Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Ο χαρακτηρισμός «απατεώνας δικτάτορας» αφορά τον πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και αποδόθηκε σε αυτόν από τον αρχηγό της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου κατά την διάρκεια του 35ουσυνεδρίου του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), τον Ιανουάριο του 2016. Τον Απρίλιο του 2021, μέρος του παραπάνω χαρακτηρισμού («δικτάτορας») αποδόθηκε στον πρόεδρο της Τουρκίας από τον τότε Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Ντράγκι.
Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί δεν φαίνεται να απέχουν και πολύ από την σκληρή πραγματικότητα που αποδεικνύεται καθημερινά από τα «έργα» του τούρκου προέδρου τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και στο διεθνές πεδίο. Έρχονται μάλιστα ώρες-ώρες που μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί σοβαρά αν ο Ρ.Τ. Ερντογάν είναι 100% πνευματικά υγιής ή όχι. Ήδη, από τον Μάρτιο του 2016 ο βουλευτής Γκαζιαντέπ της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Ακίφ Εκτιτζί είχε ζητήσει την υποβολή του Ρ. Τ. Ερντογάν σε «ψυχολογική θεραπεία» γιατί «σέρνει την χώρα στη φωτιά, την σπρώχνει στην καταστροφή»!
Γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1954 στις φτωχογειτονιές του Κασίμπασα της Κωνσταντινούπολης, έλκει την καταγωγή του από το χωριό των γονιών του, την Ποταμιά Ριζούντας Εύξεινου Πόντου. Η περιοχή αυτή, όπως και πολλές άλλες της σημερινής βορειοανατολικής Τουρκίας, κατοικούνταν μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή από χριστιανούς (Έλληνες και Αρμένιους) σε ποσοστό που έφθανε το 94%, παρά τον βίαιο εξισλαμισμό του Πόντου με διατάγματα του Μεχμέτ του πορθητή ήδη από το 1463!
Ο Ρ. Τ. Ερντογάν μετά την πρώτη δεκαετία της πολιτικής του κυριαρχίας (2003-2013) άρχισε μια σταθερή πορεία προς τον αυταρχισμό αμέσως μόλις αντιμετώπισε την πρώτη σοβαρή και μαζική αντίδραση. Η αντίδραση αυτή ξεκίνησε στις 28 Μαΐου 2013 με αφορμή την απόφαση καταστροφής του πάρκου Γκεζί προκειμένου να δημιουργηθεί ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο και μετατράπηκε σε διαχρονικό σύμβολο αντίστασης στο ανελεύθερο καθεστώς των ισλαμιστών, των φασιστών και του τουρκικού υπόκοσμου που έχει επιβληθεί στην Τουρκία.
Η πορεία προς τον αυταρχισμό συνεχίστηκε έντονα την περίοδο 2015-2016(βομβιστικές επιθέσεις με εκατοντάδες νεκρούς –μόνο στις 10 Οκτωβρίου 2015 βρήκαν τραγικό θάνατο 103 άνθρωποι σε δύο εκρήξεις που έγιναν κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό της Άγκυρας από «άγνωστους» δράστες– και τρόμος μέσα στην Τουρκία προκειμένου να «συσπειρωθεί» η τουρκική κοινωνία γύρω από την «μοναδική εγγύηση ασφάλειας», δηλαδή τον Ρ.Τ. Ερντογάν, εκτεταμένη εκλογική νοθεία, δήθεν πραξικόπημα με στόχο την συγκέντρωση υπερεξουσιών κ.α.π.).
Αμέσως μετά, και εν όψει της επετείου εκατό χρόνων από την ίδρυση της Τουρκικής «Δημοκρατίας» (1923), άρχισαν να διακηρύσσονται πλέον σε ολόκληρο τον κόσμο οι φαντασιώσεις ανασύστασης νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας με Σύνορα της καρδιάς, Γαλάζιες Πατρίδες και άλλα πράσινα άλογα.
Ακολουθούν οι στρατιωτικές επεμβάσεις σε γειτονικές χώρες με έντονα εσωτερικά προβλήματα (Συρία, Ιράκ), οι θρασύτατες παρεμβάσεις σε ξένα χωράφια (Λιβύη, άλλα μέρη Αφρικής, Καύκασος, Βαλκάνια) και ο χωρίς προσχήματα απροκάλυπτος έλεγχος των ΜΜΕ, της δικαιοσύνης, του στρατού, καθώς και κάθε σπιθαμής δημόσιας λειτουργίας σε άριστη και φανερήσυνεργασία με διάσημους απατεώνες, βαρόνους ναρκωτικών και αρχηγούς του τουρκικού (και όχι μόνο) υπόκοσμου.
Η πορεία προς τον αυταρχισμό κορυφώνεται στις μέρες μας καθώς πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές του 2023 και όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την κατάρρευση του ισλαμοφασιστικού «συνασπισμού» που ελέγχει την Τουρκική εξουσία και μάλιστα με μεγάλη διαφορά.
Η στρατηγική αντιμετώπιση της επερχόμενης αποκαθήλωσης καθορίστηκε από το τουρκικό καθεστώς, σύμφωνα με εκτιμήσεις τούρκων αυτοεξόριστων και άλλων αναλυτών, σε τρία πιθανά σενάρια (βλπ. Ταγιπιστάν: Όποιος πονάει γαϊδουρινά φωνάζει).
Το πρώτο από αυτά αφορά την φραστική μετατροπή Ελλάδας-Κύπρου σε «επικίνδυνο εχθρό» με την συστηματική χρήση ενός γιγαντιαίου μηχανισμού παραπλη
Οι καθημερινές, ακραίες φραστικές υπερβολές εναντίον του «επικίνδυνου εχθρού» έφθασαν σε τόσο χαμηλό επίπεδο λαϊκισμού, ώστε διέγραψαν κάθε έννοια λογικής, διπλωματίας, διεθνών κανόνων, ακόμα και στοιχειώδους αυτοσεβασμού.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που συναντάται καθημερινά με τους διάφορους «πρωταγωνιστές», είναι αυτό του Deniz Tansi, αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Γενιτεπέ Κωνσταντινούπολης, ο οποίος σε καθημερινή εκπομπή ειδήσεων του (ελεγχόμενου) CNN Türk με την δημοσιογράφο Saynur Tezel, δήλωσε με την μεγαλύτερη φυσικότητα, σοβαρότητα και άνεση ενός «ειδικού» πως «Η κατάληψη της Ελλάδος από την Τουρκία είναι θέμα δυο ημερών», φέρνοντας αυτόματα στο νου τον Μπενίτο Μουσολίνι που είπε πως «ο Χίτλερ θα μάθει από τις εφημερίδες ότι κατέλαβα την Ελλάδα», αλλά βρέθηκε κρεμασμένος ανάποδα στην Πιάτσα Λορέτο του Μιλάνου στις 29 Απριλίου 1945.
Ένα άλλο παράδειγμα, είναι αυτό του Μουσταφά Ντεστιτζί, ενός γραφικού αρχηγού του μίνι-κόμματος με εντυπωσιακό όνομα (Μεγάλη Ενότητα) που συμμετέχει στον «συνασπισμό» Ερντογάν, ο οποίος απεφάνθη σε ομιλία του πως «Ένα πρωί θα δούμε ξαφνικά να σηκώνεται η τουρκική σημαία σε πολλά μέρη, με πρώτα τα νησιά και τη Δυτική Θράκη». Ο άνθρωπος ήταν ξύπνιος και όρθιος, δεν κοιμόταν, ούτε έβλεπε όνειρο…
Μπροστά σε ένα πραγματικό πλήθος παρόμοιων, καθημερινών υπερβολών υπό την υψηλή εποπτεία του ψευτο-σουλτάνου της Άγκυρας, άρχισαν σταδιακά, σαν φυσικό επακόλουθο, να προκαλούνται διάφορες αντιδράσεις αντίστοιχου επιπέδου από διάφορα σημεία.
Ο αντιπρόεδρος της Γερμανικής Βουλής Βόλφγκανγκ Κουμπίκι αποκάλεσε τον Ρ. Τ. Ερντογάν «αρουραίο των υπονόμων».
Το Γαλλικό περιοδικό Le Point «στόλισε» τον Ρ. Τ. Ερντογάν με πολλούς τρόπους (ψυχωτικός σουλτάνος, ονειρεύεται να κάνει πόλεμο χωρίς να ξέρει ακόμη το πού, πιο μακιαβελικός από τον Πούτιν, είναι το σκουλήκι στον καρπό, ο εσωτερικός εχθρός μας).
Ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου, σε συνέντευξή του σε Κυπριακό τηλεοπτικό σταθμό, είπε ότι «στην περιοχή υπάρχει ένας περιφερειακός τραμπούκος όπως είναι η Τουρκία».
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α: Όλα αυτά (και πάρα πολλά άλλα) δημιουργούν σε Ελλάδα και Κύπρο εύλογη ανησυχία και επιβάλλουν μόνιμη επαγρύπνηση.
Ο κατά Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου «απατεώνας δικτάτορας» φαίνεται ταυτόχρονα ανισόρροπος και επι
Στο εσωτερικό της Τουρκίας φιμώνονται οι πάντες και τα πάντα. Ένας νέος νόμος που στέλνει πολίτες στη φυλακή μέχρι 3 χρόνια για μια απλή «κοινοποίηση» (retweet) στο διαδίκτυο και η πρόταση απαγόρευσης των δημοφιλών εκπομπών της τηλεόρασης στον δρόμο με ερωτήσεις και «αφιλτράριστες» απαντήσεις, αποτελούν τον δείκτη των «μέτρων» που λαμβάνονται για να εξαφανιστεί κάθε ανεπιθύμητη ή ενοχλητική είδηση, όπως π.χ. ο πληθωρισμός μηνός Σεπτεμβρίου 2022 (επίσημος με αρνητικό ρεκόρ 24 χρόνων 83,4%, ανεπίσημος 176%). Παράλληλα, δημιουργούνται οι κατάλληλες «προϋποθέσεις» για την σύλληψη επικίνδυνων πολιτικών αντιπάλων με διάφορα «φύλα συκής», όπως εκείνα που χρησιμοποιήθηκαν για τους Οσμάν Καβάλα και Σελαχετίν Ντεμιρτάς που σαπίζουν στις τουρκικές φυλακές επειδή … δεν προσκυνούν τον «απατεώνα δικτάτορα»!
Στο εξωτερικό, η τουρκική «Δημοκρατία» από την ίδρυση της εδώ και ένα περίπου αιώνα δεν έχει κάνει ούτε μισό βήμα για την εξυπηρέτηση των νέο-οθωμανικών της φαντασιώσεων, χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει πολύ γερές πλάτες και πιθανότητες επιτυχίας άνω του 95%.
Οι «απατεωνιές» στην Λιβύη που δημιουργούν ένα «νομικό τερατούργημα» ή οι πολύ θολές θεωρίες προκειμένου να αμφισβητηθεί η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου, ήδη καταδικασμένες σε όλους τους τόνους από Δύση και Ανατολή, είναι πιθανό, να αποτελούν στο προβληματικό μυαλό του Ερντογάν το «φύλο συκής» που αναζητούν παραδοσιακά οι τούρκοι για τις διάφορες «επιχειρήσεις» τους. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση απουσιάζει εντελώς η πολύ σοβαρή «πιθανότητα επιτυχίας», ακόμα και βραχυπρόθεσμη, για την δημιουργία των αναγκαίων εντυπώσεων
Σε κάθε περίπτωση, οι αμέσως επόμενοι έξη μήνες φαίνεται πως θα αποτελέσουν την πιο δύσκολη περίοδο των τελευταίων δεκαετιών για τις σχέσεις της Ελλάδος με τον προβληματικό της γείτονα…
*Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 – 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Διετέλεσε Πρόεδρος του ιστορικού Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών (έτος ιδρύσεως 1928). Από την δεκαετία του 1990 αποτελεί σταθερά μέλος του International Hellenic Ass
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΙΗΑ εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς – μέλη του ΙΗΑ. Η ιστοσελίδα του ΙΗΑ δεν λογοκρίνει, ούτε επεμβαίνει σε άρθρα – κείμενα των μελών του ΙΗΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου