Την πρώτη Σεπτεμβρίου του 2004 γονείς, μαθητές και δάσκαλοι του Σχολείου νούμερο 1 της πόλης Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας, κάπου 1200 με 1300 άτομα, προσήλθαν χαρούμενοι στο σχολείο για να γιορτάσουν όλοι μαζί την έναρξη των μαθημάτων, ανύποπτοι για ό,τι επρόκειτο να συμβεί. Γιατί το γαλήνιο τοπίο σε λίγο θα μετατρεπόταν σε τάφο, το κτίριο θα παραδινόταν στις φλόγες, ο τρόμος θα πάγωνε τα χαμόγελα και η γιορτή θα πνιγόταν σε ένα απίστευτο λουτρό αίματος!
Πράγματι κάποια στιγμή οι συγκεντρωμένοι είδαν έντρομοι να τους πλησιάζουν βαριά οπλισμένοι Τσετσένοι αυτονομιστές, οι οποίοι τους περικύκλωσαν και τους απέκλεισαν στο εσωτερικό του γυμναστηρίου του σχολείου. Οι τρομοκράτες με την πράξη τους αυτή απαιτούσαν από τη Ρωσία την αναγνώριση της αυτονομίας τους και την αποχώρηση από τη Βόρεια Οσετία των ρωσικών δυνάμεων, απειλώντας πως, αν αυτό δε γινόταν, θα σκότωναν όλους εκείνους τους ανθρώπους, που πλέον κρατούσαν ως ομήρους!
Περιμένοντας μια απάντηση από τους Ρώσους δεν επέτρεπαν σε κανένα να φύγει από το σχολείο, παρά μόνον τον συνταξιούχο γυμναστή Γιάννη Κανίδη, ο οποίος ήταν ήδη 74 ετών, ηλικία αρκετά προχωρημένη κατά την κρίση τους, για να τον κρατήσουν.Πράγματι ο Γιάννης Κανίδης, Πόντιος την καταγωγή και γεννημένος στη Γεωργία, ήταν μεν προχωρημένης ηλικίας, ωστόσο εθελοντικά και αφιλοκερδώς πήγαινε στο σχολείο κάθε μέρα, για να βρίσκεται κοντά στα παιδιά που αγαπούσε για να τους προσφέρει με χαρά τις εκπαιδευτικές του υπηρεσίες. Αυτά τα παιδιά δεν θα μπορούσε να τα εγκαταλείψει στην κρίσιμη ώρα. Φυγάδευσε στα κρυφά όσα πρόλαβε κι αρνήθηκε να φύγει! Ξέροντας καλά την αρχιτεκτονική του σχολείου δεν έχανε λεπτό προσπαθώντας να φυγαδεύσει όσο περισσότερα μπορούσε και να απομακρύνει τα εκρηκτικά που είχαν τοποθετήσει σε διάφορα σημεία οι Τσετσένοι, για να τα σώσει. Πράγματι έσωσε αρκετά.
Η νύχτα ήρθε, τα έγκλειστα παιδάκια έντρομα, πεινασμένα και διψασμένα έκλαιγαν γοερά. Ο Γιάννης Κανίδης εκμεταλλευόμενος το πλεονέκτημα της μεγάλης του ηλικίας πήγε στους Τσετσένους και απαίτησε να δοθεί νερό στα παιδιά, μα εκείνοι αρνήθηκαν! Ο Γιάννης Κανίδης ζώντας αυτές τις απερίγραπτου τρόμου και οδύνης στιγμές πήγε και (ξανα) ζήτησε θαρρετά από τους τρομοκράτες να δώσουν στα παιδιά νερό, όμως εκείνοι του αρνήθηκαν και τον χτύπησαν.
Στις τρεις του Σεπτέμβρη εμφανίστηκαν στο υπό κατάληψη σχολείο οι ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας. Ισχυρές εκρήξεις τράνταξαν από άκρη σε άκρη το γυμναστήριο και η στέγη κατέρρευσε. Όσοι πρόφτασαν, κατάφεραν να διαφύγουν. Στο τέλος της συμπλοκής 333 άνθρωποι κείτονταν μέσα στα συντρίμμια νεκροί και πάνω από 700 τραυματίες μεταφέρονταν από τα ασθενοφόρα στα νοσοκομεία.
Ένα πανδαιμόνιο από κραυγές, ουρλιαχτά, θρήνους, σειρήνες και πυροβολισμούς, έγραψε τον επίλογο ενός δράματος που σφραγίστηκε και με το θάνατο του ηρωικού δάσκαλου Γιάννη Κανίδη. Η σφαγή, όπως ονομάστηκε, του Μπεσλάν, αναγνωρίστηκε ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση σε ρωσικό έδαφος.
Σήμερα μπροστά στο σχολείο, που το μεταξύ επισκευάστηκε και του έδωσαν το όνομά του, υπάρχει μνημείο του Γιάννη Κανίδη και του αποδίδονται τιμές. Νομίζω όμως, πως με αφορμή το υπόδειγμα που άφησε ως κληρονομιά και δόξα των Ελλήνων δασκάλων ο γενναίος Γιάννης Κανίδης, θα άξιζε να γίνει ευρύτατα γνωστό το παράδειγμά του και να αναγνωριστεί η τρίτη Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Τιμής Των Ελλήνων Δασκάλων. Γιατί ο Γιάννης Κανίδης ήταν ένας από εμάς, όπως νιώθει και κάθε μέλος της ελληνικής ομογένειας όπου γης.
(*) Πηγή: Διαδίκτυο, «Η Μηχανή του χρόνου»
______________________________
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΙΗΑ εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς – μέλη του ΙΗΑ. Η ιστοσελίδα του ΙΗΑ δεν λογοκρίνει, ούτε επεμβαίνει σε άρθρα – κείμενα των μελών του ΙΗΑ.
______________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου