Η δεκαετία του 2010 ξεκίνησε μια χαρά (για τα ελληνικά δεδομένα).
Η ΝΔ προσπαθούσε να βρει τον βηματισμό της μετά την εκλογή Σαμαρά, ενώ η χώρα προχωρούσε μπροστά έχοντας βρει νέο σωτήρα, τον οποίο εξέλεξε με 44%, προκειμένου να συνεχίσει να ζει το όνειρο των διακοποδανείων και των Καγιέν με 72 δόσεις…
Λεφτά υπήρχαν. Το έλεγε άλλωστε και κοτζάμ πρωθυπουργός.
Εξάλλου, μόλις πριν από λίγα χρόνια είχαμε ζήσει το όνειρο του Εurocup και της φαντεζί Ολυμπιάδας.
Οι ουρανοί ήταν δικοί μας…
Η δε οικονομική κρίση, που ξεκίνησε στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ με αφορμή τα έωλα στεγαστικά δάνεια, ήταν ακόμη κάτι το μακρινό για την Ελλάδα, που ακόμη ζούσε το όνειρο της επίπλαστης ευμάρειας του Σημίτη.
Κανονική Μαντάμ Σουσού…
Έλα όμως που ενώ εμείς ασχολούμασταν με τη Μπιρμπίλη και τον Γερουλάνο, η κρίση μας έπιασε εξαπίνης… και χτύπησε την πόρτα μας.
Κι ο λαοπρόβλητος ΓΑΠ, που ακόμη θυμάμαι έγκυρες δημοσκοπήσεις να τον έχουν με 67% δημοτικότητα, λίγο μετά πέταξε την πετσέτα και παραδόθηκε άνευ όρων στο ΔΝΤ και στα μνημόνια.
And the rest is history, που λένε και οι Ισπανοί.
Και τι δεν ζήσαμε εμείς που ήμασταν ενήλικοι τότενες…
Έναν Σαμαρά να παλεύει με τα θηρία εντός και εκτός Ελλάδας, εντός και εκτός κυβέρνησης, εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας, και έναν Αλέξη να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες.
Με τις πλατείες να είναι γεμάτες από αγαναΧτιστές και με τον Τράγκα και τον Μπαρουφάκη να δίνουν γραμμή για «επανάσταση»!
Με το τέλος να είναι νομοτελειακά δεδομένο.
Ο Αλέξης μπήκε στο Μαξίμου, κι από δω παν κι άλλοι… 4-5 καταστροφικά χρόνια, με τη χώρα να φλερτάρει με τα συσσίτια και τις μπουτούδες να χορεύουν καρσιλαμάδες στο Σύνταγμα…
Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Ας είναι καλά οι αρχαίοι πρόγονοί μας, και ο… Πλάτωνας, διότι κακά τα ψέματα, αυτοί μας έσωσαν.
Όπως είχε πει ο Ολάντ, «δεν μπορούμε να διώξουμε τον Πλάτωνα από την Ευρώπη» (κι ας λέει ο Σόιμπλε… και ο Ρέμος, προσθέτω εγώ).
Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά. Έτσι δεν είναι;
Αφού στα τέλη της μαύρης εκείνης δεκαετίας ο λαός ξύπνησε από την παρατεταμένη βυθιότητα, είπε αντίο στα σούργελα και ψήφισε τον υιό Μητσοτάκη για να μας πάει ένα βήμα μπροστά.
Εσύ είσαι που το λες;
Δεν ήξερες; Δεν ρώταγες;
Διότι, αν μη τι άλλο, η κληρονομική γκαντεμιά έδειξε για μια ακόμη φορά το επικίνδυνο πρόσωπό της.
Με το που μπήκε η νέα δεκαετία, να οι εισβολές λαθρό στον Έβρο, να οι μαγκιές του Ερντογάν, να κι ο κορονοϊός που άλλαξε τα πάντα όλα.
Και στο ενδιάμεσο μια από τα ίδια. Λες κι ο Σύριζας δεν έφυγε ποτέ.
Να μιλήσουμε για την εγκληματικότητα;
Για το «μακεδονικό»;
Για το μεταναστευτικό;
Για τον νόμο Παρασκευόπουλου;
Για τις ΜΚΟ... που δεν πρόλαβε ο Κουμουτσάκος να καταγράψει και τον φάγανε τα συμφέροντα;
Για τη διαπλοκή;
Για τα αδέκαστα ΜΜΕ που δεν εξαγοράζονται;
Για ποιο απ’ όλα να πρωτοπούμε;
Και σαν κερασάκι στη τούρτα, πάρτε και μια Λιγναδιάδα να έχετε να πορεύεστε.
Με τις καταγγελίες για ξυλοδαρμούς, για βιασμούς και για παιδεραστία να πέφτουν σαν χαλάζι, και με τον απλό κόσμο να αναρωτιέται «μα καλά, όλοι τρύπιοι είναι εκεί στον καλλιτεχνικό μας κόσμο»;
Έλα μου ντε;
Που να ανοίξουν τα στόματα και σε άλλους «ιερούς» χώρους… λέω εγώ ο ποταπός.
Και άντε ο Λιγνάδης έκανε αυτά που έκανε, έλα όμως που το συγκεκριμένο σκάνδαλο άρχισε να υποσκάπτει και τα θεμέλια της κυβέρνησης, με αποκαλύψεις (κυρίως εκ Σύριζα προερχόμενες) για κυβερνητική κάλυψη παιδεραστών και για συγκάλυψη ύποπτων δράσεων ΜΚΟ, που περιέργως ανήκουν σε συγγενικά πρόσωπα (άκου να δεις).
Με τον «εθνικό» μας συνήγορο, τον ευθυτενή Κούγια να καταγγέλλει πως όλα γίνονται για να φάνε τη Μενδώνη οι διοικούντες τον Σύλλογο ηθοποιών (αυτό κατάλαβα εγώ ο βραδύνους), επειδή είπε όχι στα συμφέροντα που λυμαίνονται το υπουργείο της…
Μια Μενδώνη, που σαν τον Κυρ Φώτη κι αυτή, στέγνωσε την ψυχή της για την προκοπή του τόπου.
Τέλος πάντων, ό,τι και να έγινε το θέμα είναι πως η δεκαετία αυτή κάθε άλλο παρά καλά ξεκίνησε.
Και όπως όλα δείχνουν, κάπως έτσι στραβά θα συνεχιστεί.
Με κάποιους από εμάς, που έχουμε μικρά παιδιά, να προσπαθούμε να τoυς εξηγήσουμε πως κάποτε τρώγαμε σε ταβέρνες και κάναμε ελεύθερα τις βόλτες μας, χωρίς να κινδυνεύουμε να μας γράψει η αστυνομία λες και ήμαστε Ρωχάμηδες, επειδή θέλουμε να πάμε ως το περίπτερο και ξεχάσαμε να στείλουμε sms, ή δεν έχουμε κινητό βρε αδερφέ… πώς να το κάνουμε;
Και επαναλαμβάνω, όλα δείχνουν πως έτσι ακριβώς θα συνεχίσει αυτή η μαύρη δεκαετία.
Και έτσι θα καταλήξει.
Με διπλές μάσκες, με αυστηρές καραντίνες και λοκντάουν, και με «υποχρεωτικούς» εμβολιασμούς…
Και με τζούφια επιδόματα από το κράτος πατερούλη.
Ξεχάστε λοιπόν αυτά που ξέρατε.
Τα κεφάλια μέσα και κάτω.
Υπακοή στη σοφή κυβέρνηση, στον σοφό Νικ Χαρντ και στους σοφούς ειδικούς λοιμωξιολόγους.
Και ποιος ξέρει, αν είμαστε τυχεροί, μπορεί σε μερικά τέρμινα (5-6 χρόνια δηλαδή) να ξαναμπούμε σε αεροπλάνο ή τρένο και να μπορούμε να πάμε στον διπλανό νομό.
Και αν είμαστε ακόμη πιο τυχεροί, μπορεί να ξαναπιούμε τσίπουρα σε καμιά ταβέρνα δίπλα στο κύμα, να δουν και τα παιδιά μας πως είναι αυτή η εμπειρία που μόνο από αφηγήσεις ξέρουν.
Βέβαια, όταν με το καλό τα ξαναπούμε ελεύθερα, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.
Φρόντισε γι’ αυτό η λαοπρόβλητη κυβέρνηση, που μέσα στη γενική ατυχία η ίδια ήταν ιδιαίτερα τυχερή.
Περνώντας ό,τι νόμο της καπνίσει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Ποιος θα την ελέγξει άλλωστε; Η αναξιόπιστη αντιπολίτευση;
Ο Βελόπουλος;
Ο Χίος;
Μια ο ανύπαρκτος Αλέξης και μια ο κορονοϊός, εν μέσω τηλεδιασκέψεων, νύχτα συνήθως, με τον κόσμο να μετράει βιασμούς καλλιτεχνών και διασωληνώσεις, η κυβέρνηση φρόντισε να αλλάξει το όλο τοπίο, εις όφελος των φίλα διακείμενων (κρατικοδίαιτων) επενδυτών και επιχειρηματιών, οπότε όταν με το καλό ξαναβγούμε ελεύθεροι στους δρόμους όλα θα είναι διαφορετικά.
Όλα θα είναι προς το χειρότερο για τον απλό πολίτη.
Μια η κρίση που γονάτισε κόσμο και κοσμάκη το 2010-11, μια ο κορονοϊός το 2020-21… και η Ελλάδα που ξέραμε τελείωσε.
Όποιος πρόλαβε πρόλαβε.
Όποιος διορίστηκε διορίστηκε, οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν.
Κυριάκο θέλανε…
Κι’ εδώ που τα λέμε, Κυριάκο θέλαμε...
Εσείς, θέλατε Κυριάκο;
Είτε ναι είτε όχι, πάρτε να ‘χετε…
YΓ-Το 2009 έγραφα εδώ μέσα για το τέλος του «μητσοτακισμού» με αφορμή τη συντριβή της Ντόρας (με το συραμμένο χαμόγελο) στις ενδοκομματικές εκλογές της ΝΔ.
Που να ‘ξερα ο καψερός ότι 10 χρόνια μετά ο «μητσοτακισμός» θα θέριευε και θα γίνονταν κυβέρνηση… και θα τα ξαναμανά διέλυε όλα… με την ψήφο μου παρακαλώ.
Που να ‘ξερα;
Γι’ αυτό λοιπόν: Τα όνειρά σου μη τα λες γιατί μια μέρα κρύα, μπορεί και οι φροϋδιστές να γίνουν εξουσία… και πάει λέγοντας.
Τα κεφάλια μέσα λαίμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου