''Αν αμαρτάνουν μια φορά για την ψυχή τους αυτοί που αδικούν, αμαρτάνουν δυο φορές αυτοί που εν γνώσει τους αδικούνται και, ενώ μπορούν να παύσουν την αδικία, αφήνονται σε αυτήν'', άκουσα κάποιον Σύμβουλο Εκπαίδευσης τις προάλλες να λέει σε ομιλία του παραφράζοντας τον ''θείο'' Πλάτωνα, με αφορμή τις αδικίες που υφίσταται ο λαός μας.
Κι αυτό μπορούν να το νιώσουν στην οδυνηρή του κορύφωση οι Νεοέλληνες, καθώς βλέπουν πως έχουν αμαρτήσει πλειστάκις με το να ανέχονται καταστάσεις που τους αδικούν και τους ευτελίζουν: την υποκατάσταση της δημοκρατίας απ' την νεφελώδη αντιχουντική ιδεολογία, που την ονόμασαν ''προοδευτισμό'' ∙ την ενδυνάμωση της αναρχίας, της φαυλότητας και της διαφθοράς στην πολιτική σκηνή και τη δημόσια διοίκηση ∙ την επικράτηση της αδικίας και της βίας σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου και ιδιωτικού βίου.
Να ανέχονται την κρατική αδιαφορία και την αδικία ∙ την υποβάθμιση της παιδείας και της κοινωνικής πρόνοιας ∙ τον εμπαιγμό των νόμων απ' τους έχοντες και κατέχοντες εξουσία και την επιβολή της δύναμης της πυγμής του ισχυρού στον ανίσχυρο ∙ την κομματοκρατία, τον νεποτισμό και τη δωροδοκία για όσους εποφθαλμιούν μια θέση στο δημόσιο ∙ την σκανδαλώδη ανεπάρκεια των κατά καιρούς κυβερνώντων και το παιχνίδι της αναγκαστικής επιμειξίας που παίζουν στο μεταναστευτικό τα τελευταία χρόνια, για να λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα.
Να ανέχονται την εκποίηση των εθνικών μας συμβόλων και την διακομματική υιοθέτηση της λογικής της ατιμωρησίας, με βάση το σόφισμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή: ''Δε στέλνεις στη φυλακή έναν πρωθυπουργό, αλλά στο σπίτι του'' . Να ανέχονται τον ίλιγγο της πτώσης των αξιών τους και την αποσύνθεση του κοινωνικού και εθνικού ιστού της πατρίδας τους λόγω της ηττοπάθειας της πολιτικής ηγεσίας και της συλλογικής συμπλεγματικής τους μειονεξίας...
Ναι, οι Έλληνες της εποχής μας αδικούν κατάφωρα τον εαυτό τους με το να εκλέγουν κυβερνήσεις που δεν προστατεύουν τα ιδιωτικά και εθνικά κεκτημένα τους. Δεν πολεμούν να διορθώσουν τα λάθη των προηγούμενων, αλλά τα υιοθετούν.
Δεν αγωνίζονται να διατηρήσουν τα όσα τους κληροδότησαν οι πρόγονοί τους (γιατί για να τα επαυξήσουν δεν τίθεται ζήτημα, αφού ''δε λειτουργούν εθνικιστικά''), αλλά αντίθετα αγωνίζονται να τα εκποιήσουν (''συμφωνία Πρεσπών'', υποθήκευση περιουσίας του δημοσίου για 99 χρόνια, πιθανή δρομολόγηση διεκδίκησης Ζαππείου Μεγάρου [δωρεάς του εθνικού ευεργέτη Ευάγγελου Ζάππα, 1860] από ιδιωτική εμπορική εταιρεία με πρόθεση αλλαγής βούλησης του διαθέτη κλπ).
Έχοντας εντρυφήσει από χρόνια στον ωχαδελφισμό, οι σύγχρονοι Έλληνες δεν εξοργίζονται απ' την έλλειψη της ευθύνης των κυβερνώντων. Δεν αντιδρούν στους επαγγελματίες του ολέθρου (αναρχικούς, κουκουλοφόρους και πάσης φύσεως παραβατικούς), που πυρπολούν, λαφυραγωγούν και σκοτώνουν.
Δε διαμαρτύρονται συλλογικά καταδικάζοντας την τρομοκρατία. Δεν αντιδρούν σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κράτος, αλλά τις δέχονται μοιρολατρικά. Δεν αντιστέκονται στην κυβερνητική προπαγάνδα και τη μαζοποίηση, αλλά γίνονται υποτακτικοί της.
Δεν εξεγείρονται με τις κυβερνήσεις τους, όταν αρνούνται να μετουσιώσουν το ''ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ'' (''όρκο τιμής και οργής για την ανεμπόδιστη αρπαγή της Κύπρου απ' τους Τούρκους το '74) σε στρατιωτική κάλυψη και διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητάς της. Δεν αποδοκιμάζουν τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους τους για την απροθυμία τους να διαχειριστούν την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού. Κι αυτό έχει σαν συνέπεια, δυστυχώς, να μην αντιλαμβάνονται αυτοί το κενό ταυτότητας στο ''άδειο'' πρόσωπο των Ελλήνων και να μη νιώθουν τον σπαραγμό τους για την απώλεια των χαμένων πατρίδων τους...
Πέραν αυτών, οι Έλληνες μέχρι πρότινος έμαθαν να ζουν ''επιτροπευόμενοι'' από αδίστακτους τοκογλύφους εταίρους, στους οποίους εκχώρησαν ήδη ως υποθήκη για έναν αιώνα οι προηγούμενοι κυβερνώντες τη δημόσια περιουσία της, με όλα τα ασημικά και τα χρυσαφικά της, τον υπέργειο, τον υπόγειο, τον υποθαλάσσιο πλούτο της και το άνθος της νεολαίας της που μορφώθηκε για να τους υπηρετεί έξω...
Κι αυτή είναι μια βία εσωτερική, οδυνηρή και ατέλειωτη που εξακολουθεί να κατατρώει τις ψυχές, την περηφάνια, την αξιοπρέπεια, ''το καθαρό'' πρόσωπο, που περηφανεύονταν κάποτε πως έχουν οι Έλληνες. Απ' τα ψηλά της πρόσκαιρης ευημερίας τους, με δανεικά προφανώς, βρέθηκαν ξαφνικά στα χαμηλά της μόνιμης εξοικονόμησης πόρων για την εξυπηρέτηση των χρεών τους.
Κι όσο μένουν άνεργοι σε υψηλά ποσοστά ακόμα, όσο λιγοστεύουν αντί να αυξάνονται οι προοπτικές τους, τόσο πιο εύκολα παρασύρονται απ' τη λαϊκιστική φλυαρία και τις φαρισαϊκές φωνές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που τους κάνουν να νιώθουν παραμελημένοι, ταπεινωμένοι και καταπονημένοι από τα όρνεα των τραπεζών που καραδοκούν να λαφυραγωγήσουν τα στοιχειώδη της επιβίωσής τους.
Όσο μένουν άνεργοι, αυγατεύει η αγραμματοσύνη και γίνονται οι φωνές οιμωγές. Οιμωγές εκδικητικότητας, άρνησης στα ιερά και τα ιδανικά, που είχαν πιστέψει. Άρνησης και σ' αυτό ακόμα το ιδεώδες της πατρίδας, που άλλαξε τα δεδομένα φιλοπατρίας που ξέραμε. Έτσι, σε έρευνα τηςGallupInternationalγια το κατά πόσο οι πολίτες της Ευρώπης είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν για την πατρίδα τους, οι Τούρκοι αναδείχθηκαν δεύτεροι με ποσοστό 73 τοις εκατό και οι Έλληνες όγδοοι με 54 τοις εκατό...
Για όλα αυτά που μας έφεραν ως εδώ, μεγάλο μερίδιο ευθύνης - για να μην πω το μεγαλύτερο - φέρουν οι ίδιοι οι Έλληνες, κυρίως με την ανοχή τους στο σύστημα και τη διαπλοκή των ΜΜΕ και των επιχειρηματιών με την εκτελεστική εξουσία. Με την ανοχή τους στην κυβερνητική ανικανότητα απέναντι στη βία και την ανομία, που μας κάνει να συμφωνούμε με την κατηγορία τουGuardian(με αφορμή τον ''ματωμένο'' Δεκέμβρη του 2008) πως:
- Μια χώρα που ανέχεται την παρατεταμένη βία δεν μπορεί να προστατέψει ή να τιμήσει την ελευθερία...
Και φυσικά η κυβέρνηση που δεν προστατεύει και δεν υπηρετεί το ιδανικό της ελευθερίας, δε σέβεται το λαό της. Κι αυτός ο λαός επόμενο είναι να μη τη σεβαστεί, την ώρα της κάλπης, να την αποδομήσει και να την απαξιώσει μ' όποιο χρώμα κι αν κυματίζουν οι σημαίες της, όποια δύναμη προπαγανδιστική κι αν έχουν οι κομματικοί μηχανισμοί της.
Το δυστύχημα όμως είναι ότι τα ''όνειρα'' που πρόδωσε η πρώην κυβέρνηση, σπάνια γίνονται πραγματικότητα στις μέρες της νυν κι αυτή η καταβύθιση των ''προδομένων ονείρων'' ενός λαού μένει σαν κόμπος απελπισίας στις ψυχές των νέων ανθρώπων, που έχουν δοκιμαστεί σκληρότερα απ' όλους στην κρίση.
Όλα αυτά, βέβαια, συνηγορούν στην έκπτωση της αξιοπιστίας των πολιτικών, τον κλυδωνισμό του κράτους δικαίου και την αναμόχλευση όλων των αιτίων της παρακμής μας διαχρονικά. Η αναμόχλευση αυτή οδηγεί, με τη σειρά της, στην αυτοκριτική του λαού και τη διάθεση να δει την αυτοκάθαρση των κομμάτων που ψηφίζει, ώστε να είναι σε θέση αυτά να ανατάξουν τη χώρα.
Επειδή όμως, λίγο πολύ, όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων υπόσχονται κάτι παρόμοιο, που δε γίνεται τελικά, ο λαός βράζει από εκδίκηση θεωρώντας ότι τον εξαπάτησαν και πάλι. Μην ξεγιελιέστε απ' την ικανότητά του να δείχνει ανέμελος και να συνδιαλέγεται ακόμα μ' αυτούς που τον ενέπαιξαν ψηφοθηρικά, για να ανέβουν στην εξουσία.
Μέσα του είναι σωστό ηφαίστειο που κοχλάζει και ζητάει να πάρει πίσω το αίμα του για όλες τις αδικίες σε βάρος του από τους έχοντες και κατέχοντας την εξουσία. Η ώρα της κάθαρσης πλησιάζει. Η Νέμεσις θα δώσει σύντομα απάντηση στην Ύβρη, για να νιώσουν δικαιωμένοι οι αδικημένοι.
Κι αυτή η εκδίκηση δε θα είναι χαιρέκακη, αλλά οδυνηρή και για τον λαό, όταν θα τους κάνει να πονέσουν, γιατί πρώτα πόνεσε ο ίδιος. Πόνεσε, εξευτελίστηκε, έχασε την αξιοπρέπειά του, ανέβηκε τον γολγοθά της ιστορίας του, ήρθε αντιμέτωπος με τις λοιδορίες των ξένων.
Τώρα που γύρισε τον τροχό με το αίμα του και μπόρεσε να τινάξει τη λάσπη απ' το μέτωπό του, να ξεφύγει απ' τα κακοτράχαλα μονοπάτια της κρίσης του και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του, ήρθε γι' αυτόν η ώρα της κάθαρσης, που θα του επιτρέψει να αντικρίσει τον κόσμο αναβαπτισμένος.
Ήρθε η ώρα να απευθύνει ένα ''κατηγορώ'' στους κυβερνήτες που τον κορόιδεψαν και έμειναν ηθικά έκπτωτοι εντός του να βαραίνουν τη συνείδησή του. Να απευθύνει ένα ''κατηγορώ'' και στον ανώριμο πολιτικά εαυτό του για την ανοχή που επέδειξε δεχόμενος τις αδικίες σε βάρος του. Ένα ''κατηγορώ'' στον αφελή ψηφοφόρο που κρύβει μέσα του και που είναι υποχρεωμένος να ''πληρώνει'' ες αεί τις αυταπάτες και τα λάθη του...
''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου