Η μεγάλη μετανάστευση των Ελλήνων επιστημόνων

Του Σόλοικου

(Ανανεωμένο) Ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας μας είναι μηδαμινός, σχεδόν ανύπαρκτος.

Η επένδυση στην παιδεία, με τα φωτεινά μυαλά και τους νέους επιστήμονες, που θα έδιναν ένα νέο παλμό ζωής και προόδου σε όλους τους τομείς της παραγωγής και της ανάπτυξης, με την φυγή τόσων χιλιάδων επιστημόνων, στις Ευρωπαϊκές χώρες, όπου παρέχουν τις γνώσεις και την επιστήμη τους σε όφελος άλλων λαών και πολιτισμών, ζώντας όντως σε καλύτερες συνθήκες και με προοπτική να καλυτερέψουν ακόμη περισσότερο τη ζωή τους, αποδείχθηκε γράμμα κενό μακρόχρονα, με τη δημιουργία μιας ακατάσχετης αιμορραγίας του εργατικού και επιστημονικού προσωπικού της χώρας στο εξωτερικό, των πιο παραγωγικών ηλικιών, που ιστορικά και αντικειμενικά δεν είναι πια αναστρέψιμο γεγονός.

Επτακόσιες χιλιάδες νέοι επιστήμονες σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλη η νέα γενεά των επιστημόνων. Αν κάθε χρόνο αποφοιτούν από όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας εβδομήντα χιλιάδες φοιτητές, είναι σαν να έφυγαν όλοι οι πτυχιούχοι της τελευταίας δεκαετίας, που αποφοίτησαν από όλα τα πανεπιστήμια της χώρας. Απίστευτη Ελληνική τραγωδία.

Με ευθύνη των πολιτικών και της πολιτικής τους. Οι οποίοι όπου βρήκαν χρήμα, εφόρμησαν και το σφετερίσθηκαν. Είτε επιβάλλοντας δυσβάστακτους φόρους είτε εξοντωτικά πρόστιμα, για απλές υποθέσεις, στραγγαλίζοντας κάθε μορφή ανάπτυξης.

Το κράτος δυνάστης, η απόλυτη κομματοποίηση. Με επίπλαστα οράματα και ιδεολογήματα εξωπραγματικά σε ένα κράτος που παραπαίει. Όποιος έρχεται στην Ελλάδα από το εξωτερικό αισθάνεται ότι μπαίνει σε μια χώρα βαθιά υπανάπτυκτη, χωρίς πνεύμα ανανέωσης, ρημαγμένη και ανοργάνωτη.

Μια κουρελού της Ευρώπης, καταγέλαστη για να ανίκανα παιδιά της. Μην επαίρεσθε όσοι κατέχετε δημόσιες θέσεις και αξιώματα. Μπορείτε να πάτε μια βόλτα στην επαρχία και να δείτε τι πολιτισμό έχουμε. Με πρόσωπα ανθρώπων σε απόγνωση από την φτώχεια και την κακοπέραση. Χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης και χωρίς κανένα δικαίωμα στο χαμόγελο. Και αν δεν το δείχνουν στη μεγάλη τους απόγνωση, είναι γιατί κρατάνε λίγο ακόμη μέσα τους, το Ελληνικό φιλότιμο και την περηφάνεια τους. Αλλά ως πότε;

Στις ξένες χώρες της Ευρώπης, που αναπνέεις το αέρα των ελεύθερων κοινωνιών και της ανάπτυξης. Εκεί που δεν υπάρχει μίσος για τον συνάνθρωπο και υπάρχει απόλυτος σεβασμός στο δικαίωμα της προσωπικότητάς σου και της ιδιωτικότητάς σου. Όποιος και να είσαι. Γιατί οι άνθρωποι έμαθαν να ζουν σε κοινωνίες, που ο καθένας αποδέχεται τον άλλον. Και επέβαλλαν για το κοινό καλό τους μια κανονικότητα, που την απολαμβάνουν σαν κατάκτηση του πολιτισμού τους.

Όπου αναγνωρίζεται η αξία σου, επιτρέπεται η αριστεία και η άμιλλα μεταξύ των ανθρώπων σαν μορφή ευγενούς συναγωνισμού για κοινωνική ανάπτυξη και επιστημονική πρόοδο και δεν επικρατεί ούτε κοινωνικός κανιβαλισμός ούτε κοινωνικός εξισωτικός ισοπεδισμός.

Γιατί εμείς έχουμε μάθει στον εύκολο φθόνο ακόμη και για το καλύτερο. Αυτό το χαρακτηριστικό συναντιέται σίγουρα και σε άλλους λαούς. Αλλά με τον καιρό οι άλλοι έμαθαν να κρύβονται ή να ντρέπονται να κάνουν σχόλια όπως τα δικά μας φιντάνια. Εμείς συνεχίζουμε απτόητοι.

Εδώ στην ψωριάρα Ελλάδα που γαλουχεί εκλεκτά παιδιά μόνο και μόνο για να τα αποκαθηλώσει και να τα διώξει μακριά από την αφιλόξενη αγκαλιά της. Κι ας χύνουν κλάμα γοερό όσοι στο πρόσωπό της πίστεψαν ότι είναι ο παράδεισος της γης.