Η θεωρία των “εξαιρετικών περιστάσεων” (Ασπασία Καλαφάτη, Εφέτης Δ. Δ.)

https://karavaki.wordpress.com/2021/01/21/kalafath_exairetikes-peristaseis/

Ένα άρθρο-γροθιά στο στομάχι της εκτελεστικής, της νομοθετικής, αλλά και της δικαστικής εξουσίας, γραμμένο από μια εν ενεργεία δικαστικό.

Μετά την Ειρηνοδίκη Αργυρώ Τέγουτζικ, μια Εφέτης των Διοικητικών Δικαστηρίων, η Ασπασία Καλαφάτη, υψώνει το ανάστημα που αρμόζει σε μια συνειδητή κρατική λειτουργό. Με κείμενό της απευθύνεται στους πολίτες, ελέγχοντας την κυβέρνηση και όχι μόνο.

Αναφέρεται στο προηγούμενο της «οικονομικής κρίσης» λέγοντας πως τότε ξεκίνησε η θεωρία των «εξαιρετικών περιστάσεων»: η νομοθετική εξουσία υπήρξε υποτονική/διεκπεραιωτική και η δικαστική εξουσία «τύλιξε με τον μανδύα της νομιμοποίησης τα πεπραγμένα» της κυβέρνησης. Μετά την Οικονομία που υπερίσχυσε της πολιτικής, ήρθε η ώρα να γίνει το ίδιο με την Ιατρική. «Υποχρεωθήκαμε στην συμμόρφωση “περιορισμών” οι οποίοι φαίνονταν αρχικά βραχυχρόνιας εφαρμογής, όμως, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν αποκλείεται διόλου να ισχύσουν μακροπρόθεσμα.» … «Μήπως βαίνουμε σε καταστάσεις όπου οι ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες και τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως τα ξέραμε, φαίνεται να μας κουνάνε το μαντήλι του αποχαιρετισμού, καθώς πλήττονται στον πυρήνα τους, με “αιτιολογημένη αφορμή” κατά κάποιους, με “πρόσχημα” κατ’ άλλους, την διασφάλιση της δημόσιας υγείας από έναν ιό-εχθρό, που σήμερα φέρει την ονομασία Covid-19 και στο μέλλον ίσως, κατόπιν μετάλλαξης/εων, μπορεί να φέρει νέα ονομασία ή ποιός μας διαβεβαιώνει ότι δεν αποκλείεται να είναι και ένας νέος ιός;».

Η κα Καλαφάτη εξηγεί ότι η λέξη “πρόσχημα” στηρίζεται στο γεγονός της φίμωσης κάθε διαφορετικής επιστημονικής άποψης από τα ηλεκτρονικά μέσα, κάτι που συνιστά «συνεχή παραβίαση του άρθρου 5Α παρ. 1 του Συντάγματος». Επισημαίνει την αμφίβολη αξιοπιστία των διαγνωστικών μεθόδων και την νομική αοριστία του όρου «πανδημία» βάσει του οποίου καταργείται η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ η οποία είναι το ΥΠΕΡΤΑΤΟ αγαθό με βάση το νομικό μας πολιτισμό. Ρωτά αν «υπάρχουν μελέτες που βεβαιώνουν ότι το πρόβλημα που δημιουργεί ο υποχρεωτικός εγκλεισμός είναι μικρότερο του προβλήματος που προσπαθεί να λύσει; Και αν ναι, γιατί δεν δημοσιεύονται;» Εξετάζει τις έως τώρα αποφάσεις των δικαστηρίων και τα σκεπτικά της μειοψηφίας καταλήγοντας:

Διερωτώμαι, ΠΟΙΟΣ, εν τέλει ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΛΕΓΧΕΙ τα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας για τα μέτρα που λαμβάνουν, κατ’ επίκληση των έκτακτων εξαιρετικών περιστάσεων και ΠΟΙΟΣ και ΠΩΣ ΕΛΕΓΧΕΙ τα γνωμοδοτικά όργανα που τις εισηγούνται στα αποφασίζοντα; Πολύ φοβούμαι ότι οι ιστορικές αναλογίες επαναλαμβάνονται για ακόμη μία φορά, πολύ φοβούμαι ότι ο τίτλος του παρόντος ισχύει και θα ισχύει, θα μας συνοδεύσει δε εις βάθος χρόνου, ελπίζω και εύχομαι, για το καλό των παιδιών μας, όχι δια βίου και πολύ φοβαύμαι ότι όλοι μας θα καταστούμε έρμαια αποφάσεων που λαμβάνονται  (ακόμη μία φορά) για μας, χωρίς εμάς, ελπίζοντας ότι τα εκάστοτε όργανα που τις λαμβάνουν, έχουν το ηθικό διαμέτρημα να τις λαμβάνουν με γνώμονα το συμφέρον της κοινωνίας και μόνον. Πλην όμως, το συμφέρον αυτό δεν το ξέρει κανείς καλύτερα, εξόν από την ίδια, την υπεύθυνα και πολύπλευρα πληροφορημένη κοινωνία.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ “ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ”. Μια θεωρία παντός καιρού, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εκτελεστικής εξουσίας