https://karavaki.wordpress.com/2020/12/30/freedom_1821-2021_c/
Πώς οι Κρίσεις, η Επιστήμη, οι Ειδικοί & τα Μίντια όριζαν και ορίζουν ψευδώς την πραγματικότητα και το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας
Στέργιος Ζυγούρας
Δεν είναι πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια που η ψευδοεπιστήμη παρουσιάζεται στην Ελλάδα ως η απόλυτη αντικειμενικότητα και αλήθεια, ζητώντας απ’ όλους να την προσκυνήσουν. Δέκα χρόνια πριν τη σημερινή, προπαγανδιστική και αυτοαναιρούμενη ιατρική των τηλεοπτικών πολιτικών ανδρείκελων είχαμε την τραγελαφική παρέλαση των ιστορικών συμβούλων του ΣΚΑΪ.
Το 2011 είχαμε την κρίση των spreads και επέλαση των μνημονίων. Τότε είχε επιχειρηθεί να παρουσιαστεί ως «επιστημονική ανακάλυψη» η άποψη πως το 1821 επαναστάτησαν όσοι θέλησαν να μιμηθούν το γαλλικό παράδειγμα: να αποκοπούν από το πολιτισμικό παρελθόν και να δημιουργήσουν ένα πολιτικό έθνος.
Γι’ αυτό και η Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α = δυνατότητα του ανθρώπου να παραμερίσει το ψευδές είδωλο και δει την θεϊκή αλήθεια (βλ. το σπήλαιο του Πλάτωνα) αναποδογύρισε. «Ελευθερία» βαφτίστηκε η ψευδής πολιτική δυνατότητα της «λαϊκής κυριαρχίας». Αυτής που εκφράστηκε βιαστικά στη Τροιζήνα για να ακυρώσει τον άρτι «εμφανισθέντα» Καποδίστρια. Η συγκεκριμένη λαϊκή κυριαρχία δεν θα ήταν μόνον εγγενώς περιορισμένη από το χρήμα. Από τον αόρατο θεσμό του ιδιωτικού νομίσματος και τους ορατούς θεσμούς του χρηματιστηρίου και των δανείων. Στη βάση της έκρυβε το δόγμα «ελευθερία είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να κάνει ό,τι θέλει», δηλαδή να νομοθετεί ενάντια στη θέληση του Θεού. Ακόμα κι έτσι, μια τέτοια ελευθερία ήταν κατοχυρωμένη από το Θεό. Πού βρισκόταν λοιπόν το κακό; Βρισκόταν στον δόλο που παρέσερνε τους ανθρώπους να πιστέψουν μια σωρεία ψεμάτων και να επηρεαστούν από προπαγάνδες, έτσι ώστε να θεωρήσουν ότι με τη δική τους βούληση επέλεγαν το καλό από το κακό, την πρόοδο από τη στασιμότητα, την αλήθεια από το ψέμα. Αυτή η αυτόβουλη σκλαβιά ήταν η αντιστροφή της έννοιας «Ελευθερία».
Αθανάσιος Ψαλίδας, «Αληθής ευδαιμονία ήτοι βάσις πάσης θρησκείας», Βιέννη, 1791. Ο Κοραής έδειξε πλειστάκις δια των έργων του ότι διαφωνούσε μ’ αυτό τον ορισμό της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Το ίδιο δείχνει σήμερα και ο Κ. Μητσοτάκης.
Ο επαναστατικός φορέας του 21 ήταν οι «Φίλοι του Γένους» ή «Φίλοι των Μουσών». Εμφανίζονται σε εθνική συσκευασία ως «Φιλικοί» (Φιλική Εταιρεία) όταν η πτώση του Ναπολέοντα ήταν ορατή. Ο φορέας αυτός (Εταιρεία των Φίλων των Μουσών) δεν πρωτο-δημιουργήθηκε το 1813-14 στην Αθήνα ή στη Βιέννη. Πολύ δε περισσότερο, δεν δημιουργήθηκε στην Οδησσό. Η ανάγκη της Ανάστασης προϋπήρχε και εξελισσόταν στον 18ο αιώνα. Το δείχνει ξεκάθαρα και ο πρόλογος του Ψαλίδα. Ούτε υπήρχε περίπτωση να νοηματοδοτηθεί αντισωκρατικά και αντιχριστιανικά η «Ελευθερία» λίγους μήνες μετά την παρισινή εξέγερση του 1789 κατά μίμηση αυτής όπως υπονόησε και ο Υψηλάντης. Το επιβεβαιώνει πλήρως όχι μόνον ο Δ. Σολωμός αλλά και ο Αλ. Υψηλάντης, όταν εξεταστούν όλα του τα κείμενα, οι πράξεις του και το υψηλαντικό παρελθόν. Αντίθετα! η Γαλλική Επανάσταση ήρθε βιαστικά για να ανακόψει την κατάρρευση των Οθωμανών από τον πόλεμο Ρώσων και Αυστριακών (συμμαχία ορθοδόξων-ρωμαιοκαθολικών) εναντίον τους, υποσχόμενη ψευδώς ότι θα δημιουργούσε τη Νέα Ενωμένη Χριστιανική Εκκλησία Ανατολής-Δύσης (τη «μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»). Υπό το βάρος της πορείας προς τη γκιλοτίνα ο Ψαλίδας ξαναθυμίζει εις ώτα μη ακουόντων ότι «Ελευθερία» είναι η αποδέσμευση του ανθρώπου από την επιρροή του πονηρού και η επαναφορά του στο δρόμο του Θεού. Χαρακτηρίζει -με σημερινούς όρους- «συνωμοσιολογία» την αμφισβήτηση της ύπαρξης του Θεού και της αθανασίας της ψυχής. Αποκλείονται συνεπώς από την ευδαιμονία και την ελευθερία όσοι έχουν τέτοιες δόξες και φαντασίες.
Τέτοια ντοκουμέντα παρακάμφηκαν πλήρως από την «ανακάλυψη» του ΣΚΑΪ και το αφήγημα περί «Φιλικής» μεταφέρθηκε ουτοπικά στο Παρισινό Πάνθεον. «Θεός» της Ελληνικής Επανάστασης έγινε η αντίστοιχη «Convention Nationale». Κι ενώ ομολογήθηκε ότι η «ανακάλυψη» αυτή παρουσιάστηκε επίτηδες την ώρα της κοινωνικής κρίσης που δημιουργούσε η κατάρρευση της εθνικής οικονομίας, ταυτόχρονα έγινε τεράστια προσπάθεια να ενδυθεί τον μανδύα της αδιαμφισβήτητης επιστήμης.
Η Ιστορία δεν είναι επιστήμη. Καταχρηστικά καλείται έτσι, επειδή έχει ορισμένα προφανή εργαλεία αντικειμενικότητας που κυρίως στηρίζονται σε κανόνες ηθικής αυτοδέσμευσης. Στην ιατρική, στη βιολογία, στην φαρμακολογία η απολυτότητα των πορισμάτων είναι πολύ ισχυρότερη. Γι’ αυτό και σήμερα η φραγή προς την αλήθεια είναι ισχυρότερη. «Ειδικοί» είναι μόνον αυτοί που επιλέγει η πολιτική, δηλαδή, αυτοί που λιγότερο ή περισσότερο ντροπιάζουν την επιστήμη. Μετά από τέτοια καταιγίδα ψεμάτων, τόσες αντιφάσεις και τόσο τεράστια αποφυγή πληροφόρησης πολλοί αμφιβάλλουν αν η υγειονομική κρίση του 2020 έχει προκύψει τυχαία. Η προσχεδιασμένη κατασκευή της φαντάζει πολύ πιθανή. Αυτό είναι δύσκολο ν’ αποδειχθεί, αλλά και έχει -κατ’ αρχήν- μικρή σημασία, καθώς η πρόθεση για δημιουργία παγκόσμιας ψηφιακής ταυτότητας είναι ορατή και η πρόθεση εδράζεται σε κέντρα ή πρόσωπα που ουδεμία σχέση έχουν με την αγάπη προς τους ανθρώπους (για να χρησιμοποιήσουμε την πλέον ήπια περιγραφή). Την εικόνα συμπληρώνει η επίθεση που δέχθηκε κάθε είδους ταυτότητα την τελευταία 20ετία (εθνική, θρησκευτική, γλωσσική, φύλου). Σ’ αυτήν πατάει η πρόφαση της υγειονομικής ταυτότητας και οδηγεί στον σχηματισμό μιας υπερκρατικής κοινωνίας στην οποία ο ψηφιακός έλεγχος θα έχει ρόλο κεντρικό.
Εξαιρετική σύμπτωση αποτελεί το ότι οι αλλεπάλληλες «αλλαγές και μεταρρυθμίσεις» της τελευταίας δεκαετίας εμφανίζονται με τη μορφή του εκβιασμού. Επιχειρούνται στις κρίσεις και διαφημίζονται από εκείνους που διαπιστώνουν την κρίση ως ευκαιρία, κάτι που επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Milton Friedman (1982) και του David Rockefeller (1994) για τη σχέση κρίσης-αλλαγής. Αξιοπρόσεκτο είναι επίσης ότι στόχοι της κάθε κρίσης -απαγορευμένης ως προς την επαλήθευση των συνθηκών ξεσπάσματός της- είναι πάντα οι «παραδόσεις». Στην ελληνική κρίση των μνημονίων είχαμε απαγόρευση ελέγχου του ελλείμματος και στόχο να αλλάξει (π.χ.) η εθνική ταυτότητα, η τυποποίηση του «φρέσκου» γάλακτος ή του ψωμιού. Στην διεθνή κρίση του covid-19 έχουμε απαγόρευση έκφρασης γνώμης από τους γιατρούς, έντονη ψηφιοποίηση της καθημερινότητας και προσπάθεια αϋλοποίησης του χρήματος. Έχουμε όμως και ενοχοποίηση της Θείας Κοινωνίας, των μνημοσύνων, του μαζέματος της ελιάς ή της παρασκευής τσίπουρου ως προς τη διάδοση του SARS CoV-2.
https://karavaki.wordpress.com/2020/12/30/freedom_1821-2021_b/
Συνέχεια από το Μέρος Α΄
Το θέμα «ΚΡΙΣΕΙΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ» είναι τόσο παλιό, όσο και η προσπάθεια να εμφανιστεί ένα ευρύτατο ψεύδος ως αδιάσειστη αντικειμενικότητα. Στην αρχή, ο γενάρχης του ψεύδους απευθύνεται σε στενό κύκλο. Όταν η γενική Επανάσταση στη Δύση ετοιμαζόταν πάνω στην ενωτική βάση «πίστη στο Μεγάλο Δημιουργό», ο Βολταίρος έσπευσε (1765) να γράψει «επιστημονική πραγματεία» που «αποδείκνυε» ότι όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες ψεύδονται. Όταν το θέμα άγγιξε τα «καθ’ ημάς» (1782), ο πιστός μαθητής του, ο Κοραής, έσπευσε να καθησυχάσει την ομάδα στην οποία τυπικά ανήκε, δηλώνοντας: Η θρησκεία των χριστιανών έχει λόγον, και επομένως έρευναν και απόδειξιν· δεν είναι τεθεμελιωμένη εις μύθους σεσοφισμένους εναντίους εις τον ορθόν λόγον, καθώς αι ψευδοθρησκείαι. Φυσικά, ήθελε μόνο να κερδίσει το χρόνο που χρειαζόταν η ομάδα στην οποία κατ’ ουσίαν ανήκε, ώστε να αποτραπεί η κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η δημιουργία μιας χριστιανικής Ευρώπης. Όταν το ελληνικό αποτέλεσμα περιορίστηκε στα επιθυμητά γραικικά όρια (1824-26), μιμήθηκε άφοβα τον Βολταίρο. Όσα δήλωσε ο Κοραής το 1782 ως «ταπεινότατος δούλος» του μητροπολίτη Μόσχας είναι προφανές ότι δεν τα εννοούσε, αν και ακόμα ισχυρίζονται κάποιοι ότι η πίστη του ήταν αδιαμφισβήτητη επειδή έτσι δήλωνε ανοιχτά.
Δεδομένη ήταν η πίστη του Κοραή στην «δημοκρατία», η οποία είχε προ πολλού επιλεγεί ως μέθοδος αποσύνδεσης της πολιτειακής οργάνωσης από τη χριστιανική πίστη. Έτσι θα κατόρθωνε αργότερα η κοινωνία να απαλλαγεί «αυτοβούλως» από τον Χριστό. Απαραίτητο στοιχείο γι’ αυτό ήταν η διάδοση του ψέματος και η εμφάνισή του ως αλήθεια. Ψυχολογικό μέσο επιβολής του ψεύδους ήταν η πλειοψηφική του εμφάνιση. Σήμερα τα απομεινάρια της «δημοκρατίας» καταλύονται από έναν πρωτόγνωρο παγκόσμιο φασισμό καθόσον το πολίτευμα εκπλήρωσε την αποτροπή συνένωσης της Δύσης μέσω του χριστιανισμού. Τρόπο επιβολής του φασισμού αποτελούν και πάλι τα εξαρτημένα-εξαγορασμένα ηλεκτρονικά μίντια που φτάνουν σε όλους σχεδόν τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τις εφημερίδες προ δυο αιώνων που είχαν περιορισμένη επιρροή. Όμως και τότε ο Κοραής προέτρεπε: «συστήσατε εφημερίδας εις διάδοσιν ειδήσεων». Πότε και πώς λειτούργησαν τα εξαγορασμένα έντυπα του 21;
REPORT THIS AD
Ευτυχώς που ελάχιστοι ήξεραν να διαβάζουν στην Επανάσταση. Αν κάποιος το 1824-25 διάβαζε μόνο τις ελληνόφωνες εφημερίδες, θα μάθαινε σχεδόν αποκλειστικά τα νεωτερικά fake news, αφού το Μεσολόγγι, η Αθήνα, η Ύδρα, το Ναύπλιο είχαν χρηματοδότηση και καθοδήγηση εκ Λονδίνου, δηλαδή εκπροσωπούσαν ταυτόχρονα την ελευθερία του Κοραή και τα δάνεια του Μπένθαμ. Αυτοί που ίδρυσαν τις εφημερίδες δεν ήταν χαζοί. Ήξεραν πόσοι γνώριζαν ανάγνωση. Οι «ειδήσεις» απευθύνονταν στο εσωτερικό μέσω του εξωτερικού. Ο τύπος είχε ρόλο «αμερόληπτου ανταποκριτή» που θα μετέφερε τις ειδήσεις του υπό ίδρυση κράτους στους χρηματοδότες του με στόχο η προσδοκώμενη κερδοφορία από τη χρηματοδότηση (στην οποία οι ίδιοι μετείχαν) να γίνει μοχλός πιέσεων και εξελίξεων. Ο κακόβουλος fake τύπος ξεκίνησε ταυτόχρονα με τα δάνεια (1824). Πιο πριν τι γινόταν;
Η έκρηξη της Επανάστασης έγινε με τεράστιους ελιγμούς και ενάντια στη βούληση της νεωτερικότητας που προσπαθούσε με κάθε τρόπο είτε να την ορίσει διαφορετικά (βλ. καρμποναρική Ιταλία) είτε να την «αναβάλλει», επιτιθέμενη κατά του Αλ. Υψηλάντη (θεσμός βασιλείας με στόχο την υπερεθνική αυτοκρατορία) και υποκρινόμενη τον υποστηρικτή του Καποδίστρια (θεσμός δημοκρατίας με στόχο το εθνικό κράτος). Στην αρχή, η έκβαση της Επανάστασης θεωρήθηκε αβέβαιη. Η μόνη τυπωμένη εφημερίδα και μια-δυο χειρόγραφες ελέγχονταν από την πλευρά της παράδοσης. Οι μεν ρουμελιώτικες διέδιδαν το προγραμματισμένο καποδιστριακό ψεύδος ότι χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες κατευθύνονται στην Κων/πολη, η δε εφημερίδα του Δ. Υψηλάντη στην Πελοπόννησο έσβησε γρήγορα μαζί του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ρασοφόρος αρχισυντάκτης της Φαρμακίδης, που το 1821 αποχώρησε επειδή έβρισκε «εξαρτημένη» την εφημερίδα του Δ. Υψηλάντη, προτάθηκε το 1824 ως συντάκτης της εκ Λονδίνου χορηγούμενης εφημερίδας του Μεσολογγίου. Προτάθηκε από την κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη, η οποία δια χρηματισμού βουλευτών είχε υποκαταστήσει νομιμοφανώς τη νόμιμη κυβέρνηση Μαυρομιχάλη, δημιουργώντας τον «εμφύλιο». Το έντυπο ανέλαβε ο Ελβετός Meyer και ο Φαρμακίδης κατέληξε αργότερα σε άλλη εφημερίδα.
Η αλήθεια του τύπου είναι σχετική, όμως η δυσφήμηση & η συκοφαντία προσώπων είναι απόλυτη. Δε συμβαίνει από δημοσιογραφική πλάνη. Σ’ αυτό στόχευε επίσης ο πολιτικώς εξαγορασμένος τύπος. Ο Μαυροκορδάτος διασώζει την δυσφημιστική αρχή. Τον Ιούλιο του 1824 έγραφε στους «οικείους» του σχετικά με τους «αντιπατριώτες»:
τον εχθρόν σου κοίταξε πάντοτε να τον έχης μισούμενον από τον λαόν και περιφρονούμενον και τότε δεν τον φοβείσαι
Ίσως κάποιος αναρωτηθεί γιατί ο Μαυροκορδάτος χρησιμοποιεί τον όρο «εχθρός» και όχι «αντίπαλος». Δεν υπερβάλλει. Σωστά το αναφέρει. Ο εχθρός της Επανάστασης (τόσο πριν, όσο και μετά) δεν ήταν οι Οθωμανοί, αλλά μέρος των «χριστιανικών» φίλιων δυνάμεων σε διεθνές και σε εθνικό επίπεδο. Η χριστιανική Επανάσταση αδυνατούσε να ξεκινήσει ή να εξελιχθεί χάρη στους «συμμάχους» εκείνους που ψευδώς δήλωναν πίστη στο Θεό. Σ’ αυτό οφείλεται η πλήρης ρήξη στο πολιτειακό-πολιτικό επίπεδο (που είχε εμφανιστεί το 1800, δηλ. στην περίοδο του α΄ κράτους της Επανάστασης, του κράτους των Επτανήσων). Στόχος της νεωτερικής πολιτικής του Μαυροκορδάτου δεν ήταν η αντιπαράθεση προς αντιπάλους αλλά η ηθική / φυσική εκμηδένιση των «εχθρών». Λεκτικά, οι «αντιπατριώτες» όπως ο Πάνος Κολοκοτρώνης (που αρνιόταν να παραδώσει το φρούριο του Ναυπλίου, δηλαδή να αναγνωρίσει τον Γ. Κουντουριώτη) δεν ήταν άλλοι από τους σημερινούς «αρνητές» των μασκών, των εγκλεισμών, των mRNA «εμβολίων» και ο «τρόπος περιφρόνησης» ήταν η σπίλωση με τα αντίστοιχα των σημερινών τηλεοράσεων μέσα και οι κωμικές αποφάσεις των στρατοδικείων του (όπως στην περίπτωση του Καραϊσκάκη).
Την ίδια χρονιά (1824), ένας άλλος εκλεκτός του Λονδίνου, ο Ιταλός εκδότης Κιάπε, φίλος του Ναπολέοντα και των καρμποναρικών Ιταλικών εξεγέρσεων του 1820, αναμετέδιδε μέσα από την εφημερίδα «Ο Φίλος του Νόμου» που εξέδιδε στην Ύδρα μια σημαντική ανακάλυψη: τη «φρικτή προδοσία» του Καραϊσκάκη. Η «προδοσία του Καραϊσκάκη» δεν ήταν μόνο συκοφαντία κατά πολιτικών αντιπάλων. Ήταν ο αντιπερισπασμός του Μαυροκορδάτου ώστε να εγκλωβιστεί ο Μπάυρον στο Μεσολόγγι για να μην καταλήξει το α’ βρετανικό δάνειο σε μια νέα προσωρινή κυβέρνηση των Δ. Υψηλάντη, Πλαπούτα και Ανδρούτσου. Οι δυο αγγλόφωνοι διαχειριστές του δανείου πειθάρχησαν στη συνείδησή τους και όχι στον Μπένθαμ, γι’ αυτό και ανακλήθηκαν· βιαίως ή ηπίως. Λίγους μήνες μετά, όταν ο Κουντουριώτης είχε κερδίσει τον πρώτο γύρο της σύγκρουσης, ο Κιάπε παρουσίαζε την καταστροφή των Ψαρών ως μια αμφίρροπη μάχη, ώστε να προφυλάξει τη φήμη του Κουντουριώτη. Η ίδια εφημερίδα παρουσίαζε τις αυξομειώσεις των ομολόγων του ελληνικού δανείου στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου σύμφωνα με τις επιθυμίες του Μπένθαμ: όταν έπεφταν, έφταιγαν οι «αντιπατριώτες», όταν ανέβαιναν, αυτό οφειλόταν στις νίκες της «πατριωτικής» κυβέρνησης Κουντουριώτη. Ο διεθνής εκβιασμός έφτανε μέχρι του σημείου να απαιτούνται επί πίνακι, χωρίς δίκη οι κεφαλές των φυλακισμένων, ώστε ν’ ανέβουν οι τιμές του δανείου στο Χρηματιστήριο. Αυτή ήταν η πρώτη εφαρμοσμένη «ανεξαρτησία των εξουσιών» στον ελλαδικό χώρο. Αυτή ήταν η «νεοφανής» απροσωποληψία των νόμων ενός κοραϊκού κοσμικού κράτους. Αυτός ήταν «ο Φίλος του Νόμου», μια ονομασία που παρέπεμπε στον «Φίλο του Λαού» (L’Ami du peuple) και στον «λαϊκό νόμο» του 1792 και του Jean-Paul Marat, αντιστρέφοντας τελείως το νόημα της Φιλίας του Ψαλίδα και του Καποδίστρια.
Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε σε άλλες περιπτώσεις ανεξάρτητης «δημοσιογραφίας» (Ψύλλας, Αντωνιάδης, Πολυζωίδης). Η δυτική «ελευθεροτυπία» βασιζόταν στην Ελευθερία διακίνησης του κακόβουλου ψεύδους. Ήταν η ψευδοκρατία που στήριζε την ημετεροκρατία. Όσο για την «Δημοκρατία» του δυτικού διαφωτισμού, αυτή ήταν κυρίως Δειμοκρατία. Ερχόταν «πακέτο» με το χρήμα που εκμαυλίζει και οδηγεί στην προσκύνηση του υλισμού. Σε κεντρικό επίπεδο, σχετιζόταν ανέκαθεν με τη διαφθορά, την εξαγορά συνείδησης και τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, που, φτάνοντας στ’ αυτιά πολλών, δημιουργούσε την αίσθηση της αδιαμφισβήτητης αλήθειας. Με τις πρακτικές αυτές η καθηλωμένη Επανάσταση έφτασε στην κρίση του Ιμπραήμ (1824-27).
Η «κρίση του Ιμπραήμ» ήταν στην πραγματικότητα ο εκβιασμός του Λονδίνου «ή εμείς ή κανείς». Λειτούργησε με βάση τα δάνεια που απελευθέρωσαν τον επαναστατικό διχασμό. Η κρίση επιβίωσης της επανάστασης θα έκανε τους παραδοσιακούς να υποκύψουν στις «λύσεις» του Λονδίνου. Το Λονδίνο, ενώ εμφανιζόταν ότι άλλαξε την «ουδέτερη» στάση του 1821 και βοηθούσε τους Έλληνες με χρήμα να αγοράσουν στόλο ατμόπλοιων και φρεγατών, στην πραγματικότητα υποδαύλιζε τον ελληνικό διχασμό, ενθάρρυνε την κατασπατάληση του χρήματος και καθυστερούσε το στόλο, ενώ ταυτόχρονα ναυπηγούσε και δρούσε υπέρ του Ιμπραήμ ο οποίος έκανε εγκλήματα πολέμου και άλλαζε τον πληθυσμό της Πελοποννήσου. Ο στόλος δεν ήρθε ποτέ. Μια απίστευτη ιστορία απάτης εξελίχθηκε και στις δυο όχθες του Ατλαντικού όπου θα γινόταν η ναυπήγηση. Αυτό που ήρθε, ήταν ένας «ειδικός»: ο ναύαρχος Κόχραν, ο εκλεκτός των δανειστών του Λονδίνου που «θα εξασφάλιζε την καλύτερη δυνατή χρήση του σύγχρονου στόλου». Διαφημιζόταν από το 1825 ως εκείνος που σε ελάχιστο χρόνο θα έκανε θαλάσσιο περίπατο στο Βόσπορο. Ο Κόχραν ήρθε το 1827 και «βοήθησε πολύ»: προσπάθησε να ματαιώσει την κλήση του Καποδίστρια, να διαλύσει το στρατό του Καραϊσκάκη και προκάλεσε συνειδητά τη σφαγή του Φαλήρου, ώστε μετά το προδομένο (ανεφοδίαστο) Μεσολόγγι και την παράδοση της Αθήνας να ακυρωθεί κάθε προοπτική ένταξης της Στερεάς σ’ ένα πιθανό κράτος. Το Ναβαρίνο συνειδητά δεν ολοκληρώθηκε, γι’ αυτό και δεν έλυσε το νομικό ζήτημα της δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Τη Συνθήκη του Λονδίνου επέβαλε η Ρωσία το 1829 ο και όχι οι τρεις συνυπογράψαντες το 1827. Συνεπώς, η κρίση του 1824 ξεκίνησε από την πρόθεση του Λονδίνου που πρώτο αναγνώρισε έμμεσα την Επανάσταση το 1823. Γιατί;
Επειδή ως τότε αναμενόταν η κατάπνιξη της Επανάστασης. Η προσχεδιασμένη κρίση του 1824 ήρθε να διαλύσει την απρόσμενη επιτυχία και την «κανονικότητα» του ισορροπιστικού επαναστατικού αποτελέσματος. Από την πρώτη Εθνική Συνέλευση η εξουσία είχε μοιραστεί εξίσου μεταξύ κοραϊστών και καποδιστριακών. Και το 23 είχαμε μια πρώτη «κανονικότητα», εφόσον στα μέσα του 22 ο Δράμαλης είχε ηττηθεί και η υπονόμευση των Ανδρούτσου, Βαρνακιώτη, Καραϊσκάκη σε συνδυασμό με την αποτυχία στο Πέτα έχει ακυρώσει την προσχώρηση της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Στα τέλη του 22 η επαναστατική φάση είχε λήξει. Αν η Μ. Βρετανία δεν αναγνώριζε, θα άνοιγε την πόρτα διάπλατα στη Ρωσία. Το συμπέρασμα είναι ότι ο σύμμαχος, δεν είναι πάντα φίλος.
Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο Μέρος Γ΄
https://karavaki.wordpress.com/2020/12/30/freedom_1821-2021_c/
Συνέχεια από το Μέρος Β΄
Δυο στα δυο. Είναι η δεύτερη φορά μετά το 1921 που η Ελλάδα δεν θα γιορτάσει εθνική εκατονταετηρίδα. Καλύτερα, γιατί με Κυριάκο και Γιάννα θα είχαμε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Άλλωστε, ο Κυριάκος -ως γνήσιος μαθητής του Bill- είναι απασχολημένος με την μελλοντολογία. Προβλέπει ότι μόνο το εμβόλιο θα μας δώσει πίσω την «ελευθερία», το οποίο μάλιστα θα είναι και ακίνδυνο και αποτελεσματικό!
Αντίστοιχα πράγματα γίνονται σήμερα σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Μετά τη βίαιη αφαίρεση της «κανονικότητας» του 21ου αιώνα η βοήθεια έρχεται από τις «επιτροπές ειδικών», τους «δανειστές», τους «συμμάχους». Η Ε.Ε. εφαρμόζει μέτρα – εκδίδει αποφάσεις, οι επιλεγμένες φαρμακευτικές εταιρείες κατασκευάζουν εμβόλια, ο Π.Ο.Υ. εγγυάται «αμερόληπτα», το ίδρυμα Μπιλ & Μελίντα χρηματοδοτεί. Ο εκβιασμός λειτουργεί πάνω στη βάση «επαναφορά στην κανονικότητα» (=Επιχείρηση Ελευθερία). Ξεκινά από την αφαίρεση της μάσκας, συνεχίζεται στην ελεύθερη μετακίνηση και φτάνει ως το δικαίωμα άσκησης επαγγέλματος.
Η εικόνα του 2021 είναι ολόιδια με την ελληνική του 1824. Ο εκβιασμός δεν θα μπορούσε να σταθεί, αν η εικόνα δεν παρουσιαζόταν αντεστραμμένη. O ρόλος των ΜΜΕ είναι καθοριστικός ενώ στην Ελλάδα δεν γίνεται καν προσπάθεια να κρυφτεί η αργυρώνητη θέση τους. «Ειδικοί» της παγκόσμιας υγείας είναι ένας Αιθίοψ ύποπτος εγκλημάτων που δεν άσκησε ποτέ το ιατρικό επάγγελμα και ένας Αμερικανός μεγιστάνας της πληροφορικής που, ως «φίλος του ανθρώπου» ανέλαβε το φιλανθρωπικό έργο της γενετικής επέμβασης σε 7 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Όσο για την ανεξαρτησία της τοπικής δικαιοσύνης, αρκεί μόνο να θυμηθούμε την εγκύκλιο 7532/21-9-20 της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου με βάση την οποία «νόμος είναι το δίκιο της πρωθυπουργικής ΠΝΠ», η οποία σβήνει και την «λαϊκή κυριαρχία» και τα θεμέλια του συνταγματικού δικαίου. Η μεγάλη αντίφαση της «ελευθερίας» ξεκινάει από την αποφυγή ενημέρωσης και διαλόγου. Συνεχίζεται στην ταμπελοποίηση του ποια επιστήμη είναι «νόμιμη» και ποια «παράνομη». Οι από το σύστημα προβαλλόμενοι ως «πλέον ειδικοί»:
- Αποφεύγουν το διάλογο, ενίοτε δια βδελυγμίας
- Στηρίζονται στην απαγόρευση της διάχυσης ενός διαφορετικού πορίσματος
Γιατί να γίνεται αυτό σε μια επιστήμη, ενώ κάλλιστα μπορεί να αποδειχθεί η αλήθεια με τρόπο αδιαμφισβήτητο και να ηττηθούν μια για πάντα όσοι έχουν άδικο; Είναι φανερό ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ορθό λόγο, επιστήμη, έρευνα, απόδειξη.
Έχουμε δειμοκρατία και όχι δημοκρατία. Κρατεί ο φόβος και η φρίκη, όχι ο ελεύθερος δήμος. Ο υπερδιαφημισμένος Βολταίρος ξαφνικά πετιέται στα σκουπίδια. Δεν χρειάζεται πλέον εκείνο το περίφημο που (ίσως) είπε: «διαφωνώ μ’ αυτό που λες, υπερασπίζομαι όμως μέχρι τέλους το δικαίωμά σου να μιλάς». Ποιος και γιατί καταργεί την ελευθερία λόγου, το ατομικό δικαίωμα, τον δυτικό διαφωτισμό;
Το κράτος δικαίου της Δύσης ήταν εξαρχής προσχηματικό και προσωρινό. Λειτουργούσε υπό αίρεση ως προς όσα προέβλεπε. Γι’ αυτό και οι μόνοι που συστηματικά παραβίαζαν τις αρχές του ήταν οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του. Σήμερα, το δυτικό πολίτευμα καταλύεται παγκόσμια από τους υποστηρικτές του, -πρακτικά- από τους ιδρυτές του, όχι από τους επικριτές του. Καταλύεται, επειδή είναι πλέον άχρηστο στην πλευρά που υποκριτικά το επέβαλε. «Αυτοί» που πριν 250 χρόνια αντέδρασαν στην ενοποίηση του κόσμου με βάση την πίστη στο Θεό, «αυτοί» που επέβαλαν τα Εθνικά κράτη με τις Εθνικές Εκκλησίες αποτρέποντας τη δημιουργία υπερεθνικών κρατών και διαλύοντας τις εναπομείνασες χριστιανικές αυτοκρατορίες, «αυτοί» επιβάλλουν σήμερα την ενοποίηση του κόσμου με βάση την εκδίωξη του Θεού από την Πολιτεία και την κοινωνία.
«Αληθής ευδαιμονία ήτοι βάσις πάσης δημοκρατίας», Αθήνα, 2021. Έτσι θα μπορούσε να λέγεται το σύγγραμα «Εθνικό Επιχειρησιακό Σχέδιο Εμβολιασμού κατά της COVID-19» ή «Επιχείρηση Ελευθερία». Σε αντίθεση με την ελευθερία του 1791, το 2021 υποχρεώνονται όλοι να «ελευθερωθούν». Για την ακρίβεια, οι «αντιρρησίες» θεωρούνται υπαίτιοι της μη επαναφοράς των εμβολιασμένων στην «κανονικότητα». Διαίρει και («δημοκρατικώς») βασίλευε από εκείνους που υποδέχονται τα εμβόλια με τιμές αρχηγού κράτους. Όσο για την covid-19, οι νεωτερικοί συμβολισμοί ήταν πάντα γένους θηλυκού.
Τα πάντα στηρίζονται στους νόμους της ψυχολογίας και ιδιαίτερα του φόβου. Η έλλειψη πίστης στο Θεό (που υπονοεί την πίστη σ’ έναν άλλο Θεό) συνεχίζει να αποτελεί το κύριο γνώρισμα των «ειδικών» και των εντολέων τους. Εξίσου συνεχίζεται και η απόκρυψή της. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.
Για να γίνει πιο πειστικός ο Φάουτσι, πρέπει να φανεί αποδεκτός από την Εκκλησία. Τι πιο εύκολο στις ΗΠΑ; Οργανώνεται ένας θλιβερός μονόλογος μέσα σ’ ένα Ναό της πρωτεύουσας κι έτσι ο ανορθολογισμός και ο φασισμός διαθέτουν πλέον και «την ευλογία του Θεού». Αν και προσπαθεί να εξυμνήσει την δια της επιχειρηματολογίας πειθώ, το χρονοδιάγραμμα τού επιβάλλει την εικόνα του δικτάτορα. Η αυτογελοιοποίηση δεν έχει όριο όταν ζητούμενο είναι ο επηρεασμός των παιδιών. Το κακό γι’ αυτόν είναι πως συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων των διαχειριστών της «πανδημίας» που πρόβλεψαν την πανδημία.
Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός αποδεικνύεται ένας από τους καλύτερους dealer της παγκόσμιας τυραννίας. Διαφημίζει τις mRNA γενετικές επεμβάσεις και προωθεί τα «διαβατήρια ελευθερίας». Αφού όμως θέλει να μας απελευθερώσει, παραδέχεται ότι μας φυλάκισε (έλαβε εντολή να μας φυλακίσει). Τι άλλο ήταν ο «εγκλεισμός» που τον είπανε «lockdown»; Και υβρίζει όσους διαφωνούν και εμπαίζει τους πάντες ο Μητσοτάκης: νομοθέτησε την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών που λέει ότι δεν θα εφαρμόσει επειδή «σέβεται» την συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία. Νομοθετεί παράνομα από χόμπι. Ταυτόχρονα προωθεί την «ελευθερία» των ψεκασμένων-ανεμβολίαστων συμπολιτών του να στερηθούν στοιχειώδη δικαιώματα.
Τουλάχιστον, στο επιστημονικό επίπεδο, βρέθηκε ένας γιατρός-κυβερνητικός σύμβουλος που ύψωσε το ανάστημά του. Αρνήθηκε να υποτάξει την επιστήμη στην πολιτική βούληση που έχει ως βάση τον ανορθολογισμό.
Όσο για τον μέγα ιστορικό σύμβουλο του ΣΚΑΪ, η μαρτυρία του μακαρίτη Νεοκλή Σαρρή είναι μια περιττή επιβεβαίωση του θλιβερού του έργου: η εξαγορασμένη «λογική» εκδίδει υπαγορευμένα πορίσματα.
Η γελοιοποίηση της επιστήμης συνεχίζεται στον 21ο αιώνα. Δεν μπορεί να κρατήσει πολύ ακόμα.
Από τον Όμηρο (αμύνεσθαι περί πάτρις), τον Αισχύλο (ίτε ελευθερούτε πατρίδα) και τον Σωκράτη (απάντων τιμιώτερον εστίν πατρίς) μέχρι τον Αλέξανδρο Υψηλάντη (μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος) και τον Διονύσιο Σολωμό (απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη τα ιερά των Ελλήνων) η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι συνδεδεμένη με την ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ, δηλαδή το γένος των ανθρώπων, την πίστη για την καταγωγή και τον προορισμό τους. Με βάση αυτή την πίστη συγκροτούν Πολιτεία. Ουδέποτε ελληνικός πολιτισμός χαρακτήρισε το ανθρώπινο σώμα ανώτερο του πνεύματος, αποκλειστικό μέσο ελευθερίας και ύψιστο στόχο. Η φωτισμένη Δύση υποτίθεται ότι ξεπήδησε από το αίτημα επανελληνισμού του 15ου αιώνα. Υποτίθεται επίσης ότι η Ελλάδα ακολούθησε τη Δύση αντιγράφοντας τα ελληνογενή της στοιχεία. Σήμερα, σύσσωμο το εγχώριο πολιτικό σύστημα προσχωρεί ασυζητητί σ’ ένα νέο πακέτο υλισμού, η εφαρμογή του οποίου θέτει σε υποδεέστερη θέση κάθε στοιχείο επανελληνισμού της Δύσης. Αυτό θα ήταν ευρύτερα κατανοητό, αν γνωρίζαμε την εποχή των Επαναστάσεων, αν γνωρίζαμε ότι ο όρος «Έλληνας» ουδέποτε ήταν αρεστός και ουδέποτε έγινε αποδεκτός από τον δυτικό διαφωτισμό. Πολύ νωρίς ο «επανελληνισμός» ονομάστηκε από ορισμένους δυτικούς «ανθρωπισμός».
Σήμερα περνάμε βίαια στην μετεξέλιξη αυτού του ανθρωπισμού. Ο νέος υλισμός φανερά αγγίζει τον υπερανθρωπισμό / διανθρωπισμό / μετανθρωπισμό. Αυτό ομολογείται και δημόσια (στην Ελλάδα, πρόσφατα: Πιερρακάκης-Τάσης). Ο άνθρωπος επανακαθορίζεται όχι μόνο εκτός του Θεού αλλά κατ’ αντίθεση προς τον Θεό.
Οι «θνητόψυχοι» του 19ου αιώνα (έτσι ονόμαζαν τους Κοραήδες οι επαναστάτες του Θεού) έχουν περάσει σε νέο επίπεδο, εκμεταλλευόμενοι την τεχνολογία. Το θείο δώρο της σωματικής φθοράς «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται» θεωρείται «αρρώστια» που πρέπει να καταπολεμηθεί. Όσο για την αθανασία του πνεύματος: απλώς δεν υπάρχει.
Αυτή είναι η αντιστροφή της κατά Θεόν Ελευθερίας του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος που καλείται να επιλέξει ποια «Ελευθερία» θ’ ακολουθήσει, έχει δικαίωμα να γνωρίζει τα πραγματικά στοιχεία.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ & ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Αξίζει επίσης να θυμηθούμε το πώς λειτούργησε την προηγούμενη δεκαετία η ευρωπαϊκή και παγκόσμια εξωθεσμική ελίτ. Να θυμηθούμε τους ακραίους πολιτικούς εκβιασμούς της κατά μελών της Ε.Ε. σε σχέση -πάντα- με την Επανάσταση του 1821:
Γιατί η δημοκρατική Ευρώπη βαδίζει τον δρόμο του φασισμού; (Μέρος Β΄)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου