Δύο συνταρακτικές επιστολές από έναν δάσκαλο που έζησε την κατοχή των Δωδεκανήσων
Το άρθρο της 27ης Οκτωβρίου για την πάγια εναντίωση της Ρώμης στα ελληνικά συμφέροντα προκάλεσε το ενδιαφέρον πολλών αναγνωστών και αποτέλεσε αφορμή για έναν σημαντικό διάλογο για μια πτυχή της Ιστορίας που παραμένει άγνωστη και συσκοτίζεται από αφελή παραμυθάκια για τους φιλέλληνες Ιταλούς «Κορέλι» με τα μαντολίνα τους.
Η σημαντικότερη μέχρι τώρα επ' αυτού παρέμβαση έγινε από τον κ. Χρίστο Παπαδόπουλο, εκπαιδευτικό, αναγνώστη της εφημερίδας μας, που ένιωσε στο πετσί του, ως μικρό παιδί, τα -μεταφορικά και κυριολεκτικά- τραύματα της ιταλικής κατοχής των Δωδεκανήσων.
Η επιστολή του κ. Παπαδόπουλου παρατίθεται ως έχει:
«Νέα Σμύρνη 31η Οκτωβρίου 2018. Κύριε Λιάκο, καλή σας ημέρα. Τακτικός αναγνώστης της εφημερίδος “δημοκρατία”, διάβασα, όπως πάντα, με πολύ ενδιαφέρον, το επίκαιρο άρθρο σας: “Ρώμη: θανάσιμος εχθρός του Ελληνισμού” (αριθ. φ. 361/27-28/10/2018, σ. 39).
Η επιστολή του κ. Παπαδόπουλου παρατίθεται ως έχει:
«Νέα Σμύρνη 31η Οκτωβρίου 2018. Κύριε Λιάκο, καλή σας ημέρα. Τακτικός αναγνώστης της εφημερίδος “δημοκρατία”, διάβασα, όπως πάντα, με πολύ ενδιαφέρον, το επίκαιρο άρθρο σας: “Ρώμη: θανάσιμος εχθρός του Ελληνισμού” (αριθ. φ. 361/27-28/10/2018, σ. 39).
Ως Δωδεκανήσιος εκπαιδευτικός, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και να σας συγχαρώ, αλλά και να προσθέσω σε όσα αληθινά και τεκμηριωμένα αναφέρετε ορισμένα στοιχεία σχετικά με την ιταλική πολιτική, που εφηρμόσθη στην ιδιαιτέρα πατρίδα μου, Λέρο, και σ' όλα τα Δωδεκάνησα, κατά τη μακροχρόνια δουλεία μας (1912-1943). Εσωκλείω και επιστολή μου προς την εφημερίδα των Αθηνών “Το Βήμα” προ 12ετίας (2006), με αφορμή σχετικό δημοσίευμα.
Ενδεικτικά, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι τα πρώτα ελληνικά μου (πρώτη ανάγνωση και γραφή) τα διδάχθηκα στο “κρυφό σχολειό” (μέσα στον 20ό αιώνα!) και ας το ακούσουν μερικοί “ιστορικοί ερευνητές”, που ισχυρίζονται ότι ουδέποτε στον ελληνικό χώρο λειτούργησε κρυφό σχολειό. Ευτυχώς υπάρχουμε εμείς που το ζήσαμε, υπάρχουν επίσης οι εκθέσεις των τότε αρμοδίων και τα διάφορα αληθινά και τεκμηριωμένα δημοσιεύματα σε εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία σχετικά με το θέμα.
Γεγονότα από την ιταλική κατοχή στα Δωδεκάνησα, ανεξίτηλα βιώματά μου και οδυνηρές αναμνήσεις έχω δημοσιεύσει στην εφημερίδα του νησιού μας “Λεριακά Νέα” και στον ανά διετία εκδιδόμενο συλλογικό - ιστορικό τόμο “Καλυμνιακά Χρονικά”, έκδοση του ιστορικού Αναγνωστηρίου Καλύμνου “Αι Μούσαι”.
Η βιβλιογραφία γύρω από την ιταλική κατοχή στα Δωδεκάνησα (1912-1943) είναι πλουσιότατη, οι βιαιότητες και τα καταπιεστικά μέτρα των Ιταλών εναντίον μας αναμφισβήτητα και η αλύγιστη αντίσταση των Δωδεκανησίων αξιοθαύμαστη.
Εάν επανέλθετε στο θέμα “ελληνοϊταλικές σχέσεις”, πολύς κόσμος θα διαφωτισθεί και θα εντυπωσιασθεί, διότι εκ πείρας γνωρίζω ότι πολλοί αγνοούν τα πολλά και απίστευτα δεινοπαθήματα των Δωδεκανησίων κάτω από τον ιταλικό ζυγό (1912-1943).
Σας συγχαίρω, σας ευχαριστώ και πάλιν διατελώ, με βαθειά εκτίμηση, Χρίστος Παπαδόπουλος».
Στις 8 Αυγούστου 2006 ο κ. Παπαδόπουλος είχε αποστείλει επιστολή προς την εφημερίδα «Το Βήμα» με αφορμή μια αναφορά σε άρθρο σχετικά με Δωδεκανήσιους που «θυμούνται τα χρόνια της ιταλικής κατοχής με κάποια νοσταλγία».
Σ' αυτή την επιστολή, μεταξύ άλλων, ο κ. Παπαδόπουλος έγραφε: «Μα ξέχασαν οι των 77 και 80 ετών συμπατριώτες μου τι μας έκαναν οι Ιταλοί κατακτητές; Λησμόνησαν το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων και την υποχρεωτική φοίτησή μας στα ιταλικά σχολεία με Ιταλούς δασκάλους; Ξέχασαν τον παλιό δάσκαλο Vitto Masttonardi, που ήθελε να μας “εκπολιτίσει” (γρ. εξιταλίσει) με μια χονδρή βέργα από λυγαριά στο χέρι (που δεν έμεινε αχρησιμοποίητη) και επιστρέφαμε από το σχολείο στα σπίτια μας με τα πόδια μαυρισμένα από τα χτυπήματα, δέκα ετών παιδιά, πεινασμένα και ρακένδυτα; Και αυτό όχι από αμέλεια στα μαθήματα ή κάποια αταξία, αλλά γιατί στα διαλείμματα τα Ελληνόπουλα μιλούσαμε μεταξύ μας ελληνικά. Ξέχασαν τους χλευασμούς και τις λοιδορίες των Ιταλών προς τους ιερείς μας; Τότε γιατί στήσαμε την προτομή του ηρωικού παπά Αναστάση στην Αγία Μαρίνα; Γιατί στο απόγειο της Ιταλοκρατίας (1935), περιφρονώντας διαταγές, απειλές και βιαιότητες των Ιταλών, ύψωσε ο ηρωικός αυτός παπάς στο καμπαναριό της Αγίας Παρασκευής την ελληνική σημαία, καλώντας τον λαό της Λέρου σε αντίσταση, με αποτέλεσμα να συλληφθεί αμέσως και να οδηγηθεί σιδηροδέσμιος στην εξορία και να δοκιμάσει ταπεινώσεις, φυλακίσεις και παντοίους άλλους διωγμούς;»
Ενδεικτικά, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι τα πρώτα ελληνικά μου (πρώτη ανάγνωση και γραφή) τα διδάχθηκα στο “κρυφό σχολειό” (μέσα στον 20ό αιώνα!) και ας το ακούσουν μερικοί “ιστορικοί ερευνητές”, που ισχυρίζονται ότι ουδέποτε στον ελληνικό χώρο λειτούργησε κρυφό σχολειό. Ευτυχώς υπάρχουμε εμείς που το ζήσαμε, υπάρχουν επίσης οι εκθέσεις των τότε αρμοδίων και τα διάφορα αληθινά και τεκμηριωμένα δημοσιεύματα σε εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία σχετικά με το θέμα.
Γεγονότα από την ιταλική κατοχή στα Δωδεκάνησα, ανεξίτηλα βιώματά μου και οδυνηρές αναμνήσεις έχω δημοσιεύσει στην εφημερίδα του νησιού μας “Λεριακά Νέα” και στον ανά διετία εκδιδόμενο συλλογικό - ιστορικό τόμο “Καλυμνιακά Χρονικά”, έκδοση του ιστορικού Αναγνωστηρίου Καλύμνου “Αι Μούσαι”.
Η βιβλιογραφία γύρω από την ιταλική κατοχή στα Δωδεκάνησα (1912-1943) είναι πλουσιότατη, οι βιαιότητες και τα καταπιεστικά μέτρα των Ιταλών εναντίον μας αναμφισβήτητα και η αλύγιστη αντίσταση των Δωδεκανησίων αξιοθαύμαστη.
Εάν επανέλθετε στο θέμα “ελληνοϊταλικές σχέσεις”, πολύς κόσμος θα διαφωτισθεί και θα εντυπωσιασθεί, διότι εκ πείρας γνωρίζω ότι πολλοί αγνοούν τα πολλά και απίστευτα δεινοπαθήματα των Δωδεκανησίων κάτω από τον ιταλικό ζυγό (1912-1943).
Σας συγχαίρω, σας ευχαριστώ και πάλιν διατελώ, με βαθειά εκτίμηση, Χρίστος Παπαδόπουλος».
Στις 8 Αυγούστου 2006 ο κ. Παπαδόπουλος είχε αποστείλει επιστολή προς την εφημερίδα «Το Βήμα» με αφορμή μια αναφορά σε άρθρο σχετικά με Δωδεκανήσιους που «θυμούνται τα χρόνια της ιταλικής κατοχής με κάποια νοσταλγία».
Σ' αυτή την επιστολή, μεταξύ άλλων, ο κ. Παπαδόπουλος έγραφε: «Μα ξέχασαν οι των 77 και 80 ετών συμπατριώτες μου τι μας έκαναν οι Ιταλοί κατακτητές; Λησμόνησαν το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων και την υποχρεωτική φοίτησή μας στα ιταλικά σχολεία με Ιταλούς δασκάλους; Ξέχασαν τον παλιό δάσκαλο Vitto Masttonardi, που ήθελε να μας “εκπολιτίσει” (γρ. εξιταλίσει) με μια χονδρή βέργα από λυγαριά στο χέρι (που δεν έμεινε αχρησιμοποίητη) και επιστρέφαμε από το σχολείο στα σπίτια μας με τα πόδια μαυρισμένα από τα χτυπήματα, δέκα ετών παιδιά, πεινασμένα και ρακένδυτα; Και αυτό όχι από αμέλεια στα μαθήματα ή κάποια αταξία, αλλά γιατί στα διαλείμματα τα Ελληνόπουλα μιλούσαμε μεταξύ μας ελληνικά. Ξέχασαν τους χλευασμούς και τις λοιδορίες των Ιταλών προς τους ιερείς μας; Τότε γιατί στήσαμε την προτομή του ηρωικού παπά Αναστάση στην Αγία Μαρίνα; Γιατί στο απόγειο της Ιταλοκρατίας (1935), περιφρονώντας διαταγές, απειλές και βιαιότητες των Ιταλών, ύψωσε ο ηρωικός αυτός παπάς στο καμπαναριό της Αγίας Παρασκευής την ελληνική σημαία, καλώντας τον λαό της Λέρου σε αντίσταση, με αποτέλεσμα να συλληφθεί αμέσως και να οδηγηθεί σιδηροδέσμιος στην εξορία και να δοκιμάσει ταπεινώσεις, φυλακίσεις και παντοίους άλλους διωγμούς;»
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου