Όπως το είχαμε προβλέψει και αναλύσει. Το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι κατώτερο των περιστάσεων, οδηγώντας σε απελπισία τους πολίτες.
Η πρόταση μομφής του Αλέξη Τσίπρα επιβεβαιώνει επίσης ότι δύο πολιτικοί από δύο εντελώς διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, μοιάζουν τόσο πολύ που θα μπορούσαμε να λέμε τον πρωθυπουργό… Αλέξη Μητσοτάκη.
Και όλα συγκλίνουν στην άποψη που λέει ότι το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο ή κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.
Η Νέα Δημοκρατία κάνει ό,τι της περνά από το χέρι για να χάσει την τεράστια δύναμη που της έδωσε ο λαός το 2019. Και ο Τσίπρας κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει στην εξουσία τον Μητσοτάκη.
Οι ομοιότητες είναι πολλές. Από το πώς διαχειρίστηκαν και οι δύο μεγάλες κρίσεις και τις συνέπειες κλιματικών αλλαγών μέχρι και το πώς προσπάθησαν να αποσείσουν τις προσωπικές και κομματικές τους ευθύνες και να ρίξουν αλλού το μπαλάκι.
Όλος ο κόσμος βρίζει για το φιάσκο της Αττικής οδού και των άλλων κεντρικών δρόμων.
Βρίζει γιατί επί 4 ημέρες χιλιάδες νοικοκυριά δεν έχουν ρεύμα, σε περιοχές ακριβές, όπως το Χαλάνδρι, η Παλλήνη, η Αγία Παρασκευή.
Βρίζει γιατί κανείς δεν έκανε κάτι προκειμένου να αποτραπεί όλο αυτό το μπάχαλο.
Βρίζει γιατί πέρα από μια κούφια συγγνώμη και 2 χιλιάρικα σε μερικούς οδηγούς, δεν βλέπει τις αλλαγές που υποσχέθηκε η ΝΔ πριν από 2,5 χρόνια.
Και βρίζει γιατί βλέπει ότι και αυτή η κυβέρνηση κάνει ό,τι έκανε και η αλήστου μνήμης συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Δηλαδή ένα διαρκές blame game, μια προσπάθεια να διαχειριστούν τη ζημιά μη αναλαμβάνοντας τις ευθύνες, μια κούφια ανάληψη πολιτικής ευθύνης χωρίς παραιτήσεις.
Μια χώρα που έχει 100 νεκρούς την ημέρα από κορονοϊό, όταν ο Μητσοτάκης μας έχει πει ότι διανύουμε το τελευταίο μίλι, δεν μπορεί να είναι σοβαρή.
Μια χώρα που περιμένει να πέσει λίγο χιόνι για να μπλοκάρουν τα πάντα, δεν μπορεί να είναι σοβαρή.
Και μια χώρα που βλέπει την κυβέρνησή της να προσπαθεί με καθαρά επικοινωνιακούς σκοπούς να βγει από το κάδρο των ευθυνών, δεν μπορεί να είναι σοβαρή.
Τι άλλαξε από το Μάτι; Τι άλλαξε από τη Μάνδρα;
Τι άλλαξε από κάθε κρίση που διαχειρίστηκε ο Τσίπρας; Απολύτως τίποτε. Μόνο τα πρόσωπα άλλαξαν. Δεν είναι ο Τσίπρας, είναι ο Μητσοτάκης.
Δεν είναι η Δούρου, είναι ο Πατούλης. Δεν είναι ο Σκουρλέτης είναι ο Βορίδης και ο Πέτσας. Δεν είναι ο Τόσκας είναι ο Τάκης Θεοδωρικάκος.
Κι έρχεται η πρόταση μομφής για να δείξει ότι η χώρα δεν έχει καμιά σωτηρία. Ο πάντα προβλέψιμος Τσίπρας, ευρισκόμενος σε πανικό, τι κάνει; Σε μια δύσκολη στιγμή για την κυβέρνηση τη συσπειρώνει και ταυτόχρονα προσπαθεί να συσπειρώσει το δικό του, διαλυμένο κόμμα.
Καταθέτει πρόταση δυσπιστίας, που είναι δεδομένο ότι δεν θα περάσει, προκειμένου να δείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σφυγμό. Και προκειμένου να στριμώξει το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ για να δείξει ότι ηγείται του κεντροαριστερού χώρου, το οποίο αναγκαστικά, για ευνόητους λόγους, αποφάσισε να υπερψηφίσει την πρόταση.
Ο Τσίπρας είναι πράγματι σε δύσκολη θέση. Οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να καταρρέει, δεν έχει πρόσβαση στην κοινωνία, δεν έχει πρόσβαση σε θεσμικούς φορείς, στα Μέσα Ενημέρωσης.
Και κυρίως, δείχνει να έχει χάσει τη στήριξη ακόμη και του σκληρού πυρήνα του.
Με την πρόταση αυτή επιχειρεί να αποκτήσει σφυγμό και να μαντρώσει τα πρόβατα του ΣΥΡΙΖΑ στο μαντρί της Κουμουνδούρου.
Αλλά, ω του θαύματος, επιχειρεί να παγιοποιήσει ένα δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, φοβούμενος ότι μέχρι τις εκλογές μπορεί να είναι τρίτο κόμμα.
Όμως, αυτά είναι πολιτικά παιχνίδια και τακτικισμοί.
Ο λαός θέλει λύσεις στα προβλήματά του. Θέλει να μην πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι στις ΜΕΘ.
Θέλει να δει την ακρίβεια να υποχωρεί και να μην του τρώει το πενιχρό εισόδημά του.
Θέλει στις θεομηνίες να μη ρίχνει ο ένας το μπαλάκι των ευθυνών και ο κόσμος να καίγεται, να πλημμυρίζει, να θάβεται στο χιόνι.
Όσο, λοιπόν, Μητσοτάκης και Τσίπρας παίζουν τις μουσικές καρέκλες, ο ελληνικός λαός έχει προβλήματα. Και βλέπει και κρίνει συμπεριφορές και καταστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου