Φωτο: ΑΠΕ - ΜΠΕ
Το σύστημα φαίνεται πως βρήκε το νέο συναινετικό πρωθυπουργό. Και το όνομα αυτού Νίκος Δένδιας. Παρά τις όποιες διαρροές από συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι τα όσα ο Δένδιας επί τουρκικού εδάφους είπε ήταν προαποφασισμένα μάλλον δεν πείθουν.
Ο Νίκος Δένδιας αιφνιδίασε και τους Τούρκους αλλά και του Έλληνες πολιτικούς. Στην υποχωρητική και ασύντακτη οδοιπορία της εξωτερικής μας πολιτικής (όσα έλεγαν οι προηγούμενοι υπουργοί Εξωτερικών, να μην είμαστε «μοναχοφάηδες» και άλλα τέτοια ανεκλάλητα) ο Δένδιας τάραξε τις σκηνοθετημένες ισορροπίες και ύψωσε φωνή στον Τούρκο ομόλογο του κερδίζοντας τη συμπάθεια.
Ταυτόχρονα μπήκε στη νέα συμβολική πολιτική κυκλοφορία ως ο νέος αρχηγός της ΝΔ και επιπλέον ως ο νέος συναινετικός πρωθυπουργός δεδομένου ότι αυτό που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές θα είναι η συγκυβέρνηση.
Βέβαια τα όσα είπε ο κ. Δένδιας στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον Τούρκο ομόλογο του, θα δούμε στο μέλλον να χάνουν το βάρος τους και να παίρνουν πάλι την ευθύγραμμη πορεία που είχαν από πάντα οι ελληνικές θέσεις σε ζητήματα συμβιβασμού με του γείτονές μας . Ο Ν. Δένδιας μπήκε όμως στην κορνίζα των υποψηφίων των μελλοντικών πρωθυπουργών.
Και αυτό γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δείξει ότι είναι λίγος και εξετέλεσε τον ρόλο του. Ένας ήταν ο ρόλος του, να διαχειριστεί την πανδημία και την διαχειρίστηκε με επιπολαιότητα, με λάθη, και ανεπανόρθωτες ζημιές.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θυμίζει στη διαχειριστικότητα των προβλημάτων της χώρας την αλατένια κούκλα του Ινδού Ραμακρίνσα. «Ήταν κάποτε μια αλατένια κούκλα που κατέβηκε στη θάλασσα να μετρήσει το βάθος της. Φθάνοντας στην άκρη της θάλασσας παρατηρούσε τον απέραντο ωκεανό. Ως το σημείο αυτό εξακολουθούσε να είναι η αλατένια κούκλα. Μόλις όμως έκανε ένα βήμα παραπάνω και έβαλε το πόδι της στο νερό διαλύθηκε, χάθηκε μέσα στο νερό».
Αυτό συνέβη και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη διαλύθηκε μέσα στα προβλήματα, έδειξε ότι ήταν ανίκανος να διαχειριστεί ή να προφητεύσει ακόμη και το πλέον πιο πιθανό.
Αλλά και ο Τσίπρας μια άλλη περίπτωση που έχει διαγράψει το πολιτικό του μέλλον στην αποτυχία, επιβεβαίωσε πλήρως την ανεπάρκειά του με συμφωνίες ταπεινωτικές για τη χώρα (δήμευσε την ελληνική περιουσία για 99 χρόνια, έδωσε το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια και έφερε νέο μνημόνιο) είναι χωρίς παρόν και μέλλον.
Η αριστερά εξάλλου πάσχει από το σύνδρομο του μυστικού της Αντιγόνης. Το γεγονός δηλαδή ότι η Αντιγόνη (η μητέρα επανάσταση) ήταν άτεκνη, τους οδήγησε να αναζητήσουν ένα θετό πατέρα ούτως ώστε να έχουν και μια οιδιπόδεια εξάρτηση. Έτσι έγιναν παιδιά του Ταλλεϋράνδου.
Πάντρεψαν τη «ψευδεπωνυμία» του προοδευτισμού με τη δημοκρατία των καλών ευκαιριών. Δημιούργησαν επιλογές εξουσιαστικότητας, και βρέθηκαν στην ίδια κρηπίδα θεμελίωσης της αυταρχικότητας μαζί με εκείνους που κάποτε τους αντιπάλευαν. Αυτόμολοι από τα αρχικά τους μετερίζια υπηρέτησαν τους πάντες.
Ό,τι έκανε και ο Ταλλεϋράνδος. Καθώς έγραφε ο Τάρλε: «Τον αγόρασαν όλοι, αλλά τους πούλησε και όλους. Μόνο τη μάνα του δεν πούλησε και τούτο γιατί ήταν ορφανός. Πρόδωσε την εκκλησία και προσχώρησε στην επανάσταση, πρόδωσε την επανάσταση και υπηρέτησε τον Ναπολέοντα, πρόδωσε τον Ναπολέοντα και υπηρέτησε τους Βουρβόνους».
Έτσι δεν μας δημιουργούνται εκπλήξεις γιατί οι υπουργοί του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη είχαν τουϊτάρει στο παρελθόν ως αριστεροί υπέρ του κ. Τσακαλώτου και κατά του κ. Σαμαρά. Πάνω από όλα η ανέκκλητη ευκαιρία που διαγράφεται χωρίς πατρίδα και χωρίς χρονολογία.
Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν επενδύσει στη «νοικοκυρεμένη απιστία». Πνίγονται μέσα στη θνητή τους φλυαρία όπως ο διάλογος μεταξύ του πρίγκιπα Μίσκιν και του Ραγκόζιν στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι. Μιλούν με μια γλώσσα της εικονικής εποχής μας, δηλαδή, με μια γλώσσα χωρίς ίχνη, γεμάτη από βελάζουσα κενότητα, με λέξεις που αιωρούνται και νοήματα χωρίς τόπο.
Αν και τα δύο κόμματα φαίνονται να είναι ένα κόμμα, ή επίσης θα λέγαμε συνιστώσα το ένα στο άλλο, ωστόσο το οικονομικό-διαχειριστικό εγχώριο και ξένο κατεστημένο τα θέλει να είναι δύο πόλοι ξεχωριστοί και αυτό γιατί ο σπινθήρας δηλαδή το νέο πρόσωπο που θα πρωθυπουργεύσει προέρχεται από την τριβή των δύο πόλων. Ενώ όταν οι πόλοι είναι χωρίς τριβή τότε ουδετεροποιούνται.
Ο Νίκος Δένδιας με την κίνησή του αυτή φαίνεται προς το παρόν να είναι αήττητος στους ιταμά ηττημένους της πολιτικής κορνίζας. Όχι ότι θα αποτελέσει κάτι καλύτερο, θα θελήσει όμως να κτίσει τη νέα λογική των τοτεμικών ταξινομήσεων γιατί είναι καιρός να σπάσει η επανάκτηση της πολιτικής οικογενειοκρατίας και να γκρεμιστεί η βεβαιότητά της.
Εξάλλου ο Δένδιας συνδυάζει τις διεθνοποιημένες «αξίες» του πολιτικού, τις υψηλές γνωριμίες, μαζί με τις ικανότητες να διαμορφώνει οδηγητικά τη κοινή γνώμη με λεκτικούς μαξιμαλισμούς ως ρητορειολόγος του σκηνοθετημένου αιφνιδιασμού. Και το σπουδαιότερο είναι καλός παραλήπτης εντολών από τα διεθνοποιημένα κέντρα αποφάσεων.
Αυτό όμως που δεν έχει καταλάβει ο Ν. Δένδιας είναι ότι το λάθος της πολιτικής έγκειται στο γεγονός ότι αδυνατεί να εκδημοκρατισθεί, παραμένει πάντα το πυρετικό παραλήρημα του θριάμβου δίχως νίκη. Μπορεί να δικαιώνεται τώρα στη δημόσια σκηνή από τα ΜΜΕ, αλλά θα εξαφανιστεί στην έκσταση της πολιτικής που λειτουργεί ως γενικό ισοδύναμο και φθαρμένο νόμισμα. Θα αποτελέσει έναν προχωρημένο Αβραμόπουλο της μετανεωτερικής μας πολιτικής.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής Φιλοσοφίας.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου