https://enromiosini.gr/arthrografia/metavivasi-kyriarchias-ston-poy/
Η προοπτική μιας ακόμα τετραετίας υπό τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ηγεσία της, είναι ένα μακάβριο νέο για το μέλλον της χώρας. Παρά όμως τα όποια αποτελέσματα των εκλογών, αισθανόμαστε την υποχρέωση να ειδοποιούμε για κινδύνους που μόνο οι τυφλοί δεν βλέπουν, για όσους τουλάχιστον διατηρούν στοιχειώδεις ικανότητες μνήμης και κρίσης. Οι κίνδυνοι αυτοί δεν είναι μικροί ούτε λίγοι· αλλά θα περιοριστούμε σε έναν από τους πιο άμεσους και αποσιωπημένους στο θλιβερό σκηνικό της δημόσιας πολιτικής, που σχετίζεται ειδικά με το πεδίο της δικής μας δραστηριοποίησης κι επεκτείνει ένα από τα τραγικότερα επεισόδια της κυβερνητικής περιόδου που μόλις έληξε: την εκτόξευση του αριθμού των θανάτων στη χώρα μας σαν αποτέλεσμα της — με υπερβάλλοντα ζήλο — εφαρμογής των υγειονομικών οδηγιών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στη διάρκεια της ευφημιστικά αποκαλούμενης «πανδημίας Covid-19».
Δεν χρειάζεται εδώ να ξαναπούμε πράγματα που έχουμε εκθέσει δια μακρών σ’ επανειλημμένες δημοσιεύσεις μας, και που επιβεβαιώνονται άλλωστε από αναρίθμητες διεθνείς πηγές, οι οποίες προϊόντος του χρόνου πολλαπλασιάζονται. Ας πούμε μόνο συνοπτικά ότι από το παγκόσμιο σύνολο θανάτων που καταγράφτηκαν στην τριετία της λεγόμενης πανδημίας, από κάθε αιτία, η συντριπτική πλειονότητα σημειώθηκε στις χώρες που έλαβαν υγειονομικά μέτρα (σύμφωνα με τις συστάσεις του ΠΟΥ) και καθόλου δεν μοιάζουν να θίχτηκαν χώρες και περιοχές του πλανήτη (π.χ. Αφρική) που αγνόησαν επιδεικτικά τις «συστάσεις» – ενώ από τις χώρες που συμμορφώθηκαν, εκείνες που επλήγησαν λιγότερο είναι όσες εφάρμοσαν τα ελάχιστα τέτοια μέτρα (π.χ. Σουηδία). Για κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο αυτό μόνο ένα πράγμα λέει: θανατηφόρα δεν ήταν η «πανδημία»1 αλλά τα μέτρα που ελήφθησαν εναντίον της – και αληθινός δολοφόνος δεν ήταν ένας ιός αλλά ο ίδιος ο παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και τα εταιρικά συμφέροντα2 που εμπλέκονται στη λειτουργία του και υπαγορεύουν την πολιτική του.
Αγνοώντας προκλητικά αυτό το προφανές, ο ΠΟΥ (και τα εταιρικά συμφέροντα που υπαγορεύουν την πολιτική του), με τη συναίνεση των ισχυρότερων κυβερνήσεων του πλανήτη όπως φαίνεται, ετοιμάζεται σήμερα να διαιωνίσει τον καταστροφικό του ρόλο αναλαμβάνοντας διαρκείς υπερεξουσίες που τον προάγουν σε όργανο παγκόσμιας διακυβέρνησης σε έναν από τους πιο ζωτικούς τομείς της παγκόσμιας κοινωνίας.
Μιλάμε για δύο διεθνή νομικά εργαλεία που αυτή τη στιγμή αναπτύσσει ο ΠΟΥ, τα οποία αποσκοπούν στη σημαντική αύξηση της εξουσίας του στη διαχείριση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης στον τομέα της δημόσιας υγείας, περιλαμβανομένων των πανδημιών, ενώ ταυτόχρονα διευρύνει και επισπεύδει χρονικά τις περιστάσεις υπό τις οποίες θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν οι εν λόγω εξουσίες:
Τροποποιήσεις των Διεθνών Υγειονομικών Κανονισμών (IHR–International Health Regulations) του 2005·
Μια Συνθήκη για την πανδημία, η οποία αποκαλείται “ÇA+” (περιγράφει την ανάπτυξη της υποδομής, την υλικοτεχνική υποδομή και τους μηχανισμούς χρηματοδότησης που απαιτούνται για την εφαρμογή των αλλαγών που προβλέπονται από τις παραπάνω τροποποιήσεις).
Ενώ μέχρι σήμερα ο ΠΟΥ είχε την αρμοδιότητα να εκδίδει συστάσεις, οι προτεινόμενες επικαιροποιήσεις θα του δώσουν την εξουσία να δίνει νομικά δεσμευτικές κατευθύνσεις με ισχύ σε επίπεδο μεμονωμένων κρατών, περιφερειών ή και σε παγκόσμιο επίπεδο – για παράδειγμα: εντολή οικονομικών συνεισφορών για τη χρηματοδότηση δραστηριοτήτων αντιμετώπισης πανδημιών· απαίτηση παράδοσης τυχόν πνευματικής ιδιοκτησίας και τεχνολογιών· εντολές για την κατασκευή και τη διεθνή ανταλλαγή εμβολίων και άλλων προϊόντων υγείας ικανών να «βελτιώσουν την ποιότητα ζωής»· παράκαμψη των εθνικών διαδικασιών έγκρισης ασφαλείας για εμβόλια, γονιδιακές θεραπείες, ιατρικές συσκευές και διαγνωστικά μέσα· απαίτηση να αποκαλύπτουν οι πολίτες την ιατρική τους κατάσταση· βίαιη απομόνωση ή παρεμπόδιση πολιτών να ταξιδέψουν· επιβολή ιατρικών εξετάσεων, εμβολίων ή άλλων φαρμακευτικών αγωγών σε πολίτες.
Πέρ’ από τις εφιαλτικές συνεπαγωγές των παραπάνω για ό,τι εξακολουθητικά λέμε «ατομικά δικαιώματα», αυτές οι τροποποιήσεις, αν υιοθετηθούν, θα αλλάξουν ριζικά τη σχέση μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων και του ΠΟΥ ενσωματώνοντας στο διεθνές δίκαιο μια υπερεθνική προσέγγιση εκ των άνω προς τα κάτω στη δημόσια υγεία – περιλαμβανομένης της κήρυξης καταστάσεων «έκτακτης ανάγκης» και της εφαρμογής «πολιτικών ετοιμότητας» για δυνητικές πανδημίες. Θα επεκτείνουν επίσης σημαντικά τον μηχανισμό επιτήρησης της δημόσιας υγείας από έναν μη εκλεγμένο και μη υποκείμενο σε διαδικασίες δημοκρατικής λογοδοσίας οργανισμό, που θα έχει πλήρη ευχέρεια να κατευθύνει και να παρεμβαίνει στις υποθέσεις των κρατών-μελών του και να παρακάμπτει θεμελιώδη δικαιώματα και συνταγματικά θεσμοθετημένες πρόνοιες.
Στόχος του ΠΟΥ είναι να έχει έτοιμα προς έγκριση τόσο το κείμενο της Συνθήκης όσο και τις προτεινόμενες τροποποιήσεις (IHR) κατά την 77η συνεδρίαση της Παγκόσμιας Συνέλευσης Υγείας (World Health Assembly: το όργανο λήψης αποφάσεων του ΠΟΥ) τον Μάιο του 2024, όπου για να περάσουν αμφότερα θα χρειαστεί μια απλή πλειοψηφία των δύο τρίτων των κρατών-μελών. Όλοι οι υπογράφοντες τις τροποποιήσεις (περιλαμβανομένης της Ελλάδας3) θα έχουν εν συνεχεία 10 μήνες στη διάθεσή τους για ν’ αποχωρήσουν, ή αλλιώς θα θεωρηθεί ότι τις αποδέχονται. Στη συνέχεια, κάθε κράτος θα πρέπει να συμμορφωθεί με τις δικές του εθνικές διαδικασίες επικύρωσης της συνθήκης.
Είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει τούτη τη στιγμή η παγκόσμια κοινωνία – παράλληλα με την προσπάθεια επιβολής των αχρήματων συναλλαγών, την οποία οι παγκόσμιοι εγκλεισμοί άλλωστε προώθησαν. Σκεφτείτε: δεσμευτικές αποφάσεις ενός διεθνούς οργανισμού που μπορεί να διατάζει το κλείσιμο συνόρων, άρνηση εισόδου ή έλεγχο εξόδου σε πολίτες, εντοπισμό επαφών, καραντίνα, ιατρικές εξετάσεις (περιλαμβανομένων των απαιτήσεων για απόδειξη εμβολιασμού), ακόμη και αναγκαστική φαρμακευτική αγωγή. Και οι εξουσίες αυτές θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν από τη διαπίστωση ενός και μόνο αξιωματούχου (του Γενικού Διευθυντή) ότι έχει προκύψει «δυνητική» κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία!
Τέτοιου είδους διατάξεις εξάλλου θα επεκτείνουν τις απαιτήσεις για πιστοποιητικά εμβολιασμού και «διαγνωστικών εξετάσεων» για ταξίδια ακόμη και υπό συνθήκες κανονικότητας· θα επιβάλουν τη θέσπιση ενός παγκόσμιου «διαλειτουργικού συστήματος» για ψηφιακά πιστοποιητικά υγείας, για την επαλήθευση της κατάστασης εμβολιασμού ή των αποτελεσμάτων διαγνωστικών test, τα οποία θα καταστούν πιθανότατα προϋπόθεση για κάθε διασυνοριακό ταξίδι ακόμη κι εκτός «καταστάσεων έκτακτης ανάγκης» (δηλαδή σε όλες τις περιόδους – για πάντα). Μιλάμε κυριολεκτικά για μετασχηματισμό της παγκόσμιας κοινωνίας σε αόρατο στρατόπεδο συγκεντρώσεως.
Μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης του εν λόγω δικτύου επιτήρησης θα προέρχεται από ιδιωτικά και εταιρικά συμφέροντα που έχουν οικονομικά οφέλη από τα μαζικά test και τα «μέτρα εμβολιασμού» τα οποία προβλέπονται για (πραγματικές ή πιθανές) επιδημίες μολυσματικών ασθενειών. Όπως κάποιοι παρατηρούν, ακόμη κι ένας Γενικός Διευθυντής που δεν ενδιαφέρεται να ασκήσει τέτοια εξουσία, θα θέσει τον εαυτό του στον κίνδυνο να κατηγορηθεί ότι «δεν κατάφερε να σταματήσει την επόμενη πανδημία», πιεζόμενος από εταιρικά τραστ με κολοσσιαία οικονομική ισχύ και τεράστια επιρροή στα Μέσα Ενημέρωσης.
Διότι, εκτός από τα ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων και εθνικής κυριαρχίας στον τομέα της υγείας, εγείρονται και ζητήματα ορθολογικής ή πρόσφορης χρήσης των πόρων. Ο ΠΟΥ εν προκειμένω δεν αξιολογεί τις υγειονομικές ανάγκες του εκάστοτε πληθυσμού ή της χώρας, αξιολογεί μόνο μια μικρή πτυχή και υπαγορεύει τους πόρους που θα δαπανηθούν ανεξαρτήτως άλλων επιβαρύνσεων της υγείας ή της κοινωνικής ευημερίας. Για παράδειγμα, όπως υποδεικνύει ο David Bell4, παρ’ όλο που ο ΠΟΥ έχει αναγνωρίσει ότι πανδημίες έχουν ιστορικά εμφανιστεί μόνο μία φορά ανά γενιά στη διάρκεια του περασμένου αιώνα, και σκότωσαν ένα μικρό κλάσμα όσων έχει πεθάνει από ενδημικές μολυσματικές ασθένειες, οι πανδημίες μοιάζουν να προσελκύουν το μεγαλύτερο μέρος του εταιρικού και οικονομικού ενδιαφέροντος. Ο ίδιος ο ΠΟΥ έχει στο ιστορικό του μόλις τρεις «πανδημίες» πριν από την Covid-19: τις επιδημίες γρίπης του 1957-58 και 1968-69 και την επιδημία της γρίπης των χοίρων το 2009. Οι πρώτες σκότωσαν 1,1 εκατομμύριο και 1 εκατομμύριο ανθρώπους αντίστοιχα, ενώ η δεύτερη σκότωσε 150.000 ή λιγότερους. Για λόγους σύγκρισης, 290.000 έως 650.000 άνθρωποι πεθαίνουν από γρίπη κάθε χρόνο και 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από φυματίωση (σε πολύ μικρότερη μέση ηλικία). Στις δυτικές χώρες, η Covid-19 σχετίστηκε με θανάτους σε μέση ηλικία σχεδόν 80 ετών, και οι παγκόσμιες εκτιμήσεις δείχνουν συνολικό ποσοστό θνησιμότητας από τη μόλυνση περίπου 0,15%, το οποίο είναι συγκρίσιμο μ’ εκείνο της γρίπης (0,3-0,4%, με τη Covid σε ηλικιωμένους δυτικούς πληθυσμούς). Οι λεγόμενες πανδημίες λοιπόν, στον αιώνα που πέρασε, έχουν σκοτώσει πολύ λιγότερους ανθρώπους και σε μεγαλύτερη ηλικία από ό,τι οι περισσότερες άλλες μείζονες μολυσματικές ασθένειες. Προς τί λοιπόν αυτό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον;
Το κλειδί πρέπει ν’ αναζητηθεί στα οικονομικά του ΠΟΥ. Ως γνωστόν, ο ΠΟΥ δημιουργήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ως ο υγειονομικός βραχίονας των Ηνωμένων Εθνών με στόχο την «προώθηση της εξασφάλισης του υψηλότερου εφικτού επιπέδου υγείας» σε ολόκληρο τον κόσμο (ορίζοντας την υγεία ως «κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς ως απουσία ασθένειας ή αναπηρίας»). Σαν αντίδραση στη βαρβαρότητα των ολοκληρωτικών και αποικιοκρατικών καθεστώτων του εικοστού αιώνα, που είχαν να επιδείξουν φρικτές περιπτώσεις ιατρικής κακοποίησης, ο ΠΟΥ στηρίχτηκε σταθερά στις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τόνισε τη σημασία της συμμετοχής της κοινότητας και των «οριζόντιων» προσεγγίσεων στην υγειονομική περίθαλψη: βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, της διατροφής και της υγιεινής. Μέχρι τη δεκαετία του 1980 ο Οργανισμός βασιζόταν για τον τακτικό του προϋπολογισμό στις εισφορές των κρατών-μελών του. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες η έμφαση του ΠΟΥ μετατοπίστηκε, ακολουθώντας τις αφανείς αλλαγές στη δομή χρηματοδότησής του: από τη στήριξη αποκλειστικά σε εισφορές των χωρών κατανεμημένη ανάλογα με το ΑΕΠ τους, εξελίχθηκε σε ένα μοντέλο όπου το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης παρέχεται από ιδιωτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, περιλαμβανομένων των φαρμακευτικών κολοσσών και του αναπτυσσόμενου κλάδου τής βιοτεχνολογίας, και ως εκ τούτου κατευθύνεται σε συγκεκριμένες χρήσεις.
Πράγματι, πάνω από το 80% του προϋπολογισμού του ΠΟΥ είναι πλέον «καθορισμένη» χρηματοδότηση μέσω εθελοντικών συνεισφορών, που συνήθως προορίζονται για συγκεκριμένα έργα ή ασθένειες κατά τρόπο που ο χρηματοδότης προσδιορίζει. Με την πάροδο του χρόνου, μεταξύ των ιδιωτικών εκτός προϋπολογισμού δωρητών του ΠΟΥ, το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates Foundation ξεπέρασε τους υπόλοιπους: μέχρι τη δεκαετία του 2010 είχε γίνει ο δεύτερος μεγαλύτερος δωρητής του ΠΟΥ, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 10% του συνόλου των κονδυλίων. Το 2017 προώθησε ως Γενικό Διευθυντή τού ΠΟΥ τον Tedros Ghebreyesus (πρώτον επικεφαλής του Οργανισμού που δεν είναι γιατρός), ο οποίος από το 2009 ώς το 2011 είχε υπηρετήσει ως διευθυντής του «Παγκόσμιου Ταμείου», ενός προγράμματος —υποτίθεται— για την καταπολέμηση του AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας στην Αφρική που ιδρύθηκε ακριβώς από το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates· είναι επίσης μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της GAVI (Global Alliance for Vaccines and Immunization), που ιδρύθηκε το 2000 με βασικό χρηματοδότη το Ίδρυμα Bill & Melinda Foundation, και συνδέθηκε στενά με το Ίδρυμα Κλίντον και την «Πρωτοβουλία Κλίντον για το AIDS» (CHAI).5
Δεν είναι μυστικό ότι ο Gates ασκεί τεράστια επιρροή στον οργανισμό, ούτε το γεγονός ότι έχει επιδιώξει να καταστήσει τον εμβολιασμό κύριο άξονα της πολιτικής του ΠΟΥ.6 Το 2011, μιλώντας στη συνέλευση του Οργανισμού, ο Gates δήλωνε ότι «και τα 193 κράτη-μέλη [πρέπει] να καταστήσουν τα εμβόλια κεντρικό σημείο εστίασης των συστημάτων υγείας τους». Τον επόμενο χρόνο, η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας ενέκρινε ένα «Παγκόσμιο εμβολιαστικό σχέδιο» που συνυπέγραψε το Ίδρυμα Gates, κι έχει υποστηριχθεί ότι πάνω από το μισό τού συνολικού προϋπολογισμού του ΠΟΥ αφιερώνεται πλέον στα εμβόλια. Δεν είναι επίσης μυστικό ότι το Ίδρυμα Gates έχει σημαντικούς δεσμούς με τη φαρμακοβιομηχανία, και από την ίδρυσή του κατέχει σημαντικές μετοχές σε αρκετές φαρμακευτικές εταιρείες. Ο ιστότοπος του ιδρύματος δηλώνει ειλικρινά την αποστολή του να επιδιώκει «αμοιβαία επωφελείς ευκαιρίες» με τους κατασκευαστές εμβολίων.
Παράλληλα, έχουν δημιουργηθεί και άλλες «συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα», όπως η GAVI (η «Συμμαχία των Εμβολίων»), και η CEPI (αφιερωμένη αποκλειστικά στις πανδημίες). Τέτοιου είδους οι οργανισμοί περιλαμβάνουν ισχυρά εταιρικά και χρηματοοικονομικά λόμπι στα διοικητικά τους συμβούλια και προωθούν μια στενή, εμβολιοκεντρική απάντηση σε θέματα δημόσιας υγείας, η οποία πρέπει να υποθέσουμε ότι αντικατοπτρίζει επίσης τις επιχειρηματικές προτεραιότητες των ιδιωτών χορηγών. Και στον βαθμό που η λεία των αγορών εκ μέρους τους συμπίπτει με τις ανάγκες τής παγκόσμιας διαχειριστικής ελίτ για ασφυκτικό έλεγχο του —δυνητικά επικίνδυνου για τις εξουσίες της— πληθυσμού, η διενέργεια του οποίου (ελέγχου) ανατίθεται υπεργολαβικά πλέον από τους διεθνείς οργανισμούς στις «εθνικές» κυβερνήσεις, ο γάμος νεοφιλελευθερισμού και ολοκληρωτισμού είναι ήδη τετελεσμένο συμβάν. Αυτή την πραγματικότητα καλούμαστε να συνυπογράψουμε, και καμία πολιτική δύναμη στον ορίζοντα δεν μοιάζει διατεθειμένη να βάλει τέρμα στον μοιραίο δρόμο.
Από τα παραπάνω συνάγεται πως η όποια αντίδραση στους παραπάνω σχεδιασμούς επαφίεται στους ίδιους τους πολίτες. Οι οποίοι πρέπει πρωτίστως να είναι ενημερωμένοι για τα τεκταινόμενα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Σύμφωνα με την έρευνα απο το NIH, η θνητότητα της Covid-19 ανα ηλικίες είναι: 0-19 ετών 0,0003% · 20-29 ετών 0,002% · 30-39 ετών 0,011%· 40-49 ετών 0,035% · 50-59 ετών 0,123%· 60-69 ετών 0,506%· ενώ ο μέσος όρος θνητότητας για την εποχική γρίπη είναι περίπου στο 0,009%, στην Covid έχει μια διαφορά στο 0,063.
2. Δείτε σχετικά το ντοκυμαντέρ Trust WHO : https://www.youtube.com/watch?
3. Οι «ειδικοί» που διαπραγματεύονται με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τη συνθήκη εκ μέρους τής ελληνικής κυβέρνησης είναι (όπως μας πληροφορεί το επίσημο έγγραφο του Οργανισμού): Αθανάσιος Πλεύρης, υπουργός Υγείας· Παναγιώτης Στουρνάρας, πρώην Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στα Ηνωμένα Έθνη και υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών· Μίνα Γκάγκα, αναπληρώτρια υπουργός Υγείας· Ζωή Ράπτη, υφυπουργός Υγείας· Ιάκωβος Ιακωβίδης, Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στα Ηνωμένα Έθνη· Μαρία Ντόλκα, υπάλληλος γραφείου τής αντιπροσωπίας στα Ηνωμένα Έθνη· Παναγιώτης Τσίγγανος, Διευθυντής του γραφείου της υφυπουργού Υγείας Ζωής Ράπτη και προσωπικός της φίλος· Τατιάνα Μόρμορη, Νομική Σύμβουλος της Υφυπουργού Υγείας· Άννα-Μαρία Κατσαρού, μόνιμη αντιπρόσωπος στα Ηνωμένα Έθνη.
4. Ο David Bell, κορυφαίος ερευνητής στο Brownstone Institute, είναι ειδικός της δημόσιας υγείας και σύμβουλος βιοτεχνολογίας σε θέματα παγκόσμιας υγείας. Υπήρξε ιατρικό και επιστημονικό στέλεχος του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), επικεφαλής προγράμματος για την ελονοσία και τις εμπύρετες ασθένειες στο Foundation for Innovative New Diagnostics (FIND) στη Γενεύη της Ελβετίας και διευθυντής των Διεθνών Τεχνολογιών Υγείας του Intellectual Ventures Global Good Fund στο Μπελβί της Ουάσινγκτον (ΗΠΑ). Βλ. την ανάρτησή του τής 3ης Μαρτίου 2023, «Τί πραγματικά προτείνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας»: https://brownstone.org/
5 Γεννημένος το 1965 στην Ασμάρα, ο Γκεμπρεγιέσους υπήρξε αντάρτης του (μαοϊκού) λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου τού Τιγκράι στη βόρεια Αιθιοπία, ενάντια στην (φιλοσοβιετική) κυβέρνηση Μενγκίστου της Αιθιοπίας. Μετά την ανατροπή του Μενγκίστου το 1991, και την πρόσδεση της Αιθιοπίας στο αμερικανικό άρμα επί προεδρίας τού —«μετανοημένου» κομμουνιστή κι επίσης τιγκρανικής καταγωγής— Μελές Ζανάουι, ο Γκεμπρεγιέσους χρημάτισε Υπουργός Υγείας (2005-2012), και στη διάδοχη κυβέρνηση Υπουργών Εξωτερικών (2012-2016) της χώρας. Όλη αυτή την περίοδο των πολλαπλών του προσδέσεων και υπηρεσιών, διατηρούσε παράλληλα άριστες σχέσεις με την Κίνα, και φαίνεται ότι υπήρξε ένας άνθρωπος-κλειδί στην προώθηση της κρυφής αμερικανοκινεζικής συνεργασίας σε βιοτεχνολογικό πειραματισμό που ενορχήστρωνε ο δυσώνυμος Anthony Fauci.
Μπορείτε να ακολουθήσετε τους παρακάτω συνδέσμους για περαιτέρω μελέτη του παρελθόντος του Γκεμπρεγέσους: https://www.dailymail.co.uk/
https://www.nytimes.com/2017/
6. Βλ., για παράδειγμα, https://www.swissinfo.ch/eng/
7. “Συνθήκη για την πανδημία” Δείτε αναλυτικά και εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου