Ας ξεκινήσουμε με τη διατύπωση ενός ερωτήματος το οποίο είμαι βέβαιος ότι δεν περνά καν από το μυαλό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, που κάνει τη συνήθη αριστερή ανάλυση για την κατάσταση των θεσμών στη χώρα:
– Αμφισβητήσατε, στην πρώτη σας φάση τουλάχιστον, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, το νόμισμα, το κράτος δικαίου, την παράδοση, τη θρησκεία, την οικογένεια, την εθνική ομοιογένεια -όλα όσα κεκτημένα μάς έφεραν μέχρι εδώ- και περιμένατε να μην αντιδράσουν οι «αρμοί», αγαπητέ Αλέξη;
Η αλήθεια είναι ότι φοβίσατε. Και αυτό είχε ως συνέπεια να λειτουργήσει στην πράξη κάτι που δεν υπήρξε ποτέ πριν από την αριστερή διακυβέρνηση: το balance! Όταν στην κρίσιμη στιγμή του δημοψηφίσματος καταφέρατε να συνασπίσετε δύο διαφορετικές σχολές για να σας φράξουν τον δρόμο, την κοινωνική σχολή του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου και την αντιλαϊκή του νεοφιλελεύθερου Γιάννη Στουρνάρα, προς προστασία του νομίσματος, τι, άραγε, περιμένατε; Ανθη; Διαλύσατε την εμπιστοσύνη και εγείρατε μείζονα επιφύλαξη για τις προθέσεις σας. Δηλητηριάσατε την ατμόσφαιρα μόνοι σας.
Τα λοιπά είναι γνωστά: Για το υπόλοιπο της τετραετίας ήσασταν όμηροι της επιφύλαξης που δημιουργήσατε για τον εαυτό σας! Και να ήθελε κάποιος να σας εμπιστευτεί δεν μπορούσε. Ακόμη και σωστές αποφάσεις, όπως η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, τις υπονομεύσατε μόνοι σας, γιατί θέλατε να επιβάλετε στους ανώτατους δικαστές λύσεις που μπορούσαν να επιβληθούν και αλλιώς.
Σε πρώτη ανάγνωση, λοιπόν, το πρόβλημα στη διακυβέρνηση, κύριε Τσίπρα, δεν είναι οι αρμοί, αλλά πώς συμπεριφέρεσαι στους αρμούς. Ακόμη κι αν αυτοί σε εχθρεύονται! Και αυτοί δεσμεύονται από το Σύνταγμα, τους νόμους και τα διατάγματα. Δεν κάνουν του κεφαλιού τους!
Ο εύκολος δρόμος, λοιπόν, είναι να ζητάς να εκδώσει το ΣτΕ τις αποφάσεις που θέλεις ή να απαιτείς από τους εισαγγελείς να βάλουν φυλακή όσους ξέρεις ότι είναι πράγματι διεφθαρμένοι. Ο δύσκολος δρόμος είναι να βάζεις τον νόμο και το Σύνταγμα να λειτουργήσουν για λογαριασμό σου και για λογαριασμό του δημοσίου συμφέροντος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, δεν είχε υπομονή να το κάνει. Ο δρόμος αυτός, βλέπεις, απαιτεί μεθοδικότητα, υπομονή και χρόνο. Αρετές, ειδικώς η πρώτη, άγνωστες στην Αριστερά!
Επιπροσθέτως, κατηγορώ τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κύριο Τσίπρα ότι, ακόμη και όταν έχουν δίκιο, προσεγγίζουν τα πράγματα λάθος. Ποιοι είναι οι αρμοί σήμερα; Είναι η Δικαιοσύνη, οι τράπεζες, οι ανεξάρτητες Αρχές, το κράτος, τα πανεπιστήμια, τα κανάλια, η αγορά, η Εκκλησία.
Ο Τσίπρας πιστεύει ότι η λύση είναι ο έλεγχος. Ο έλεγχος των αρμών από την εκτελεστική εξουσία. Λογικό να το πιστεύει, γιατί αυτή είναι η μέθοδος της Αριστεράς. Η σταλινική. Έτσι ήλεγξε τα πανεπιστήμια, με το μοντέλο της μετριοκρατίας και της σκληρής επετηρίδας, έτσι ήλεγξε την εκπαίδευση στα σχολεία, έτσι και τις διευθύνσεις των τηλεοπτικών σταθμών τη δεκαετία του ‘90. Mε τον έλεγχο. Αλλά, όταν μιλάμε για τους αρμούς, άλλη πρέπει να είναι η απαίτηση. Η απαίτηση από τους αρμούς είναι να μην παραδίδονται στην εξουσία αυτοβούλως! Να μην υπάρχει δικαστής που να επιτρέπει σε πολιτικό να τον νουθετεί.
Δικαστής του οποίου τα παιδιά ή ο σύζυγος εργάζονται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που δεν θα έπρεπε. Να μην υπάρχει μητροπολίτης που να κλείνει πονηρά το μάτι στους πιστούς, όταν ολιγάρχης τού το ζητεί. Να μην υπάρχει τραπεζίτης που να κάνει στραβά μάτια σε «κόκκινα» δάνεια ισχυρών. Και πάει λέγοντας.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι ο έλεγχος των θεσμών, αλλά η ουδετερότης των θεσμών. Το μέγα ζήτημα, επίσης, δεν είναι ο έλεγχος της πολιτικής στους θεσμούς, καθώς συνήθως η πολιτική είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Το μέγα θέμα είναι η διάλυση της διασύνδεσης θεσμών – οικονομικής εξουσίας που παρακάμπτει εντελώς την πολιτική. Που τη θεωρεί παραμάγαζο. Που την περιθωριοποιεί. Που την αξιοποιεί στον ρόλο του απολογουμένου μόλις στραβώσουν τα πράγματα.
Είναι κοινό μυστικό: Πάνω από όποιες χαλαρές επιρροές ασκούν κυβερνήσεις σε δικαστές, τραπεζίτες, ιεράρχες, υπάρχουν άλλες, υπέρτερες: εξωτερικές και επιχειρηματικές. Η εξουσία μιας κυβέρνησης, λοιπόν, δεν ισχυροποιείται με τον έλεγχο και την άλωση των αρμών – λάθος αντίληψη, κύριε Τσίπρα. Η εξουσία μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης είναι εγγυημένη μόνον αν οι θεσμοί είναι ουδέτεροι και αμερόληπτοι. Αυτό αρκεί. Απαιτείται, λοιπόν, πίεση για αυτορρύθμιση προς τους θεσμούς! Όχι αγώνας για καπέλωμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου