Τί (θα έπρεπε να) θέλουμε από τη Λιβύη;

Φωτο: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Του Anaconda

Ναι, γίνονταν πολλά ενδιαφέροντα στο παρασκήνιο και πλέον γίνεται πολύ δουλειά και στο προσκήνιο. Για ποιό λόγο; Με ποιό σκοπό; Μόνο για ανούσια συμμετοχή σε μια διαδικασία στην οποία τελικά θα κερδίσουν κάποιοι άλλοι;

Τί θέλουμε από τη Λιβύη και τί θα έπρεπε να θέλουμε;

Η αξιοποίηση του Χαφτάρ, συμπεριλαμβανομένου του βέτο, με σκοπό την ακύρωση της οριοθέτησης Τουρκίας-Λιβύης, είναι λογικά σαθρή. Στην καλύτερη περίπτωση να συσπειρωθεί διπλωματικά η Βαβέλ της ΕΕ ώστε να... πιέσει ποιόν; Ακόμα και να ακυρωθεί ομοφώνως από την πλευρά της Λιβύης το εν λόγω μνημόνιο, η Τουρκία θα προχωρήσει καταγγέλλοντας, ως συνήθως, κάποιον άλλο. Είναι λίγες οι φορές που, στην κυριολεξία, γλεντάει τους εκπροσώπους της ΕΕ; Όχι βέβαια. Ακύρωση της οριοθέτησης Τουρκίας-Λιβύης μπορεί να γίνει από την ΕΕ μόνο με την επιβολή της κύρωσης «απαγόρευση χρήσης FIR της ΕΕ από την Turkish Airlines» ή αντίστοιχής της, όπως είχαμε προτείνει πριν από την επίσκεψη Μητσοτάκη στις Βρυξέλλες. Τα υπόλοιπα είναι σάλια.

Η Τουρκία εφαρμόζει τη στρατηγική των milestones: υπέγραψε αυτή τη συμφωνία, πατάει σε αυτή, διαπραγματεύεται με βάση αυτή, θα υποχωρήσει σε κάποια τα οποία αμέσως μετά θα διεκδικήσει από απείρως καλύτερο σημείο συγκριτικά με αυτό που ήταν πριν από τη συμφωνία. Η λογική του κατσαπλιά.

Η Ελλάδα σύρεται σε μάχες τις οποίες, ακόμα και να κερδίσει, δεν της εξασφαλίζουν καν ότι θα έχει προοπτική να κερδίσει τον πόλεμο: αναλώνεται και χαζοχαίρεται. Βέτο του Καραμανλή, μόκο του Καραμανλή και πάει η Μακεδονία. Αν ο Καραμανλής είχε βγει στο δρόμο, θα είχε πέσει ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς θα ήταν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αλλά οι τζάμπα μαγκιές με τους Ρώσους διέλυσαν την Ελλάδα και μετά ο Καραμανλής έκανε το παγώνι. Πατριωτικά. Φανταστείτε ότι υπάρχουν ακόμα μηδενικά που τον αναφέρουν ως πρότυπο... Η Ελλάδα για πρώτη φορά γέμισε τις πλατείες όπως τη δεκαετία του ‘80, παντού, σε όλες τις πόλεις, αλλά η σοσιαλιστική συμμορία, το πολιτικό προσωπικό του πραξικοπήματος του 2015 παρέμεινε μια γροθιά. Έτσι γίνεται και τώρα.

Το πολιτικό προσωπικό της Ελληνικής Δημοκρατίας θέλει ένα μόνο από τη Λιβύη: να μην εμπλέκονται τρίτοι στα εσωτερικά της χώρας, «για δε μ’αφήνετε ήσυχο», κομαντάντε Τσε και τα λοιπά -εκτός ιστορικού τόπου και χρόνου- σοσιαλιστικά, ώστε, την επόμενη μέρα, ΑΝ είναι αυτό το αποτέλεσμα, να μας πουν «φίλους», όπως έλεγε ο Καντάφι τον Παπανδρέου. Ποιός ξέρει, μπορεί να στείλουν δώρο (στους πολιτικούς) καμιά καμήλα. Αυτό θέλουν.

Όμως τα συμφέροντα της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα του πολιτικού προσωπικού της. Γι’ αυτό, ας σημειωθεί δημοσίως τί πρέπει να έχει ως ζητούμενο η Ελλάδα από τη Λιβύη και ας προβούν οι αρμόδιοι στις δέουσες ενέργειες.

Στόχος της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι η ανάληψη του ρόλου του συντονιστή της διαδικασίας nation-building σε συνεργασία, για το state-building, με το UNRIST, την USAID, την EUROPEAID και την Αραβική Δημοκρατία της Αιγύπτου. Τίποτα άλλο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Υπάρχει νομικό πρόσωπο που έχει την αναγκαία τεχνογνωσία. Όποιος δεν γνωρίζει τί ακριβώς σημαίνει στην πράξη nation-building και state-building, ας κάτσει στη βιβλιοθήκη Dolley Madison να διαβάσει.

Τα υπόλοιπα ζητήματα ας λυθούν με άλλο τρόπο, όχι χρησιμοποιώντας τον Χαφτάρ και τον κάθε άλλο παράγοντα της Λιβύης με λάθος τρόπο και για λάθος λόγο, σαν νέο Οτζαλάν. Θα έπρεπε ορισμένοι να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να αποδέχονται με ρεαλισμό το εύρος τους, συστρατευόμενοι έμπρακτα υπό πεφωτισμένων προσωπικοτήτων, με σεμνότητα και ταπεινότητα. Αντιθέτως, οι μισοί από αυτούς θα λένε σε λίγο «πέτα τον έξω» και οι άλλοι μισοί θα περιμένουν από τον Χαφτάρ να φέρει ελληνικό θρίαμβο, ρίχνοντάς του το ανάθεμα όταν δεν το πράξει