεταξύ εκείνων που απαγορεύτηκε να υπηρετήσουν ως υπουργοί Δικαιοσύνης από επινοημένες έρευνες που δεν κατέληξαν πουθενά. Το δικαστικό σώμα είχε τη δική του πραιτοριανή φρουρά στο Γραφείο του Εισαγγελέα του Κράτους, το οποίο καλλιέργησε μια κουλτούρα ασύστολων αλλά αργών ερευνών που εξασφάλιζε ότι οι πολιτικοί δεν θα έβγαιναν εκτός γραμμής.
Αφού ο Netanyahu κέρδισε την τέταρτη θητεία του το 2015, η απόγνωση στα αριστερά έφτασε σε πυρετό και τα διάφορα κέντρα της αριστερής εξουσίας άρχισαν να κραυγάζουν για το κεφάλι του Netanyahu. Ο Τύπος πρωτοστάτησε με στοιχεία έρευνας που κατηγορούσαν τον Netanyahu για διαφθορά. Παρά τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα αυτών των ερευνών, οι αρχές επιβολής του νόμου τις συνέχισαν με νέο σθένος, οδηγώντας, τελικά, σε κατηγορίες.
Τα κατηγορητήρια είχαν παράδοξο αποτέλεσμα στον αγώνα για την εξουσία μεταξύ γραφειοκρατίας και δημοκρατίας. Πρώτον, έδειξαν στον Netanyahu ότι η δικαστική ολιγαρχία αποτελούσε άμεση απειλή για την πολιτική του τύχη που δεν μπορούσε εύλογα να αμβλυνθεί μέσω του συνήθους προγράμματος αμοιβαίας μη παρέμβασης. Δεύτερον, οι επιθέσεις από το δικαστικό σώμα στον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του Likud είχαν δυναμική επίδραση στους ψηφοφόρους του.
Ενώ η απομάκρυνση ενός υπουργού Δικαιοσύνης μπορεί να θεωρηθεί ως ένα περιφερειακό γεγονός, η καθαίρεση ενός πρωθυπουργού και, κατά συνέπεια, η ανατροπή των αποτελεσμάτων εθνικών εκλογών, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Έτσι, τόσο ο Netanyahu όσο και οι ψηφοφόροι του είδαν, πιο ξεκάθαρα από πριν, τη σοβαρότητα του προβλήματος και την επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης της ισορροπίας μεταξύ των κλάδων της κυβέρνησης.
Αλλά τα κατηγορητήρια και η μετέπειτα δίκη απείλησαν επίσης να εξουδετερώσουν την ικανότητα του Netanyahu να ενεργήσει. Είναι δύσκολο για έναν πρωθυπουργό να μεταρρυθμίσει το δικαστικό σύστημα και να ελέγξει την πολιτικοποιημένη επιβολή του νόμου όταν ο ίδιος βρίσκεται αντιμέτωπος με δίκη. Πώς θα ξεφύγει από την προφανή υποψία ότι προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του και ότι είναι διατεθειμένος -όπως διατυπώνει δραματικά η αριστερά αυτό το σημείο ομιλίας– να «σπάσει το δικαστικό σύστημα μόνο και μόνο για να σώσει το τομάρι του»; Είναι αλήθεια ότι η δικαστική μεταρρύθμιση είναι απίθανο να παρέμβει σε μια εν εξελίξει δίκη, εκτός ίσως από το να κάνει τους δικαστές πιο εχθρικούς. Αλλά η αντίληψη είναι κρίσιμη εδώ, και έτσι ο Netanyahu φαινόταν παγιδευμένος σε ένα δεσμό. Το ερώτημα κατέληξε στο εξής: Θα υποστηρίξουν οι ψηφοφόροι μια μεταρρύθμιση ή αρκετοί από αυτούς θα τη δουν ως κυνική, ιδιοτελή κίνηση εκ μέρους του;
Οι περσινές εκλογές στράφηκαν ακριβώς σε αυτό το ζήτημα. Και οι ψηφοφόροι έδωσαν ξεκάθαρη απάντηση.
Πρώτον, η βάση του Likud εξέδωσε την ετυμηγορία της: Ο πιο πρόσφατος γύρος των προκριματικών του Likud οδήγησε σχεδόν όλους τους έντονους επικριτές του δικαστικού συστήματος στη λίστα του κόμματος. Άλλα δεξιά κόμματα έθεσαν τότε τη δικαστική μεταρρύθμιση ως προϋπόθεση για την ένταξη στον συνασπισμό του Netanyahu. Όλα αυτά τα κόμματα, καθένα από τα κρίσιμα για την ύπαρξη του συνασπισμού, αντιπροσωπεύουν μειοψηφικούς τομείς -εθνικούς-θρησκευτικούς, υπερορθόδοξους και Mizrahi παραδοσιακούς και ορθόδοξους- που είχαν αποφευχθεί σε ένα σημείο ή στο άλλο από ένα δικαστήριο που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τις μειονότητες από την τυραννία της πλειοψηφίας. Η δικαστική μεταρρύθμιση ενίσχυσε την υποστήριξη για τη δεξιά και της έδωσε σαφή πλειοψηφία στην Knesset: 64 έδρες στο block Netanyahu έναντι 56 στο block των απέναντι, συμπεριλαμβανομένων των αντισιωνιστικών αραβικών κομμάτων, τα περισσότερα από τα οποία ιστορικά δεν εντάσσονται σε συνασπισμούς.
Ο Netanyahu είναι ένας έξυπνος πολιτικός και φαινόταν να έχει συνειδητοποιήσει το τεράστιο κύμα της οργής του κοινού εναντίον του αυτοκρατορικού Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ. Πιθανότατα υπολόγισε ότι μπορούσε είτε να καβαλήσει αυτό το κύμα είτε να πνιγεί κάτω από αυτό. Και όταν έγινε σαφές ότι το δικό του εκλογικό σώμα δεν θα τον συγχωρούσε αν χρονοτριβούσε, πήγε ενάντια στον προσεκτικό και συντηρητικό χαρακτήρα του -και στα προσωπικά του έννομα συμφέροντα- και έρριξε το βάρος του στη δικαστική μεταρρύθμιση.
Μέχρι να ανακοινωθούν οι υπουργικοί διορισμοί, πολλοί από τη δεξιά ήταν ακόμα απαισιόδοξοι. Ο Netanyahu δεν άγγιξε ποτέ πριν τη δικαστική ολιγαρχία, είπαν, και θα βρει τρόπο να το αποφύγει και αυτή τη φορά. Πιο ανησυχητικό, είπαν ορισμένοι, θα χρησιμοποιήσει την οργή του κοινού ως μοχλό για να εκφοβίσει το δικαστήριο με το φάσμα της μεταρρύθμισης και στη συνέχεια να εγκαταλείψει τη μεταρρύθμιση με αντάλλαγμα μια συμφωνία ένστασης.
Και οι δύο πλευρές αυτού του επιχειρήματος, ωστόσο, συμφώνησαν για το ποια θα ήταν η λυδία λίθος. Ο Yariv Levin, ένας εσωστρεφής με φήμη για ειλικρίνεια και ήρεμη αποφασιστικότητα, ήρθε δεύτερος μετά τον Netanyahu στις προκριματικές εκλογές του Likud. Είναι δια βίου κριτικός του δικαστικού ακτιβισμού. Οι προθέσεις του Νετανιάχου, όλοι γνώριζαν, θα γίνονταν σαφείς με αυτό το τεστ: Θα διόριζε, ή όχι, τον Levin υπουργό δικαιοσύνης;
Στα τέλη Δεκεμβρίου το έκανε.
Ο Netanyahu είναι ένας προσεκτικός άνθρωπος και ο προσεκτικός πραγματισμός ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα των πέντε προηγούμενων θητειών του στο γραφείο του πρωθυπουργού. Ωστόσο, φαίνεται τώρα ότι θα σταθεί πίσω από το σχέδιο του Levin να σπάσει τον κανόνα των δικαστώων. Εξυπακούεται επίσης ότι η ολιγαρχία δεν πρόκειται να το δεχθεί αυτό. Εξ ου και τα τύμπανα του πολέμου χτυπιούνται άγρια από τη χορωδία του Τύπου, του ακαδημαϊκού κόσμου, των ΜΚΟ, των αριστερών πολιτικών κάθε λωρίδας και σχεδόν κάθε άλλο προπύργιο μιας φθίνουσας άρχουσας τάξης. Αναφορές, βίντεο προπαγάνδας, συνεντεύξεις, συνεχείς καλύψεις, διαδηλώσεις, άρθρα γνώμης και πολλά άλλα, όλα με χαρά ενισχύθηκαν από ένα αμερικανικό μέσο μαζικής ενημέρωσης που ανακοινώνει περήφανα τη σύνδεσή του με το Δημοκρατικό Κόμμα και βλέπει τον Netanyahu ως σύμμαχο των Ρεπουμπλικανών.
Ο επί μακρόν Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Aharon Barak -ο οποίος σχολιάζεται από τη δεξιά ως ο «Πρόεδρος του Βαθέως Κράτους»- βγήκε από τη σύνταξη και έδωσε μια σειρά απειλητικών τηλεοπτικών συνεντεύξεων. Δήλωσε, περιέργως, ότι η ανακοίνωση της μεταρρύθμισης από τον Levin ήταν «παράνομη» και ότι ο ίδιος ο Levin είναι «εγκληματίας». Είπε επίσης ότι θα είχε παραιτηθεί αν ήταν στο αξίωμα και είχε θεσπιστεί η μεταρρύθμιση και ότι «λυπάται που ο υπουργός Levin δεν με ρώτησε πρώτα», λες και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι χρειάζονται την άδειά του για να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους. Ονόμασε τη μεταρρύθμιση «μια σειρά από δηλητηριώδεις χάντρες».
Η σημερινή πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η δικαστής Esther Hayut, δεν θα έπρεπε να επικρίνει δημόσια την προτεινόμενη νομοθεσία. Παρ’ όλα αυτά, εναντιώθηκε με έναν δικό της μαχητικό λόγο, χωρίς να δίνει καμία ένδειξη ότι καταλάβαινε ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών έχει πρόβλημα με το δικαστήριο της.
Ακολούθησαν δηλώσεις από πρώην γενικούς και κρατικούς εισαγγελείς (πολλοί από τους οποίους ήταν επίσης δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου). Η μεταρρύθμιση, είπαν, θα «καταστρέψει» το ισραηλινό δικαστικό σύστημα. Επευφημούμενες και προωθούμενες ακούραστα από τον Τύπο και χρηματοδοτούμενες από ΜΚΟ με έδρα τις ΗΠΑ όπως το New Israel Fund, οργανώθηκαν διαδηλώσεις και ανακοινώθηκε ένας μόνιμος αγώνας, προφανώς αντίστοιχος με την εκστρατεία των αμερικανικών elite για την απομάκρυνση του Donald Trump από τον Λευκό Οίκο. Καθηγητές και αριστερές δεξαμενές σκέψης έσπευσαν να δώσουν σημεία συζήτησης εξηγώντας στο κοινό γιατί η μεταρρύθμιση θα σήμαινε το τέλος της κάποτε ακμάζουσας δημοκρατίας του Ισραήλ.
Σαν απόδειξη αυτό που λένε πολλοί από τη δεξιά —ότι υπάρχει ένα στοιχείο εθνοτικού και φυλετικού χρωματισμού στον αγώνα μεταξύ του δικαστηρίου και των άλλων κλάδων της κυβέρνησης— το δικαστήριο κινήθηκε για να αναγκάσει τον Netanyahu να απολύσει τον υπουργό Εσωτερικών του, Aryeh Deri, τον αρχηγό του κόμματος των ορθόδοξων Mizrahi, Shas.
Ο Deri είχε καταδικαστεί εδώ και πολύ καιρό για δωροδοκία και επέστρεψε στην πολιτική μετά από την απαιτούμενη ανατριχιαστική περίοδο των επτά ετών. Στη συνέχεια, ερευνήθηκε για περισσότερα από έξι χρόνια, καταλήγοντας σε μια κατηγορία που αποδείχθηκε ότι ήταν μια μικρή τεχνική παράβαση αναφοράς φόρου εισοδήματος. Τερμάτισε αυτή τη μακρά και επίπονη νομική διαδικασία με μια συμφωνία, η οποία δεν περιελάμβανε επίσημη δέσμευση να μην επιστρέψει στην πολιτική, ωστόσο παραχωρήθηκε σε ένα πλαίσιο που έκανε τους δικαστές να πιστέψουν ότι σχεδίαζε να αποσυρθεί. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για την απόφαση του Deri να κατέβει στις τελευταίες εκλογές επικεφαλής του κόμματός του. Στη συνέχεια, όμως, αφού ο Netanyahu σχημάτισε μια κυβέρνηση εξαρτημένη από το Shas, οι σχετικές αναφορές υλοποιήθηκαν αμέσως και το Ανώτατο Δικαστήριο τον απέκλεισε, μετά την ανακοίνωση της μεταρρύθμισης, για αμφίβολους νομικούς λόγους.
Το να χτυπήσει τον Deri -ένα βασικό μέλος του συνασπισμού του Netanyahu– έγινε ευρέως αντιληπτό ως πολιτική κίνηση από την πλευρά του δικαστηρίου: μια προσπάθεια υποβρύχιας νάρκης της νέας κυβέρνησης του Netanyahu αφαιρώντας ένα βασικό μέλος, ελπίζοντας ότι αυτό θα ανάγκαζε τον Netanyahu να επιλέξει μεταξύ του να αψηφήσει το δικαστήριο ή της καταστροφής της κυβέρνησής του. Ο στόχος της δράσης του δικαστηρίου, ο Deri, δεν θα μπορούσε να είναι πιο συμβολικός στους υποστηρικτές της μεταρρύθμισης: Εδώ ήταν ο κορυφαίος Mizrahi και θρησκευτικός πολιτικός στη χώρα, που κυνηγήθηκε ποτέ από το δικαστικό σύστημα, που αποκλείστηκε από μια ομάδα σχεδόν αποκλειστικά Ashkenazi, με λόγους που απέδειξε, για άλλη μια φορά, την πλαστικότητα των νομικών επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί το δικαστήριο για να υποτάξει το υπουργικό συμβούλιο και τη Knesset. Μερικοί από τους δικαστές αποφάνθηκαν κατά του Deri χρησιμοποιώντας το ασαφές πρότυπο του «unreasonableness», το οποίο η μεταρρύθμιση επιδιώκει να καταργήσει (αναφέρθηκαν επίσης και άλλες αιτίες, καμία από τις οποίες δεν στάθηκε σε ιδιαίτερα στέρεη νομική βάση).
Ο Deri, ωστόσο, είναι ένας έμπειρος πολιτικός και κατάπιε το πικρό χάπι χωρίς να αποσύρει το κόμμα του από τον συνασπισμό και να ρίξει την κυβέρνηση του Netanyahu, πιθανώς θεωρώντας ότι η μεταρρύθμιση είναι το καλύτερο μακροπρόθεσμο στοίχημα στον αγώνα για εκδημοκρατισμό, καθώς και για τις δικές του πολιτικές προοπτικές.
Η χορωδία των αντιμεταρρυθμιστικών φωνών στο Ισραήλ ζητά τώρα κάτι περισσότερο από απλή διαμαρτυρία. Πολλοί, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών της πολιτικής αντιπολίτευσης που έχασαν τις τελευταίες εκλογές, απαιτούν πολιτική ανυπακοή, συμπεριλαμβανομένης της απεργίας της δημόσιας υπηρεσίας. Που και που, απειλές βίας διατυπώνονταν, καλυμμένες με λεπτό πέπλο ως προειδοποιήσεις ενάντια σε μια τέτοια πιθανότητα. Η χορωδία ξεχύθηκε επίσης από τον ισραηλινό Τύπο στη διεθνή σκηνή. Οι συσπειρωτικές κραυγές των συντακτικών της Haaretz βρήκαν τον δρόμο τους στις σελίδες των New York Times, όπου ο Thomas Friedman κάλεσε τον Πρόεδρο Biden να σώσει τη δημοκρατία του Ισραήλ από τις δυνάμεις του σκότους, προφανώς αγνοώντας την αντίφαση της έκκλησης ενός ξένου ηγέτη να επιβάλει αντιδημοφιλείς διευθετήσεις στην πλειοψηφία των πολιτών μιας άλλης χώρας.
Aυτός στο μεταξύ είναι ο Biden [Eικόνα]
Για να είμαστε σαφείς. Το κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στη δικαστική μεταρρύθμιση στο Ισραήλ δεν είναι μια προσπάθεια να σωθεί η δημοκρατία. Το αντίθετο: Είναι μια προσπάθεια να σωθεί η εξουσία της προοδευτικής elite από τη δημοκρατία.
Για όποιον θέλει να δει τις λεπτομέρειες, θα έπρεπε να ήταν ξεκάθαρο ότι η μεταρρύθμιση θα άρχιζε, στην πραγματικότητα, να διορθώνει την ανωμαλία της ισραηλινής νομοκρατίας και να κάνει σημαντικά βήματα προς την αποκατάσταση μιας λογικής ισορροπίας μεταξύ των κλάδων της κυβέρνησης, φέρνοντας το Ισραήλ πιο κοντά στον κανόνα των δυτικών δημοκρατιών.
Οι μεταρρυθμίσεις προτείνουν:
Βάλτε ένα τέλος στην απαράδεκτη κατάσταση στην οποία οι νομικοί σύμβουλοι της εκτελεστικής εξουσίας μπορούν να εμποδίσουν την εφαρμογή των υπουργικών πολιτικών (και επίσης να έχουν δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις του πρωθυπουργού και στην πολιτική της κυβέρνησης συνολικά).
Περιορίστε τη δυνατότητα των δικαστών να καταρρίψουν κανονισμούς, πολιτικές ή διορισμούς σε ό,τι είναι παράνομο και απαγορεύστε τους να ακυρώσουν ό,τι είναι νόμιμο, με βάση την εκτίμησή τους για «λογικότητα» (δηλαδή, τις προσωπικές προτιμήσεις του δικαστή)
Νομιμοποιήστε την αρπαγή εξουσίας κατά την οποία το δικαστήριο κήρυξε τους Βασικούς Νόμους-Basic Laws, του Ισραήλ ως άρθρα ενός εν εξελίξει συντάγματος, παραχωρώντας τους συνταγματικό καθεστώς και νομιμοποιώντας τον δικαστικό έλεγχο των νόμων που βασίζονται σε αυτούς τους Βασικούς Νόμους.
Να τερματιστεί η εξωφρενική στροφή του δικαστηρίου προς την αξίωση δικαστικού ελέγχου σχετικά με τους Βασικούς Νόμους.
