Η διαρκής εικαστική έκθεση της στήλης αποκαλύπτει στο εκλεκτό κοινό της μια εντυπωσιακή δημιουργία από μία πολλά υποσχόμενη καλλιτέχνιδα!
Το καλλιτέχνημα που θαυμάζουμε στη σελίδα είναι μια εγκατάσταση που φέρει τον τίτλο «Ψήφος Κατά Συνείδηση». Η δημιουργός του, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας το δανείσει για να εκτεθεί εδώ, ονομάζεται Τζοβάνα Ταπαιρνίδη (το γένος Λαδωμενάκου) και ασχολείται με τα εικαστικά από τον Αύγουστο του 1974.
Το έργο της είναι εμπνευσμένο από τους πολυετείς αγώνες ανθρώπων που ενδιαφέρονται πραγματικά για τον συνάνθρωπο, τη λειτουργία των θεσμών και τη θέση της χώρας μας στο ευρωπαϊκό και το διεθνές γίγνεσθαι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εκφράζει ταυτόχρονα και μία υπαρξιακή αγωνία, αλλά συνάμα και μία εσωτερική αναζήτηση και ενδοσκόπηση, έναν αναστοχασμό για το φαινόμενο της πλησμονής και της ελλείψεως, της πείνας και του κορεσμού.
Η μαύρη βαλίτσα συμβολίζει τη φρίκη του θανάτου. Ο θάνατος αντιμετωπίζεται ως το μεγάλο ερώτημα της ζωής ή της ανυπαρξίας. Τι συμβαίνει άραγε μετά τα σύνορα αυτού του αναπόφευκτου μονοπατιού που διαβαίνει εδώ και χιλιετίες η αμήχανη ανθρωπότητα (του κακαρώματος, δηλαδή);
Αυτό το κενό, την αγωνία, τη φρίκη και -ασφαλώς- την απόπειρα απάντησης προσπαθεί θαρρετά να την καλύψει το πάντα πειστικό μετρητούλι. Oσο μεγαλύτερη η βαλίτσα, όσο πιο μαύρη η βαλίτσα, άλλο τόσο πιο πολύ το χαρτονόμισμα, ο μπερντές, το μπικικίνι, το μαρούλι, το μαμούνι, το χρήμα.
Μα απαντά τούτο στα μεγάλα ερωτήματα; «Ναι!» δηλώνει απερίφραστα με το έργο της η κυρία Ταπαιρνίδη. Η κασαδούρα είναι μορφή συνείδησης, απάντηση σε προαιώνια διλήμματα, αινίγματα και προβλήματα. Η προτίμηση στο κολλαριστό, ζεστό χρηματάκι είναι μία ψήφος συνείδησης στην αλήθεια.
Συνείδηση είναι αυτή η εσωτερική φωνή που σου λέει να τα αρπάξεις, να τα παντελονιάσεις και να μην είσαι κορόιδο διότι έτσι κάναν οι άλλοι πριν από εσένα και έτσι θα κάνουν και οι άλλοι μετά από σένα. Αν δεν τα γραπώσεις τώρα που είναι η ευκαιρία, δεν θα τα αρπάξεις ποτέ διότι δεν είσαι ικανός για τίποτε περισσότερο και καλύτερο.
Η μαύρη βαλίτσα συμβολίζει τη φρίκη του θανάτου. Ο θάνατος αντιμετωπίζεται ως το μεγάλο ερώτημα της ζωής ή της ανυπαρξίας. Τι συμβαίνει άραγε μετά τα σύνορα αυτού του αναπόφευκτου μονοπατιού που διαβαίνει εδώ και χιλιετίες η αμήχανη ανθρωπότητα (του κακαρώματος, δηλαδή);
Αυτό το κενό, την αγωνία, τη φρίκη και -ασφαλώς- την απόπειρα απάντησης προσπαθεί θαρρετά να την καλύψει το πάντα πειστικό μετρητούλι. Oσο μεγαλύτερη η βαλίτσα, όσο πιο μαύρη η βαλίτσα, άλλο τόσο πιο πολύ το χαρτονόμισμα, ο μπερντές, το μπικικίνι, το μαρούλι, το μαμούνι, το χρήμα.
Μα απαντά τούτο στα μεγάλα ερωτήματα; «Ναι!» δηλώνει απερίφραστα με το έργο της η κυρία Ταπαιρνίδη. Η κασαδούρα είναι μορφή συνείδησης, απάντηση σε προαιώνια διλήμματα, αινίγματα και προβλήματα. Η προτίμηση στο κολλαριστό, ζεστό χρηματάκι είναι μία ψήφος συνείδησης στην αλήθεια.
Συνείδηση είναι αυτή η εσωτερική φωνή που σου λέει να τα αρπάξεις, να τα παντελονιάσεις και να μην είσαι κορόιδο διότι έτσι κάναν οι άλλοι πριν από εσένα και έτσι θα κάνουν και οι άλλοι μετά από σένα. Αν δεν τα γραπώσεις τώρα που είναι η ευκαιρία, δεν θα τα αρπάξεις ποτέ διότι δεν είσαι ικανός για τίποτε περισσότερο και καλύτερο.
Παναγιώτης Λιάκος
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου