Του Strange Attractor
Μπορεί η Ελλάδα να βγήκε (αν όντως βγήκε) από την πρωτοφανή οικονομική κρίση που την γονάτισε...
Μπορεί να γλιτώσαμε από τους τσιρκολάνους του Σύριζα που μας οδήγησαν ένα βήμα πριν από την άβυσσο...
Μπορεί η νέα κυβέρνηση να δείχνει φρέσκια κι ορεξάτη για να λύσει χρόνιες αγκυλώσεις που ταλαιπωρούν την κοινωνία...
Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα.
Και όπως όλα δείχνουν θα δυσκολέψουν κι άλλο.
Αναφέρομαι στα εθνικά ζητήματα, που κάθε μέρα που περνάει πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Όχι τόσο στο "μακεδονικό", όπου εκεί το παιχνίδι χάθηκε οριστικά, αφού μάλλον υπάρχει πλήρης συναίνεση τόσο μεταξύ της νυν με την προηγούμενη κυβέρνηση, όσο και με τους Ευρωπαίους "εταίρους"... όσο στα ελληνοτουρκικά, τα οποία δείχνουν να είναι στην κρισιμότερη φάση από τότε που ετοιμαστήκαμε για πόλεμο το 1987 (με ενδιάμεση κρίση τα Ίμια, το 1995)...
Βέβαια, τα πράγματα τότε (1987) ήταν εντελώς διαφορετικά.
Υπήρχε ο απρόβλεπτος και πανίσχυρος πολιτικά Ανδρέας στο τιμόνι, ενώ ο λαός δεν είχε ακόμη κιοτέψει εντελώς, αφού τόσο τα διακοποδάνεια και οι Καγιέν, όσο και ο άκρατος καταναλωτικός ευδαιμονισμός και η τεχνητή ευμάρεια ήταν ακόμη μακρινά όνειρα θερινής νυκτός.
Παράλληλα δεν υπήρχαν τα "ελεύθερα" κανάλια να λένε το μακρύ και το κοντό τους, δεν υπήρχε δηλαδή τόση πίεση από τα τότε ΜΜΕ, και βεβαίως ούτε υπήρχε διαδίκτυο και σόσιαλ μίντια.
Έτσι, με μια δυο αποφασιστικές κινήσεις του Ανδρέα η κρίση αποκλιμακώθηκε, κι εμείς συνεχίσαμε να ζούμε την μεγαλύτερη περίοδο ειρήνης (χωρίς μπαμ δηλαδή) από συστάσεως του ελληνικού κράτους, ή ακόμη και από την εποχή του Περικλή.
Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πιο ζόρικα.
Ο Ερντογάν, που έχει αυτοκρατορικές τάσεις και ψευδαισθήσεις μεγαλείου, είναι ακόμη πιο απρόβλεπτος και από τον τότε Ανδρέα, και δεν διστάζει να τα βάλει (έστω στα λόγια) με τον οποιονδήποτε. Είτε αυτός λέγεται Τραμπ, είτε Πούτιν, είτε Μακρόν. Ακόμη και στο Ισραήλ επιτέθηκε (στα λόγια τουλάχιστον).
Παίζει δηλαδή το χαρτί της "ανεξάρτητης κι αδέσμευτης" πολιτικής μια χαρά. Στέλνοντας "μπερδεμένα" σήματα σε όλους.
Παράλληλα, ελέγχει πλήρως (με καταστολή) το εσωτερικό της χώρας του, κατευθύνει όπως θέλει τα τουρκικά ΜΜΕ, έχει εκατομμύρια θαυμαστές και κλακαδόρους, και κάθε τόσο ανακατεύει την γεωπολιτική τράπουλα της περιοχής όποτε και όπως θέλει, και κυρίως όπως τον βολεύει.
Χωρίς να ανοίγει μύτη τουρκική.
Ενώ δηλαδή είναι γνωστός τοις πάσι για την κατάφωρη παραβίαση κάθε είδους κανόνα του διεθνούς δικαίου, κι ενώ κατηγορείται από πάρα πολλές πλευρές ως ένας ακόμη δικτάτορας, που τη μια κινδυνεύει από οικονομική καταστροφή, την άλλη από κυρώσεις και εμπάργκο, εν τούτοις παραμένει στον αφρό, και παίζει τους υπόλοιπους ηγέτες όπως γουστάρει, εκβιάζοντας και χρησιμοποιώντας σαν όπλο του τον μεγάλο τουρκικό στρατό, την μεγάλη αγοραστική δύναμη (αγορά) της χώρας του, τις αγορές αεροσκαφών, πυραύλων, κλπ. και κυρίως τα 4 εκατομμύρια των "προσφύγων" που διαθέτει, και τους οποίους εκμεταλλεύεται ως άσσους στο πόκερ του με τη Δύση.
Μια Δύση που μοιάζει πιο αδύναμη από ποτέ, και που άγεται και φέρεται από οικονομικά συμφέροντα και μόνο.
Μια Δύση που σε μεγάλο βαθμό έχει αποδεχτεί την πολυπολιτισμικότητα, που την κατατρώει συστηματικά, και κάνει σπασμωδικές κινήσεις προκειμένου να διατηρήσει την όποια οικονομική της ευμάρεια, κι από κει και πέρα γαία και πυρί μιχθήτω.
Και μέσα σε όλο αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι συμφερόντων, βρίσκεται η μικρή κι αδύναμη Ελλάδα, με κυβερνήσεις πολιτικάντηδων που διαδέχονται η μία την άλλη, και που επικεντρώνονται στα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και μόνο, ακολουθώντας τις εξελίξεις, κι ανακαλύπτοντας κάθε τόσο το πόσο μόνοι είμαστε στην πραγματικότητα.
Για να μη μιλήσω για θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν, και που θέλουν συγκεκριμένους πολιτικούς μας ηγέτες μιλημένους και πουλημένους.
Με έναν στρατό κάθε άλλο παρά αξιόμαχο, που αποτελείται από κληρωτούς 9μηνης θητείας (μέσα και οι άδειες!!!) και δημόσιους υπαλλήλους μονιμάδες.
Και με πολιτικούς ταγούς, εθνοπατέρες, που δηλώνουν ανερυθρίαστα πως δεν τρέχει και τίποτα αν χάσουμε και κανένα νησί...
Μέσα λοιπόν σε αυτό το ρευστό διεθνές περιβάλλον, με σημαντικές παγκόσμιες ανακατατάξεις, και με πολέμους 1-2 κλικ από την πόρτα μας, εμείς πελαγοδρομούμε, έρμαια της διάθεσης του "Σουλτάνου", φανατικοί οπαδοί της αποτυχημένης ιστορικά πολιτικής κατευνασμού (appeasement), ελπίζοντας πως ό,τι και να γίνει πάλι θα βρεθεί να μας σώσει κάποιος προστάτης, ή έστω η Παναγία της Τήνου...
Μόνο που οι σωτήρες μας τελείωσαν προ πολλού, ο κάθε κατεργάρης ταμπουρώθηκε στον πάγκο του, κι εμείς είμαστε μόνοι (όπως πάντα) και γαβγίζουμε το φεγγάρι, την ώρα που οι λύκοι μας έχουν περικυκλώσει.
Μια ασήμαντη μονάδα μέσα σε μια σημαντική (αν)ισορροπία του τρόμου...
ΥΓ - Είμαστε που είμαστε αδύναμοι, και ψάχνουμε πάντα για προστάτες. Τουλάχιστον να τα έχουμε καλά με την Αμερική και κυρίως με το Ισραήλ, κόντρα σε ιδεοληψίες που κατατρύχουν πολλούς εξ ημών, γιατί αν γίνει το μπαμ δεν βλέπω ούτε γαλλικές φρεγάτες να σπεύδουν ενθουσιωδώς, ούτε ιταλικά υποβρύχια, ούτε Γερμανούς κομάντο.
Αντιθέτως, μια γερή στρατιωτική (και όχι μόνο) συμμαχία με το Ισραήλ θα ήταν το μεγαλύτερο αποτρεπτικό μας ατού.
Κι αν τυχόν χρειάζονταν να περάσουμε στην πράξη, θα σας μεταφέρω τα λόγια που μου είπε πριν από λίγα χρόνια ένας ιδιαίτερα υψηλόβαθμος αξιωματικός του πολεμικού μας ναυτικού: ότι ο συνδυασμός ελληνικού ναυτικού και ισραηλινής αεροπορίας, μπορεί να διαλύσει την Τουρκία σε περίπτωση σύρραξης, μέσα σε 2-3 μέρες.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά αν δεν ξέρει αυτός που μου το είπε τότε... χαθήκαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου