ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ: "28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΤΟΤΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ, ΤΩΡΑ ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ;" - "ΤΗΣ ΤΑ ΕΔΩΣΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ !", Δημήτριος Ντούλιας, Πλωτάρχης Π.Ν.ἐ.ἀ.

 

 

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ & ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ Ἕδρα: Ἀπόλλωνος 23Β 10557 Ἀθήνα Ἀλληλογραφία : ΜΟΥΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ τηλ. 210 3254321-2 fax. 210 3236978  e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr                          Facebook: https://www.facebook.com/tamatouethnous/             &  Τάμα Έθνους (Φωτεινή Γραμμή)  Twitter: @PANEL_TAMA               https://www.instagram.com/tamaethnous_foteinigrammi/.   Α.Φ.Μ. 090050859 * Α´ Δ.Ο.Υ. ΑΘΗΝΩΝ

«ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ» (Σοφία Σειρὰχ 4, 28)

28^η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΤΟΤΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ

ΤΩΡΑ ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ;

 

ΑΠΑΝΤΑ ΤΟ

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ

 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

28.10.2019

 

1.Κατὰ τὸ παρελθὸν ἔχομε ἐπαινέσει κατ’ ἐπανάληψιν τὶς γυναῖκες τῆς Πίνδου, οἱ ὁποῖες δὲν ἐκάθηντο σὲ «καναπέδες» γιὰ νὰ διασκεδάζουν τὴν ἀνία τους καὶ νὰ ἀποβλακώνωνται, ἀλλὰ ἠργάζοντο ἐντατικώτατα νηματοποιώντας καὶ πλέκοντας φανέλες, κάλτσες κλπ γιὰ τοὺς πολεμιστές μας. Τὰ φορτώνονταν σὰν ὑποζύγια τὰ ροῦχα μαζὶ μὲ τρόφιμα καὶ πολεμοφόδια, ἀνέβαιναν στὶς ράχες καὶ στὶς χαράδρες τῆς Πίνδου καὶ ἔφθαναν μέχρι τὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ πολέμου. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκαναν πρόθυμα μὲ τὴν θέλησή τους, ἀψηφώντας παντελῶς τὴν ποικιλία τῶν κινδύνων καὶ ἐθυσιάζοντο γιὰ τὴν Πατρίδα.

Αἰωνία ἡ μνήμη ὅλων αὐτῶν τῶν ἡρωίδων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες εἶχαν εὐσυνειδησία, ἦθος, χαρακτήρα, πατριωτισμὸ καὶ ἠγωνίζοντο ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν.

 

2. Σήμερα τέτοιες ἡρωίδες χλευάζονται, δυστυχῶς, ἀπὸ ἀγενέστατα καὶ ἀδιάντροπα γύναια, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν ἴχνος πατριωτισμοῦ, εὐσυνειδησίας καὶ δὲν ἀγωνίζονται ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν.

Ἀπεναντίας χλευάζουν τέτοιες ἡρωίδες, ποὺ ὑπάρχουν ἀκόμα καὶ σήμερα. Αὐτὰ τὰ ἀμόρφωτα γύναια ποὺ τὸ παίζουν ποδηγέτες διὰ τῆς ὅλης βιωτῆς των καὶ ἀστοιχείωτα ὄντα τολμοῦν νὰ εἰρωνεύωνται τέτοιες ἡρωίδες. Αὐτὰ τὰ ἀναιδέστατα γύναια ἢ νεαροὶ ποὺ βαυκαλίζωνται νὰ τὸ παίζουν ποδηγέτες δὲν εἶναι εἰς θέσιν οὔτε μερικὲς φράσεις εἰς την ὀρθὴ ἁπλὴ ἑλληνικὴ γλώσσα νὰ διατυπώσουν.

Τὴν ἀπάντησιν τὴν λαμβάνουν ἀπὸ τὸν Ἐλύτη, ὁ ὁποῖος τονίζει: «Ἐγὼ εἶμαι ὑπὲρ τοῦ παλαιοῦ συστήματος, ἐναντίον τοῦ μονοτονικοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Εἶναι ἡ βάση γιὰ νὰ ξέρεις τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων. Ἡ σημερινὴ κακοποίηση τῆς γλώσσας μὲ ἐνοχλεῖ και αἰσθητικά. Θέλω νὰ δῶ γραμμένο  “καφενεῖον” κι ἄς μὴ τὸ προφέρουμε τὸ “ν”. Τώρα, ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν μιὰ τρύπα».

 

Καὶ ἐξανάγκασαν τοὺς λογοτέχνες μας νὰ κολαφίζουν μὲ ὠμὰ καὶ ρεαλιστικὰ δημοσιεύματά τους τὴν ἀσυνειδησία:

 

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης :

Καὶ τὶ πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπὶ ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος.

 

Ὁ Γεώργιος Σουρής :

«Ὤ Ἑλλὰς ἡρώων χώρα τὶ γαϊδάρους βγάζεις τώρα;;;...».

 

3. Ἀναδημοσιεύουμε ἀπὸ τὸ τεῦχος 49 (Ὀκτώβριος - Δεκέμβριος 2011) τῆς «Φωτεινῆς Γραμμῆς»  (σελ. 121 – 123) τὸ πάντοτε, διαχρονικῶς ἐπίκαιρο, συνταρακτικὰ συγκινητικὸ σημείωμα τοῦ Δημητρίου Ντουλιὰ Πλωτάρχη Π.Ν. ἐ.ἂ «Τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδος καὶ τὰ δύο».

 

 

4. Τότε, στὰ εὐλογημένα ἐκεῖνα χρόνια, καὶ τὰ παιδιὰ ἐγαλουχοῦντο μὲ τὰ νάματα τῆς ἀκραιφνοῦς Ὀρθοδόξου πίστεως, τῆς φιλοπατρίας, τῆς εὐπρεπείας καὶ τῆς εὐποΐας καὶ δὲν ἀποβλακώνοντο μὲ τὰ ἐκμαυλιστικὰ ἠλεκτρονικὰ παιγνίδια. Αὐτοσχεδίαζαν πολεμικὰ ὅπλα καὶ ἀνυπόδητα ἤθελαν νὰ θυσιασθοῦν ὑπὲρ τῶν ἰδανικῶν τῆς φυλῆς μας, χάριν εἰς τὰ ὁποῖα διατηρήθησαν ἀνὰ τὶς χιλιετίες οἱ συνδετικοὶ κρίκοι ἀλώβητοι.

 

5. Τότε τὰ παιδάκια ἀνυπόδητα ἢ ἐφοροῦσαν τὰ ἐπεξεργασμένα δέρματα χοίρων καὶ μετέβαιναν μὲ τὰ πόδια, ὧρες ὁλόκληρες μέσα στὰ χόνια καὶ τὶς ἀνυπόφορες ἀνεμοθύελες, γιὰ νὰ μάθουν γράμματα μὲ ἕνα ξεροκόμματο ἀπὸ ἀραβόσιτο καὶ ὅσα παιδιὰ ἦσαν προνομοιοῦχα, εἶχαν καὶ κάποιο κομμάτι τυρί. Ὅσα ὅμως ἦσαν πάμπτωχα εἶχαν μερικὲς σκελίδες σκόρδου γιὰ νὰ κορέσουν τὴν πείνα τους.

 

6. Σήμερα ἀπὸ νήπια μέχρι καὶ 25 ἐτῶν κακομαθαίνονται ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους γιὰ νὰ γίνωνται παχύσαρκα καὶ διαβητικά. Καὶ νὰ μεταφέρωνται μέχρι τὴν πόρτα τοῦ σχολείου τους ἢ τοῦ ἐκπαιδευτηρίου τους ἢ τῶν «δραστηριοτήτων» τους (κολυμβητήρια, ποδόσφαιρα,  μπαλέτα κλπ κλπ ψυχαγωγικῶν ἢ, μάλλον, ψυχοκτόνων συναθροίσεων των) .

 

7. Ἀπὸ τότε δὲ ποὺ ὁ μέγας σοσιλαληστὴς κατήργησε τὶς σεμνὲς μαθητικὲς στολές, ἔπαυσαν νὰ μαθαίνουν τὸ εὖ ζεῖν καὶ ἀνταγωνίζωνται ποία θὰ φορᾶ τὰ περισσότερον ἔξαλλα καὶ ποιὰ θὰ εἶναι τὸ μεγαλύτερο φωτομοντέλο καὶ ποιὰ θὰ ἀναστατώνῃ μέχρι γέροντες καὶ ἄνω τῶν 100 ἐτῶν, ποὺ πιστεύουν οἱ δυστυχισμένοι αὐτοὶ «γεροξεκουτιάρηδες» ὅτι αὐτὲς οἱ σύγχρονες «Σαλῶμες» θὰ τοὺς ἐπιφέρουν ἀναζωογονήσεις. Λογικὸν εἶναι, ὅτι αὐτὰ τὰ δυστυχισμένα κοριτσάκια γίνονται πανεπιστήμονες γιὰ τὴν ἀκόρεστη ἱκαονοποίηση τοῦ ὑπογαστρίου. Καὶ κατὰ συνέπειαν εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐνδιαφέρωνται καὶ νὰ γίνωνται ἀθλητὲς καὶ πρωταθλητὲς τοῦ πνεύματος, τῆς εὐπρέπειας καὶ εὐποιΐας.

 

Οἱ γιαγιάδες τους δὲ μὲ ἀνοικτὸ στόμα ἀναφωνοῦν:

«Καθηγήτρια μου, τὶ εἶσαι σὺ καὶ τὶ ἀδαέστατη εἶμαι ἐγώ;;;;».

 

8. Ἐμᾶς μᾶς ἔχει συνταράξει τὸ Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων, τὸ ὁποῖο γιὰ διευκόλυνση τῶν φίλων τὸ ἐπισυνάπτουμε.

 

9. Ὅσον ἀφορᾶ τὸ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ὅπως ἔχουμε ἀναπτύξει ἐπανειλημμένως, ἡ ἐκεχειρία μας εἶναι μόνον γιὰ τὰ ἐπίκαιρα θέματα ποὺ ἐμεῖς δὲν εἴχαμε ἀναπτύξει στὸ παρελθόν. Ἀναμέναμε νὰ μὴ μᾶς ἐμπαίζουν τόσον αἰσχρὰ καὶ ἀνέντιμα ἡ Πολιτεία καὶ ἡ Ἐκκλησία.

 

Κατὰ συνέπειαν, ἀκόμη καὶ ἂν τὰ ἀναφέρουμε μετεγενεστέρως καὶ τὰ σχολιάσουμε κατόπιν ἑορτῆς, θὰ ἀχρηστεύωνται, διότι στὸν αἰώνα τῶν ταχυτήτων μόνον «στὴν βράση κολλάει το σίδερο».

 

Εἰς ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ εἴχαμε ἐπιληφθῆ μέν, ἀλλὰ λόγῳ τεραστίων προβλημάτων μὲ τὴν ὑγεία μας, τὴν ἔλλειψη προσωπικοῦ μὲ σωστὰ ἑλληνικὰ καὶ μὲ πληθώρα σατανικῶν ἀντιξοοτήτων, δὲν ὑπήρξαμε δυστυχῶς εἰς θέσιν νὰ τὰ δημοσιεύσωμε ἐγκαίρως.

Ἀναφερόμεθα ἐν ἐπιγνώσει μας ὅτι χάνουν τὴν ἐπικαιρότητά των.

 

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ τηλ. 2103254321

https://www.fotgrammi.gr/uncategorized/28η-οκτωβριου-1940-τοτε-το-μεγαλο-οχι-τωρ/

 

ΤΗΣ ΤΑ ΕΔΩΣΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ

 

Δημήτριος Ντούλιας Πλωτάρχης Π. Ν. ἐ. ἀ.

 ΔΙΑΔΟΣΙΣ ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

 

 

«Ἤμουν στὸ Ναυτικὸ τὸ 1952 καὶ βρισκόμουνα στὴ Πλατεία Κλαυθμῶνος, ὄχι ὅπως εἶναι σήμερα.

Οἱ νεότεροι δὲν γνωρίζουν πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ ἀποροῦν ὁπόταν ἀκοῦν ὁρισμένα γεγονότα τοῦ τότε. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔπεφτε ὁ ἥλιος καὶ θα γνωρίζετε ὅτι μὲ τὴ δύση του, γίνεται ὑποστολὴ τῆς σημαίας.

Τότε τὸ Ὑπουργεῖο Ναυτικοῦ ἦταν ἐκεῖ καὶ ἡ σημαία κυμάτιζε ἀκόμα στὸ κτήριο. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὑπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ.

Τότε πάντα κάθε πρωί, θὰ θυμοῦνται οἱ παλιοί, γινόταν ἔπαρση σημαίας καὶ σταματοῦσαν τά πάντα, ὅπως καὶ στὴ δύση τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή.

Ἦταν στιγμὲς ὡραῖες, ἀπίθανες ποὺ ζοῦσαν τότε οἱ ἄνθρωποι.

Τὸ ἄγημα ἀποδόσεως τιμῶν στὸ χῶρο του, καὶ ἀκοῦμε τὸ σαλπιγκτὴ νὰ δίνει τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ὑποστολὴ τῆς σημαίας.

Τὸ ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ καὶ παίζεται ὁ Θούριος.

Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καὶ οἱ περαστικοί, ὅπως καὶ ἐγὼ σταθήκαμε σὲ στάση προσοχῆς.
Ἀποδίδεις μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν τιμὴ στὸ ἱερό μας σύμβολο, στὴ γαλανόλευκη σημαία. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ, ἡ ματιά του πέφτει λοξὰ καὶ βλέπει κάτι παράξενο, καὶ ἡ ψυχὴ του ταράζεται, γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ παρακάτω.

Τελειώνοντας ἡ διαδικασία τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, οἱ διαβάτες συνεχίζουν τὸ δρόμο τους, ἐνῶ ἐγὼ παρέμεινα ἀπὸ συνήθεια λίγο ἀκόμα. Τότε βλέπω τὸ νεαρὸ ἀξιωματικὸ νὰ κατευθύνεται θυμωμένος πρὸς ἕνα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ἦταν κενὴ καὶ στὶς γωνίες ἦταν πάντα στιλβωτὲς ( λοῦστροι ) καὶ καστανάδες ποὺ μᾶς λείπουν τώρα. Τοῦ εἶπε : “γιατί δὲν σηκώθηκες ὄρθιος γιὰ νὰ τιμήσεις τὴ σημαία μας. Δὲν ἔχεις φιλότιμο κ.λ.π. “ Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός, ἐγὼ παρακολούθησα ἔντρομος καὶ φοβερὰ συγκλονισμένος τὸ τί ἔγινε. Μετὰ βλέπω τὸν καστανὰ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καὶ ἄρχισε νὰ τρέμει. Ἤθελε νὰ φωνάξει, ἀλλὰ βλέπω μὲ ἔκπληξη ὅτι συγκρατεῖται, σκύβοντας τὸ κεφάλι του ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμούς. Ὅμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τὰ δάκρυά του καὶ μὲ πολλὴ δύναμη τῶν χεριῶν του ( αὐτὰ ἦταν γερὰ ) στυλώνει τὸ σῶμα του δυνατά, σπρώχνει τὸν πάγκο του μὲ τὰ κάστανα μπροστὰ καὶ φωνάζει μὲ ὅλη τὴ ψυχή του, στὸ νεαρὸ ἀξιωματικὸ δυνατὰ “πῶς νὰ σηκωθῶ κύριε· τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδας καὶ τὰ δύο” καὶ σηκώνει τὰ μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ ὅπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω ἀπὸ τὸ γόνατα. Καὶ ξαναρχίζει νὰ κλαίει. Ὁ κόσμος ὅπως καὶ ἐγὼ γύρω του κλαίει καὶ χειροκροτεῖ, ὅμως περισσότερο ἀπὸ ὅλους κλαίει ὁ νεαρὸς ἀξιωματικός.

Ἔχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιὸς ξέρει τί γίνεται. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔγινε κάτι τὸ ἀλησμόνητο, φοβερὴ σκηνὴ γιὰ Ὄσκαρ. Ὁ ἀξιωματικὸς σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει καὶ φιλᾶ τὸν καστανά, καὶ στὴ συνέχεια στέκεται εὐθυτενὴς μπροστὰ στὸν ἥρωα καὶ φέρνει τὸ δεξί του χέρι στὴν ἄκρη τοῦ γείσου τοῦ πηλικίου του καὶ τὸν χαιρετᾶ στρατιωτικὰ.
Τοῦ ἀπονέμει “τὰς κεκανονισμένας τιμάς” ποὺ δὲν μπόρεσε ἐκεῖνος τυπικὰ νὰ ἀποδώσει στὴ σημαία μας, γιατί τῆς χάρισε καὶ τὰ δύο πόδια στὰ βορειοηπειρώτικα βουνά μας γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κυματίζει σήμερα ψηλὰ ἡ κυανόλευκη σημαία σὲ λεύτερη πατρίδα. Καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ νὰ μποροῦν νὰ πηγαίνουν μὲ γρήγορο βῆμα στὶς εἰρηνικὲς ἀπασχολήσεις τους, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ ἕναν ἥρωα τοῦ ἀλβανικοῦ μετώπου, τὸν Ἕλληνα ἥρωα πολεμιστή, ὅποιο ἐπάγγελμα καὶ νὰ ’χει. Ἄλλοι δὲν μιλοῦν, ἄλλοι ὅμως εἰρωνεύονται.

Γι’ αὐτὸ οἱ νέες γενιὲς πρέπει νὰ μάθουν, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο γιὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940.

                                                     Δημήτριος Ντούλιας Πλωτάρχης Π.Ν.ἐ.ἀ.

                                   ΔΙΑΔΟΣΙΣ ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