Περιορίστε τη δικαστική αναθεώρηση των νόμων στην πλήρη ομάδα όλων των δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου και μόνο από την πλειοψηφία του 80% της επιτροπής (που προς το παρόν δεν θα είναι δύσκολο να συγκεντρώσει το δικαστήριο, καθώς πρόκειται για το ποσοστό των προοδευτικών και ακτιβιστών δικαστών που βρίσκονται επί του παρόντος στο δικαστήριο).
Να εκχωρήσει στην Knesset την εξουσία να ακυρώσει απόφαση κατάργησης νόμου με την απόλυτη πλειοψηφία των μελών της (61)· ο νόμος που αναθεωρήθηκε θα ισχύει μόνο για τέσσερα χρόνια εκτός εάν επικυρωθεί από την επόμενη Knesset.
Επιτρέψτε στο δικαστήριο να εμποδίσει την Knesset να παρακάμψει τις αποφάσεις της καταργώντας τη νομοθεσία ομόφωνα, οπότε μόνο η επόμενη Knesset θα μπορεί να ανατρέψει την απόφαση του δικαστηρίου (ουσιαστικά επιστρέφοντας την ερώτηση στους ψηφοφόρους).
Αλλαγή της σύνθεσης της επιτροπής που διορίζει δικαστές για να σπάσει το δικαίωμα αρνησικυρίας που έχουν οι δικαστές για το διορισμό των συναδέλφων τους και να δώσει στον συνασπισμό ένα πλεονέκτημα στη διαδικασία. Δεδομένου του ρυθμού με τον οποίο δημιουργούνται κενές θέσεις, θα περάσει λίγος χρόνος μέχρι να αλλάξει η συντριπτικά προοδευτική σύνθεση του δικαστηρίου και δεδομένου ότι οι συνασπισμοί έρχονται και παρέρχονται, η υπόθεση είναι ότι ο καθένας θα έχει τη σκοπιά του στον διορισμό δικαστών και ότι το δικαστικό σώμα θα είναι τελικά σχετικά ισορροπημένο.
Όλα αυτά είναι σίγουρα ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν είναι αρκετά. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Levin ανακοίνωσε ότι αυτή ήταν μόνο η πρώτη φάση της προγραμματισμένης μεταρρύθμισής του, ενώ τα υπόλοιπα θα αποκαλυφθούν αργότερα. Θα πρέπει να ελπίζουμε ότι το επόμενο μέρος —ή μέρη— θα περιλαμβάνει την επαναφορά του υπάκουου πλέον τμήματος εσωτερικών υποθέσεων της αστυνομίας στην προηγούμενη εξουσία του, μαζί με έναν λειτουργικό μηχανισμό για την εποπτεία του Γραφείου του Εισαγγελέα, το οποίο έχει συγκεντρώσει εξουσία τύπου J. Edgar Hoover, τα αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα του οποίου βλέπουμε τώρα να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας.
Μακριά από το να «σπάσει» το δικαστικό σύστημα, η μεταρρύθμιση είναι πιθανό να αποκαταστήσει τον σεβασμό που είχαν κάποτε οι Ισραηλινοί για το Ανώτατο Δικαστήριο τους, τον οποίο έχασαν από τότε που το δικαστήριο προσπάθησε να υπαγορεύσει την προοδευτική ατζέντα του από το εδώλιο, ενάντια στη θέληση των αξιοθρήνητων πολιτών. Με μια βαθιά και σημαντική έννοια, η μεταρρύθμιση θα ολοκληρώσει την κίνηση που ξεκίνησε από τον Menachem Begin, ο οποίος έδιωξε τους Εργατικούς από την εξουσία το 1977 αλλά άφησε τη γραφειοκρατία στα χέρια των Εργατικών. Η παλιά αριστερίστικη ελίτ των Ashkenazi κατάφερε έτσι να αποτρέψει τον πλήρη εκδημοκρατισμό, ένα καθήκον που τώρα έχει πέσει στους ώμους του Netanyahu.
Οι ψηφοφόροι του Netanyahu έχουν ξεκαθαρίσει τη βούλησή τους: είτε θα επωμιστεί αυτό το βάρος, είτε θα χάσει τη βάση του. Τώρα εναπόκειται στον πρωθυπουργό να οδηγήσει αυτό το πλοίο στην πορεία προς τη δημοκρατία. Μπορεί να αποδειχθεί η δυσκολότερη πρόκληση του μέχρι τώρα. Οι απειλές για εμφύλια ανυπακοή, ακόμη και για εμφύλιο πόλεμο, φαίνονται τραβηγμένες —προς το παρόν. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να πεις πόσο μακριά θα φτάσει μια απελπισμένη elite που είναι σε θέση να συγκεντρώσει υποστήριξη από έξω από τη χώρα για να μην χάσει την εξουσία της.
Το δεύτερο άρθρο του Gadi Taub, πιο πρόσφατο και αυτό πριν την ιστορική νίκη του Benjamin Netanyahu δημοσιεύθηκε στις 8 Ιουνίου 2023 με τίτλο>Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων του Ισραήλ
Πώς η elite υπεράσπιση της «δημοκρατίας μας» έγινε μάσκα για εθνοτικές προκαταλήψεις
>
Στα τέλη Μαρτίου, ο Benjamin Netanyahu ανακοίνωσε ότι το πακέτο δικαστικών μεταρρυθμίσεων που πρότεινε η κυβέρνησή του τον Ιανουάριο θα τεθεί σε αναμονή. Ο κυρίαρχος Τύπος, στο Ισραήλ και στο εξωτερικό, έσπευσε να κηρύξει μια νίκη της δημοκρατίας: Ένα αγανακτισμένο κοινό, μας είπαν, είχε βγει στους δρόμους για να υπερασπιστεί τις ελευθερίες του. Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα-Liberté, égalité, fraternité!!
Μια παραμονή Shabbat, οι διαδηλωτές εισέβαλαν ακόμη και στη Βαστίλη. Μετά τη σύλληψη ενός από τους δικούς τους σε εξέγερση στις 14 Απριλίου, εκατοντάδες διαδηλωτές πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήμα όπου κρατήθηκε ο ήρωάς τους έως ότου, μετά από 10 ώρες, αφέθηκε ελεύθερος. Ο ήρωάς τους, ωστόσο, δεν ήταν το no sans culotte.
(Οι Sans-culottes, ή αλλιώς Αβράκωτοι, ήταν άνθρωποι που ανήκαν στην εργατική τάξη και στα χαμηλά στρώματα της αστικής τάξης, όπως π.χ. μικρέμποροι, μισθωτοί κ.λπ., οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στο πολιτικό στίβο της Γαλλικής Επανάστασης)
Το όνομά του είναι Dan Orenstein και είναι ο Διευθύνων Σύμβουλος της Champion Motors, της μεγαλύτερης αντιπροσωπείας Audi-Volkswagen του Ισραήλ.
Αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός, γιατί το κίνημα «αντίστασης» του Ισραήλ δεν είναι μια λαϊκή εξέγερση. Είναι η εξέγερση των elites του Ισραήλ, για να προστατεύσουν την περίεργη ολιγαρχική δομή της κυβέρνησης του Ισραήλ. Το Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο κατέχει περισσότερη εξουσία στο Ισραήλ από οποιοδήποτε δικαστήριο σε οποιαδήποτε δυτική δημοκρατία, επέτρεψε στις φιλελεύθερες elites του Ισραήλ να κυβερνούν από το εδώλιο, ακόμη κι αν συνεχίζουν να χάνουν τις εκλογές. Δεν θα εγκαταλείψουν αυτή τη ρύθμιση χωρίς μάχη.
Το κίνημα διαμαρτυρίας χρηματοδοτήθηκε, κατά συνέπεια, αφειδώς (και εν μέρει διεθνώς). Οργανώθηκε καλά από ανθρώπους που έχουν και τον χρόνο και τις δεξιότητες για μια τόσο μεγάλης κλίμακας επιχείρηση, και επευφημήθηκε, αντί να επικριθεί, από τον κυρίαρχο Τύπο. Βοήθησε επίσης, φυσικά, ότι το κίνημα της «δημοκρατικής αντίστασης» του Ισραήλ υποστηρίχθηκε πολιτικά από την κυβέρνηση Biden και τον πρεσβευτή της στο Ισραήλ, Tom Nides. Ο Nides δεν διέφυγε να πάρει θέση δημοσίως και, πετώντας το διπλωματικό πρωτόκολλο, κάλεσε τον Πρωθυπουργό Netanyahu να «αυξήσει τo διάστημα αναστολής της δικαστικής αναθεώρησης».
Η ταξική πτυχή όλων αυτών μάλλον δεν θα εξέπληξε τους αναγνώστες σε όλη τη Δύση. Είναι μια τοπική εκδήλωση των ίδιων πολιτικών εντάσεων που βλέπουμε σε άλλες δυτικές δημοκρατίες: έναν αγώνα για την εξουσία μεταξύ των προοδευτικών elites και των υπόλοιπων κοινωνιών τους. Όπως αλλού, οι προοδευτικές elites στο Ισραήλ υπερτερούν αριθμητικά, και έτσι επιχειρούν να υπονομεύσουν τη δημοκρατία ενώ ισχυρίζονται ότι την υπερασπίζονται, χρησιμοποιώντας δικαστήρια, διεθνείς θεσμούς και το διοικητικό κράτος για να προωθήσουν τις ατζέντες τους.
Αλλά υπάρχει κάτι μοναδικό στην περίπτωση του Ισραήλ: Η τάξη διασταυρώνεται με τη φυλή με τρόπο που θα μπέρδευε τον μέσο καθηγητή μετα-αποικιακών σπουδών σας – οι προοδευτικοί πίσω από το αντιμεταρρυθμιστικό κίνημα του Ισραήλ φαίνεται να αισθάνονται απόλυτα άνετοι με το να μετατρέπουν σε όπλο της φυλή στην υπηρεσία των προνομιούχων και όχι των περιθωριοποιημένων. Φανταστείτε μια Αμερική όπου οι «MAGA deplorables» είναι Αφροαμερικανοί και έχετε μια καλή ιδέα για το τι συμβαίνει στο Ισραήλ. Οι ψηφοφόροι του Netanyahu είναι συνήθως τυπικοί σκουρόχρωμοι Εβραίοι Mizrahi, και έτσι οι προοδευτικοί του Ισραήλ συχνά παίζουν με εθνοτικά και φυλετικά στερεότυπα για να εκφράσουν την περιφρόνηση τους για τη δεξιά.
Εδώ είναι ένα παράδειγμα. Πέρασα ώρες συζητώντας στην ισραηλινή τηλεόραση με τον ειδικό της Haaretz, Uri Misgav. Αφού μάθαμε ότι οι πιλότοι απειλούσαν να εγκαταλείψουν το εφεδρικό τους καθήκον εάν δεν σταματούσε η μεταρρύθμιση, ο Misgav σκέφτηκε ότι ήταν νικηφόρο επιχείρημα: «Οι πιλότοι θα φύγουν», είπε, «όσοι υπηρετούν στο στρατό θα φύγουν. Με ποιον θα μείνεις; Με τον Shlomo Karhi;»
Ο Shlomo Karhi είναι ο σημερινός υπουργός Επικοινωνιών του Ισραήλ. Είναι το πρώτο από τα 18 αδέρφια. Ο πατέρας του είναι ραβίνος. Ήταν μαθητής Yeshiva και υπηρέτησε σε μια μονάδα μάχης IDF. Είναι πατέρας επτά παιδιών. Είναι επίσης κάτοχος Ph.D. στη μηχανική και έχει δημοσιεύσει έρευνα στα εφαρμοσμένα μαθηματικά και την επιστήμη των υπολογιστών σε ακαδημαϊκά περιοδικά. Γιατί τότε το παράδειγμά του θα ήταν μια αυτονόητη προσβολή στα μάτια ενός Ashkenazi kibbutznik (το μέλος ενός kibbutz ονομάζεται kibbutz) όπως ο Misgav; Επειδή, όπως φαίνεται, όπως θα ήξερε οποιοσδήποτε Ισραηλινός, ο Karhi είναι ένας μελαχρινός, φορώντας κιπά-kippa, θρησκευόμενος Εβραίος που μιλά με έντονη σεφαραδίτικη (Sephardic) προφορά.
Όταν δεν χρησιμοποιούν τον στρατό των επαγγελματιών συμβούλων της στρατηγικής επικοιμωνίας, οι διαδηλωτές δεν απολογούνται για τον ελιτισμό τους. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Yariv Levin είχε μόλις αποκαλύψει το σχέδιο για την προτεινόμενη μεταρρύθμιση όταν οι αυθεντίες άρχισαν να καλούν τους επιχειρηματίες υψηλής τεχνολογίας να πατήσουν το πόδι τους και να μας σώσουν από τη μεταρρύθμιση. Στη συνέχεια ήρθε ένα μπαράζ δηλώσεων από μέλη επαγγελμάτων κύρους: γιατροί, καθηγητές πανεπιστημίου, πιλότοι, επικεφαλής βιομηχανίας, πρώην δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου και γενικοί εισαγγελείς. Το μήνυμα ήταν σαφές: Όλοι όσοι έχουν σημασία αντιτίθενται σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις.
Το ότι αυτή η τακτική ήταν άκρως συγκαταβατική για τους υποστηρικτές της μεταρρύθμισης δεν είχε και λίγο σημασία. Ο στόχος των αναφερόντων ήταν να συγκεντρώσουν τα δικά τους στρατεύματα και όχι να απλώσουν το χέρι στην άλλη πλευρά. Και για να το κάνουν αυτό είχαν δημιουργήσει ένα μήνυμα που θα μετέτρεπε τον ελιτιστικό αποκλεισμό και την υπεράσπιση των προνομίων σε «αγώνα για τη διάσωση της δημοκρατίας» από το ακατατόπιστο τσούρμο.
Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα πήραν μια πιο δυσοίωνη τροπή. Πρώην υψηλόβαθμοι αρχηγοί της αστυνομίας, συνταξιούχοι αρχηγοί της αστυνομίας, στρατηγοί του Ισραηλινού στρατού και αρχηγοί των Shabak και Mossad- εισέβαλαν. Εξέδωσαν μια κρυφή απειλή, μεταμφιεσμένη ως προειδοποίηση: Η υπακοή σε μια εγκληματική «δικτατορία» -που σημαίνει την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας- είναι έγκλημα, είπαν. Εάν η χώρα φτάσει σε συνταγματική κρίση, είπαν οι πρώην αρχηγοί, τότε η αστυνομία και οι υπηρεσίες ασφαλείας πρέπει να τηρήσουν «το κράτος δικαίου». Αυτό που εννοούσαν ήταν ότι οι δικαστές ήταν ο νόμος. Από την αρχή, οι αντιμεταρρυθμιστές είχαν αρχίσει να αποκαλούν την κανονική, εντελώς νόμιμη νομοθετική διαδικασία, με την οποία επρόκειτο να θεσπιστεί η μεταρρύθμιση, «πραξικόπημα», και έτσι η έκκληση των γαλονάδων για ένα πραγματικό πραξικόπημα θα μπορούσε με τη σειρά της να παρουσιαστεί ως υπεράσπιση του «κράτους δικαίου».
Μια τέτοια παράλογη ανατροπή του λεξιλογίου ήταν δυνατή μόνο με τη συμμετοχή του Τύπου, με τη Haaretz να παίζει τον τοπικό ρόλο των New York Times. Πρώτα φρόντισε να μην ακουστεί καμία αντίθετη φωνή από τους αναγνώστες της. Για την περίσταση, η δική μου στήλη στη Haaretz τερματίστηκε επειδή εξέφρασε την υποστήριξη για τη μεταρρύθμιση, επικαλούμενη την ανάγκη «υπεράσπισης της δημοκρατίας». Η εφημερίδα προφανώς απαγόρευσε επίσης στους συντάκτες της να αποκαλούν τη μεταρρύθμιση μεταρρύθμιση και τους έδωσε εντολή να την αποκαλέσουν «πραξικόπημα» — το οποίο είναι, ανεξάρτητα από τη γνώμη τους, ένα κραυγαλέο ψέμα.
Η ειρωνεία είναι ότι αυτό που τελικά σταμάτησε τη μεταρρύθμιση δεν ήταν οι διαδηλώσεις, αλλά κάτι κοντά σε ένα πραγματικό πραξικόπημα. Οι σποραδικοί έφεδροι που δήλωναν ότι δεν θα «υπηρετούσαν μια δικτατορία» δεν έκαναν τεράστια εντύπωση, αλλά όταν ο Τύπος ανέφερε ότι 37 έφεδροι πιλότοι από μια μοίρα μάχης πρώτης γραμμής F-15 ορκίστηκαν ότι δεν θα παρουσιαστούν στην εκπαίδευση, αυτό ήταν ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Αν και οι τεχνικά έφεδροι πιλότοι είναι εθελοντές – και παρόλο που είπαν ότι θα παρουσιαστούν στην ενεργό υπηρεσία εάν κληθούν για πραγματική υπηρεσία μάχης – αυτό μύριζε ανταρσία. Θα μπορούσε να είχε εξαλειφθεί αν ο διοικητής της μοίρας ή ένας από τους ανωτέρους του ενεργούσε γρήγορα και αποφασιστικά, αλλά αντ’ αυτού επέκτειναν ένα κλαδί ελιάς στους αντάρτες και έτσι η ανταρσία σύντομα εξαπλώθηκε και σε άλλες elite μονάδες, των οποίων η δημογραφία μοιάζει πολύ με εκείνη των άλλων elite του Ισραήλ.
Η μεταρρύθμιση βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης όταν ο υπουργός Άμυνας Galant την έσπρωξε στα άκρα, δηλώνοντας ότι εάν τα νομοσχέδια τεθούν προς ψήφιση χωρίς παύση για διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση, δεν θα τα υποστήριζε. Έχει γίνει, είπε, ένα διχαστικό ζήτημα, που απειλεί την ασφάλεια του Ισραήλ. Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, στην πραγματικότητα, υποστήριζε αντί να καταπνίγει μια πολιτική ανταρσία στον στρατό.
Ο Netanyahu τελικά τον απέλυσε. Αλλά αυτό ήταν πολύ λίγο, πολύ αργά. Η ανακοίνωση απόλυσης, που τελικά ανακλήθηκε, ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά. Τα πράγματα τώρα ξέφυγαν γρήγορα εκτός ελέγχου. Υπήρχαν ταραχές στο Tel Aviv όλη τη νύχτα. Και το πρωί, όταν οι φωτιές στην εθνική οδό Ayalon είχαν σβήσει με το φως της ημέρας, ο συνασπισμός άρχισε να λυγίζει κάτω από την πίεση.
Τα αφεντικά της βιομηχανίας τα βρήκαν με τις αντιμεταρρυθμιστικές δυνάμεις με απειλές για παράλυση της οικονομίας, το συνδικάτο των εργαζομένων στο αεροδρόμιο έκλεισε το διεθνές αεροδρόμιο του Ισραήλ για λίγες ώρες και ο επικεφαλής της Histadrut, της επικεφαλής οργάνωσης των εργατικών συνδικάτων, απείλησε να συμμετάσχει με μια πανεθνική απεργία. Μέχρι το βράδυ ο Netanyahu ήταν έτοιμος να κάνει μια ανακοίνωση, ζωντανά στις βραδινές ειδήσεις. Είπε ότι η νομοθεσία αναβλήθηκε προκειμένου να εργαστεί για μια ευρύτερη συναίνεση.
Αυτή ήταν μια ξεκάθαρη νίκη για τις κυρίαρχες τάξεις, και ποιος μπορεί να τις κατηγορήσει που το πανηγύρισαν; Δεν απέδειξαν ότι η δημοκρατία θριάμβευσε, όπως διακήρυτταν με χαρά, αλλά μάλλον ότι θριάμβευσαν επί της δημοκρατίας. Έδειξαν ότι η συμμαχία μεταξύ των διαφορετικών τομέων της elite του Ισραήλ – κορυφαία στελέχη, ανώτερα κλιμάκια της γραφειοκρατίας, ακαδημαϊκοί, αρχηγοί της βιομηχανίας, elite στρατιωτικών μονάδων, geeks της βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης – μπορούν να αναγκάσουν μια εκλεγμένη κυβέρνηση να υποταχθεί στη θέλησή τους. Έχουν δείξει στην πλειοψηφία των Ισραηλινών ότι τα ψηφοδέλτιά τους θα τεμαχιστούν αν αψηφήσουν τους καλύτερους τους. Αυτός ήταν ο λόγος, όπως όλοι γνώριζαν, ακριβώς γιατί η πλειοψηφία ήθελε εξαρχής τη μεταρρύθμιση.
Η πλειοψηφία, φυσικά, δεν συμφώνησε με την αφήγηση του θριάμβου της δημοκρατίας. Η πρώτη δημόσια έκφραση της οργής που είχε προκαλέσει η νίκη τηςelite ήταν ένα τηλεφώνημα στη ραδιοφωνική εκπομπή του δημοσιογράφου Erel Segal. Ένας νεαρός άνδρας που παρουσιάστηκε ως ανώτερος έφεδρος τεχνικός αεροπλάνων -στο Ισραήλ, οι πιλότοι προέρχονται από elite high schools, ενώ οι τεχνικοί τους είναι απόφοιτοι επαγγελματικών σχολών- τηλεφώνησε και είπε ότι δεν επρόκειτο να παρουσιαστεί ούτε στο εφεδρικό του καθήκον.
-Χωρίς να έρθω την Κυριακή να κάνω την εφεδρεία μου, δεν υπάρχει κανείς να πετάξει τα αεροπλάνα. Καλώ τους φίλους μου τους τεχνικούς: σταματήστε να κάνετε πράγματα για τους πιλότους. Θα τους δείξουμε ότι η ισχύς δεν είναι στα χέρια τους, η ισχύς είναι στα χέρια εκείνων που συνδέουν την μπαταρία […], των χειρωνακτών που γρασάρουν το αεροπλάνο, ώστε να μπορεί να απογειωθεί. Θα σταματήσουμε να υπηρετούμε. Εγώ, δεν θα παρουσιαστώ στην υπηρεσία την Κυριακή.
Αργότερα αποδείχθηκε ότι ο μηχανικός δεν περιέγραψε την πραγματική του δουλειά. Υπηρετεί σε μια μυστική μονάδα και έπρεπε να καμουφλάρει την αλήθεια. Οι αριστεροί ειδήμονες χρησιμοποίησαν αυτό το γεγονός για να απορρίψουν το μήνυμα. Αλλά μέχρι να βγουν οι λεπτομέρειες, τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει το ηλεκτρικό αποτέλεσμα που είχε η ραδιοφωνική συνομιλία. Έδωσε μια σαφή αλληγορία με την οποία θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο η άρχουσα τάξη συνέτριψε «τον μικρούλη»: οι πιλότοι έχουν αναγκάσει τους μηχανικούς να γονατίσουν.
Επιπλέον, κανένας Ισραηλινός που άκουγε τη φωνή του άνδρα δεν θα είχε παρατηρήσει ότι επρόκειτο για εθνικό και ταξικό χάσμα. Και αυτό ισχύει ευρύτερα για την ισραηλινή πολιτική. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τον όρο «Bibist», τον οποίο η αριστερά χρησιμοποιεί για να εκφράσει την περιφρόνηση της για τους ψηφοφόρους του Likud. Εκ πρώτης όψεως, δεν φέρει καμία ρητή αναφορά στην εθνικότητα. Αλλά το πλαίσιο στο οποίο χρησιμοποιείται επανειλημμένα του έχει δώσει ένα ξεχωριστό ethnic δαχτυλίδι. Αφού ο πρώην υπουργός Παιδείας Gideon Saar εγκατέλειψε το Likud για να δημιουργήσει το δικό του (σήμερα αδρανές) κόμμα, ο Yossi Verter, ο ανώτερος πολιτικός αναλυτής της Haaretz, ειρωνεύτηκε ότι αυτό το κόμμα θα είναι ένα δεύτερο Likud, αλλά αυτή τη φορά «καθαρισμένο από τον Μπιμπισμό-Bibism», χωρίς «φαινόμενα όπως ο Dudi Amsalem, ο Miri Regev, ο Amir Ohana, ο Miki Zohar, ο Shlomo Karhi και ο Osnat Mark. Αυτή, φυσικά, ήταν μια λίστα με τα πιο εύκολα αναγνωρίσιμους Mizrahim μεταξύ των Likud MK. Ανατριχιαστικά, ο Verter τα αναφέρει ως «φαινόμενα», όχι ως πρόσωπα.
Ή σκεφτείτε τον Yair Lapid, πρώην πρωθυπουργό, ηγέτη του κόμματος Yesh Atid και ενσάρκωση της μπουρζουαζίας των Ashkenazi (Ashkenazi bourgeoisie) – ένα πλήθος που πιστεύει, όπως έξυπνα παρατήρησε ένας σχολιαστής, ότι η πολυμάθεια είναι κληρονομική. Ο ίδιος ο Lapid δεν πήρε ποτέ απολυτήριο γυμνασίου, γι’ αυτό ίσως υπολόγισε τον Κοπέρνικο-Copernicus στους αρχαίους Έλληνες και αναφέρθηκε στους «τέσσερις πατέρες του Benjamin Disraeli». Όταν ο Lapid λέει ότι το κόμμα του αντιπροσωπεύει «τους κανονικούς ανθρώπους που έρχονται από το σωστό μέρος» – στα εβραϊκά αυτό μπορεί επίσης να σημαίνει τους κανονικούς ανθρώπους που τρέφουν τις σωστές προθέσεις – δεν μπορείτε να κατηγορήσετε αυτούς που πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα ρατσιστικό σφύριγμα σκύλου. Το πλήθος του Lapid θα ήξερε ποιοι είναι οι μη κανονικοί άνθρωποι στο ακάθαρτο Likud.
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τις δηλώσεις του Lapid στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή Ofira & Berkovic: «Αφήνουμε τον κόσμο στα σκατ..; Αυτοί που μας αηδιάζουν θα κερδίσουν; Δεν θα αφήσω αυτούς τους αποκρουστικούς ανθρώπους να κυβερνήσουν τη ζωή μου ή τη χώρα». Αυτά ήταν φορτωμένα λόγια για τους Ισραηλινούς που θυμούνται ότι ο πατέρας του Lapid, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Yosef (Tommy) Lapid, είχε χαρακτηρίσει τη μουσική Mizrahi ως κατώτερη. «Δεν καταλάβαμε [την αραβική πόλη] Tul Karem, μας κατέλαβε το Tul Karem», είπε για τον τραγουδιστή της Mizrahi, τραγουδοποιό Amir Benayun.
Ο Lapid junior έχει εύλογη αμφισβήτηση και μπορεί να ισχυριστεί ότι αναφερόταν μόνο σε πολιτικές πεποιθήσεις και όχι σε εθνικότητα. Αλλά η επίσημη ιστοσελίδα του κόμματός του στη ρωσική γλώσσα έκανε ακριβώς αυτό. Ισχυρίστηκε, την παραμονή των τελευταίων εκλογών, ότι το Likud «δεν εκπροσωπεί πλέον όλους τους τομείς της ισραηλινής κοινωνίας, [είχε] εγκαταλείψει την ιδεολογία του και μετατράπηκε σε ένα κλαδικό -Sephardic-σεφαραδίτικο κόμμα [δηλαδή Mizrahi κόμμα]». Ο Lapid ισχυρίστηκε αργότερα ότι το κείμενο συντάχθηκε από έναν ανεξάρτητο συντάκτη και ότι δεν το γνώριζε.
Το κόμμα Εθνικής Ενότητας-National Unity του Benny Gantz επιδίδεται επίσης σε δόλωμα αγώνων. Ενόψει των τελευταίων εκλογών, το κόμμα του δημιούργησε ένα video clip που συνέκρινε την «ομάδα μας» με την «ομάδα τους». Το κείμενο περιέγραφε την «ομάδα μας» ως υπεύθυνη, έξυπνη και νομοταγή, ενώ η «ομάδα τους» απεικονιζόταν ως ένα άγριο μάτσο παρανόμων και φανατικών. Αλλά τα οπτικά προσέθεσαν μια άλλη διάσταση: οι υποψήφιοι του Gantz, οι περισσότεροι αλλά όχι όλοι Ashkenazi, εμφανίστηκαν σε όμορφα έγχρωμα πορτρέτα στούντιο, ενώ οι υποψήφιοι της δεξιάς, κυρίως με πιο σκούρο δέρμα Mizrahim, πιάστηκαν στα πιο άσχημα καρέ, πρόσωπα παραμορφωμένα σε άγριες εκφράσεις, σε μαύρο και άσπρο. Αυτό ήταν καλυμμένο με μια μη κολακευτική εικόνα του Shlomo Karhi, που είχε υποστεί photoshop ένα μεγάλο χρυσό μενταγιόν, στυλ αμερικανικού gangsta rapper με ένα πορτρέτο του Netanyahu.
Πολλά από τα προοδευτικά mainstream μέσα ενημέρωσης μοιράζονται αυτού του είδους τα υπονοούμενα. Όταν, στο κανάλι N12 με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση του Ισραήλ, η παρουσιάστρια ειδήσεων Dana Weiss λέει συγκαταβατικά στον προαναφερθέντα MK Dudi Amsalem να σταματήσει να «μιλάει με τα χέρια του», αυτό φαίνεται φυσικό και σωστό στους συναδέλφους της στην αίθουσα σύνταξης. Φανταστείτε μια Αμερικανίδα λευκή παρουσιάστρια να διορθώνει τους τρόπους ενός μαύρου στον αέρα σαν να ήταν παιδί που είχε ανάγκη από πειθαρχία. Πιθανότατα θα έμενε χωρίς δουλειά την επόμενη μέρα. Αλλά στο Ισραήλ, αυτή η άποψη για τους Mizrahim ως κατώτερους αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης που λέει ότι η δημοκρατία πρέπει να σωθεί από τις άγριες ορδές. Και, φυσικά, το στερεότυπο καθηλώνει το σύνολο της δεξιάς, που είναι πιο ύποπτο απέναντι στις αραβικές προθέσεις, ως ισλαμοφοβικό και ρατσιστικό, έτσι ώστε η οπλοποίηση της εθνότητας εναντίον τους μπορεί να φαίνεται ακόμη και ως αγώνας ενάντια στον ρατσισμό.
Το Ισραήλ είναι μια κοινωνία μεταναστών. Αυτό συνεπάγεται πολλές προκλήσεις. Στα χρόνια που ακολούθησαν την ίδρυση του κράτους, οι νεοαφιχθέντες μετανάστες Mizrahi του Ισραήλ ήταν σε σοβαρή μειονεκτική θέση από πολλές απόψεις. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από αγροτικές κοινωνίες και συχνά ήταν λιγότερο μορφωμένοι, μερικοί ακόμη και αναλφάβητοι. Τα αντικειμενικά μειονεκτήματα στην επαγγελματική κατάρτιση επιδεινώθηκαν από τις διακρίσεις και τον αποκλεισμό, εν μέρει επειδή οι Mizrahim ήταν ξένοι στα υπάρχοντα κοινωνικά και οικονομικά δίκτυα και εν μέρει επειδή οι καθιερωμένες elites είχαν προκατάληψη εναντίον τους. Τα ελιτιστικά αισθήματα – τα οποία συχνά έρχονταν σε αντίθεση με τις πολιτικές αφομοίωσης της κυβέρνησης – παρέμειναν και πρόσθεταν προσβολή στο τραυματισμό.
Ως αποτέλεσμα, οι ψηφοφόροι του Mizrahi τελικά συνέρρεαν σε αυξανόμενους αριθμούς στο Likud του Menachem Begin, το οποίο ήταν πολύ πιο φιλόξενο για τη θρησκεία και την παράδοση, πολύ πιο επιθετικό στην εξωτερική πολιτική και αφοσιωμένο σε μια οικονομία ελεύθερης αγοράς, η οποία υποσχόταν πιο ανοιχτούς δρόμους κινητικότητας. Μετά το σοκ του Πολέμου του Yom Kippu του 1973, που αποδυνάμωσε την εμπιστοσύνη του κοινού στο μακροχρόνιο κυβερνών Εργατικό κόμμα-Labor party, το Likud του Begin κέρδισε τις εκλογές του 1977 χάρη στην απήχησή του στους ψηφοφόρους του Mizrahi.
Για τις Ashkenazi elites του Ισραήλ το σοκ ήταν απόλυτο και ακραίο. Ήμουν 12 χρονών τότε. Έκανα μια εκδρομή με το σχολείο μου την επομένη των εκλογών. Τα ψηφοδέλτια καταμετρήθηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ξύπνησα νωρίς και κατέβηκα από το δωμάτιό μου. Η μητέρα μου ετοίμαζε το μεσημεριανό μου για το ταξίδι. Με κοίταξε με ορθάνοιχτα μάτια. «Ο Begin κέρδισε τις εκλογές», είπε. Κάθισα στις σκάλες και άρχισα να κλαίω. Για το νεαρό μυαλό μου αυτή ήταν μια ασύλληπτη καταστροφή. Αυτό που είχα απορροφήσει από τους μεγάλους γύρω μου ήταν ότι αυτή ήταν μια συμφορά που απειλούσε ολόκληρο τον κόσμο μας. Ο φασισμός ήταν πάνω μας.
Αυτό που στην πραγματικότητα ακολούθησε ήταν η ειρήνη με την Αίγυπτο. Αλλά και αυτό δεν κατέπνιξε το σοκ και τον θυμό. Οι elites του Ισραήλ αναρωτήθηκαν, συχνά φωναχτά, πώς θα μπορούσαν να είναι όλα αυτά; Πώς συνέβη ότι «εμείς»—οι καλοί άνθρωποι, οι πρωτοπόροι, οι αγρότες, οι στρατιώτες, οι μορφωμένες elites με την (αρκετά πραγματική) αφοσίωσή τους στη Σιωνιστική υπόθεση ( Zionist cause)— φέραμε αυτούς τους Ανατολίτες-Oriental, σε μια πολιτισμένη χώρα, όπου θα μπορούσαν να είναι ελεύθεροι, μόνο για να ανταμειφθούν με αυτό;
Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ ρατσιστές. Ωστόσο, ήταν μεταξύ των κύκλων που έψαχναν έναν τρόπο να αποτρέψουν την καταστροφή που πίστευαν ότι θα έφερνε η εκλογική νίκη του Begin. Ήταν ανεπίσημα μέλη του «77 Circle», μιας ομάδας καθηγητών από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, διανοουμένων, δημοσίων υπαλλήλων, δημοσιογράφων και ακτιβιστών που συζήτησαν για την εκλογική καταστροφή και τι θα μπορούσε να γίνει για να ανακτήσουν την εξουσία πριν χαθεί το Ισραήλ. Μερικές από τις συναντήσεις τους γίνονταν στο σαλόνι μας, με τις παθιασμένες λογομαχίες τους να εμποδίζουν την αδερφή μου και εμένα να κοιμηθούμε. Αυτοί ήταν αφοσιωμένοι άνθρωποι, εμψυχωμένοι από την ηθική υπηρεσίας της παλιάς elite.
Όσο ανήσυχοι κι αν ήταν, οι γονείς μου παρέμειναν αφοσιωμένοι πρώτα και κύρια στη δημοκρατία. Αλλά άλλες, πιο πρακτικές ψυχές, βάλθηκαν να εμποδίσουν το Likud να εδραιώσει την εξουσία. Το διοικητικό κράτος, μετά από πολλές δεκαετίες εργατικών διορισμών, παρέμεινε πιστό στο ηττημένο κόμμα. Και έτσι ξεκίνησε μια αργή και επίπονη διαδικασία στείρωσης της εκλογικής πολιτικής και επένδυσης πραγματικής εξουσίας στη γραφειοκρατία.
Η αιχμή του δόρατος της προσπάθειας να μετατοπιστεί η εξουσία λήψης αποφάσεων από εκλεγμένους πολιτικούς σε γραφειοκράτες σταδιοδρομίας είναι το Ανώτατο Δικαστήριο. Ο αγώνας της αριστεράς να ανακτήσει την εξουσία τελικά συνδυάστηκε με τις φιλοδοξίες των δικαστών, οι οποίοι ήταν πολύ πρόθυμοι να αυξήσουν τη δική τους εξουσία. Στα μάτια του πιο φιλόδοξου νομικού του Ισραήλ, του μελλοντικού προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου Aharon Barak, δεν υπάρχουν κενά —μαύρες τρύπες— στο νόμο. Είναι σιωπηλός για το τίποτα, και ισχύει για τα πάντα. Όπως το έθεσε περίφημα, «όλα είναι δικαιολογημένα». Υπό τη σταθερή του ηγεσία το Ισραήλ μετατράπηκε σταδιακά από δημοκρατία σε κυριαρχία της διακαστικής εξουσίας.
Ήταν ο δικαστής Barak που έδωσε στο Ισραήλ ένα «σύνταγμα». Σε μια δικαστική απόφαση του 1995, ο Barak ανακοίνωσε, μονομερώς και αναδρομικά, ότι οι Βασικοί Νόμοι, που ψηφίστηκαν σε μισοάδεια Knesset το 1992, ήταν πλέον το σύνταγμά μας και ως εκ τούτου μπορούν να χρησιμεύσουν ως βάση για την κατάργηση της νομοθεσίας μέσω της διαδικασίας δικαστικού ελέγχου. Ο δικαστής Moshe Landau θα παρατήρησε αργότερα ότι ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία δεν υπήρχε δικαστήριο που να έδωσε σύνταγμα σε ένα κράτος.
Η εξωφρενική ανακοίνωση του Barak ότι θα μπορούσε στο εξής να καταρρίψει τους νόμους της Knesset έγινε με δικαστική απόφαση εν μέσω του shiva που ακολούθησε τη δολοφονία του Yitzhak Rabin. Λίγοι το πρόσεξαν και λιγότεροι κατάλαβαν τι οδήγησε. Αργά και πονηρά, ο δικαστής Barak κινήθηκε για να διευρύνει τις εξουσίες του δικαστηρίου και των πληρεξουσίων του στην επιβολή του νόμου—και, πολύ σημαντικό, στο γραφείο του γενικού εισαγγελέα που επίσης υπηρετεί ως νομικός σύμβουλος της εκτελεστικής εξουσίας και διοικεί την ιεραρχία των νομικών συμβούλων στα υπουργεία.
Αυτοί οι σύμβουλοι, γνωμοδότησε το Ανώτατο Δικαστήριο, έχουν δικαίωμα βέτο στις πολιτικές των υπουργών που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Ενώ αυτοί οι σύμβουλοι εκπροσωπούν επίσημα τους υπουργούς όταν οι πολιτικές υποβάλλονται σε έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο, στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν το δικαστήριο εντός των υπουργείων: Το δικαίωμα αρνησικυρίας τους χρησιμοποιείται συχνά ως αξιολόγηση της πιθανής γνώμης του δικαστηρίου. Δεδομένου ότι το δικαστήριο έχει επίσης καθιερώσει το «εύλογο» ως κεντρικό κριτήριο για τις κρίσεις του, οι νομικοί σύμβουλοι μπορούν να ασκήσουν βέτο σε πολιτικές που είναι απολύτως νόμιμες με βάση τη δική τους γνώμη για το εάν είναι «λογικές» – δηλαδή αν τους αρέσουν οι σύμβουλοι ή όχι.
Η ισραηλινή juristocracy ιδρύθηκε για να αποτρέψει το δικαίωμα να πάρει την εξουσία, όχι για να αποκλείσει τους Εβραίους Mizrahim. Αλλά από τη στιγμή που η πλειοψηφία των Mizrahim ψήφισε υπέρ της δεξιάς, η γραμμή μεταξύ πολιτικής και εθνότητας ήταν θολή. Όπως έθεσε ο τίτλος της στήλης στο άλλοτε πολύ αστείο Onion: «Τα στερεότυπα εξοικονομούν πραγματικά χρόνο».
Το δικαστήριο δεν είναι απλώς το όργανο του αντιδημοκρατικού αποκλεισμού, είναι επίσης το σύμβολο του προνομίου της ελίτ των Ashkenazi. Ο εβραϊκός πληθυσμός του Ισραήλ κατανέμεται λίγο πολύ ομοιόμορφα μεταξύ των Ashkenazi και των Mizrahim. Η εκπροσώπηση στο Ανώτατο Δικαστήριο, ωστόσο, είναι έντονα λοξή. Από τους 76 δικαστές που υπηρέτησαν ως μόνιμοι συνεργάτες στο δικαστήριο από την ίδρυση του κράτους, μόνο 12 ήταν Mizrahim. Ως επί το πλείστον, το δικαστήριο έχει συμπεριλάβει έναν συμβολικό δικαστή Mizrahi για τα μάτια του κόσμου και έναν Άραβα για τον ίδιο λόγο. Κατά τη μακρά θητεία του δικαστή Aharon Barak ως προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου, έγιναν 12 διορισμοί. Έντεκα ήταν οι υποψήφιοι του, όλοι Ashkenazi.
Η θέση που απέμεινε, ο δικαστής Edmond Levy, ένας Mizrahi, επιβλήθηκε στον Barak από τον υπουργό Δικαιοσύνης Meir Sheetrit. Όταν ρωτήθηκε πρόσφατα για το γιατί δεν πρότεινε ούτε έναν δικό του Moroccan υποψήφιο, (οι Ισραηλινοί συχνά χρησιμοποιούν το «Moroccan» εναλλακτικά με το Mizrahi ή το Sephardi) ο Barak είπε «ψάξαμε και ψάξαμε και ψάξαμε και δεν μπορούσαμε να βρούμε έναν. Υπήρχαν πολύ λίγοι Moroccan δικηγόροι από τους οποίους είχαμε να επιλέξουμε τότε.
Η εκπροσώπηση είναι σύμπτωμα, όχι αιτία. Το θέμα δεν είναι να διαφοροποιηθεί το δικαστήριο με δικαστές Mizrahi. Το θέμα είναι να ανανεωθεί το δικαίωμα του δικαιώματος των πολιτών και να δοθεί στο πολιτικό δικαίωμα -και μαζί με αυτό στην πλειοψηφία του Mizrahim- μια δίκαιη ευκαιρία να ανταγωνιστεί για την εξουσία. Μια χούφτα δικαστών Mizrahi, ή ακόμα και η πλειοψηφία τους, δεν θα κάνουν τίποτα αν είναι όλοι προοδευτικοί. Αυτό που χρειάζεται το Ισραήλ είναι να σπάσει το προοδευτικό μονοπώλιο στη λήψη αποφάσεων και να επιστρέψει το κέντρο της κυριαρχίας στην εκλογική πολιτική. Η αριστερά, εάν θέλει να κρατήσει την εξουσία, θα πρέπει να προσπαθήσει να πείσει τους πολίτες και να κερδίσει τις εκλογές, αντί να κρατήσει την εξουσία πέρα από τις δυνατότητές τους.
Το 1999, όταν ήταν επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος, ο Ehud Barak ζήτησε συγγνώμη στο όνομα του Εργατικού κινήματος για την κακομεταχείριση των μεταναστών Mizrahi από το Εργατικό κατεστημένο. Όταν κέρδισε τις εκλογές εκείνη τη χρονιά, έδωσε μια ομιλία στην ίδια την πλατεία όπου είχε σκοτωθεί ο Yitzhak Rabin. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος χώρος διαδηλώσεων του Tel Aviv. Ήταν γεμάτο με ψηφοφόρους που ήρθαν να γιορτάσουν. Αυτοί ήταν, μπορεί κανείς να υποθέσει, περίπου το ίδιο πλήθος που ηγείται του τρέχοντος κινήματος διαμαρτυρίας: Tel Avivian, κυρίως Ashkenazi, ψηφοφόροι της ανώτερης τάξης Meretz και Εργατικοί. Ο Barak στάθηκε στο μικρόφωνο και δήλωσε ότι θα υπηρετήσει ολόκληρη τη χώρα, όσους τον ψήφισαν, καθώς και όσους δεν τον ψήφισαν. Θα ήταν «πρωθυπουργός όλων». Το πλήθος άρχισε αυθόρμητα να φωνάζει «μόνο όχι Shas, απλώς όχι Shas».
Το Shas είναι ένα υπερορθόδοξο κόμμα. Αλλά είναι πολύ πιο μετριοπαθής από άλλα υπερορθόδοξα κόμματα. Το Shas υποστήριξε τις Συμφωνίες του Όσλο υπό τον Rabin. Αυτό που κάνει τον Shas να ξεχωρίζει δεν είναι ούτε η θρησκεία, ούτε η ιδεολογία. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η εθνικότητα: Είναι το μόνο ethnic κόμμα Mizrahi. Ο ίδιος ο Barak, φαίνεται, είχε μάθει πώς να συγκεντρώνει τα στρατεύματά του. Δεν θα τον ακούσετε να ζητά συγγνώμη για τυχόν τρομακτικούς ρατσιστικούς τόνους της διαμαρτυρίας που τώρα βοηθά να ηγηθεί.
Ο εβραϊκός πληθυσμός του Ισραήλ είναι πιθανώς η πιο φυλετικά διαφορετική εθνική ομάδα εκτός των ΗΠΑ. Είναι σαφές ότι δεν είναι ρατσιστικός, πολύ λιγότερο συστημικός. Ο ισχυρότερος δείκτης αυτού είναι ο γάμος μεταξύ ομάδων. Μεταξύ των κοσμικών και των παραδοσιακών, οι γάμοι των μεταξύ των Εβραίων Ashkenazi και των Eβραίων Mizrahi Eβραίων είναι στατιστικά σε ποσοστό αχρωματοψίας! Υπό αυτή την έννοια, η προοδευτική elite ξεχωρίζει: Σε αντίθεση με το υπόλοιπο Ισραήλ, σπεύδει να οπλίσει τη φυλή στην υπηρεσία της διατήρησης της προνομιακής της πολιτικής θέσης.
Η δημοκρατία ηττήθηκε από τις elites μια φορά, μετά το 1977. Εάν η μεταρρύθμιση τεθεί στο ράφι τώρα, μπορεί κάλλιστα να ηττήθηκε ξανά. Αλλά δεν θα ηττηθεί επ’ αόριστον. Αυτό είναι το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα του Ισραήλ και απολαμβάνει υποστήριξη πολύ πέρα από τις (ολοένα και διαβρωμένες) εθνοτικές γραμμές. Πηγαίνει ακριβώς στην καρδιά του Σιωνισμού, όπως το Αμερικανικό Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων πήγε ακριβώς στην καρδιά του αμερικανικού δόγματος. Ο Σιωνισμός αναζήτησε πολιτικά μέσα για να κάνει τους Εβραίους κύριους της μοίρας τους. Οι Ισραηλινοί δεν θα αρκούνται για πάντα να αφήνουν τους νταντάδες δικαστές να τους λένε ότι δεν είναι ακόμη ικανοί να κυβερνήσουν οι ίδιοι.
Mandatory Credit: Photo by Shutterstock (9187448c)
Lord Roderick Balfour, Prime Minister Theresa May, Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu and Lord Jacob Rothschild look at the original Balfour Declaration, on loan from the British Library.
Benjamin Netanyahu visits to London, UK – 02 Nov 2017
Η The Wall Street Journal, o Guardian και η φωλιά με τις οχιές
The Wall Street Journal was founded in July 1889. Ever since, the Journal has led the way in chronicling the rise of industries in America and around the world. In no other period of human history has the planet witnessed changes so dramatic or swift. The Journal has covered the births and deaths of tens of thousands of companies; the creation of new industries such as autos, aerospace, oil and entertainment; two world wars and numerous other conflicts; profound advances in science and technology; revolutionary social movements; the rise of consumer economies in the U.S. and abroad; and the fitful march of globalization.
Η Wall Street Journal ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1889. Έκτοτε, η Journal έχει πρωτοστατήσει στην καταγραφή της ανόδου των βιομηχανιών στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο. Σε καμία άλλη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας ο πλανήτης δεν γνώρισε αλλαγές τόσο δραματικές ή γρήγορες. Η Journal έχει καλύψει τις γεννήσεις και τους θανάτους δεκάδων χιλιάδων εταιρειών, τη δημιουργία νέων βιομηχανιών όπως τα αυτοκίνητα, η αεροδιαστημική, το πετρέλαιο και η ψυχαγωγία, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και πολλές άλλες συγκρούσεις, βαθιές προόδους στην επιστήμη και την τεχνολογία, επαναστατικά κοινωνικά κινήματα, η άνοδος των καταναλωτικών οικονομιών στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό και η ταραχώδης πορεία της παγκοσμιοποίησης.
The Wall Street Journal [About Us]
Ένα ασφυκτικό κείμενο, με λέξεις, που δεν αστειεύονται, η εφημερίδα συστήνεται στους αναγνώστες της. Οι 5 τελευταίες [the fitful march of globalization] εκπέμπουν τον ήχο από τα γκαζάκια πριν ξεσπάσει η φωτιά στο δάσος. Θα μπορούσαν ακόμη να είναι ο ήχος από τα αθόρυβα ιπτάμενα drones που έχουν την ίδια αποστολή. Δεν έχει σημασία εάν στο Μέγαρο Μαξίμου βρίσκεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η Έφη Αχτσιόγλου, ή ο Στέφανος Κασελάκης.
Η ατζέντα παραμένει η ίδια. Όπως επίσης και η αποστολή για τους “εκλεγμένους” ηγέτες.
Πάμε να δούμε πως εκλέγονται οι ηγέτες.
18 Iανουαρίου 2023. Το σχετικό άρθρο στον Guardian φέρει την υπογραφήτου κ. Larry Elliott. Η εφημερίδα περιγράφει την ηγεσία του Klaus Schwab και τους “ανύπαρκτους” που τον περιβάλλουν σαν μία φωλιά από οχιές!
” Το μέλλον του Klaus Schwab –του κ. Davos για περισσότερο από μισό αιώνα– έχει γίνει σημείο συζήτησης στη φετινή συνάντηση αφού οι υπάλληλοι του World Economic Forum εξέφρασαν έντονη κριτική για την προεδρία του και την έλλειψη στρατηγικής όσο αφορά την διαδοχή του.
Μια ομάδα σημερινών και πρώην μελών του προσωπικού του WEF που επικοινώνησε με τον Guardian είπε ότι ο 82χρονος Schwab ήταν νόμος για τον εαυτό του (συμπεριφέρεται με ανεξέλεγκτο τρόπο, αγνοώντας νόμους, κανόνες ή συμβατικούς τρόπους-was a law unto himself) και είχε περικυκλωθεί από μηδενικά και ανύπαρκτους (nobodies) που δεν ήταν ικανοί να διευθύνουν την οργάνωση που ίδρυσε στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
«Ο Klaus βρίσκεται στο τιμόνι του WEF για 52 χρόνια. Όταν γεννήθηκε (το 1938), 122 από τις 195 πολιτείες στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν υπήρχαν καν. Ο Klaus δεν δίνει λόγο σε κανέναν, είναι εντελώς ανεξέλεγκτος. Είναι εντελώς άλογο σε κανέναν εντός και εκτός της οργάνωσης», ανέφερε η ομάδα.
Η Davos’s elite του Davos θα χρειαστεί να κάνει λίγη αναζήτηση ψυχής σε έναν κόσμο που καταρρέει-σημειώνει χαρακτηριστικά ο Larry Elliott στο άρθρο του στον Guardian.
«Είμαστε μια ομάδα νυν και πρώην υπαλλήλων του WEF. Θέλουμε να παίξουμε τον ρόλο μας στην προώθηση της συζήτησης σχετικά με τον ρόλο που διαδραματίζει αυτή η οργάνωση στον κόσμο».
Η ομάδα είπε ότι ήθελε να παραμείνει ανώνυμη.
«Είμαστε διστακτικοί να βγούμε μπροστά, καθώς ο Klaus είναι πολύ καλά συνδεδεμένος και μπορεί να μας κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη ακόμα και αφού φύγουμε από το WEF».
Οι εικασίες για το μέλλον του Schwab έχουν ενταθεί αυτή την εβδομάδα μετά από ένα άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση toy Politico που ανέφερε ότι οι στρατηγικοί εταίροι του WEF –οι εταιρείες που χρηματοδοτούν την επιχείρηση των 390 εκατομμυρίων δολαρίων (315 εκατομμύρια £) ετησίως– ήταν δυσαρεστημένοι με την έλλειψη στρατηγικής διαδοχής.
Η ομάδα των μελών του προσωπικού του WEF είπε ότι είχαν δημοσιεύσει τις επικρίσεις τους στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης LinkedIn, αλλά είχαν αφαιρεθεί μετά από αίτημα του WEF, κάτι που ο οργανισμός αρνείται.
Οι αναρτήσεις, που κοινοποιήθηκαν στον Guardian, ανέφεραν: «Δεν υπάρχει πολύ μέλλον για το WEF πέρα από τον Klaus, όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει ξεκάθαρος διάδοχος, αλλά και επειδή το διοικητικό του συμβούλιο είναι μια τέτοια φωλιά οχιάς όπου η ανώτερη ηγεσία θα είναι ένας στον λαιμό του άλλου τη στιγμή που ο γέρος θα πεθάνει ξαφνικά».
Ένας εκπρόσωπος του WEF είπε: «Το συμβούλιο των διαχειριστών αποφασίζει για τυχόν μελλοντικούς διορισμούς θεσμικής ηγεσίας. Το forum έχει μια ισχυρή δομή θεσμικής διακυβέρνησης για να διασφαλίσει τη συνεχή ικανότητά του να υποστηρίζει πλήρως την αποστολή του».
Ο πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Tony Blair είναι μία από τις κορυφαίες διεθνείς προσωπικότητες που έχουν συνδεθεί με τον ρόλο.
Η ομάδα των προηγούμενων και των σημερινών υπαλλήλων του WEF αμφισβήτησε την ικανότητα του οργανισμού να λειτουργεί χωρίς τον Schwab στο τιμόνι.
«Στους περισσότερους οργανισμούς η επόμενη γενιά κορυφαίων ηγεσιών είναι αμυδρά ορατή στα υψηλότερα επίπεδα διοίκησης, αλλά στο WEF ο Klaus έχει περικυκλωθεί με μια τέτοια ομάδα από “ανύπαρκτους” στην κορυφή που είναι δύσκολο να δει κανείς πώς κάποιος από αυτούς θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί στα σοβαρά από κάποιον που έχει βαρύτητα εντός ή εκτός του οργανισμού.
«Ο Klaus επιλέγει τους ηγέτες του χρησιμοποιώντας τα ίδια κριτήρια που χρησιμοποιεί ο Πούτιν για να επιλέξει βουλευτές για την κρατική Δούμα: πίστη, δόλος, σεξουαλική απήχηση. Η ποιότητα των ανθρώπων στην κορυφή αντικατοπτρίζει τον τύπο των ανθρώπων που εργάζονται για τον υπόλοιπο οργανισμό».
Ο επικεφαλής μιας βρετανικής εταιρείας συμφώνησε ότι δεν φαίνεται να υπάρχει διάδοχος της Schwab. «Η εντύπωσή μου είναι ότι θα αυτός πεθάνει με τις μπότες του-όντας πάντα εν ενεργεία», είπε το στέλεχος.
Ένας άλλος που συμμετέχει χρόνια στις συνόδους του forum του Davos εξέφρασε την έκπληξή του που ο Schwab επέτρεψε να βγουν στην επιφάνεια εικασίες για το μέλλον του. «Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι θα συνέβαινε και να λάβει μέτρα για να το αποτρέψει».
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι ένα ελβετικό ίδρυμα και δεν έχει μετόχους.
Aυτά έγραφε τον Ιανουάριο του 2023 ο κ. Larry Elliott στον Guardian.
Ακολουθεί περιεκτική δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη από τις Βρυξέλλες.
Δείτε τώρα το video που ακολουθεί>
[Δείτε ΕΔΩ πως στήθηκε η planδημία και δείτε ΕΔΩ τι πρέπει να κάνετε για να καθαρίσει ο οργανισμός σας από την πρωτείνη ακίδα του εμβολίου]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου