Μόρια η ντροπή του πολιτισμού μας

http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/moria-i-ntropi-tou-politismou-mas/10.137384
Φωτο: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Του Σόλοικου

Τρεις είναι οι κατακτήσεις, που συγκροτούν τις σύγχρονες κοινωνίες και τους πολιτισμούς τους. Η κατάργηση της δουλείας, η ισονομία των πολιτών και η ατομική ιδιοκτησία.

Όπου και τα τρία αυτά στοιχεία ως προϋποθέσεις ύπαρξης των κοινωνιών δεν συνυπήρχαν, οι κοινωνίες και οι πολιτισμοί τους καταστράφηκαν και εξαφανίσθηκαν στο πέρασμα των αιώνων.

Η δουλεία των πτωχών και καταπιεσμένων καλά ανθεί.

Ζώντας σε συνθήκες εξαθλίωσης και πείνας με ένα ευρώ ημερομίσθιο την ημέρα το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού, η ζωή τους είναι καταδικασμένη.

Οι διακηρύξεις του Ο.Η.Ε. και των κρατών μελών του για ισονομία, ευκαιρίες για ανέλιξη κοινωνική και οικονομική, είναι γράμμα κενό στα άδεια στομάχια των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων του κόσμου.

Την ελπίδα τους να ζήσουν καλύτερα την εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι και οι σύγχρονοι δουλέμποροι, μετακινώντας τους εξαθλιωμένους πληθυσμούς με αντάλλαγμα όλη την περιουσία και την ίδια τη ζωή τους.

Οι λαθρομετανάστες έζησαν σε χώρες που η ζωή τους δεν είχε αξία. Δεν έμαθαν ποτέ για την αξία της ζωής τους ούτε μπορούν να σκεφθούν τη ζωή και την αξία της ζωής των άλλων. Ζουν με το ένστικτο της επιβίωσης και δεν έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Στις χώρες υποδοχής των τους αντιμετωπίζουν σαν ξένο σώμα, οι ίδιοι δεν αφομοιώνονται ούτε ενσωματώνονται στις κοινωνίες και στους καταυλισμούς ζουν μέσα στη μιζέρια και την απόγνωση. Κάνοντας ακόμη χειρότερη τη ζωή τους, στις αποθήκες που στήνουν οι σύγχρονες κοινωνίες όπου οι ψυχές τους αναπνέουν και ζουν χωρίς καμία ελπίδα.

Μη έχοντας να χάσουν τίποτε από την δυστυχισμένη ζωή τους γίνονται πρόβλημα δυσεπίλυτο για όσους θέλουν να τους βοηθήσουν.

Κι’ όταν οι συνθήκες χειροτερεύουν αντιδρούν μέσα από το πλέγμα των ενστίκτων τους, αψηφώντας τη ζωή τους και τη ζωή των άλλων απελπισμένων. Ζώντας σε ένα τέλμα ατελείωτο, χωρίς προοπτική και ελπίδα. Συμπαρασύροντας στη μιζέρια τους και όσους ζουν δίπλα τους. Καταστρέφοντας και τις ζωές των άλλων χωρίς να ευθύνονται, αφού η ευθύνη τους περιορίζεται να σώσουν μόνο τη ζωή τους. Ένας κύκλος εκμετάλλευσης, θλίψης, μιζέριας, απόγνωσης, δυστυχίας και απελπισίας.

Όσο και να απευθύνονται στα δικαιολογημένα φιλάνθρωπα αισθήματά μας, η δυστυχία τους δύσκολα μπορεί να μετριασθεί. Άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, φυλές, θρησκείες και κουλτούρες. Στον αγώνα της επιβίωσης όταν οι συνθήκες χειροτερεύουν και οι ίδιοι αισθάνονται να απειλούνται, για να αμυνθούν γίνονται επιθετικότεροι και επικίνδυνοι.

Γιατί δεν έχουν τίποτε να χάσουν στην απέραντη απελπισία τους. Η Μόρια και ο καταυλισμός της είναι μια σύγχρονη φυλακή απελπισμένων, που λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Με ανθρώπους ανώνυμους, στοιβαγμένους σαν υποπροϊόντα στις αποθήκες.

Με τις ψυχές τους ματωμένες και τη ζωή τους καθημαγμένη. Μια εικόνα που για να αλλάξει θέλει χρόνια. Και είναι μια εικόνα ντροπής του πολιτισμού μας, που δεν εξιλεώνεται στις καυχησιολογίες και στις ανέξοδες ρηματικές ανακοινώσεις για ανθρωπισμό και αλληλεγγύη των αδιάφορων, που μέσα από τον πόνο των κατατρεγμένων στήνουν τις επιχειρήσεις τους. Χωρίς να υπολογίζουν τη ζωή τους.