Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΟΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ Ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;
Έμμεση απάντηση προς τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο εν σχέσει με τη φράση «Τα σχολεία μας δεν χρειάζονται ούτε κατηχητές ούτε απολογητές. Χρειάζονται εμπνευσμένους καθηγητές, επιστήμονες Θεολόγους»[1]!
Σε παλαιότερο άρθρο μας με τίτλο: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ» ΣΥΝΟΔΟΣ (ΜΕΡΟΣ Α) : «Ο πράος να γίνει μαχητής» (Ιωήλ 4, 11)» γράψαμε σχετικά με την Αναζωπύρωση του προφητικού και διδασκαλικού χαρίσματος ότι για τον σκοπό αυτό «δεν είναι απαραίτητη η φοίτηση σε Θεολογικές σχόλες και ακαδημίες»! και είχαμε ως συνήγορο των λαϊκών ένα «σπουδαίο» πρόσωπο, τον Π. Τρεμπέλα που στο βιβλίο του με τίτλο «Οἱ λαϊκοί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ: Τό
Από το εν λόγω άρθρο θυμίζουμε το παρακάτω απόσπασμα ως μία έμμεση απάντηση στον Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο που «Το 1981 φοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Ξάνθης, το 1983 έλαβε το πτυχίο της Ζαριφείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αλεξανδρουπόλεως και στη συνέχεια ενεγράφη στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης απ' όπου αποφοίτησε το 1987» [2] και που δεν παύει να σκανδαλίζει - παραπλανά τον απλό λαό του Θεού. Ιδού:
Εκκαθαρίσατε την Εκκλησία
«Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιωαν.7,24)
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, λαϊκοί, ιερείς και Αρχιερείς. Μην κρίνετε επιφανειακά αλλά να κρίνετε με σωστά κριτήρια! Αυτό που επιθυμούμε και ποθούμε είναι η κάθαρση της Εκκλησίας από παντός στοιχείου που την κατασπιλώνει, είτε λαϊκού, είτε κληρικού και ταυτόχρονα επιθυμούμε την αναζωπύρωση του προφητικού και διδασκαλικού χαρίσματος… Ο σύγχρονος ρόλος των λαϊκών μέσα στην Εκκλησία του Χριστού αλλά και μέσα στο σύγχρονο κόσμο αποτελεί μεγάλο και νευραλγικό εκκλησιαστικό πρόβλημα και είναι απαράδεκτο από άμβωνα να ακούγονται «φωνές» που εκφράζουν απόψεις αιρετικές, απόψεις που βαρλαμίζουν! Ακούσαμε από άμβωνα να κηρύττουν ότι «αν σπούδασες αρχιτέκτονας, μίλα για αρχιτεκτονική και αν είσαι χτίστης μίλα για ντουβάρια». Εν ολίγοις «μην μιλάς για την Πίστη αφού δεν έχεις σπουδάσει θεολογία»! Άλλη πάλι σχετική «φωνή» διετύπωσε τα εξής: «Εάν θέλω να διορθώσω ένα κείμενο, ορθογραφικά ή συντακτικά, θα συμβουλευτώ ένα φιλόλογο και αν θέλω να χτίσω έναν τοιχίο θα συμβουλευτώ ένα οικοδόμο… και αν ένας οικοδόμος μου πει φιλολογική γνώμη, θα του πω “κοίτα το ντουβάρι εάν είναι στραβό”»!
Επίσης άλλο απαράδεκτο που εμφανίζεται έντονα σήμερα –και το τόνιζε πριν από πολλά χρόνια ο καθηγητής Δογματικής Π. Τρεμπέλας– είναι γνωμικά του τύπου «θα μιλήσει η Εκκλησία» , «θα αποφασίσει η Ιερά Σύνοδος και θα μας πουν τι να πράξουμε»! Τέτοιες θέσεις προσβάλλουν την Εκκλησία του Χριστού και μόνο. Όλα τα παραπάνω γνωμικά είναι απαράδεκτα, γιατί την Εκκλησία δεν την αποτελούν ούτε μόνο οι Ιερείς (ιεροκρατία), ούτε πάλι μόνο οι λαϊκοί (λαοκρατία) αλλά όλοι μαζί οι Ορθόδοξοι, ο πιστός λαός του Θεού, που αποτελεί το ένα σώμα της Εκκλησίας και που αναγνωρίζει ως κεφαλή του τον Ιησού Χριστό, γιατί και «εμείς» έχουμε πιστέψει και έχουμε νιώσει ότι αυτός είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, που «ήλθε στον κόσμο να καλέσει αμαρτωλούς, από τους οποίους ο πρώτος είμαι εγώ» (Α΄ Τιμ. α΄ 15).
Απαντούμε με τη σειρά μας στους σύγχρονους «Ιουδαίους», δια στόματος Π. Τρεμπέλα ότι για την αναζωπύρωση του Χαρίσματος δεν είναι απαραίτητη η φοίτηση σε Θεολογικές σχόλες και ακαδημίες, «ουδέ η κατοχή πτυχίου τινός ακαδημαϊκού κατασφαλίζει την αναζωπύρωσιν ταύτην. Αυτή συντελείται δι’ επιμελούς, συνεχούς και μεθ’ ολονέν αύξοντος ζήλου ακορέστου μελέτης του Θείου νόμου κατά τον Θεόπνευστον ψαλμωδόν λέγοντα: «εν τω νόμω Κυρίου μελετήσει ημέρας και νυκτός» [Ψαλ. 1,2]. Συντελείται διά της προσλήψεως της Πατερικής σοφίας, ήν προσπορίζει η άοκνος έγκυψις εις τα συγγράμματα τούτων αλλά και δια της, εν προσευχή, θερμή συνεχούς εκζητήσεως του Θείου φωτισμού, όπως καθοδηγή τον την χειροτονίαν λαβόντα εις πάσαν μεν αλήθειαν, εις ορθήν δε κρίσιν και εκτίμησιν των πραγματικών αναγκών της Εκκλησίας, προς σώφρονα και θεοφιλή διακυβέρνησιν αυτής. Τούτου μη γινομένου και μη αναζωπηρών αυτό, όπως ίδη αυτό μεν σβεννύμενον εν εαυτώ ολοτελώς, ευατόν δε εκπίπτοντα της αληθείας και προδίδοντα ταύτην» (Οι λαϊκοί εν τη Εκκλησία, Σωτήρ 1976).» [3].
Εν τέλει αυτό που σήμερα χρειάζονται όλα τα σχολεία στα όρια μιας Μητρόπολης είναι «έναν σοβαρό επίσκοπο» και ολίγους κατηχητές καθηγητές ανεξαρτήτως ειδικότητας και επιστημονικής ποιότητας, δηλαδή ολίγους εμπνευσμένους καθηγητές και μαζί ένα «επιστήμονα Θεολόγο»! που θα μοιάζουν στους τρεις Ιεράρχες, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά και στους δύο Φωκάδες που εορτάζουμε, τον Άγιο Φωκά Ιερομάρτυρα τον Θαυματουργό και τον Άγιο Φωκά τον κηπουρό.
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Εκπαιδευτικός ΠΕ11
Πτολεμαΐδα 22 Σεπτεμβρίου 2019
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου