Προς ΥΠΕΞ: Το κύριο αίτιο του κινήματος στο Γουδί παραμένει δραματικά επίκαιρο...

http://www.antinews.gr/action.read/politiki/pros-upeks-to-kurio-aitio-tou-kinimatos-sto-goudi-paramenei-dramatika-epikairo-/2.137711
Φωτο: wsj.com

Ίσως δε θα 'πρεπε να μεμψιμοιρώ για κάτι που ευχόμουν να δω από χρόνια: το ξύπνημα δηλαδή των εθνικών ευεργετών αυτού του τόπου.

Όμως στην κατάσταση που περιήλθαμε λόγω της οικονομικής κρίσης την τελευταία δεκαετία και με το λιοντάρι δίπλα μας να βρυχάται απειλητικά, το ''μεμψιμοιρώ'' είναι λίγο, καθώς βλέπω ότι οι δωρεές που προσφέρονται στην αποδεκατισμένη απ' τα μνημόνια πατρίδα πηγαίνουν για ''άρτον και θεάματα'' κι όχι για την ενίσχυση της άμυνάς της.

Κι αυτό συμβαίνει, δυστυχώς, στην πιο κρίσιμη για τα εθνικά συμφέροντα περίοδο, που απαιτεί πολλαπλάσια χρηματοδότηση για τη θωράκιση της χώρας, ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις μας να βρίσκονται σε κατάσταση εξοπλιστικής ετοιμότητας και όχι αδυναμίας, όπως συμβαίνει τώρα, έναντι της υπεροπλίας των Τούρκων.

Με δεδομένο αυτό και την εμφανή ανισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο, η Τουρκία προχωράει ακάθεκτη σε κλιμακούμενες προκλήσεις σε βάρος μας παραβιάζοντας συστηματικά τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, με εμφανή σκοπό να αμφισβητήσει την ελληνικότητα πολλών περιοχών του.

Έτσι, σταδιακά, επιδιώκει να καθιερώσει ένα ''καθεστώς ουδετεροποίησης νήσων και βραχονησίδων'', που θα τις ''γκριζάρει'' στη συνέχεια, για να τις οικειοποιηθεί σε χρόνο που θα επιλέξει αυτή, ώστε να μπορεί να τις διεκδικήσει αργότερα.

Η υπόθεση των Ιμίων εξακολουθεί να μας κοστίζει πολύ ακριβά, αφού - πέραν των ηρωικών νεκρών (Π. Βλαχάκου, Χ. Καραθανάση και Ε. Γιαλοψού) του ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού που κατέπεσε εκεί εν ώρα καθήκοντος την άγρια νύχτα της 31ης Ιανουαρίου 1996, χάθηκε και η ελληνική κυριαρχία στις βραχονησίδες και τέθηκε εν αμφιβόλω η αμυντική μας ικανότητα.

Κι αυτό γιατί, μετά την προβοκάτσια των Τούρκων και την εξαφάνιση της σημαίας (που την πήρε - κατά Πάγκαλο - ο αέρας) έγιναν αρχικά αμφισβητούμενο έδαφος τα Ίμια, για να παρουσιαστούν στη συνέχεια υπό τουρκική κυριαρχία στους χάρτες των Νεο-Οθωμανών.

Μα όλα αυτά ξεχάστηκαν εντωμεταξύ στο διάβα του χρόνου και καλύφθηκαν απ' τα πιο πρόσφατα, τα τωρινά, που αφορούν το θέατρο των επιχειρήσεων της Τουρκίας σε Ελλάδα και Κύπρο.

Στην πρώτη περίπτωση παρακολουθούμε με αυξανόμενη ανησυχία τις καθημερινές προκλητικές παραβιάσεις της τουρκικής αεροπορίας και του τουρκικού ναυτικού, που έχουν μετατρέψει σε σουρωτήρι τον εθνικό εναέριο και υποθαλάσσιο χώρο μας.

Στη δεύτερη έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στην Μεγαλόνησο, όπου η Τουρκία πετυχαίνει για πρώτη φορά μετά το 1974 να ''πατήσει'' την Αιγιαλίτιδα ζώνη της και να κυριαρχήσει στην κυπριακή ΑΟΖ, χωρίς να την εμποδίσει κανένας.

Το τελευταίο είναι το οδυνηρότερο όλων, γιατί προοικονομεί δυσμενείς εξελίξεις ενόψει των προγραμματισμένων εξορύξεων υδρογονανθράκων στα θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής επικράτειας.

Είναι φανερό ότι ο στόχος της Τουρκίας είναι διττός στην προκείμενη περίπτωση: Από τη μια θέλει να εμφανίσει στη διεθνή κοινή γνώμη ότι το κύριο πρόβλημα στο Κυπριακό δεν είναι η παράνομη τουρκική εισβολή και κατοχή, κι ο εποικισμός στη συνέχεια του βορείου τμήματος της νήσου, αλλά ''η μελλοντική κατανομή εισοδημάτων από φυσικούς πόρους''.

Απ' την άλλη, πάλι, θέλει να εξαφανίσει και τα παρεπόμενα του κυπριακού δράματος, που - πέραν των νεκρών και των αγνοουμένων της Κύπρου - έχουν σαν αποτέλεσμα, μετά από 45 ολόκληρα χρόνια, να ζουν υπό τουρκικό καθεστώς και οι Τουρκοκύπριοι, πλην των ελαχίστων Ελληνοκυπρίων που διαβιούν ακόμα εκεί.

Τα ερωτήματα που γεννώνται απ' όλα αυτά και παραμένουν αναπάντητα δείχνουν, αναμφίβολα, την ελλειμματικότητα των προθέσεων και των επιχειρησιακών σχεδιασμών εκ μέρους της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς, τη στιγμή που το ψευδοκράτος της Κύπρου αποφάσισε προ πολλού να ''ανοίξει'' τα Βαρώσια και την Αμμόχωστο (τουρκική εφημερίδα ''DailySabah'', Ιούνιος 2019)

Η Άγκυρα δοκιμάζει τις αντοχές της Αθήνας, είναι φανερό, κι αυτή σε απάντηση στέλνει μηνύματα αβεβαιότητας, αδυναμίας και ''αδιαφορίας'', με το να υποβαθμίζει τις παράνομες ενέργειές της στην κυπριακή ΑΟΖ, σαν να θέλει να την απαλλάξει από κατηγορίες ευθύνης της και να την καλοπιάσει, για να μετριάσει τις βλέψεις της επί των ελληνικών κεκτημένων...

Το ελληνικό ΥΠΕΞ δείχνει να στρουθοκαμηλίζει με το να περιορίζεται στην ρητορική καταδίκη της Τουρκίας και την τήρηση ''άψογης στάσης'', κατά τα άλλα, στην Κύπρο. Η λύση δεν είναι να γυρίσει την πλάτη ουσιαστικά στους εκεί αδελφούς μας την πιο δύσκολη ώρα της ιστορίας τους μετά το 1974.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να ξεχνά πως, πέρα απ' τη συγγένεια αίματος που τη ''δένει''με την Μεγαλόνησο, είναι συνεγγυήτρια δύναμη ( μαζί με την Αγγλία και την Τουρκία) και έχει χρέος απέναντί της. Γι' αυτό είναι ακατανόητη η προσπάθεια απαγκίστρωσής της απ' το κυπριακό πρόβλημα, που βρίσκεται σε φάση έξαρσης και μεγάλης επικινδυνότητας λόγω της επικείμενης εξόρυξης του υποθαλάσσιου φυσικού πλούτου της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Με την ευκαιρία αυτή, ήρθε η ώρα για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να εκσυγχρονίσει και να ενεργοποιήσει το ξεθωριασμένο απ' τη δεκαετία του '90 ΕΑΔΕΚ (Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου). Ήρθε η ώρα να απεγκλωβιστεί κι απ' την επιλογή της επικοινωνιακής μόνο στήριξης, που ισοδυναμεί με αποστασιοποίηση της Ελλάδας από τα συμβαίνοντα στο νησί.

Πρέπει, ως εκπρόσωπός της, να υπερασπιστεί στο σύνολό τους τα δικαιώματα του Ελληνισμού και όχι να τα απεμπολεί με αντάλλαγμα τον κατευνασμό της Τουρκίας στο Αιγαίο και την αποφυγή θερμού επεισοδίου λόγω της επιθετικότητάς της.

Η ηττοπάθεια της Ελλάδας δεν περιορίζει τις ορέξεις της, αλλά αντίθετα τις πολλαπλασιάζει. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε οι κλιμακούμενες παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας απ' την τουρκική αεροπορία και του Αιγαίου Πελάγους απ' του τουρκικό Ναυτικό, που συνιστούν ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας, της εθνικής μας ακεραιότητας.

Είναι κατανοητό απ' όλους μας ότι με την μεγάλη οικονομική κρίση έμεινε πίσω το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Όμως δεν είναι κατανοητή η ολιγωρία μας να ανατάξουμε την εξοπλιστική υστέρησή μας λόγω του πεπαλαιωμένου νομικού πλαισίου προμηθειών, που δε μας δίνει τη δυνατότητα για ριζική αναδιάρθρωσή τους.

Το κίνημα στο Γουδί (1909) - με κύριο αίτημα την αποκατάσταση της δύναμης πυρός των τριών Όπλων μας (που ήταν σε κακή κατάσταση λόγω της υπάρχουσας οικονομικής ύφεσης) - απέχει από μας 110 χρόνια, αλλά παραμένει δραματικά επίκαιρο λόγω της σύμπτωσης με τα τωρινά δεδομένα.

Κι αυτό δε χρειάζεται να το επιβεβαιώσουν οι δημοσκοπικές σφυγμομετρήσεις, όσο αξιόπιστες θεωρούνται αυτές. Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς απ' την εξακολουθητικά απαισιόδοξη εικόνα της κοινωνικής κατάστασης του κόσμου.

Ενός κόσμου που - πέραν του ότι νιώθει ανασφαλής για την αμυντική μας ικανότητα - δεν έχει συνέλθει ακόμα οικονομικά και νιώθει ταπεινωμένος μετά την προηγηθείσα διπλωματική ήττα στις Πρέσπες και τη συνέχιση της ηττοπαθούς και φοβικής έναντι της Τουρκίας πολιτική μας σε Αιγαίο και Κύπρο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους επείγει η διάθεση κεφαλαίων 1,5-2 δις υπέρ της ανανέωσης του εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Κυρίως επείγει η ανάγκη για νέο εξοπλιστικό μοντέλο και άμεση επιχειρησιακή αποκατάσταση των ελλείψεων που παρουσιάζονται στο Πολεμικό Ναυτικό και την Πολεμική Αεροπορία, ώστε να έχουν και πάλι αξιόπιστες δυνατότητες...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)