Το υπαρξιακό ερώτημα του Νέου Ελληνισμού για πολλούς αιώνες έχει να κάνει με τη θέση του και τη στάση του απέναντι στη Δύση.
Η στάση του απέναντι στην Ανατολή υπήρξε πάντοτε πιο ξεκάθαρη διότι οι διαχωριστικές γραμμές ήταν και πιο σαφείς. Οι Πέρσες, οι Τούρκοι και οι Άραβες για αιώνες ήταν σαφώς οι εχθροί. Υπήρχαν και περίοδοι προσέγγισης και συνομιλίας, αλλά ήταν με σαφήνεια οι «άλλοι».
Οι Δυτικοί, όμως, που εξελίχθηκαν σε υπερδύναμη και Παγκόσμιο ρυθμιστή των εξελίξεων, ειδικά μετά την εμβληματική περίοδο του Καρλομάγνου, αποτελούσαν πάντοτε για τον ελληνικό Κόσμο ένα αίνιγμα, έναν ψυχολογικό γρίφο.
Από τη μια ήταν επιθετικοί, αλλά ταυτόχρονα και τέκνα του Ελληνικού και Ρωμαϊκού πολιτισμού.
Από την Ελλάδα πήραν τα πάντα και το αναγνωρίζουν αυτό. Οι Έλληνες με την πάροδο των αιώνων άρχισαν να βιώνουν την παρακμή τους και έτσι σιγά-σιγά ανέπτυξαν ένα αδιόρατο σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Το 1204 έμαθαν για πρώτη φορά ότι οι Φράγκοι και οι Γότθοι τελικά δεν ήταν και τόσο φίλοι τους.
Το 1453 … ότι σίγουρα δεν ενδιαφέρονταν για τη διάσωση της έστω κοινής τους παράδοσης.
Το 1821 οι Έλληνες συνειδητοποίησαν ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν επρόκειτο να τους αφήσουν ακηδεμόνευτους.
Το 1922 … ότι με οργανωμένο τρόπο έχασαν τη γη χιλιετηρίδων, παριστάνοντας τους χρήσιμους ηλίθιους των μεγάλων συμφερόντων.
Το 1944 εμπέδωσαν την έννοια της επιβολής ξένων δυνάμεων – φίλιων και εχθρικών!
Το 1953 … πως πέρα έβρεχε για τον ελληνισμό της Πόλης και
το 1974 κατάλαβαν ότι τελικά εκ των έσω ήρθε η μαχαιριά.
Πάνω από 150 χρόνια η διαμάχη του αν πρέπει με ΡΕΑΛΙΣΜΟ να ανήκομεν εις την Δύσιν ή με Πατριωτικό ρομαντισμό να παλεύουμε για την Εθνική μας ανεξαρτησία σημάδεψε την πορεία της χώρας και τους Πολιτικούς και Κομματικούς σχηματισμούς.
Λίγο πριν τον Εμφύλιο οι κατατρομαγμένοι από την επέλαση του Κομμουνισμού έγιναν ταγματασφαλίτες με ταξικό κριτήριο, θεωρώντας ότι εξυπηρετούν Εθνικό έργο.
Οι αντίπαλοι ιδεολόγοι του κομμουνισμού έβλεπαν την ανεξαρτησία της χώρας ως ρεαλιστικό στόχο, πάρα την αντίθεση των εμπλεκομένων γιγάντων στη συμφωνία της Γιάλτας, και πίστευαν ότι το πατριωτικό έργο περνούσε μέσα από την εξόντωση των δωσίλογων.
200 σχεδόν χρόνια προσπαθούμε να βρούμε τη θέση μας στα παγκόσμια πράγματα μέσα από τη σχέση μας με την Ισχυρή Δύση.
Και βγαίνουμε συνεχώς χαμένοι!
Είναι εκπληκτικό ότι πηγαίνουμε από ακρωτηριασμό σε απώλεια εθνικού χώρου, από καταστροφή σε θυματοποίηση, και γενικά από το κακό στο χειρότερο.
Υπάρχουν πλέον σαφείς ενδείξεις ότι μετά τη ζημιά που υποστήκαμε στο σκοπιανό ζήτημα, παρόμοιες περιπέτειες θα έχουμε και στο Αιγαίο!
Αν αυτό επιβεβαιωθεί, ΤΟΤΕ και ΜΟΝΟΝ τότε ΘΑ ΞΕΡΟΥΜΕ πως πολύ απλά η συμμαχία μας με τη Δύση είναι πολύ κυνικά ασύμφορη, καθότι πλέον μας εξοντώνει σε επίπεδο ζωτικού χώρου.
Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ σημαίνει ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ απώλεια ΖΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, και στην πράξη οδηγεί δυνητικά σε εξαφάνιση του Ελληνισμού.
ΑΥΤΟΜΑΤΑ, λοιπόν, θα απαντηθεί και το δίλημμα που δεκαετίες διχάζει τη χώρα και τους πολιτικούς σχηματισμούς, ΔΙΟΤΙ Η ΟΠΟΙΑ ΕΜΜΟΝΗ ΣΕ ΜΟΝΟΜΠΑΝΤΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ με τη Δύση θα είναι αποδείξιμα πλέον δραματικά επιβλαβής.
Ίσως τελικά στον επόμενο τόνο θα ξέρουμε τι κερδίζεις από το να λες μόνον Ναι σε Όλα, να είσαι το καλό και υπάκουο παιδί που συμπλεγματικά αισθάνεται κατώτερο των Μεγάλων Δυνάμεων, και περιέργως παρά τις τεμενάδες κάθε τόσο, το πληρώνει με καταστροφές και ήττες.
Στα νερά του Αιγαίου και του ζωτικού πελάγους της Πανάρχαιας ιστορίας μας οι μάσκες θα πέσουν και τα νύχια θα φανούν κάτω από τα ακριβά κοστούμια!
Στις Πρέσπες κάτι φάνηκε. Εδώ τώρα όμως θα λάμψει…
Εκείνη την ημέρα θα τελειώνει και ο Εθνικός διχασμός!
Δε θα έχουμε πλέον κάτι για να μαλώσουμε μεταξύ μας, και θα έχουμε μόνον μια επιλογή:
Να αναλάβουμε τις τύχες μας και τα ρίσκα μας, έστω και λίγα εκατοστά πριν τον γκρεμό.
macroskopio.gr
Το διαβάσαμε από το: Ο Εθνικός διχασμός τελειώνει στο Καστελλόριζο -Ένα δύσκολο τέλος, μια νέα αρχή… http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2019/07/blog-post_332.html#ixzz5smNNq9il
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου